Montesquieu

Resumen: El objetivo de este artículo es analizar el modo en que se presenta la virtud política en los principales textos de Montesquieu y su resonancia en la obra de Rousseau. La hipótesis general que se propone es que, a pesar de sus enormes divergencias, los dos elaboraron una lectura eminentemente moderna que los separa de la filosofía política clásica. Ambos habrían compartido la idea de que la virtud es una pasión ―o que es intercambiable por una pasión―, apartándose de (...) las jerarquías del pensamiento antiguo. Se sostiene en este artículo que Montesquieu declarará, ante la muerte de la virtud clásica, su sucedáneo en el placer de la seguridad que es capaz de garantizar la libertad por medio del gobierno mixto. Por su lado, Rousseau hará una reivindicación de la virtud antigua, pero identificándola con la compasión, dislocando el status de la virtud civil. Estas lecturas darán lugar a dos maneras muy distintas de comprender la relación existente entre derecho natural y derecho positivo. // Abstract: The aim of this article is to analyze the way in which political virtue appears in the main texts of Montesquieu and and its repercussions in Rousseau’s work. The hypothesis proposed is that, despite their enormous divergences, both of them developed an eminently modern reading that separates them from Classical Political Philosophy. Both authors would have shared the idea that virtue is a passion ―or that it is interchangeable with a passion―, moving away from the hierarchies of ancient thought. This paper argues that Montesquieu will declare after the death of classical virtue the pleasure of security as a substitute capable of guaranteeing modern liberty by means of States organized as mixed constitutions. For his part, Rousseau will make a vindication of ancient virtue, but identifying it with compassion, dislocating the status of civil virtue. These readings will give rise to two very different ways of understanding the relationship between natural law and positive law. -/- Palabras clave: virtud – pasión – modernidad – seguridad – compasión. Key-words: virtue – passion – modernity – security – compassion. (shrink)

I argue that (i) even though Adam Smith’s four stages theory has been criticized with good reasons as both vitiated by undue generalization from modern Europe to the first stage and made bottom-heavy by assumptions of modern episteme, yet, in his writings an alternative view emerges where the savage is not just crushed under the weight of want and isolation but is endowed with imagination and sympathy; (ii) his picture of the fourth stage is, far from a triumphal apology of (...) Capitalism, a tragic diagnosis of an inner tension between ambition and greed and their unintended beneficial effects; (iii) the tensions in the picture are not just a report of tensions out there, but also depend on Smith’s pre-comprehension of the phenomena he tries to account for; (iv) and yet, the tragic character of this picture is to be credited to his integrity; I summarize peculiarities of Smith’s peculiar outlook, post-empiricism, as well as its potentialities (sect 2). I then reconstruct his view of development of language and science, suggesting that his theory of association of ideas and imagination provides a consistent account of both science and lore, yielding a comparatively less ethnocentric evaluation of the savage mind (sect. 3). I reconstruct his virtually twofold reconstruction of subsistence in the rude and early state, arguing that he tends to ascribe inability to evolve to want and isolation and describes his own view of evolution as a necessary path but also that in several passages imagination and sympathy do play a role also for the savage (sect. 4). I compare Smith’s view of the first stage with his diagnosis of commercial society arguing that his reconstruction is burdened by eighteenth-century ideology as well as by modern episteme and I conclude with an ambivalent appraisal of Smith’s comparison between the polished man and the savage. -/- . (shrink)

Most students of Tocqueville know of his remark, “There are three men with whom I live a little every day; they are Pascal, Montesquieu, and Rousseau.” In this paper I trace out the contours of Pascal’s influence upon Tocqueville’s understanding of the human condition and our appropriate response to it. Similar temperaments lead both Tocqueville and Pascal to emphasize human limitations and contingency, as Peter Lawler rightly emphasizes. Tocqueville and Pascal both emphasize mortality, ignorance of the most important subjects, the (...) effects of historical contingency on what we take to be human nature, and both represent the complex internal dynamic of human nature in terms of the interplay of “angel” and “brute.” The most important difference between them concerns their relative estimates of human power and the significance of human action. Whereas the motif of human weakness is fundamental for Pascal, Tocqueville repeatedly affirms that, under the right conditions, human beings are “powerful and free.” Beginning from Pascalian premises, and endeavoring to be more faithful to some of those premises than Pascal himself was, Tocqueville aims to illuminate the possibility of an amelioration of the human condition through a “new political science” that redeems the political realm without divinizing it. -/- . (shrink)

The Rococo period in the arts, flourishing mainly from about 1710 to about 1750, was stylistically unified, but nevertheless its tremendous productivity and appeal throughout Occidental culture has proven difficult to explain. Having no contemporary theoretical literature, the Rococo is commonly taken to have been a final and degenerate form of the Baroque era or an extravagance arising from the supposed careless frivolity of the elites, including the intellectuals of the Enlightenment. Neither approach adequately accounts for Rococo style. Naming the (...) Rococo raises profound issues for understanding the relations between conception and production in historical terms. Against the many difficulties that the term has involved in accounting for an immense but elusive cultural movement, this thesis argues that some of the chief philosophical conceptions of the period clarify the particular character and significance of Rococo production. Rococo production is here studied chiefly in decor, architecture, and the plastic arts. This thesis also makes an extended general argument for the value of intellectual history. Rococo style is a group of visual effects of which the central character is atectonicity. This is established by a synthesizing overview of Rococo ornamental motifs. Principal theorists of post-Cartesian thought have failed to see how these distinguish Rococo style from both Baroque and Enlightenment culture. The analysis addresses the historical narratives of Benjamin, Adorno, Foucault, Deleuze, and others about Baroque and Enlightenment culture. The core historical claim of this thesis is that Rococo atectonic effects are visual forms of the anti-materialist, idealist ontology of George Berkeley and of the metaphysics and ontology in the early work of Giambattista Vico. Close readings of important passages from works of both philosophers published in 1710 develop the relationship between atectonics and idealist ontology. Both men rejected the Baroque hierarchical cosmology in favor of finitude as the key to human understanding. The readings center on the issue of causality, including Berkeley’s views of the perfect contingency of the world and on Vico’s theories of truth and ingenium. A reading of Diderot’s critique of the Rococo, which led the reaction to it, shows that he recognized the power of idealist ontology in the Rococo cultural production. The larger force in the rejection of Rococo is the emergence of the sublime as a morally fearful feature of physical nature. Montesquieu’s aesthetic work also shows the transition to a more rigidly determined view of existence, which was expressed but constrained in the little-recognized lattice motif in Rococo arts. The result of these readings is the influence during and after the Rococo period of the concept of continuous creation, in which the memory and imagination of the human subject relays God-given powers of creation into the production of culture. Continuous creation also suggested a human capability to animate material nature. Rococo style displays this as pre-cinematic effects that represent the non-material, non-causal deep structure of reality. (shrink)

This paper focuses on a comparative analysis of the legitimate exercise of democratic power in the philosophies of Montesquieu and Locke. This analysis not only highlights a strong bifurcation in liberal thought, it also sheds light on the contemporary practice of liberalism through the example of the United States’ ‘War on Terror.’ I argue that although it is Locke who at first blush gives an account of the exercise of democratic power that is more opposed to tyranny, it is Montesquieu’s (...) broader conception that is in many ways more effective at tracking and combating tyranny. (shrink)

Na długo przed rewolucją francuską oraz jej pierworodną Deklaracją Praw Człowieka i Obywatela w europejskiej myśli politycznej członek państwa przedzierzgnięty został z poddanego w obywatela. Ta fundamentalna zmiana w definiowaniu stanowiska jednostki w państwie korespondowała z humanistycznym postrzeganiem rozumu ludzkiego nie tylko jako instrumentu poznawania świata, ale też narzędzia głębokiej refleksji i krytycznej oceny mechanizmów światem rządzących. Siła rozumu kojarzona była przez oświeceniowych filozofów z porządkiem naturalnym, który jawił się przeciwwagą dla społecznych i politycznych realiów absolutnego władztwa monarszego. W XVIII (...) w. we francuskiej i niemieckiej filozofii państwa nastąpił istotny postęp w zakresie kształtowania się idei obywatela pojmowanego w sensie zbliżonym do Arystotelesowskiej istoty państwowej (politikon zoon). Stało się tak jednak w dużej mierze dzięki XVII-wiecznym angielskim reformom wolnościowym. Racjonalistyczne i materialistyczne podwaliny oświeceniowego światopoglądu konstytuowała też, powstała na bazie krytyki pism Thomasa Hobbesa, myśl Johna Locke’a, stymulująca do urządzania życia społecznego zgodnie z zaleceniami umysłu i potrzeb ludzkich, a wbrew bezwzględnym prawom samowładztwa, w tym jego monopolu na rację, który dusił inicjatywę jednostki. (shrink)

Od końca XX wieku w Europie rozwija się instytucja ponadpaństwowego obywatelstwa europejskiego, które obecnie pozostaje komplementarne wobec członkostwa jednostki w strukturze państwa. Obywatelstwo związane jest głównie z państwem, zarówno genetycznie, jak i funkcjonalnie, zaś proces kształtowania się idei obywatelstwa i jej prawnego urzeczywistniania leży w cywilizacji europejskiej głęboko u początków państwowości. Podkreślić należy przy tym, iż to wydarzenia końca XVIII wieku we Francji bezsprzecznie dodały rozwojowi idei obywatelstwa nowej dynamiki, prowadząc do jej nowożytnej instytucjonalizacji. Przez stulecia porządek prawny panujący w (...) państwach europejskich determinował bowiem posiadanie przez jednostkę praw, które wynikały z jej przynależności do danej grupy społecznej (kręgu wolno urodzonych, grona zamożnych, czy danego stanu). Dopiero akty prawne doby Rewolucji Francuskiej wprowadziły kategorię praw podmiotowych jednostki. Słusznie przyjęło się uważać, iż Rewolucja Francuska stworzyła „nowego człowieka” − obywatela. Nieczęsto jednak zwraca się uwagę na fakt, iż burzliwe wydarzenia końca XVIII wieku we Francji doprowadziły do powstania różnych wzorców obywatela, zaś wszystkie one razem stały się podstawą dla prawnego urzeczywistnienia obywatelstwa państwowego w Europie. Podstawy ideologiczne gruntownych przemian dawała twórczość wielkich myślicieli Oświecenia, zwłaszcza zaś poglądy wyrażane przez Monteskiusza i Jana Jakuba Rousseau. Nie bez znaczenia pozostawały również społeczno-polityczne oraz gospodarcze koncepcje przedstawicieli szkoły fizjokratów i encyklopedystów (czy nawet utopijnych komunistów). Intelektualiści epoki proponowali kierunki zmian często zasadniczo od siebie odmienne, ale zawsze – teoretycznie przynajmniej – lepsze od stanu rzeczywistego. Przelewane na papier wizje uznanych pisarzy podsycały ogólny klimat niezadowolenia i przyspieszały dojrzewanie rozwiązań radykalnych. Intelektualna krytyka istniejącego status quo prowadziła wprost do przełomu, który miał uzbroić człowieka w więcej praw, poszerzyć horyzonty jego wolności i przekształcić poddanego w obywatela. (shrink)

The chapter reconstructs the eighteenth-century discussion on commerce and virtue in the light of Hirschman's, Pocock's, Polanyi's, and Viner's interpretations of that discussion. The claims put forth are: the history of the emerging of modern market society has been heavily conditioned by a teleological and deterministic interpretation of history; the eighteenth-century discussion cannot be read neither in terms of ideologies nor in terms of the history of economic analysis; a 'strategic' reading is fruitful in so far as it allows two-ways (...) interactions between discourse and social facts. (shrink)