Divers presents a set of de re modal truths which, he claims, are inconvenient for Lewisean modal realism. We argue that there is no inconvenience for Lewis.

Divers (2014) presents a set of de re modal truths which, he claims, are inconvenient for Lewisean modal realism. We argue that there is no inconvenience for Lewis.

The topic of this essay is how non-realistic novels challenge our philosophical understanding of the moral significance of literature. I consider just one case: Joseph Heller’s Catch-22. I argue that standard philosophical views, based as they are on realistic models of literature, fail to capture the moral significance of this work. I show that Catch-22 succeeds morally because of the ways it resists using standard realistic techniques, and suggest that philosophical discussion of ethics and literature must be pluralistic if it (...) is to include all morally salient literature, and not just novels in the “Great Tradition” and their ilk. (shrink)

Ancient Chinese and Greek thinkers alike were preoccupied with the moral value of music; they distinguished between good and bad music by looking at the music’s effect on moral character. The idea can be understood in terms of two closely related questions. Does music have the power to affect the ethical character of either listener or performer? If it does, is it better as music for doing so? I argue that an affirmative answers to both questions are more plausible than (...) it might seem at first. (shrink)

Immoralists hold that in at least some cases, moral fl aws in artworks can increase their aesthetic value. They deny what I call the valence constraint: the view that any effect that an artwork’s moral value has on its aesthetic merit must have the same valence. The immoralist offers three arguments against the valence constraint. In this paper I argue that these arguments fail, and that this failure reveals something deep and interesting about the relationship between cognitive and moral value. (...) In the fi nal section I offer a positive argument for the valence constraint. (shrink)

This paper has three aims: to define autonomism clearly and charitably, to offer a positive argument in its favour, and to defend a larger view about what is at stake in the debate between autonomism and its critics. Autonomism is here understood as the claim that a valuer does not make an error in failing to bring her moral and aesthetic judgements together, unless she herself values doing so. The paper goes on to argue that reason does not require the (...) valuer to make coherent her aesthetic and moral evaluations. Finally, the paper shows that the denial of autonomism has realist commitments that autonomism does not have, and concludes that issues of value realism and irrealism are relevant to the debates about autonomism in ways that have not hitherto been recognized. (shrink)

Two recent novels, Ian McEwan’s Atonement and Margaret Atwood’s The Blind Assassin, are philosophically instructive. These books are interesting, I argue, because they reveal something about understanding and appreciating narrative. They show us that audience’s participation in narrative is much more subtle and complex than philosophers generally acknowledge. An analysis of these books reveals that narrative imagining is not static or unified, but dynamic and multipolar. I argue that once the complexity of narrative engagement is better understood, some prominent philosophical (...) problems and debates concerning narrative dissolve. (shrink)

In recent years it has become more and more difficult to distinguish between metaethical cognitivism and non-cognitivism. For example, proponents of the minimalist theory of truth hold that moral claims need not express beliefs in order to be (minimally) truth-apt, and yet some of these proponents still reject the traditional cognitivist analysis of moral language and thought. Thus, the dispute in metaethics between cognitivists and non-cognitivists has come to be seen as a dispute over the correct way to characterize our (...) psychology: are moral judgments beliefs, or a kind of pro-attitude? In this paper, I argue that this distinction, too, is difficult to maintain in the light of a reasonable skepticism about folk psychology. I conclude by suggesting some new possibilities for the analysis of moral language that look beyond this distinction. I begin by briefly reviewing some contemporary positions in metaethics on cognitivism and non-cognitivism, that are intended to emphasize the supposed psychological differences between the two views. I show that the appearance of a clear difference between these views depends on one's having a very strong commitment to the context-independence and completeness of certain concepts of folk psychology. I then argue for a moderate skepticism about folk psychology. I conclude that folk concepts like ?belief? are not sufficiently well-defined to settle this metaethical dispute. (shrink)

Some films scare us; some make us cry; some thrill us. Some of the most interesting films, however, leave us suspended between feelings – both joyous and sad, or angry and serene. This paper attempts to explain how this can happen and why it is important. I look closely at one film that creates and exploits these conflicted responses. I argue that cases of conflict in film illuminate a pair of vexing questions about emotion in film: (1) To what extent (...) are emotional responses rational, or in need of rationalization?; and (2) What relationship is there between emotional response and value (moral, filmic, or otherwise)? Conflict, I argue, can be revealing, and can help us better understand emotional responses to narrative film1 in general. The paper is divided into four sections. First, I sketch a theory of emotional engagement that makes sense of the notion of a “conflicted emotional response” to a film. Second, I turn to a particular case of a film that produces this sort of conflict, Fritz Lang’s M (1931), and show that the conflict engendered by that film is both more significant and less unusual than it may appear. In the final two sections, I argue that there is no need to rationalize or make consistent such mixed emotional responses, and that there is real moral, aesthetic, and cognitive value to be had from such conflict. (shrink)

One important but infrequently discussed difficulty with expressivism is the attitude type individuation problem.1 Expressivist theories purport to provide a unified account of normative states. Judgments of moral goodness, beauty, humor, prudence, and the like, are all explicated in the same way: as expressions of attitudes, what Allan Gibbard calls “states of norm-acceptance”. However, expressivism also needs to explain the difference between these different sorts of attitude. It is possible to judge that a thing is both aesthetically good and morally (...) bad. While the realist can explain the difference by suggesting that each judgment makes reference to a different property (or set of properties), the expressivist cannot. She must show that what is expressed by the speaker is different in each case. This has proven to be difficult to do. (shrink)

Psychopaths are the bugbears of moral philosophy. They are often used as examples of perfectly rational people who are nonetheless willing to do great moral wrong without regret; hence the disorder has received the epithet “moral insanity” (Pritchard 1835). But whereas philosophers have had a great deal to say about psychopaths’ glaring and often horrifying lack of moral conscience, their aesthetic capacities have received hardly any attention, and are generally assumed to be intact or even enhanced. Popular culture often portrays (...) psychopaths in ways that suggest a great gap between their amorality and their aesthetic sensitivity. In The Silence of the Lambs (Jonathan Demme, 1991), Hannibal Lecter appreciates fine art, fashion, and wine, while he eats his way through his enemies. His real-life counterparts, however, do not demonstrate the same sensitivities. There is no evidence that psychopaths are capable of real aesthetic appreciation, and some evidence that they are not. In this paper, we set out the limited evidence for the psychopath’s deficient aesthetic sensitivity. The best explanations of what the psychopath lacks turn out to implicate abilities that are also thought to be central to moral thought and action: an impaired capacity for empathizing with others and deficient ability to take a disinterested attitude towards things (socalled distance). We endorse the latter explanation. Thinking about what underlies the psychopath’s deficient aesthetic understanding turns out to throw light on a difficult problem: the connection between ethics and aesthetics. (shrink)

I explore the claim that “fictive imagining” – imagining what it is like to be a character – can be morally dangerous. In particular, I consider the controversy over William Styron’s imagining the revolutionary protagonist in his Confessions of Nat Turner. I employ Ted Cohen’s model of fictive imagining to argue, following a generally Kantian line of thought, that fictive imagining can be dangerous if one has the wrong motives. After considering several possible motives, I argue that only internally directed (...) motives can satisfy the moral concern. Finally, I suggest that when one has the right motives, fictive imagining is morally praiseworthy since it improves one’s ability to imagine the lives of others. (shrink)

In this essay I argue that if Kantian and consequentialist ethical theories are vulnerable to the so-called “problem of alienation,” a virtue ethics based on Xunzi’s ethical writings will also be vulnerable to this problem. I outline the problem of alienation, and then show that the role of ritual ( li ) in Xunzi’s theory renders his view susceptible to the problem as it has been traditionally understood. I consider some replies on Xunzi’s behalf, and also discuss whether the problem (...) affects other Confucian and eudaimonian approaches to virtue ethics. I close by considering some solutions to the problem and the affect that this result has on the argumentative dialectic between the three major ethical traditions. (shrink)

The Protein Ontology (PRO) is designed as a formal and principled Open Biomedical Ontologies (OBO) Foundry ontology for proteins. The components of PRO extend from a classification of proteins on the basis of evolutionary relationships at the homeomorphic level to the representation of the multiple protein forms of a gene, including those resulting from alternative splicing, cleavage and/or posttranslational modifications. Focusing specifically on the TGF-beta signaling proteins, we describe the building, curation, usage and dissemination of PRO. PRO provides a framework (...) for the formal representation of protein classes and protein forms in the OBO Foundry. It is designed to enable data retrieval and integration and machine reasoning at the molecular level of proteins, thereby facilitating cross-species comparisons, pathway analysis, disease modeling and the generation of new hypotheses. (shrink)

This book is a translation of W.V. Quine's Kant Lectures, given as a series at Stanford University in 1980. It provide a short and useful summary of Quine's philosophy. There are four lectures altogether: I. Prolegomena: Mind and its Place in Nature; II. Endolegomena: From Ostension to Quantification; III. Endolegomena loipa: The forked animal; and IV. Epilegomena: What's It all About? The Kant Lectures have been published to date only in Italian and German translation. The present book is filled out (...) with the translator's critical Introduction, "The esoteric Quine?" a bibliography based on Quine's sources, and an Index for the volume. (shrink)

There are two motivations commonly ascribed to historical actors for taking up statistics: to reduce complicated data to a mean value (e.g., Quetelet), and to take account of diversity (e.g., Galton). Different motivations will, it is assumed, lead to different methodological decisions in the practice of the statistical sciences. Karl Pearson and W. F. R. Weldon are generally seen as following directly in Galton’s footsteps. I argue for two related theses in light of this standard interpretation, based on a reading (...) of several sources in which Weldon, independently of Pearson, reflects on his own motivations. First, while Pearson does approach statistics from this "Galtonian" perspective, he is, consistent with his positivist philosophy of science, utilizing statistics to simplify the highly variable data of biology. Weldon, on the other hand, is brought to statistics by a rich empiricism and a desire to preserve the diversity of biological data. Secondly, we have here a counterexample to the claim that divergence in motivation will lead to a corresponding separation in methodology. Pearson and Weldon, despite embracing biometry for different reasons, settled on precisely the same set of statistical tools for the investigation of evolution. (shrink)

Harold Noonan has recently argued (2003) that one of Lewis’s (1983: 76– 77) arguments for the view that objects persist by perduring is flawed. Lewis’s argument can be divided into two main sections, the first of which attempts to show that it is possible that there exists a world of temporal parts or stages, and the second, which attempts to show that our world is such a world. Noonan claims that there is a flaw in each of (...) these two stages.We argue to the contrary. (shrink)

In an unsung yet excellent paper, W.Z. Harvey set out to explain how both Maimonides and Spinoza have similarly problematic views on the nature of the knowledge of good and evil. In it, he proposed an answer to solving the problem. In the many decades since, debates surrounding this topic have flourished. A recent paper by Joshua Parens, his conclusions mark a distinction between Spinoza and Maimonides that threaten to undermine Harvey’s solution to the problem. I will argue that, although (...) Parens’ distinction forces us to revise Harvey’s contention, Harvey’s argument is still generally valid. (shrink)

In a recent article, Harold Noonan argues that application conditions and criteria of identity are not distinct from one another. This seems to threaten the standard approach to distinguishing sortals from adjectival terms. I propose that his observation, while correct, does not have this consequence. I present a simple scheme for distinguishing sortals from adjectival terms. I also propose an amended version of the standard canonical form of criteria of identity.

The central claim of the Parfitian psychological approach to personal identity is that the fact about personal identity is underpinned by a non-branching psychological continuity relation. Hence, for the advocates of the Parfitian view, it is important to understand what it is for a relation to take or not take a branching form. Nonetheless, very few attempts have been made in the literature of personal identity to define the non-branching clause. This paper undertakes this task. Drawing upon a recent debate (...) between Anthony Brueckner and Harold Noonan on the issue, I present three candidates for the non-branching clause. (shrink)

Celem artykułu jest przybliżenie koncepcji solidarności pokoleń w kontekście wyzwań procesu starzenia się ludności na początku XXI wieku. Utrzymanie pozbawionych konfliktów relacji pokoleniowych jest kwestią wymagającą wspólnych interwencji podmiotów publicznych, komercyjnych i pozarządowych. Dlatego też w opracowaniu, po omówieniu znaczeń pojęcia pokolenie i typów relacji międzypokoleniowych, zostaną wskazane modele polityki relacji międzypokoleniowych. Opis uwzględnia działania na poziomie międzynarodowym, krajowym oraz regionalnym i lokalnym. W dalszej części analizie poddane zostaną główne założenia działań na rzecz solidarności pokoleniowej z wybranych dokumentów projektu cywilizacyjnego (...) "Polska 2030. Trzecia fala nowoczesności". Podsumowanie obejmie rekomendacje praktyczne i badawcze w zakresie polityki rodzinnej i rynku pracy. * The aim of this article is to introduce a concept of "solidarity of generations" in the context of challenges of population ageing at the beginning of the XXI century. Maintaining relationships without generational conflict is a matter requiring joint intervention of public, market and social sectors entities. After the discussion of generation meaning and types of relationships between generations, intergenerational policies models were identified. The description included activities at the international, national, regional and local levels. Later in the article activities assumptions for the solidarity of generations included in the selected documents of civilization project "Poland 2030. The Third Wave of Modernity" were critically analyzed of the main approaches. Conclusions provided recommendations for practical action and further research. (shrink)

The author poses a question: which of the two fundamental, constitutional values – common good or human dignity – can be considered to be the cornerstone, the unifying value in the Constitution of the Republic of Poland from 1997. The paper shows the crucial reasons for accepting each of these values as primary and also presents the underlying relationships between these values . The prominence of a given value for defining the aim of the constitution and the legal order based (...) on it was accepted as the most important aspect for determining the order of primacy. In respect of the direct aims of activities of public authorities and more broadly – of the aims of subjects whose activities are defined by the constitution – the primary value should be common good understood as certain social conditions of life which support human development. It defines the space in which other constitutional values, also human dignity, are integrated. Human dignity, however, the primary value defining human being, gives the reason why human development is a first and autonomous aim of the constitutional order. In this respect dignity has priority before common good. -/- Autor stawia pytanie o to, którą z fundamentalnych wartości konstytucyjnych – dobro wspólne czy godność człowieka – można uznać za wartość pierwszą i stanowiącą podstawę spójności aksjologicznej Konstytucji RP z 2 kwietnia 1997 roku. Wskazane są zasadnicze racje przemawiające za uznaniem każdej z tych wartości za wartość pierwszą i identyfikowane są zasadnicze relacje zachodzące między tymi wartościami. Za aspekt najistotniejszy dla ustalenia pierwszeństwa którejś z tych wartości uznana jest doniosłość danej wartości dla określenia celu konstytucji i opartego na niej porządku prawnego. Z punktu widzenia bezpośredniego celu działań władzy publicznej i szerzej – podmiotów, których działanie wyznaczone jest porządkiem konstytucyjnym, wartością tą jest dobro wspólne wyznaczające przestrzeń, w której integrowane są inne wartości konstytucyjne, z godnością włącznie. Dobro wspólne jest celem porządku konstytucyjnego ze względu na godność człowieka, która czyni jego rozwój pierwszym i szczególnym – autotelicznym dobrem. W tej perspektywie godność ma pierwszeństwo przed dobrem wspólnym. (shrink)

The thought of G. W. F. Hegel (1770 -1831) has had a deep and lasting influence on a wide range of philosophical, political, religious, aesthetic, cultural and scientific movements. But, despite the far-reaching importance of Hegel's thought, there is often a great deal of confusion about what he actually said or believed. G. W. F. Hegel: Key Concepts provides an accessible introduction to both Hegel's thought and Hegel-inspired philosophy in general, demonstrating how his concepts were understood, adopted and critically transformed (...) by later thinkers. The first section of the book covers the principal philosophical themes in Hegel's system: epistemology, metaphysics, philosophy of mind, ethical theory, political philosophy, philosophy of nature, philosophy of art, philosophy of religion, philosophy of history and theory of the history of philosophy. The second section covers the main post-Hegelian movements in philosophy: Marxism, existentialism, pragmatism, analytic philosophy, hermeneutics and French poststructuralism. The breadth and depth of G. W. F. Hegel: Key Concepts makes it an invaluable introduction for philosophical beginners and a useful reference source for more advanced scholars and researchers. (shrink)

W filozofii czasu Ingardena szczególną rolę odgrywa charakterystyka ontologiczna teraźniejszości. Należy do niej m.in. szczelinowość. Okazuje się, że pojęcie to można powiązać z koncepcją tzw. teraźniejszości pozornej (specious present). Opierając się ponadto na pewnych rozważaniach S. Lema oraz B. Ogrodnika wiążę różne wartości szczelinowości (trwania kwantu teraźniejszości), ze złożonością formalną budowy przedmiotów. Uogólnienie tych wyników umożliwia dopełnienie rozważań Ingardena nad szczelinowością – sformułowanie zarysu ontologicznej teorii względności trwania teraźniejszości.

This paper discusses the topic of weakenss of the will or akrasia in Leibniz, especially in the context of Nouveaux essais sur l'entendement humain. I argue that Leibniz can be seen as supporting both the weak and the strong forms of akrasia in book II of the work.

This paper discusses Leibniz's views on apperception, especially in the context of this pseudo-dialogue with John Locke, An Essay Concerning Human Understanding. I emphasize the role of attention in the process of becoming conscious of a perception.

Two perennial doubts can linger in the minds of people working in the history of philosophy. Those who approach philosophical problems in a systematic, analytic spirit may come to think that work in the history of philosophy fails to amount to genuine philosophy; and those who are more historically-minded may come to think that the very same work fails to amount to genuine history. In this rich and rewarding new book, Allen Wood nevertheless succeeds in delivering a defense of Kantian (...) ethics that should satisfy, in terms of its philosophical credentials, any philosopher interested in ethics; and it should also satisfy, in terms of its historical credentials, anyone interested in the ethical thought of Immanuel Kant himself. (shrink)

A Study of Perennial Philosophy and Psychedelic Experience, with a Proposal to Revise W. T. Stace’s Core Characteristics of Mystical Experience ©Ed D’Angelo 2018 -/- Abstract -/- According to the prevailing paradigm in psychedelic research today, when used within an appropriate set and setting, psychedelics can reliably produce an authentic mystical experience. According to the prevailing paradigm, an authentic mystical experience is one that possesses the common or universal characteristics of mystical experience as identified by the philosopher W. T. Stace (...) in his 1960 work Mysticism and Philosophy. Stace’s common characteristics of mystical experience are the basis for the Hood Mysticism Questionnaire, which is the most widely used quantitative measure of mystical experience in experimental studies of psychedelic experience. In this paper, I trace the historical roots of Stace’s common characteristics of mystical experience back to Christian Neoplatonism and apophatic theology, and I trace those, in turn, back to Plato’s concept of the Good and to Aristotle’s concept of God as active intellect. I argue that Stace’s common characteristics of mystical experience are not universal or culturally invariant but are the product of a specifically Christian religious and moral tradition that has its roots in ancient Greek metaphysics. My paper concludes with a revised list of common characteristics of psychedelic experience that is a better candidate for a list of invariant structures of psychedelic experience than Stace’s common characteristics of Christian mystical experience. (shrink)

Kwestia języka w filozofii Martina Heideggera pojawia się zarówno we wczesnym projekcie ontologii fundamentalnej, jak i w tak zwanym myśleniu po zwrocie. Problematyczność tego zagadnienia wyraża się choćby w mnogości stosowanych terminów. Bycie i czas to w wybranych fragmentach wyczerpujące studium „mowy” (Rede) jako swoistego ekstatycznego, a zatem otwartego i transcendującego bycia jestestwa, które buduje i potwierdza poprzez ów modus bycia przestrzeń wspólnotowości. Późny Heidegger podejmuje kwestię języka w kontekście metafory czwórni świata, wiążąc ją ściśle z tzw. myśleniem poetyckim – (...) wywód ten daleko odbiega od analiz egzystencjalnych jestestwa. „Język” (Sprache) to – jak pisze Heidegger – domostwo ludzkiego bycia, w którym uprzywilejowane miejsce zajmują poeci, jedynie oni potrafią bowiem czytać znaki, jakie w otwartej przestrzeni między Niebem i Ziemią pozostawiają Śmiertelnym Bogowie. Topografię owej wieści (Sage) prezentuje Heidegger w wielu miejscach swej drogi do „innego myślenia”. (shrink)

The main aim of this paper is to explain and analyze the debate between W. K. Clifford ("The Ethics of Belief", 1877) and William James ("The Will to Believe", 1896). Given that the main assumption shared by Clifford and James in this debate is doxastic voluntarism –i.e., the claim that we can, at least in some occasions, willingly decide what to believe–, I will explain the arguments offered by Bernard Williams in his “Deciding to Believe” (1973) against doxastic voluntarism. Finally, (...) I will explain what happens with the debate between Clifford and James once we accept Bernard Williams’s arguments and refuse to accept doxastic voluntarism. (shrink)

F.W.J. Schelling worked on mythological issues through his entire lifetime and it had great influence on his philosophy. Unfortunately, there are very few who make a reference to Schelling while dealing with this matter, and even if they do, they mention only philosophy of revelation, which was developed in the last period of Schelling’s work. Mythological issues appear in Schelling’s works in reference to philosophy of nature, philosophy of identity, as well as to his historiosophy, theory of art, and theological (...) issues. The paper aims at showing that in all those areas myth was not just a minor addition to the Schelling’s theory, but it played an important, often crucial role. (shrink)

Recognizing inherent and inalienable nature of dignity and universality of certain values, the Constitution of the Republic of Poland, introduces to the foundations of Polish legal system some elements of natural law which may be used for application of the Basic Law. Constitutional recognition of these elements only makes sense on the assumption of their cognizability. Therefore, as an important element of constitutional concept of natural law is taken the recognition of the argument of cognitivism according to which moral assessments (...) may have the nature of judgments and truth qualification (they may be true or false). In the course of application of the constitution, norms of natural-law character and natural-law justification. Since dignity and the essence of freedoms and rights based on dignity are the only inviolable values recognized by the constitution, the arguments of natural law lead to a far-going reinterpretation of constitutional norms. The norm of natural law protecting inviolable values will have precedence in the event of collision with norms protecting other values, also with constitutional norms. Even if such a norm is formulated on the basis of the provisions of the constitution, in fact natural law is given higher rank than elements based only on enacted law. Despite that, reliability of a legally established order does not seem to be radically endangered. -/- Konstytucja RP uznając przyrodzoność i niezbywalność godności oraz uniwersalność niektórych wartości, wprowadza do podstaw całego polskiego systemu prawnego elementy prawnonaturalne, które mogą być wykorzystane w stosowaniu konstytucji. Konstytucyjne uznanie takich elementów ma sens przy założeniu ich poznawalności, stąd istotnym elementem konstytucyjnej koncepcji prawa naturalnego jest uznanie tezy kognitywizmu głoszącej, że oceny moralne mogą mieć charakter sądów i kwalifikację prawdziwościową – mogą być prawdziwe lub fałszywe. W procesie stosowania konstytucji mogą być formułowane normy o charakterze prawnonaturalnym oraz uzasadnienia prawnonaturalne. Ponieważ jedynymi wartościami uznanymi w konstytucji za nienaruszalne jest godność oraz istota wolności i praw, których godność jest źródłem, argumentacja prawnonaturalna może prowadzić do daleko idącej reinterpretacji norm konstytucyjnych. Norma prawnonaturalna chroniąca warunki konieczne poszanowania godności lub istoty wolności i praw będzie miała pierwszeństwo w razie kolizji z normami chroniącymi inne wartości, także z normami konstytucyjnymi. Choć norma taka będzie formułowana na podstawie przepisów konstytucji, to jednak faktycznie prawo naturalne uzyskuje wyższą rangę od elementów opartych jedynie na stanowieniu. Mimo tego bezpieczeństwo prawne nie wydaje się być radykalnie zagrożone. O prawnonaturalnym charakterze normy i uzasadnienia decyduje oparcie w ocenach moralnych, które pretendują do bycia sądami, do bycia prawdziwymi lub fałszywymi. Z punktu widzenia stosowania konstytucji i wymogu intersubiektywnej komunikowalności i kontrolowalności dookreślania treści prawnonaturalnych, dla nadania ocenom charakteru sądów istotny jest kształt procedur i argumentacji prowadzących do tego dookreślenia. Powinny to być procedury i argumentacja typowe dla dyskursu mającego na celu sformułowanie prawdziwych sądów. Maksymalizowana powinna być dyskursywność takich procedur, a podstawą rozstrzygnięcia powinien być, jeśli to tylko możliwe, konsens. Nie mogą być uważane za rozstrzygające argumenty odwołujące się do woli indywidualnej lub zbiorowej, reakcji emocjonalnych, stopnia rozpowszechnienia danej oceny czy do tradycji kulturowej. (shrink)

Artykuł przedstawia historię sporów i polemik naukowych na temat teorii ewolucji oraz publikacji Karola Darwina, jakie miały miejsce w w Polsce w drugiej połowie XIX wieku.

The contribution focuses on philosophical issues of justice of positive law in the light of the social teaching of John Paul II. The analyses start with consideration of anthropological foundations of justice as virtue, develop with the reflexion upon justice of actions realizing justice and finally arrive at examination of the criteria of justice of law. -/- It is argued that relations between a human being and goods (ends of actions) form ontological basis of natural law and justice of actions (...) – orders and prohibitions are secondary in respect to these relations. An aim of just law (and natural law) is not preservation or restoration of abstractly understood moral order based on norms – orders and prohibitions) but integral development (good) of a person – a being possessing dignity. John Paul’s II philosophy of law takes advantage primarily of Thomas Aquinas’ approach to law and combines it with constructions which are typical for modern human rights protection. John Paul’s II conception of natural law is anthropocentric and bases on subjective rights thinking. Human dignity and human rights which derive from it provide basic criteria for the justice of law. Human rights as subjective rights disclose natural law which is understood as a set of goods for a human person. These goods are ends of actions and as such they determine actions and their forms. This point of view is compatible with Aquinas’ definition: “law is nothing but a rational plan of operation, and … the rational plan of any kind of work is derived from the end” (Summa contra gentiles, lib. 3, cap. 114, n. 5). -/- Positive (human) law which is not just has no normative power in this sense that it does not in itself provide reasons for concrete actions of a concrete actor. Sometimes there are moral reasons for following unjust law, however if its norm prescribes actions which are wrong in themselves (internally wrong) there is moral obligation to act contrary to such a legal norm. -/- Zasadniczym przedmiotem opracowania jest filozoficzna refleksja Jana Pawła II nad sprawiedliwością prawa stanowionego. Analizy przebiegają od zagadnienia antropologicznych podstaw sprawiedliwości poprzez problematykę działań realizujących sprawiedliwość do zagadnienia sprawiedliwości prawa stanowionego. Opracowanie zamykają uwagi wskazujące na kontekst teologiczny istotny dla problematyki sprawiedliwości, którego analiza wykracza jednak poza podjęte zamierzenie koncentrujące się na problematyce filozoficznoprawnej. Argumentuje się, że u podstaw tej refleksji leży namysł nad relacją człowieka do dobra, która stanowi ontologiczną podstawę prawa naturalnego i sprawiedliwości – nakazy i zakazy są wtórne wobec tej relacji. Celem prawa i sprawiedliwości jest dobro konkretnego, obdarzonego godnością człowieka, a nie np. przywracanie abstrakcyjnie pojętego porządku moralnego. Od strony konstrukcji teoretycznej, filozofia prawa Jana Pawła II jest osadzona przede wszystkim na koncepcji Tomasza z Akwinu łączonej z konstrukcjami typowymi dla współczesnej ochrony praw człowieka. To w godności i wynikających z niej prawach człowieka poszukiwać trzeba zasadniczych treściowych kryteriów sprawiedliwości prawa. Prawa człowieka jako prawa podmiotowe są podstawowym wyrazem prawa naturalnego, stanowiącego ontyczną podstawę sprawiedliwości i które pojmowane jest jako zespół dóbr dla osoby, zatem i celów kształtujących działanie. Perspektywa pojmowania prawa naturalnego jest antropocentryczna. Prawo stanowione, które nie jest sprawiedliwe, nie ma „mocy prawa”, przede wszystkim w takim sensie, że nie stanowi samo w sobie racji działania. Niekiedy, ze względów moralnych, niesprawiedliwe prawo wymaga posłuszeństwa. Jeśli jednak prawo stanowione daje uprawnienia do czynów wewnętrznie złych i nakazuje takie czyny, to nie tylko nie obowiązuje w sumieniu i nie jest racją działania, ale obowiązkiem jest postępowanie wbrew takiemu prawu. (shrink)

W dziełach Arystotelesa, lub z medievals, jak również w pismach późniejszych zdroworozsądkowe filozofów, takich jak Thomas Reid czy GE Moore’a, możemy znaleźć rodzinę różnych prób uporania się ze strukturami rozsądku i wspólnego -sense świat, który jest nam dany w normalnym, doświadczenie pre-teoretycznym. Będziemy argumentować, co wynika, że ​​teoria takich struktur stanowi ważny i dotychczas niedoceniany związek między wczesnym psychologii Gestalt z jednej strony, oraz współczesnych osiągnięć w filozofii i sztucznej inteligencji badań na innych.

Zasadniczym przedmiotem analiz tego opracowania jest pojęcie godności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej z 7 grudnia 2000 r. Interpretacja Karty prowadzona jest z uwzględnieniem postanowień Traktatu z Lizbony z 13 grudnia 2007 r., który podniósł Kartę do rangi prawa traktatowego. Uwyraźnienie treści pojęcia godności w Karcie dokonywane jest przez pryzmat paradygmatu rozumienia godności utrwalonego już w prawie międzynarodowym praw człowieka na poziomie uniwersalnym, czyli prawa kształtowanego i funkcjonującego w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych. Paradygmat uniwersalny, w którego centrum znajduje się (...) uznanie godności za przyrodzoną (inherent – „nieoddzielalną), powszechną, równą i za źródło wszystkich praw człowieka, był dotąd w systemach prawnych powszechnie akceptowany. Obejmował on elementy prawnonaturalne, które po doświadczeniach z dwudziestowiecznymi systemami totalitarnymi i systemami – mówiąc słowami Gustawa Radbrucha – „ustawowego bezprawia”, uważane były za pożądane, nie tylko w prawie międzynarodowym. Przy bliższym przyjrzeniu się najważniejszym postanowieniom prawa europejskiego dotyczącym godności i podstaw praw człowieka okazuje się, że paradygmat uniwersalny został radykalnie zakwestionowany – w miejsce ugruntowania praw człowieka w czymś obiektywnym, przyjęto ich ugruntowanie w kulturze. (shrink)

Książka dotyczy trzech powiązanych z sobą zagadnień: internalizmu racji działania, internalizmu motywacyjnego i tzw. hume’owskiej teorii motywacji. Próbuje odpowiedzieć m.in. na następujące pytania: Czy wolno nam stwierdzić, że ktoś powinien coś zrobić, nawet gdy nie może być motywowany do tego działania? Czy można szczerze akceptować jakiś osąd moralny i nie być motywowanym do postępowania zgodnie z jego zaleceniami? Czy normy moralne służą tak naprawdę realizacji egoistycznych pragnień, czy może są fikcją wpajaną przez instytucje społeczne? Autor pokazuje, jak wiele współcześnie dyskutowanych (...) problemów metaetycznych można rozwiązać, sięgając do filozofii Davida Hume’a. Choć koncentruje się na najnowszych dyskusjach z dziedziny metaetyki, to zagadnienia omawiane w książce stanowią kontynuację klasycznych debat filozoficznych na temat takich pojęć jak wartość, dobro, obowiązek, racjonalność, relatywizm czy słabość woli. (shrink)

The article provides an analysis of the European Court of Human Rights judgments in the case of Lautsi v. Italy (application no. 30814/06), also known as the Italian crucifix case. The applicant claimed that displaying crucifixes in the Italian State-school classrooms attended by her children was contrary to the principle of secularism, by which she wished to bring up her children, and therefore infringed her right to ensure their education and teaching in conformity with her religious and philosophical convictions, and (...) also breached her freedom of conviction and religion, as protected by Article 9 of the Convention. In its judgment of November 3, 2009, the seven-judge Chamber declared that there had been a violation of Article 2 (right to education) of Protocol No. 1 of the European Convention on Human Rights taken together with Article 9 (freedom of thought, conscience, and religion) of the Convention. The judgment was given unanimously and none of the judges appended a separate opinion. The Italian Government asked for the case to be referred to the Grand Chamber by virtue of Article 43 of the Convention. In the judgment of the Grand Chamber, delivered on March 18, 2011, the Court held, by fifteen votes to two (and with separate opinions of six judges), that there had been no violation of Protocol No. 1 and no violation of the Convention itself. The analysis in the article is focused on selected principal factors determining the Court's decision. It shows that the proposal for the Court to recognize secular convictions as those protected by Article 2 of Protocol No. 1 or Article 9 of the Convention has no sufficient basis in the Convention itself and in earlier Court's case-law and, even, may be considered as promotion of religious intolerance, threatening the freedom to publicly manifest a religion or belief, as guaranteed by Article 9 of the Convention. -/- Opracowanie zawiera analizę wyroków Europejskiego Trybunału, które zapadły w sprawie Soile Lautsi (app. 30814/06), zwaną „włoska sprawa krzyża” (Italian Crucifix Case). W sprawie tej skarżąca zarzucała, że okazywanie znaku krzyża w klasach włoskich szkół państwowych, do których uczęszczały jej dzieci, jest sprzeczne z zasadą sekularyzmu, zgodnie z którą chciała ona wychować swoje dzieci i dlatego stanowi naruszenie jej prawa do wychowania i nauczania zgodnego z jej religijnymi i filozoficznymi (moralnymi) przekonaniami, oraz stanowi naruszenie wolności religijnej, gwarantowanej art. 9 Konwencji. W wyroku siedmioosobowej izby ogłoszonym 3 listopada 2009 r. izba uznała naruszenie art. 2 (Prawo do nauki) Protokołu dodatkowego nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w powiązaniu z art. 9 (Wolność myśli, sumienia i wyznania) Konwencji. Wyrok zapadł jednomyślnie i żaden z sędziów nie dołączył do wyroku swoich uwag. Rząd Włoch złożył wniosek w trybie przewidzianym art. 43 Konwencji o przekazanie sprawy do Wielkiej Izby. W wyroku Wielkiej Izby ogłoszonym 18 marca 2011 r. Trybunał uznał zdecydowaną większością głosów – 15 za wobec 2 przeciw (sześciu sędziów dołączyło swoje uwagi), że nie doszło do naruszenia ani Protokołu nr 1, ani samej Konwencji. Analizy koncentrują się na wybranych zagadnieniach, kluczowych dla argumentacji Trybunału. Analizy te pokazują, że postulowanie przez izbę uznania za prawo podmiotowe radykalnie pojętej negatywnej wolności religijnej, oraz postulowanie - tak przez izbę, jak i przez Wielką Izbę - ochrony przekonań sekularystycznych jako przekonań chronionych art. 2 Protokołu dodatkowego nr 1 lub art. 9 Konwencji, nie posiada należytego uzasadnienia ani w samej Konwencji, ani w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału, a co więcej – może być uznane za propagowanie nietolerancji religijnej, godzącej przede wszystkim chronioną art. 9 Konwencji wolność publicznego uzewnętrzniania przekonań religijnych i filozoficznych. (shrink)

W artykule rozważane są rozmaite semantyczne i symboliczne relacje, w jakich ujmuje się przyrodę na gruncie filozofii, kosmologii i estetyki indyjskiej. Punktem wyjścia jest charakterystyka wewnętrznej dynamiki przyrody, w którą wpisane jest nieustanne zderzanie się biegunowych jakości. Przedstawione są m.in. wedyjskie kosmogoniczne rozważania, konstatujące samorodność i substancjalną jednorodność cyklicznej natury, oraz pięć reprezentatywnych filozoficznych koncepcji przyrody. Autorka podkreśla także swoistą współzależność pomiędzy afirmowaną wizją przyrody a kulturowymi reprezentacjami natury ludzkiej.

According to Leibniz, there is no death in the sense that the human being or animal is destroyed completely. This is due to his metaphysical pluralism which would suffer if the number of substances decreased. While animals transform into other animals after “death”, human beings are rewarded or punished of their behavior in this life. This paper presents a comprehensive account of how Leibniz thought the “death” to take place and discusses his often unclear views on the life after death. (...) I will also present a new, naturalistic reading of Leibniz’s views on afterlife. (shrink)

Opracowanie dotyczy fragmentu preambuły Konstytucji RP z 1997 r.: „równi w prawach i w powinnościach wobec dobra wspólnego - Polski”. Zmierza ono przede wszystkim do uwyraźnienia i analizy wskazanych w tym fragmencie wartości, które mogą pomóc w dookreśleniu celów konstytucji i ujęciu czegoś, co określa się niekiedy mianem „ducha konstytucji”. Analizowane jest umiejscowienie komentowanego akapitu w całości preambuły, oraz prace nad projektem Konstytucji, które prowadzą ku refleksji nad kategorią dobra wspólnego w artykule 1. W centrum moich analiz jest argumentacja na (...) rzecz tezy, że dobrem wspólnym są warunki życia społecznego służące rozwojowi jednostek i że jednym z istotnych elementów dobra wspólnego jest poszanowanie praw człowieka. (shrink)

David Hume jest powszechnie uważany za prekursora metaetycznego nonkognitywizmu, a jego filozofia moralności jest traktowana jako klasyczny przykład motywacyjnego internalizmu. W artykule omawiam poglądy Hume'a na problem motywacji do działania moralnego odwołując się do cnót naturalnych i sztucznych. Dochodzę do wniosku, że choć Hume może być traktowany jako nonkognitywista, to jest to nonkognitywizm bardzo różny od współczesnych wersji tego stanowiska. Główna różnica polega na tym, że Hume nie uważał, by poczucie powinności z konieczności motywowało do działania.

Niektórzy twierdzą, że nawet jeśli ktoś nie wierzy, że embriony lub płody ludzkie mają jakiś szczególnie wyróżniony status moralny, to z ostrożności powinien traktować je tak, jak gdyby miały pełny status moralny. Pokażę, dlaczego takie rozumowanie jest niepoprawne.

On 6 January 1795, the twenty-year-old Schelling—still a student at the Tübinger Stift—wrote to his friend and former roommate, Hegel: “Now I am working on an Ethics à la Spinoza. It is designed to establish the highest principles of all philosophy, in which theoretical and practical reason are united”. A month later, he announced in another letter to Hegel: “I have become a Spinozist! Don’t be astonished. You will soon hear how”. At this period in his philosophical development, Schelling had (...) been deeply under the spell of Fichte’s new philosophy and the Wissenschaftslehre. The text Schelling was writing at the time was the early Vom Ich als Prinzip der Philosophie, though his characterization of this text would much better fit the somewhat later work which is the focus of the current paper: Schelling’s 1801 Darstellung meines System der Philosophie (hereafter: Presentation). The Presentation is a text written more geometrico, following the style of Spinoza’s Ethics. While Spinoza’s influence and inspiration is stated explicitly and unmistakably in Schelling’s preface, the content of this composition might seem quite foreign to Spinoza’s philosophy, so much so, in fact, that Michael Vater—the astute translator and editor of the recent English translation of the text—has contended that “despite the formal similarities between Spinoza’s geometrical method and Schelling’s numbered mathematical-geometrical constructions, Schelling’s direct debts to Spinoza are few”. The Presentation is an extremely dense and difficult text, and while I agree that at first glance Schelling’s engagement with the concept of reason (Vernunft) and the identity formula ‘A=A’ seems to have little if anything to do with Spinoza (especially since Spinoza’s key terminology of ‘God’, ‘causa sui’, ‘substance’, ‘attribute’, and ‘mode’ is barely mentioned in the Presentation), I suspect that at a deeper level Schelling is attempting to transform Spinoza’s system by replacing God, Spinoza’s ultimate reality, with reason. Though this might at first seem bizarre, I believe it can be profitably motivated and explained upon further reflection. It is this transformation of Spinoza’s God into (the early) Schelling’s reason that is the primary subject of this study. I develop this paper in the following order. In the first part I provide a very brief overview of Schelling’s lifelong engagement with Spinoza’s philosophy, which will prepare us for my study of the 1801 Presentation. In the second part, I consider the formal structure and rhetoric of the Presentation against the background of Spinoza’s Ethics, and show how Schelling regularly imitates Spinoza’s tiniest rhetorical gestures. In the third and final part I turn to the opening of the Presentation, and argue that Schelling attempts there to distance himself from Fichte by developing a conception of reason as the absolute, or the identity of the subject and object, just as the thinking substance and the extended substance are identified in Spinoza’s God. (shrink)

The paper is concerned with the role of the logos in the sophistic thought. The author argues that the importance of logos is a result of the conviction that according to the Sophists human reality is somehow „created” through words in the process of constant communication and interpretation. This idea inspires the Sophists to research on the particular conditions of the process of persuasion and to analyze the factors which determine the persuasive power of speech. This interest in the power (...) of "logos" leads the Sophists such as Protagoras, Gorgias, Antiphon to develop the techniques which aim at increasing the persuasive power of speech by addressing both rational and emotional part of the soul. (shrink)