Artykuł zawiera analizę wykorzystania kategorii afordancji w koncepcjach socjologicznych, podejmujących problematykę relacji pomiędzy strukturą społeczną a jednostkowym sprawstwem. W tekście skoncentrowano się na dwóch koncepcjach, które stanowią próbę ujęcia tej relacji w spójnym podejściu teoretycznym i bez popadania w skrajny determinizm społeczny oraz nadmierny indywidualizm. Są nimi krytyczny realizm i koncepcja habitusu Pierre’a Bourdieu. Kategoria afordancji jest przedstawiona w artykule jako użyteczne narzędzie do opisu relacji między podmiotem a środowiskiem, które to narzędzie pozwala zwrócić uwagę na czynnik materialny w badaniu (...) struktur społecznych, przy jednoczesnym uznaniu aktywnej roli podmiotu w ich współtworzeniu. Szczególnie obiecujące jest tu osadzenie afordancji w koncepcji poznania rozproszonego, wykorzystywanej w socjologii do badania tzw. struktur socjotechnicznych. ----------------------------------------- Zgłoszono: 30/04/2023. Zrecenzowano: 15/02/2024. Zaakceptowano do publikacji: 24/04/2024. (shrink)

This paper contrasts the Hegelianism of contemporary neo-pragmatism and the Hegelianism of classical pragmatism as it has been reassessed in contemporary Deweyan scholarship. Drawing on Dewey’s interpretation of Hegel, this paper argues that Hegel’s theory of the spirit is in many aspects more akin to Dewey’s pragmatism than Brandom’s. The first part compares Dewey’s pragmatism with Hegel’s conceptions of experience and the theory/practice relation. The second part compares Dewey’s naturalism with Hegel’s theory of the relation between nature and spirit.

As narrative conceptions of selfhood have gained more acceptance within various disciplines including philosophy, psychology, and the cognitive sciences, so too have these conceptions been critically appraised. Chief among those who are suspicious of the overall viability of ‘narrative identity’ is the philosopher, Galen Strawson. In this paper, I develop five arguments underlying Strawson’s critique of narrative identity, and respond to each argument from the perspective of the hermeneutic phenomenology of Paul Ricœur. Though intuitive, I demonstrate that none of Strawson’s (...) arguments are cogent. The confrontation between these two figures highlights a deep conceptual disagreement about our epistemic access to the self, which has thus far gone unrecognized in the Anglo-American discussion, so that it raises a new problem for the metaphysics of personal identity. (shrink)