Following neo-Aristotelians Alasdair MacIntyre and Martha Nussbaum, we claim that humans are story-telling animals who learn from the stories of diverse others. Moral agents use rational emotions, such as compassion which is our focus here, to imaginatively reconstruct others’ thoughts, feelings and goals. In turn, this imaginative reconstruction plays a crucial role in deliberating and discerning how to act. A body of literature has developed in support of the role narrative artworks (i.e. novels and films) can play in allowing us (...) the opportunity to engage imaginatively and sympathetically with diverse characters and scenarios in a safe protected space that is created by the fictional world. By practising what Nussbaum calls a ‘loving attitude’, her version of ethical attention, we can form virtuous habits that lead to phronesis (practical wisdom). In this paper, and taking compassion as an illustrative focus, we examine the ways that students’ moral education might usefully develop from engaging with narrative artworks through Philosophy for Children (P4C), where philosophy is a praxis, conducted in a classroom setting using a Community of Inquiry (CoI). We argue that narrative artworks provide useful stimulus material to engage students, generate student questions, and motivate philosophical dialogue and the formation of good habits which, in turn, supports the argument for philosophy to be taught in schools. (shrink)

According to the canonical formulation of the modal account of luck [e.g. Pritchard ], an event is lucky just when that event occurs in the actual world but not in a wide class of the nearest possible worlds where the relevant conditions for that event are the same as in the actual world. This paper argues, with reference to a novel variety of counterexample, that it is a mistake to focus, when assessing a given event for luckiness, on events distributed (...) over just the nearest possible worlds. More specifically, our objection to the canonical formulation of the modal account of luck reveals that whether an event is lucky depends crucially on events distributed over all possible worlds–viz., across the modal universe. It is shown that an amended modal account of luck which respects this point has the additional virtue of avoiding a notable kind of counterexample to modal accounts of luck proposed by Lackey. (shrink)

In this paper we present two distinctly epistemological puzzles that arise for one who aspires to defend some plausible version of the precautionary principle. The first puzzle involves an application of contextualism in epistemology; and the second puzzle concerns the task of defending a plausible version of the precautionary principle that would not be invalidated by de minimis.

After severe brain injury, one of the key challenges for medical doctors is to determine the patient’s prognosis. Who will do well? Who will not do well? Physicians need to know this, and families need to do this too, to address choices regarding the continuation of life supporting therapies. However, current prognostication methods are insufficient to provide a reliable prognosis. -/- Functional Magnetic Resonance Imaging (MRI) holds considerable promise for improving the accuracy of prognosis in acute brain injury patients. Nonetheless, (...) research on functional MRI in the intensive care unit context is ethically challenging. These studies raise several ethical issues that have not been addressed so far. In this article, Prof. Charles Weijer and his co-workers provide a framework for researchers and ethics committees to design and review these studies in an ethically sound way. (shrink)

In a recent paper in this journal, we proposed two novel puzzles associated with the precautionary principle. Both are puzzles that materialise, we argue, once we investigate the principle through an epistemological lens, and each constitutes a philosophical hurdle for any proponent of a plausible version of the precautionary principle. Steglich-Petersen claims, also in this journal, that he has resolved our puzzles. In this short note, we explain why we remain skeptical.

In this paper we shed new light on the Argument from Disagreement by putting it to test in a computer simulation. According to this argument widespread and persistent disagreement on ethical issues indicates that our moral opinions are not influenced by any moral facts, either because no such facts exist or because they are epistemically inaccessible or inefficacious for some other reason. Our simulation shows that if our moral opinions were influenced at least a little bit by moral facts, we (...) would quickly have reached consensus, even if our moral opinions were affected by factors such as false authorities, external political shifts, and random processes. Therefore, since no such consensus has been reached, the simulation gives us increased reason to take seriously the Argument from Disagreement. Our conclusion is however not conclusive; the simulation also indicates what assumptions one has to make in order to reject the Argument from Disagreement. The simulation algorithm we use builds on the work of Hegselmann and Krause (J Artif Soc Social Simul 5(3); 2002, J Artif Soc Social Simul 9(3), 2006). (shrink)

Contemporary philosopher David Benatar has advanced the self-evidently controversial claim that “coming into existence is always a harm.” Benatar’s argument turns on the basic asymmetry between pleasure and pain, an asymmetry he seeks to explain by the principle that those who never exist cannot be deprived. Benatar’s import is almost incredible: humans should cease to procreate immediately, thereby engendering the extinction of the species—a view known as “anti-natalism.” According to many of his readers, the ancient Hebrew sage Qoheleth expresses a (...) pessimistic nihilism that runs as thick as Benatar’s. Prima facie grounding for this assertion is that Qoheleth, like Benatar, raises the issue of whether coming into existence may be a harm—and gives an affirmative answer. In two passages, Ecclesiastes 6:1-6 and 4:1-3, Qoheleth declares that an unborn hypothetical person is “better off” than their existent counterpart. Yet the meaning and implication of these words is far from obvious. Does Qoheleth imply that the non-exister’s state, and non-existence in general, is universally superior to existence? Or is he instead speaking exceptionally, of particular persons in rare circumstances? By examining the two “better”-statements in their literary context, I will argue that Qoheleth intends these examples as exceptions. He does not go so far as to make the supremely nihilistic claim that coming into existence is always, or even generally, a net harm; yet, he does concede that in certain cases, it can be. Beyond this, I will explore how the two thinkers’ divergent conclusions can be traced to a deeper difference of philosophical method. This question concerning non-existence opens a window to Qoheleth’s broader scheme of values and therefore serves as a surprisingly useful entry point by which to engage his philosophy. The paper utilizes the methodology Jaco Gericke has recently termed “philosophical criticism,” but specifically applied to Qoheleth. (shrink)

Bilimin ne olduğunun tespit edilmesi ve bilimi sözde bilimlerden ya da bilimsel olmayan alanlardan ayırt edecek ölçütün ne olması gerektiğine yönelik tartışma, bilim felsefesinde sınır çizme sorunu olarak ele alınmaktadır. Bu makalede, öncelikle söz konusu soruna yönelik geleneksel yaklaşımlar incelenmiş ve ardından bu yaklaşımların bilimsel toplulukların doğasına ilişkin özellikleri göz ardı ettiği ortaya konmuştur. Daha önce yapılan çalışmalar bilimi daha çok önermeler, ifadeler ya da salt epistemik bir sistem olarak ele almakta ve bilimsel akıl yürütmenin biçimi ile bilimsel kuramların özelliklerine (...) odaklanmaktadır. Bu tespit çerçevesinde, sunulan çalışmada, bilimsel bir disiplinin asgari olarak iki özellik (yapısal ve kanıta dayalı olması) üzerine kurulması gerektiği vurgulanarak, sınır çizme sorununun çözümüne yönelik önerilen alternatif ölçüt bilimin sosyal yönüne dikkat çekmektedir. Bu bakımdan, makalenin asıl ilgisi, sınır çizme sorununu alternatif bir yolla ele alabilmek amacıyla bilimin ve onun uygulayıcılarının sosyal özelliklerine yönelik tespitleri, sözde bilimin uygulayıcıları ile kıyaslayarak aktarmaktır. Makale, bir disiplinin sözde bilim olarak nitelendirilebilmesi için öncelikle o disiplinin bilimsellik iddiasında bulunması, daha sonra bilimsel topluluk tarafından sürdürülen bir araştırma geleneğine kabul edilmemiş ya da bu araştırma geleneği tarafından terk edilmiş olması gerektiği düşüncesi ile sonuçlandırılmıştır. (shrink)

In this paper we propose to present from a new perspective some loci comunes of traditional logic. More exactly, we intend to show that some hypothetico-disjunctive inferences (i.e. the complex constructive dilemma, the complex destructive dilemma, the simple constructive dilemma, the simple destructive dilemma) and two hypothetico-categorical inferences (namely modus ponendo-ponens and modus tollendo-tollens) particularize two more abstract inferential structures: the constructive n-lemma and the destructive nlemma.

A startling amount of intelligent activity can be controlled without reasoning or thought. By tuning the perceptual system to task relevant properties a creature can cope with relatively sophisticated environments without concepts. There is a limit, however, to how far a creature without concepts can go. Rod Brooks, like many ecologically oriented scientists, argues that the vast majority of intelligent behaviour is concept-free. To evaluate this position I consider what special benefits accrue to concept-using creatures. Concepts are either necessary for (...) certain types of perception, learning, and control, or they make those processes computationally simpler. Once a creature has concepts its capacities are vastly multiplied. (shrink)

There is unquestionably a plethora of details and mysteries regarding the mind and the body. However, with the advent of psychopharmacology (the study of how psychedelics inform or alter brain states) there are more issues at hand. Do psychedelics allow us to access deeper areas of our consciousness? Are we having a spiritual experience under the influence of psychedelics? Dr. Rick Strassman does not want to continue asking these rather conspiratorial-like questions. Instead, Dr. Strassman believes that there is one special, (...) endogenous psychedelic, synthesized within the human physiological framework: N, N-Dymthethyltryptamine. Dr. Strassman concludes that this chemical is produced within and around the pineal gland, and is often the catalyst for spiritual and religious experiences. I will explore this topic further under the framework of discovering whether a naturalistic type explanation of spiritual experiences accounts for all types of spiritual experiences and whether one may be rational or justified in believing in God if a naturalist could explain spiritual experiences. (shrink)

Philosophy’s Artful Conversation draws on Gilles Deleuze, Stanley Cavell, and the later writing by Ludwig Wittgenstein to defend a “philosophy of the humanities.” Both because film studies is historically a site of contention and theoretical upheaval and because Rodowick accepts Cavell’s idea that (at least in the American context) film is philosophy made ordinary, bringing philosophical questions of skepticism and perfectionism into filmgoers’ lives inescapably, it makes sense to build this vision for the humanities out of writing on film. Although (...) presented as a monograph with a single argumentative strand, the book may be more profitably read as three partly distinct works: an examination of the boundaries of theory and philosophy that doubles as a defense of a “philosophy of the humanities,” an interpretation of Deleuze’s work on film that intriguingly prioritizes What Is Philosophy?, and an interpretation of Cavell that argues that his epistemological and ontological questions are subsumed under ethics in a way that pairs well with Deleuze’s emphasis on immanence. (shrink)

Edmund Landau's conjecture states that the set P(n^2+1) of primes of the form n^2+1 is infinite. Let β=(((24!)!)!)!, and let Φ denote the implication: card(P(n^2+1))<ω ⇒ P(n^2+1)⊆(-∞,β]. We heuristically justify the statement Φ without invoking Landau's conjecture. The set X = {k∈N: (β<k) ⇒ (β,k)∩P(n^2+1) ≠ ∅} satisfies conditions (1)--(4). (1) There are a large number of elements of X and it is conjectured that X is infinite. (2) No known algorithm decides the finiteness/infiniteness of X . (3) There is (...) a known algorithm that for every n∈N decides whether or not n ∈ X. (4) There is an explicitly known integer n such that card(X)<ω ⇒ X⊆(-∞,n]. (5) There is an explicitly known integer n such that card(X)<ω ⇒ X⊆(-∞,n] and some known definition of X is much simpler than every known definition of X \ (-∞,n]. The following problem is open: Is there a set X⊆N that satisfies conditions (1)--(3) and (5)? The set X=P(n^2+1) satisfies conditions (1)--(3). The set X={k∈N : the number of digits of k belongs to P(n^2+1)} contains 10^{10^{450}} consecutive integers and satisfies conditions (1)--(3). The statement Φ implies that both sets X satisfy condition (5). (shrink)

8-9 Kasım 2012’de, Hacettepe Üniversitesi İngilizce İktisat Bölümü tarafından düzenlenen “Marx, Marksizmler ve Özgürlük” konferansı uzun zamandır üzerinde çalıştığım konular ile ilgili görüşlerimi sunma fırsatı verdi. Praksis dergisini ilk yayınladığım 1996 yılında aşağıda sunduğum düşüncelerimin temellerini atmıştım aslında. Ancak hala teoride ki sorunu bir bütün olarak, Marx ve Engels’te değil Marksizmin kavranılışında olduğunda ısrarcıydım. Çalışmalarım, Marx’ın tarih, diyalektik yöntem, sınıf savaşımı, kapitalizm eleştirisi ve bilim anlayışı gibi pek çok temel konuda tamamen farklı teorik perspektif ve anlayış geliştirmemle sonuçlandı. Bu görüşlerimi (...) kamuoyu ile ilk paylaştığım zemin yukarıda adı geçen bilimsel konferans oldu. Kendi teorik geçmişimle de bir hesaplaşma olan bu metin kuşkusuz okuru tatmin etmekten uzaktır. Çünkü yeni bir bilim teorisi için bir başlangıç metnidir; 19. yüz yıl sosyal teorileri üzerinde yükselen geleneksel ideolojik ön yargılardan kurtulmuş aklın, çağdaş bilimsel verilere yaslanarak yeni maceralara cesaretle atılmayı özendirecek olan bir başlangıç metni. (shrink)

At a 2011 meeting of the Society of Christian Philosophers, N. T. Wright offered four reasons for rejecting the existence of soul. This was surprising, as many Christian philosophers had previously taken Wright's defense of a disembodied intermediate state as a defense of a substance dualist view of the soul. In this paper, I offer responses to each of Wright's objections, demonstrating that Wright's arguments fail to undermine substance dualism. In so doing, I expose how popular arguments against dualism fail, (...) such as dualism is merely an unwarranted influence of Greek culture on Christianity, and substance dualism is merely a soul-of-the-gaps hypothesis. Moreover, I demonstrate that Wright himself has offered a powerful reason for adopting substance dualism in his previous works. In conclusion I offer a view that explains why the human soul needs a resurrected body. (shrink)

The aim of this article is to describe in some detail the actual relationship between Charles S. Peirce and Alfred N. Whitehead, paying particular attention to the Peircean notions of science and metaphysics, with the conviction that this contrast can help to understand better the scope and depth of C. S. Peirce’s thought.

Alfred Tarski seems to endorse a partial conception of truth, the T-schema, which he believes might be clarified by the application of empirical methods, specifically citing the experimental results of Arne Næss (1938a). The aim of this paper is to argue that Næss’ empirical work confirmed Tarski’s semantic conception of truth, among others. In the first part, I lay out the case for believing that Tarski’s T-schema, while not the formal and generalizable Convention-T, provides a partial account of truth that (...) may be buttressed by an examination of the ordinary person’s views of truth. Then, I address a concern raised by Tarski’s contemporaries who saw Næss’ results as refuting Tarski’s semantic conception. Following that, I summarize Næss’ results. Finally, I will contend with a few objections that suggest a strict interpretation of Næss’ results might recommend an overturning of Tarski’s theory. (shrink)

Tom Stoppard’s 1966 play (and 1990 movie) /Rosencrantz and Guildenstern are Dead/ is a metatext – as a text, it interprets, builds upon, and refers to another text, Shakespeare’s Hamlet. Similarly, David N. Reznick’s /The Origin then and now: An interpretative guide to the Origin of Species/ (Princeton UP, 2010) is also a metatext. In this review, I turn to the history of science to evaluate whether Reznick’s book shares three families of virtues with Stoppard’s play: (i) brevity and precision, (...) (ii) intrigue and appeal, and (iii) a genuine value-add to the original. (shrink)

Dini çoğulculuk, dini dışlayıcılık ve kapsayıcılıktan farklı olarak, her dinsel inanış taraftarlarının kendi dinleri içinde kalarak ilahi selamete erişeceğini söyler. Temelde, teolojik ve felsefi boyutları olan dini çoğulculuk tartışmasının siyasete bakan bir yönü de vardır. İslam tarihinde Meşşâî felsefenin kurucusu ve mutluluk filozofu olarak bilinen Farabi, bir taraftan hakikate nasıl ulaşılacağı diğer taraftan ise “âlem” adını verdiği kozmopolitanizm nasıl inşa edileceği ile ilgilenmektedir. Siyasal toplumun amacının, insanların uygun ölçekte, en yüce iyi için yardımlaşmalarını sağlamak olduğunu savunan Farabi’ye göre, erdemli bir (...) yaşam kurulmasına imkan sağlayan üç örgütlenme biçimi vardır: Şehir, millet ve âlem. Platon ve Aristoteles gibi Antik düşünürlerden farklı olarak erdemli bir yaşamın sadece sitede kurulacağı düşüncesine karşı çıkan Farabi, sitenin yetkin bir yaşamın ilk basamağı olduğunu savunur. Ancak, erdemli yaşamı site ile sınırlamaz. Farabi’nin teorisinde, Antik düşünceyi aşan bir kozmopolitanizm söz konusudur. Bundan dolayı Farabi, farklı dinlerin varlığını, kendi siyasal düşüncesine uygun olarak meşru kabul eder. Eğer mutluluk için yardımlaşacaklarsa, insanların dinlerinin farklı olmasında bir beis görmez. Bu dini çoğulculuğun siyasal temelidir. Diğer taraftan Farabi, dinleri hakikatle eşitleyen anlayışa karşı çıkarak, farklı dinlerin hakikatin çeşitli imajlar, örnekler ve taklitler yolu ile halka benimsetilmesi olarak görülmesi gerektiğini savunur. Diğer bir ifade ile dinler, hakikatin kendisi değil, farklı tarihsel ve kültürel bağlamlarda oluşmuş sembolik ifadesidir. Bu bakımdan bütün dinler ile hakikat arasında bir mesafe bulunmaktadır ve hiçbir din hakikatin kendisi değildir. Buradan Farabi’nin düşüncesinde dinsel çoğulculuğunun sınırı olmadığı çıkmamalıdır. Farabi’ye göre din, felsefe yolu ile bulunan hakikatin ikna etme veya hayal ettirme yoluyla ya da her ikisiyle birden halka kabul ettirilmesidir. Ancak Farabi, hakiki felsefe ile sahte felsefe arasında bir ayrım yapar ve ancak hakiki felsefeyi takip eden dinlerin bir hakikat değeri olduğunu savunur. Hakiki felsefe ise evrenin bir ilk nedeni olduğunu ve ilk nedenin de nedensiz olduğunu söyler. Bu, evrenin tek bir yaratıcısı olduğu anlamına gelir ve çok tanrıcılığı dışlar. Bu bakımdan Farabi, sadece tek tanrılı dinleri çoğulculuk kapsamına alır. Bunun nedeni, tek tanrılı dinlerin hakikatle özdeş olmaları değil, hakiki felsefeyi takip etmeleridir. Çünkü felsefe dinden öncedir. Bu, Farabi’nin düşüncesinde çoğulculuğun sınırlarına işaret etmektedir. Farabi, dinleri hakikatle özdeş görmeyerek ve aynı hakikatin sembolik ifadeleri olduğunu söyleyerek çoğulculuğun yolunu açar. Buna karşın sahte felsefeyi takip eden dinler olduğu gerekçesiyle çok tanrılı dinleri dışarıda bırakarak sınırlarını çizer. Bu çalışma, Farabi’nin düşüncesinde dini çoğulculuğun siyasal ve epistemolojik temellerini ve çoğulculuğun sınırlarını konu almaktadır. (shrink)

Ölümcül Hastalık Umutsuzluk adlı eserinde umutsuzluğu, ben’in bir hastalığı ve kendine yönelen bir ilişkinin sonucu olarak ele alan Danimarkalı filozof Søren Aabye Kierkegaard, bu hastalığın kişide üç farklı şekilde görülebileceğini öne sürmüştür: “(a) bir ben’i olduğunun farkında olmayan umutsuz kişi, (b) kendisi olmak isteyen umutsuz kişi ve (c) kendisi olmak istemeyen umutsuz kişi.” Kierkegaard’a göre kendi ben’ininden kurtulmak isteyen kişi, “olmak istediği ben” hâline gelemediği için olduğu ben’ine katlanamamakta ve bu nedenle umutsuzluk yaşamaktadır. Bu çalışma kapsamında Kierkegaard’ın benlik ve umutsuzluk (...) ilişkisi üzerine yaptığı bu tespitin, sosyal psikoloji alanının önde gelen araştırmacılarından biri olan Edward Tory Higgins’ın Benlik Uyuşmazlıkları Kuramı üzerinden okunabileceği öngörülmektedir. Higgins, geliştirdiği kuramda çoklu bir benlik ayrımına gitmekte ve benliği gerçek benlik, ideal benlik ve olması gereken benlik olmak üzere üç alana ayırmaktadır. Bu ayrıma göre gerçek benlik, kişinin sahip olduğunu düşündüğü özelliklerin; ideal benlik, kişinin kendisi olmak için idealde sahip olmayı arzu ettiği özelliklerin; olması gereken benlik ise kişinin taşımak zorunda olduğunu düşündüğü özelliklerin bir bütününü temsil etmektedir. Söz konusu özellikler, kişinin kendi kişisel bakış açısına dayalı olabileceği gibi başkalarının bakış açısından da kaynaklanabilmektedir. Higgins’a göre ikili benlik durumları arasındaki uyuşmazlık (örneğin gerçek benlik-ideal benlik ya da gerçek benlik-olması gereken benlik) kişide, kendi beklentilerini ya da başkalarının beklentilerini karşılamada yetersiz kaldığı yönünde negatif duyuşlar yaratmaktadır. Bu duyuşlar arasında depresyonun bir parçası olan umutsuzluk da yer almaktadır. Şimdiki çalışma Kierkegaard’ın tasvir ettiği “olmak istediği ben hâline gelemediği için olduğu ben’ine katlanamayıp umutsuzluğa yakalanan” kişinin içinde bulunduğu durumu, Higgins’ın öne sürdüğü “gerçek benlik-ideal benlik uyuşmazlığının depresyonla (dolayısıyla umutsuzlukla) ilişkili olabileceği” argümanıyla ilişkili bir biçimde ele almayı ve bu yolla benlik ve umutsuzluk ilişkisini felsefe ve psikoloji disiplinlerinin kesişiminde incelemeyi amaçlamaktadır. (shrink)

Après avoir consacré à Descartes de nombreuses études, parmi lesquelles les monumentales L’homme des passions (Albin Michel, 1995) et Les Méditations métaphysiques de Descartes (PUF, 2005), ainsi que, plus récemment, Le style de Descartes (Manucius, 2013), Denis Kambouchner nous offre Descartes n’a pas dit. Ce livre contient un errata des propos prêtés à Descartes dans l’enseignement, dans les représentations collectives, dans des publications généralistes ou même dans certains travaux spécialisés, et propose de corriger quelques-unes des erreurs les plus sérieuses. D’après (...) Kambouchner, la philosophie cartésienne, en réalité très nuancée et raffinée, est régulièrement victime de simplifications excessives. (shrink)

More than thirty-five years after its first release in 1971, Don McLean’s “American Pie” still resonates deeply with music listeners and consumers of popular culture. In a 2001 public poll sponsored by the National Endowment for the Arts and the Recording Industry Association of America, McLean’s eight-and-a-half-minute masterpiece was ranked number 5 among the 365 “most memorable” songs of the twentieth century. In 2002, the song was voted into the Grammy Hall of Fame. In 1997, Garth brooks performed “American Pie” (...) at a concert in Central Park, and in 2000, pop icon Madonna performed her own version of “American Pie” on the soundtrack of her movie The Next Best Thing. In 1999, American Pie became the title of a popular – and irreverently comical – coming-of-age movie starring Jason Biggs (the movie American Pie was followed by American Pie 2 in 2001, American Wedding in 2003, and American Pie Present – Band Camp in 2005). Like the movie to which it lent its name, the song “American Pie” presents a coming-of-age narrative; and, also like the movie, the song appealed strongly and immediately to its contemporary audience. Three months after its release in November of 1971, the song reached the number one slot on the charts in January of 1972, and it remained in the Top 40 for a total of seventeen weeks (longer than any other single during the year of 1972). Unlike the movie, however, the song “American Pie” is highly nuanced and sophisticated, containing multiple allusions and layers of meaning which challenge and heighten our understanding of rock ’n’ roll music and the possibility of self-reflection and self-critique in popular culture. (shrink)

Spivak translates Derrida’s “il n’y a pas de hors-texte” as “there is nothing outside the text.” By considering how the aphorism works within his study of Rousseau on sexual and textual supplements, and by reviewing related expressions in French, a mistranslation is revealed. This is not a simple error, however. The distortion is generated by Derrida’s own broader context. We must not only distinguish signification from reference but also place the aphorism within Derrida’s allusion, in the first part of Of (...) Grammatology, to an all-embracing arche-writing. The paper ends in thus opening out the discussion of a textual “inside” or “outside.”. (shrink)

John N. Williams argued that Peter Klein's defeasibility theory of knowledge excludes the possibility of one knowing that one has a posteriori knowledge. He does that by way of adding a new twist to an objection Klein himself answered more than forty years ago. In this paper I argue that Williams' objection misses its target because of this new twist.

Martin Peterson’s The Ethics of Technology: A Geometric Analysis of Five Moral Principles offers a welcome contribution to the ethics of technology, understood by Peterson as a branch of applied ethics that attempts ‘to identify the morally right courses of action when we develop, use, or modify technological artifacts’ (3). He argues that problems within this field are best treated by the use of five domain-specific principles: the Cost-Benefit Principle, the Precautionary Principle, the Sustainability Principle, the Autonomy Principle, (...) and the Fairness Principle. These principles are, in turn, to be understood and applied with reference to the geometric method. This method is perhaps the most interesting and novel part of Peterson’s book, and I’ll devote the bulk of my review to it. (shrink)

Constructions of the animal and animality are often pivotal to religious discourses. Such constructions create the possibility of identifying and valuing what is "human" as opposed to the "animal" and also of distinguishing human beliefs and behaviors that can be characterized as being animal from those that are "truly human." Some discourses also employ the concept of savagery as a bridge between the human and the animal, where the form of humanity but not its ideal beliefs and practices can be (...) displayed. This paper explores the work of the influential scientist, philosopher, and theologian A. N. Whitehead in this context. His ideas of what constitutes "the animal," the "primitive" and the "civilized" are laid out explicitly in his now little-used history of religions text, Religion in the Making. This paper explores these ideas in this history and then considers how the same ideas permeate his currently more popular philosophical and theological writing Process and Reality. Drawing on some work in post-colonial theory, the paper offers a critique of this understanding of animality, savagery, and civilization and suggests that using Whitehead to underpin modern theological work requires considerable caution. (shrink)

A Conspectus of A. N. Whitehead's Metaphysics .

Il concetto di “inclusione” fa riferimento alla domanda “chi partecipa?”, ovvero alla questione cruciale di come vengono determinati in astratto e selezionati concretamente i soggetti della società civile a cui viene demandata la deliberazione su taluni aspetti dei processi decisionali delle amministrazioni pubbliche. L’Autore affronta i principali aspetti teorici e metodologici, confrontando le risposte della letteratura critica con le norme della legge n. 69/2007 della Regione Toscana sulla promozione della partecipazione alla elaborazione delle politiche regionali e locali. Dalla disamina emerge (...) un insieme di scelte pregiudiziali che specifica cosa significhi democrazia deliberativa, come essa si realizzi nei processi partecipativi e quali misure vadano prese per evitare il consolidarsi di meccanismi sociali selettivi. (shrink)

Hermeneutik tarihsel süreç içerisinde hukuk, teoloji, tarih, sanat ve felsefe gibi çeşitli alanlarda farklı şekillerde tanımlanmış ve kullanılmış bir kavramdır. Bu doğrultuda, hermeneutiğin tam olarak belirlenebilmesi amacıyla, hermeneutik kelimesinin kökenine ve bu disiplinin tarihine mümkün olduğunca öz bir şekilde bakma gereksinimi ortaya çıkmaktadır. Çünkü hermeneutik disiplinini tek bir perspektiften değerlendirmek, onun temel gerçekliğini anlamamıza engel olacak çarpıtmaların gün yüzüne çıkmasına sebep olabilir. Genel anlamda bir ifadenin, anlamın, metnin ya da sanat eserinin belirli bir çerçeve içerisinde yorumlanması olarak değerlendirilen hermeneutik, felsefe (...) açısından varlığın oluş tarzı, sosyoloji açısından metodolojik problemlere yönelik bir çözüm, dini açıdan ise anlaşılması güç metinlerin anlamını gün yüzüne çıkaran yorum kuralları bütünü olarak tanımlanabilir (Audi, 1999: 377). Webster’in Uluslararası İngilizce sözlüğünde hermeneutik kavramı genel ifadesiyle yorumlama ve açıklamanın metodolojik ilkelerinin soruşturulması olarak tanımlanmakta iken, daha özel anlamda ise İncil’in çevirisinin yapılabilmesi için belirlenen genel prensiplerin incelenmesi olarak belirtilmiştir (Gove, 1971: 1059). Bu çalışmada, Auguste Comte’un öncülük ettiği pozitivist anlayışın öne sürdüğü ve desteklediği doğa bilimci yöntemin ve pozitivist tarih anlayışının, insanı ve yaşantısını doğru bir kavrayışla değerlendirme noktasında etkili olamadığı vurgulanacaktır. Pozitivist düşünce doğa bilimlerinin elde etmiş olduğu başarı ve kazanımlardan yola çıkarak dönemin bilim anlayışı konusunda belirleyici olmakla birlikte, ön plana çıkardığı bilimsellik modelinin ya da kriterinin bir sonucu olarak tinsel bilimlerin ya da beşerî bilimlerin doğasına uygun olmayan yöntemleri benimsemesi hususunda belirleyici bir unsur olmuştur. Böylece, doğa bilimleri söz sahibi olmadığı bir alan içerisinde parlatılarak, bilimsellik statüsü kazanabilme kaygısıyla tinsel bilimleri yöntemsel bir kriz içerisine sürüklemiştir. Bu çerçevede, hermeneutiğin zaman içerisindeki dönüşümünün zirve noktasında yer alan düşünürlerden biri olan Wilhelm Dilthey’in tinsel bilimleri yöntemsel açıdan karşı karşıya kaldıkları kriz durumundan çıkarmak amacıyla ileri sürdüğü hermeneutik yönteme ilişkin savlarını, hermeneutiğin tarihsel süreç içerisindeki kazanımlarından yola çıkarak tartışmak gerekmektedir. (shrink)

Eser, yazarın 2008 yılında tamamlamış olduğu “Kur’an’ın Tasdik Ettiği Tevrat’taki Konular” isimli doktora tezinin 2011 yılında “Tevrat’ın Kur’an’a Arzı-Kur’an’ın Tevrat’ta Tasdik Ettiği Konular” ismiyle basılmasıyla yayın hayatına kazandırılmıştır. Kur’an ve Tevrat’taki konular bu çalışmanın öncesinde ve sonrasında genellikle mukayeseli bir biçimde çalışılmıştır. Gerek Kur’an ve Tefsir alanında gerekse Dinler Tarihi alanında kıssalar, tarihi olaylar, hükümler, uygulamalar gibi pek çok açıdan Kur’an ve Tevrat’a dair özellikle mukayese içeren tezler ve eserler bulunmaktadır. Bu çalışmanın alandaki diğer eserlerden farkı Kur’an’ın Tevrat’ı tasdik edici (...) olmasının ne mânaya geldiğini izah etmesi ve Tevrat’ta yer alan hangi konuları doğrulayıcı olduğunu derli toplu bir şekilde ortaya koymasıdır. (shrink)

Tato studie je v první řadě studií z dějin filosofie. Jejím hlavním úkolem je popsat život a dílo autora, který byl v česko-slovenském intelektuálním prostředí dlouhou dobu opomíjen: anglo-amerického matematika, fyzika a filosofa Alfreda Northa Whiteheada. Jeho životní příběh bývá někdy popisován jako „příběh tří měst“: Cambridge v Anglii, Londýna a nakonec Cambridge v Massachusetts, kde sídlí Harvardova univerzita. Studie se soustředí na některé významné momenty ve filosofově životě a pokouší se je zdůraznit jako klíč k porozumění Whiteheadovu celoživotnímu projektu. (...) Na samotném závěru je dodáno několik poznámek o recepci Whiteheadových myšlenek v česko-slovenském myšlenkovém milieu. (shrink)

Carl R. Rogers, the founder of client-centered therapy, contributed to the development of self-reliant learning in education. He applied such concepts of client-centered therapy as realness, prizing, acceptance, trust, and empathy to educational area, and called attention the importance of the authentic relationship between teacher and student with such books as Freedom to Learn, Becoming A Person, and A Way of Being. Besides, he also focused on teachers‟ attitudes in classrooms in his works. His views still continue to influence the (...) practices in both contemporary psychotherapy and education. The current study aims to introduce Rogers‟ views on teachers‟ attitudes facilitating students‟ learning, to discuss the views in the light of existentialist approaches and thus to make contributions to the development of educational environments. (shrink)

Bu çalışmada bilginin kazandığı doğru nitelemesi ve bilimsel bilgide doğrunun bir dogma haline gelmesi, kökenleriyle birlikte tartışılacaktır. Bu hususta Karl Popper'ın yanlışlamacı bilim imgesinin anlatıldığı bu çalışmada ikili bir yol izlenecektir. İlki; Popper'ın neye, neden karşı çıktığı üzerine, ikincisi ise bu karşı çıkış sonucunda açılan boşluğun nasıl doldurulduğudur. Dolayısıyla birinci aşama Popper açısından geleneksel imgeye yapılan bir kritik niteliğinde olurken, ikinci aşama ise Poppercı bilim imgesinin serimlendiği bölümü oluşturacaktır. Nihayetinde Popper yenilikleriyle bilimsel düşünüşe yeni bir soluk getirirken, son bölümde sisteminin (...) ne gibi eksiklikler barındırdığı tartışılacaktır. Bu eksiklikler ise Ayer ve Duhem-Quine tezi ile sırasıyla yanlışlamanın mantıksal olarak imkânsızlığı ve kuramın yanlışlanmasında holistik yaklaşımın gerekliliğini kapsayacaktır. (shrink)

Conspectus of part of John R. Smythies' Analysis of Perception (1956). It presents a summary of his ideas on phenomenal space – the space of one’s imagination, dreams, psychedelic experiences, somatic sensations, visions, hynagogia, etc. – and its relation to physical space.

N.T. Wright has offered Christian philosophers a proposal where it is apparently possible to hold the belief in the intermediate state-resurrection of the body and an ontological holism in the same sense at the same time. I argue that this not only creates a basic contradiction in Wright’s ontological paradigm, but also it is not a coherent and tenable proposal despite the fact one might eventually find a potential solution to such a quandary.

Abstract: In the present work we have made a critical review of the philosophical propo­ sal of Norwood R. Hanson with the aim of exposing the limits of its theoretical approach on the problem of interpretation in science. The first part of this work exposes the hansonian project, looking for evidence of his contributions to the philosophy of science and scientific thinking. In the following two sections we present a critique to his philosophical proposal. We present two exercises of philosophical (...) reflection that constitute two complementary moments of analysis. On one hand, at the level of methodological analysis, we present a discussion about how the “reversible perspective figures” that have been used for the author as arguments to explain his philosophical proposal, are insufficient to the descrip­ tion of the process of observation and interpretation. On the other hand, at the theoretical level, we question his notion of language and categories to show that his theoretical pro­ posed “vision-interpretation” has based on epistemological and analytic notions. From this perspective, it will be shown that the “hermeneutical-interpretative” approach of Hanson is incomplete, since it does not develop towards an ontology of language and observation. (shrink)

Cet article s’attache à dégager le sens de la doctrine phénoménologique husserlienne de la raison en l'opposant à la théorie kantienne. Pour Kant, la raison et les Idées rationnelles sont constitutives de la nature du sujet fini en général, de sorte qu'il n'est pas possible de fournir une déduction transcendantale ou une légitimation des Idées rationnelles, mais seulement d'en opérer une dérivation à partir de la nature du sujet fini. A contrario, dans le cadre de la phénoménologie transcendantale, les facultés (...) ne doivent plus être comprises comme des composantes de la nature subjective, mais doivent être déchiffrées au fil conducteur des types d’objets constituables par la conscience pure. Nous tâchosn donc d'élucider ce que peut être une telle théorie de la raison orientée sur un tel principe anticopernicien. (shrink)

The purpose of this study is to examine the statements of Ibn al-ʿArabî regarding religions and beliefs through the perspectives of William Chittick and Reza Shah-Kazemi comparatively. Even though his expressions are occasionally elaborated in the light of the theory of the religious pluralism based on Western-Christian thought, by considering the universal message of the Qur’ān Chittick and Shah-Kazemi identify these expressions with “universalism.” This universalist approach bases on the distinction between “ontological will” and “religious will,” and “submission” which is (...) the substance of the term “islam.” While Chittick and Shah-Kazemi agree on issues mostly, it is possible to see that in some sense they differ from each other in their departure points and results. From this perspective, it is going to be seen that Ibn al-ʿArabî’s expressions encompass both the divine religions and other religions which do not have a revelation. To examine Ibn al-ʿArabî’s expressions by taking into account the propositions of the religious pluralism will be helpful to comprehend his outlook on the Qur’ān and the Prophet Muhammad. (shrink)

A review of the Czech translation of Nelson Goodman's Languages of Art. I emphasize Goodman's move away from the issue of the definition of art, and the fruitfulness of the autographic/allographic distinction.

Simon Blackburn has not shied away from the use of vivid imagery in developing, over a long and prolific career, a large-scale philosophical vision. Here one might think, for instance, of ‘Practical Tortoise Raising’ or ‘Ramsey's Ladder’ or ‘Frege's Abyss’. Blackburn develops a ‘quasi-realist’ account of many of our philosophical and everyday commitments, both theoretical (e.g., modality and causation) and practical (e.g., moral judgement and normative reasons). Quasi-realism aims to provide a naturalistic treatment of its targeted phenomena while earning the (...) right to deploy all of the ‘trappings’ of realism—i.e., while eschewing any idea that our normal thought and talk about such phenomena are pervasively in error. The quasi-realist project is that of explaining how (as Huw Price puts it here) ‘the folk come to “talk the realist talk” without committing ourselves—us theorists, as it were—to “walking the metaphysical walk”’ (p. 136). Quasi-realism, too, can speak of truth, facts, properties, belief, knowledge, and so on. The imagery in this collection also abounds, though, in capturing a different view of quasi-realism: No fewer than three of the contributors picture Blackburn as wanting to have his cake and eat it too (Louise Antony asking, in addition, ‘Who doesn't? It's cake’ [p. 19]). (shrink)

Through Alfred North Whitehead’s metaphysics, the Philosophy of Organism, it will be argued that psychedelic experience is a vertical, lateral and temporal integration of sentience.

Conspectus of part of John R. Smythies' Analysis of Perception (1956). It presents a summary of his ideas on phenomenal space – the space of one’s imagination, dreams, psychedelic experiences, somatic sensations, visions, hynagogia, etc. – and its relation to physical space.