Shihab al-Din al-Suhrawardi was born around 1154, probably in northwestern Iran. Spurred by a dream in which Aristotle appeared to him, he rejected the Avicennan Peripatetic philosophy of his youth and undertook the task of reviving the philosophical tradition of the "Ancients." Suhruwardi's philosophy grants an epistemological role to immediate and atemporal intuition. It is explicitly anti-Peripatetic and is identified with the pre-Aristotelian sages, particularly Plato. The subject of his hikmat al-Ishraq --now available for the first time in English--is the (...) "science of lights," a science that Suhrawardi first learned through mystical exercises reinforced later by logical proofs and confirmed by what he saw as the parallel experiences of the Ancients. It was completed on 15 September 1186 and at sunset that evening, in the western sky, the sun, the moon, and the five visible planets came together in a magnificent conjunction in the constellation of Libra. The stars soon turned against Suhrawardi, however, who was reluctantly put to death by the son of Saladin, the sultan of Egypt, in 1191. (shrink)

It is demonstrated here that despite apparent differences and their adherence to two different schools of thought, Suhrawardī's epistemology is essentially Ibn Sīnian, and even his theory of "knowledge by Presence" ('ilm al-hudurī), which is considered to be uniquely his, is at least inspired by Ibn Sīnā. I argue that Ibn Sīnā's peripatetic orientation and Suhrawardī's ishrāqī perspective have both maintained and adhered to the same epistemological framework while the philosophical languages in which their respective epistemologies are discussed are different.

This paper addresses the issues related to designing and estimating the strength of solid-alloy elements in the deforming broaches of significant diameter (exceeding 150 mm) for the developed process of discrete broaching. The tool limit condition was assessed based on two strength criteria: the specific potential energy of shape change and the maximum tangent stresses. Numerical modeling using the finite element method has made it possible to derive the distribution of equivalent stresses in the tool elements and the contact stresses (...) at the surface of the contact between a solid-alloy insert and the body, which enabled the analysis of tool strength under loading. The simulation was performed under a single normal load, which ensured the versatility of the calculation for any contact pressure values. We have derived formulae to calculate the acceptable contact pressure depending on unit load. The effect of the insert protrusion height over the body on the strength of tool elements has been established. We have derived engineering dependences that determine the required magnitude of insert protrusion over the body depending on the ultimate load. An example of calculating the strength of a prefabricated deforming element in the machining of a sleeve made from gray modified cast iron of hardness HB230 has been considered. Our calculations have shown that the deforming element designed for the new technological process corresponds to the conditions of strength, provided the ratio h1/h=0.15 is maintained (where h1 is the insert height above the body, h is the insert height). The results obtained could be used in engineering calculations when designing the prefabricated tool for discrete deformation, as well as to assess the strength of prefabricated tools, such as cutters, core drills, reamers, when refining external loads. (shrink)

El presente artículo trata la presentación que Henry Corbin hace del sufismo de Ibn ' Arabī. Pretende mostrar cómo el proyecto filosófico del pensador francés (atravesado de protestantismo, heideggerianismo y fenomenología) produce una obturación de la doctrina akbarí, que denota cierta falta de amor o desinterésen la alteridad en tanto alteridad. El itinerario constará de cinco pasos. Primero, nos acercaremos a los años de formación de Corbin. Segundo, presentaremo salgunos puntos esenciales de su obra más célebre, La imaginación creadora en (...) el sufismo de Ibn ‘Arabî. Tercero, se mostrarán aquellos aspectos de la doctrinade Ibn ' Arabī allí obturados. Cuarto, expondremos algunas conclusiones a partir de estas ausencias. Quinto, a modo de epílogo, y ya en el ámbito de la filosofía latinoamericana, ofreceremos una mirada al proyecto de la transmodernidad de Enrique Dussel, desde el paradigma del amor akbarí. (shrink)

Este trabajo se inserta en un proyecto mayor consistente en la evaluación moral de las políticas de seguridad a la luz del ideal político republicano de libertad como no dominación. Los razonamientos en torno al poder punitivo desde la Ilustración hasta nuestros días han tomado mayoritariamente como punto de partida la concepción de libertad hobbesiana. Según esta concepción un individuo es libre sí y sólo sí no padece interferencias provocadas por otros individuos. La interferencia es entendida aquí como una intervención (...) más o menos intencional. El Estado aparece como una institución que causa la libertad y, en particular, el derecho penal es una interferencia tan mala en sí misma como la coerción procedente de otras direcciones, pero justificada en la medida que disminuye el nivel general de coerción.• Si el nivel de interferencia producido por el derecho es menor que el nivel de interferencia privada que el aparato estatal evita que se produzca, entonces los individuos son más libres. La concepción hobbesiana de libertad se presenta así, utilizando la distinción introducida por Isaiah Berlin3 como un tipo de libertad negativa. A diferencia de la concepción clásica de libertad, presente por ejemplo en Aristóteles, no requiere de la existencia de autodominio o control -ya sea personal o político- por parte del individuo. (shrink)

Shahāb ad-Dīn" Yahya ibn Habash ibn Amirak as-Suhrawardī, (also Shaikh al-Ishraq, Shaikh al-Maqtul) was founder of the illuminationist school (Ar. Hikmat al-ishraq; Pers. falsafaye ešrāqi ). Derived from “illumination,” a conventional translation of the Arabic term ishraq (lit. radiance, shining of the rising sun), “illuminationism” refers to the doctrine of the Ishraqiyyun, a school of philosophical and mystical thought of various Graeco-Oriental roots whose principles were propounded as an ancient “science of lights” (‘ilm al-anwar) . He chose this title to (...) distinguish his philosophical theory from mashshaī's philosophy; and he is one of the first philosophers to elaborate on an old tradition. His approach Adopted from Zoroastrian and Platonic ideas. In fact, he associates his science of lights principally with the names of Plato, Hermes, Empedokles, Pythagoras, and the ‘Oriental principle concerning light and darkness’ of the sages of ancient Iran. (shrink)

Mulla Sadra's view of the perception of the other is the product of a profound study and serious criticism of the ideas of Peripatetics and Illuminationists, particularly those of Ibn Sina and Suhrawardi. In fact, an accurate perception of his view requires great attention to these criticisms. The importance of Mulla Sadra's criticisms lies in the fact that they are not limited only to the outward and external layers of a philosophy but continue until penetrating its inward and internal layers (...) and main principles and, in case they are defective, lead to developing new fundamental principles.According to Suhrawardi, the perception of the other is a relation. Mulla Sadra rejects this idea because of its being based on some principles which are completely unacceptable to him. Some of them include the principiality of quiddity, its gradation, and the negation of the union of the knower and the known. Mulla Sadra demonstrates the opposite of these principles and, unlike Suhrawardi, based his interpretation of the perception of the other on believing in the principiality of existence, its gradation, and the union of the knower and the known. Accordingly, he views the perception of thing not as a relation but as the presence of its form before the perceiver. Here, the form has no identity in separation from the perceiver so that we could say there is a non-relational perception between the perceiver and the perceived.The writer believes that Mulla Sadra's arguments on rejecting the argument of relation lack sufficient firmness, and a final judgment of the truth of either of these theories on perception depends on the truth of their basic principles. The acceptance of Mulla Sadra's theory depends on the strength of his arguments on denying the plurality of existents. This is because without this denial one cannot reject the ideas of relation and demonstrate the idea of the union of the knower and the known. (shrink)

This article presents phenomenological meta-analysis of Tymieniecka's phenomenology of life with regard to its strategies of knowledge. The novelty of phenomenology of life consists in special orientation of direct intuition of Tymieniecka's insight. The analysis suggests that the positioning of the direct intuition differes from philosopher to philosopher. Even though this perspective pays attention to individual differences in philosophical thinking, this view has to be distinguished froll1 psychologism as criticized by Husser!. and rather, seen as a development of Husserl 's (...) lheory of direct intuition. A framework for such analysis can be also found in Islamic philosophies of Suhrawardi and Ibn 'Arabi, who introduced the concepts of individual predisposition, modes of knowledge, and self-knowledge mediated by knowledge by presence. These concepts can be applied to understanding of the origins of philosophical insight. The paper examines in depth the workings of direct, or presentive, intuition in Tymieniecka's descriptions of the phenomenal field of life, and of life per se as a dynamic object. It demonstrates the dialogical nature of interrogation, and the sentience of logos as a horizon of philosophical inquiry. Finally, the paper introduces the concept of process phenomenology, and suggests directions of future research with regard to phenomenology of imagination. (shrink)

Tarixi biliklər məcmusu olan- idrak və onun istiqamətləri, insan hissləri, qavrayış, təsəvvür və onların müasir ictimai həyatdakı əksinin tədqiqi, həm də “müsəlman idrakı” anlayışı İslam fəlsəfəsində xüsusi mövqeyə malikdir. Müxtəlif alimlər ət-Tirmizi, Əbu Əbdullah əl-Haris, Əbu Əbdullah əl-Qurtubi, ibn Həcər əl-Əsqalani və başqalarının bu mövzuda xüsusi yanaşması olmuşdur. Bu məsələ ilə əlaqədar olan “mötəzililər”, “ismailililər”, “mistisistlər” (sufilər), “işraqilər”, həmçinin Şərq peripatetizminin ardıcılları varlıq, bilik təlimləri, “nəfs və qəlbin ölməzliyi” və idrakın əsas elementi olan təcrübə haqqında qiymətli fikir xəzinələri qoymuşlar. Bu (...) da müasir tədrisdə vacib yer tutur. Məqalədə “İdrak fəlsəfəsi” anlayışına nəzər salınmış, onun yaranması, əhəmiyyəti, canlı və cansız təbiətdəki əksi, istiqamətləri və fərqliliyi ilə əlaqədar fikirlər şərh edilmiş, müasir islamşünaslıqda bu anlayışın tədrisində istinad ediləcək məqamlara diqqət yetirilmişdir. Bu məqsədlə araşdırmada “İdrak- beyin xüsusiyyətidir”, “Cansız təbiətdə idrakın əksi”, “Canlı təbiətdə idrakın təzahürü”, “Dərk necə yaranıb?”, “İdrakın mahiyyəti nədir?”, “İdrakın istiqamətləri”, “İdrak dəyişkənliyi” və digər suallara Şərq-Qərq fəlsəfi görüşlərinə əsasən nəzər salınaraq qeyd edilən problemin həllinə cəhd edilmişdir. Zənginliyi və müxtəlifliyi ilə seçilən İslam fəlsəfəsində dini idrak ilə birgə həm də dünyəvi və real düşüncə mövcud olmuşdur. Bu axın yeni dövrün tələbi ilə müəyyən dəyişikliyə uğramış və nəinki Şərq, həm də dünyaya öz təsirini göstərmişdir. (shrink)

This article aims to elaborate on the pre-Ghazzālī period Sufis’ approaches to the concept of knowledge. We know that Ghazzālī, as a milestone in the Islamic thought, satisfies in taṣawwuf after a long quest. He benefits from the Sunnī taṣawwuf already established before him. Therefore, the importance of the sources feeding Ghazzālī’s Sufi view is manifest. Thus, in this article, I focus on the ideas of the main figures of the Sunnī taṣawwuf regarding the concept of knowledge. Having stated concisely (...) about what taṣawwuf is, the concepts of knowledge and gnosis were described. And then, the ideas of the Sufis on knowledge and its ways were examined. I concluded at the end of the research that the Sufis restrict human reason (ʿaql) into the worldly life while giving the intuitional knowledge priority. Also, they separate the reality (ḥaqīqa) from religious law (sharīʿa). For the former, intuitional knowledge is a necessity, while the human reason is useful and responsible for the latter. Finally, it is hard to say that compared to Ghazzālī, Suhrawardī, and Ibn al-ʿArabī, those Sufis have a consistent epistemology when they set forth their view. (shrink)

In this study, after a short introductory information on the etymology, origin, and transition of botanical knowledge in Medieval Islamic Civilisation, we made a comparison of illustrated botanical works in Maghreb and Masriq through two illustrated books. We studied on randomly selected illustrations from Kitab al- Hashaish at-Tibb li-Diskuridus al-Aynzarbi translated by Istefan ibn Basil & Hunayn ibn Ishaq from Dioscorides’ Materia Medica, and Kitab al-Adwiyat al-Mufradat of Abu Ja’far Ahmad al-Ghafiqi, the Andalusian physician, pharmacist, and herbalist. We made comparisons (...) on the illustrations of nine plants and one lichen, chosen from Codex Osler of al-Ghafiqi, and Codices Ayasofya of Istefan-Hunayn, with real photos of plants and lichen, via the methods used currently in the science-art of botanical illustration. With this «botanical illustrative method», we conclude that in the same century, the work of al-Ghafiqi has been copied in a more accurate way than that of Istefan-Hunayn translation. -/- تخصص هذه الدراسة - بعد تقديم معلومات تمهيدية موجزة عن علم أصل الكلمات، وأصول وتطور المعرفة النباتية في الحضارة الإسلامية في العصور الوسطى - للتحليل المقارن للمؤلفات في علم النبات المصور في المغرب والمشرق، من خلال كتابين مصورين. و لهذه الغاية، قمنا بتحليل سلسلة من الرسوم، إختيرت بشكل تلقائي، أُخذت من كتاب النباتات الطبية لصاحبه دِيُسوفُورِيدس، و من ترجمة ابن استيفان ابن باسل و حنين ابن إسحاق لدراسة المادة الطبية لديسوفوريدس، و من كتاب الأدوية البسيطة لأبو جعفر أحمد الغافقي، و هو طبيب و صيدلي و عشاب أندلسي. لقد أجرينا مقارنات لرسوم تسعة نباتات و أشنة وقع الإختيار عليها من كتاب أوسلر للغافقي و من كتب أياصوفيا لإستيفان و حنين، مع صور حقيقية لعينات من هذه الأنواع، باستخدام الطرق المطبقة في وقتنا الراهن في فن وعلم الرسوم النباتية. و بعد تطبيق هذا المنهج التصويري النباتي، نستطيع أن نخلص إلى أنه، و على الرغم من إنتاجها في نفس القرن، فإن نسخ رسوم الغافقي النباتية كانت أكثر دقة من تلك الموجودة في ترجمة استيفان - حنين. الكلمات المفتاحية دِيُسوفُورِيدس، الغافقي، تاريخ علم النبات، الأندلس -/- Este estudio –tras una breve información introductoria sobre etimología, orígenes y evolución del conocimiento botánico en la civilización islámica medieval– está dedicado a un análisis comparativo de los tratados botánicos ilustrados en el Magreb y en el Máshreq, a través de dos libros ilustrados. Para ello, hemos analizado una serie de ilustraciones, elegidas al azar, extraídas del Libro de plantas medicinales de Dioscórides por Anazarba, traducción de Istefan ibn Basil y Hunayn ibn Ishaq del tratado De materia medica de Dioscórides, y del Libro de los medicamentos simples de Abu Ya'far Ahmad al-Gafiqi, médico, farmacéutico y herbolario andalusí. Hemos llevado a cabo comparaciones de las ilustraciones de nueve plantas y un liquen, escogidos del códice Osler de al-Gafiqi y de los códices Ayasofya de Istefan-Hunayn, con fotografías reales de especímenes de dichas especies, acudiendo a los métodos aplicados actualmente en el arte y ciencia de la ilustración botánica. Tras este «método ilustrativo botánico», podemos concluir que, aunque llevadas a cabo en el mismo siglo, las copias de ilustraciones de al-Gafiqi han resultado más precisas que las de la traducción de Istefan-Hunayn. (shrink)

One of the ṣaḥābīs of Prophet Muḥammad is ʿUrwa b. Masʿūd from the Ṭāʾif tribe of Thaqīf. He belongs to the Ahlâf part of the Thaqīf tribe and he is the ruler of this part. ʿUrwa’s ancestry is known without any controversy until Kasî (Thaqīf). According to a narrative his epithet was Abū Yaʿfur and another of his epithet was Abū Masʿūd. Father of ʿUrwa an important person too. He is one of the leaders of his tribe and he commanded (...) his part (Aḥlāf) in wars of Fijār. Mother of ʿUrwa is Subay’a bt. ʿAbd Shams from Banū Umayya. In this way ʿUrwa has kinship both with Banū Umayya and Prophet Muḥammad. So ʿUrwa has a very important position because of his lineage, his mother and father. Thefore, his connections with Mecca and Quraysh strengthens his position. In our sources there is no information about his dates of birth and death. It is likely to be over middle age when he became a muslim, considering that he was the leader of his tribe and his son become a muslim after he died. There is too little information about weddings of ʿUrwa. According to narratives, he had ten wives before becoming Muslim. After becoming a Muslim Prophet Muḥammad warned from him to prefer four out of ten wives. One of his four wives is the daughter of Abū Sufyān. Howev-er, there is no information about the names of his wives. Names of his sons: ʿĀṣim, Abū Murra, Abū Mulayḥ, Dāwūd, Hammām and Hishām and names of his daughters: Umm Saʿīd (married with Ḥaẓrat ʿAlī) and Ḥalīma. We could see he served as embassy before the treaty of Hudaybiyah. His embassy duty shows us the superiority of his position. Also, this embassy duty was very effective at peace negotiations. He mentioned kinship relations which connects about Mecca. He said that it could be beneficial to talk to Prophet Muḥammad himself. The Meccans mentioned about their trust in ʿUrwa. During the time of his embassy, he expressed that both sides should be away from war. In this context, he told the Meccans: The people around Prophet Muḥammad are very loyal to him and he told to Prophet Muḥammad: People around him could disintegrate easily. This mission shows us he is intelligent, respectable and had high persuasion skills. ʿUrwa, observed loyalty of ṣaḥābīs to Prophet Muḥammad. He confessed this loyalty can not be for any ruler. This observa-tion probably affected ʿUrwa’s conversion to Islam. Because of the conquest of Meccah and the events that followed, the people of Ṭāʾif were very worried. Because of this reason people of Ṭāʾif took part in the side of Hawāzin’s and they bat-tled with Muslims. In this time they sent ʿUrwa b. Masʿūd and Ghaylān b. Salama to the city of D̲j̲aras̲h̲ of Yemen, to learn about some war machines and techniques. Therefore they did not join wars of Hunayn and Ṭāʾif. Prophet Muḥammad ended the siege of Ṭāʾif and went to Medina. Meanwhile, ʿUrwa and his friend returned from Yemen. According to narratives when the Prophet Muḥammad returned Medina or he was way in Medina ʿUrwa visited him and became Muslim. Some people tell about the date of ʿUrwa’s being Muslim at before or after Abū Bakr’s emirate of Hadj. However, when the narrations are examined, it can be said he became Muslim after four or five months from Prophet’s siege of Ṭāʾif and before three or four months from Tabūk expedition of Rabīʿ al-awwal or “Rabīʿ al-ākhir” (July or August) in the year 9/630. As for the conversion of ʿUrwa, basic sources report that “Allah, inspired Islam to the heart of ʿUrwa and he changed his situation. He went to the Messenger of Allah and he became Muslim.” They do not give a specific reason. But after this period the narratives tell the reason for ʿUrwa’s becoming a Muslim as due to an experience he had while travelling to Najrān for trade. In this travel, two mysterious young girls and the priest in Najrān said the last prophet came and ʿUrwa must be subject to him and ʿUrwa became Muslim after he returned. But this narrative is prob-lematic with regard to evidence and text. After being Muslim, ʿUrwa wanted permission from the Prophet to invite his tribe to accept Islam. The prophet did not want to accept this at first. Because the people of Ṭāʾif had an arro-gant stance against Islam, and he said that the people of Thaqīf could kill ʿUrwa. Eventually ʿUrwa went to his hometown with permission of Prophet and invited people to Islam and they did not accept this invitation and cursed ʿUrwa. The next morning ʿUrwa read adhan of fajr and people of Ṭāʾif killed him. ʿUrwa b. Masʿūd was likened to Prophet Jesus by the Prophet Muḥammad. It is generally accept-ed that ʿUrwa b. Masʿūd el-Thaqafī is “one of the biggest from two cities” expressed in sūra Zukhruf. Only two weak narrations were reported of Urwa who could live as a Muslim for a few days and was matyred by his tribe. (shrink)

Bilimi ve bilimsel bilgiyi kültür, değer ve öznel yargılardan izole ederek nesnel bir şekilde ortaya koyabilmeye yönelik hararetli tartışmaların yaşandığı yirminci yüzyıl bilim anlayışının temel gayesi, deney ve gözleme tabi olabilecek fiziki dünyadaki olguları, mantıksal çözümlemeye tabi tutarak birleştirilmiş bilime ulaşmaktır. Bu amaca giden yolda olgulara dayanmayan ve sınanamayan her türlü metafizik öge yok sayılır. Bilimsel bilginin sadece deney ve gözleme tabi olana, diğer bir deyişle olgu verilerine dayandığı iddiasını taşıyan bu düşünce sistemi, özellikle Viyana Çevresi üyeleri tarafından benimsenmiştir. Bu (...) bakımdan Çevre üyelerinin bilimsellik anlayışındaki temel ölçüt olgulara dayanan önermelerin ya da yargıların doğrulanabilmesidir. Bilimsel bilginin sadece olgusal dünyanın gözlemlenmesi ve bu gözlem sonucunda ortaya konulan önermelerin ya da ifadelerin doğrulanmasıyla sağlandığını düşünen Çevre üyelerinin bu savlarındaki amacı bilimi ve onun bilgisini her türlü kültür ve değer alanından uzaklaştırarak metafiziksel unsurlardan arındırılmış nesnel bilgiye ulaşmaktır. Çevre üyelerinin birçoğu bilim alanı içerisinde tartışmaya yol açan meselelerin aslında metafiziksel içerikli ve dolayısıyla bunların görünüşte problemler olduğunu belirterek bu tartışmaların bilimsel bilginin gelişimi önünde bir engel oluşturacağı kanaatindedir (Hızır, 1965, s. 254). Söz gelimi, Carnap’a göre, metafizik ögeler olgusal içeriğe sahip olmadığı ve sınanabilir nitelikte olmadıkları için bilim alanı içerisinde değerlendirilemez. Bu nedenle, metafizik ögeler hem doğrulanması mümkün olmadığı hem de dilin mantıksal dizimine genellikle uymadığı gerekçesiyle anlamsızdır (Öztürk, 2011, s. 155). Bu bakımdan Çevre üyelerine göre, olgulara dayanmayan ve bilimde yanılsamalara yol açan metafizik söylemler bilimden ayıklanmalı ve bilimsel bilgi ancak olgu ve deneye dayanan önermeler üzerinden yürütülmelidir. Öte yandan Çevre düşünürleri mantıksal çözümleme yoluyla olgulara dayanan önermelerin metafiziksel unsurlar içeren önermelerden ayırt edilebileceğini ifade etmiştir. Bu bağlamda metafizik önermeleri, metafizik olmayan önermelerden ayırt edecek ölçütün doğrulanabilirlik olduğunu savunurlar. Çevre üyelerinin bu tutumları bir bakıma bilim ve sözde bilim arasında ayrım yapma ve metafiziği bilimin dışında tutma çabası olarak da değerlendirilebilir (Kabadayı, 2011, s. 39-40). Yirminci yüzyıl bilim anlayışında bilimsel etkinlikte gözlemin ve gözlemi yürüten bilim insanlarının dolaysız öznel duyu verileriyle ilişkili olduğu bu nedenle gözlem verilerinin psikolojizmin etkisinde olduğu fikri ortaya atılır. Başta Neurath olmak üzere dönemin bilim felsefecileri bilimsel bilginin kültür, değer ve psikoloji gibi öznel unsurlardan uzaklaştığı sürece değerli olduğu kanısında olduğu için bu fikre karşı çıkmaktadır (Gillies, 2018, s. 123). Görüldüğü üzere, Çevre üyelerinin temel amacı metafizik önermelerden arındırılmış, olgulara dayanan bir bilime ulaşmaktır. Bu amacın gerçekleşmesine olanak sağlayacak yöntem ise mantıksal çözümlemedir. Bu bağlamda Çevre üyeleri olgulara dayanan ve doğrulanabilen önermelerin, söz dizimi (sentaks) ve anlamsal (semantik) açıdan incelemeye tabi tutulması gerektiğini düşünmektedir (Yardımcı, 2018, s. 13-15). Özellikle Carnap (1935, s. 9-10) doğrulamanın ancak öne sürülen önermenin mantıksal analize tabi tutularak yapılması gerektiğini iddia etmiştir (Irzık, 1962, s. 65). Bununla birlikte, felsefenin işlevi, önermeleri mantıksal analize tabi tutarak yalın hale getirmektir. İşte felsefenin bu yönü Neurath’da bilimin birliği, Carnap’ta ise bilimin sentaksı, yani bilimin mantığı üzerine çalışma anlamına gelir (Hızır, 1965, s. 252). Bilimi, bilim olmayandan ayırma yöntemi olarak kullanılan doğrulama işlemi, teorik bir söylem ve gözlem önermesi arasında yapılan bir işlem olması bakımından mantıksal ve dilsel bir özellik taşır. Buradaki temel sorun ise teorik bir önermenin gözlem önermelerine indirgenebilir nitelikte olması ve gözlem önermelerinin, gözlem ile nasıl ilişki kurduğunu saptamaktır. İşte Viyana Çevresi üyeleri bu ilişkinin protokol önermeleri ile kurulduğu kanaatindedir (Ural, 2012, s. 105-107) çünkü onlara göre; öznelerarası bir bilimin sağlanması için yansız ve anlam karmaşasından arındırılmış bir dil gereklidir (Serin, 2015, s. 55). Bu dil de ancak protokol önermeler aracılığıyla kurulabilir. Bu bağlamda Çevre üyelerinin, metafiziksel ifadeler barındıran önermelerin anlamsızlığı ve bilimleri ortak bir paydada birleştiren fiziksel bir dil oluşturma olmak üzere iki temel hedefinin olduğu söylenebilir (Godfrey-Smith, 2003, s. 25; Salgar, 2012, s. 187). (shrink)

El humanismo tradicional del siglo XX, inspirado por la cultura del libro, se distanció sistemáticamente de la nueva sociedad de la información digital; el Internet y las herramientas de procesamiento de información revolucionaron el mundo, la sociedad en el transcurso de este periodo desarrolló ciertas características adaptativas, basadas en la convivencia (Humano – Maquina), esta transformación establece su base en el impacto de tres segmentos tecnológicos: Los dispositivos, las aplicaciones y la infraestructura de comunicación social, las cuales están envueltas en (...) diversos cambios físicos, conductuales y cognitivos del ser humano; así como el surgimiento de nuevos modelos de influencia y control social, mediante la nueva comunicación ubicua; no obstante en este nuevo proceso de convivencia se desarrollan nuevos modelos como el “pensamiento colaborativo” y el “InfoSharing”; que gestionan la información social bajo tres dimensiones ontológicas Humano (h) – Información (i) – Maquina (m), el cual es la base de un nuevo ecosistema físico-cibernético, donde coexisten y se desarrollan nuevas unidades sociales llamadas “Comunidades virtuales”. Esta nueva infraestructura de comunicación y gestión social de información a dado descubierto áreas de vulnerabilidad denominada “Perspectiva social del riesgo”, impactando a todas las unidades sociales por medio del vector masivo de impacto (i); El entorno virtual “H + i + M”; y sus componentes, así como el ciclo de vida de la gestión de información social nos permite entender la trayectoria de la integración “Tecno – Social”, y estableciendo de la nueva cibernética, dentro de la convergencia de la tecnología con la sociedad y su nuevos retos de convivencia, encaminados en una nueva visión holística y no pragmática, ya que el componente humano (h) en este entorno virtual es el precursor del futuro y necesita ser estudiado no como una aplicación, sino como el eje de una nueva sociedad. (shrink)

XIX. yüzyılın ilk yarısında A.Comte tarafından sistemleştirilen pozitivizm akımı, deneye ve gözleme dayalı bilginin, tek geçerli bilgi türü olacağı varsayımından yola çıkan bir düşünce sistemidir. Pozitivizmi hazırlayan nedenlerin başında Fransız İhtilali ve aydınlanma düşüncesi yer almaktadır. Pozitivizmin Osmanlı düşüncesine girişi, devletin en buhranlı dönemini yaşadığı XIX. Yüzyıla denk gelir. Islahat hareketlerinin hız kazandığı, buna bağlı olarak batıcılık düşüncesinin iyiden iyiye hissedildiği bu yüzyılda, batı kaynaklı düşünce akımları da Osmanlı düşüncesinde kendilerine yer bulmaya başlamışlardır. Batılaşma çerçevesi içerisinde Fransa’ya gönderilen öğrenciler ve (...) tercüme eserler vasıtasıyla kendisini ortaya koyan pozitivizm, dönemin birçok düşünürünü etkilemiştir. Pozitivizmden etkilenen düşünürlerden birisi olarak Abdullah Cevdet, siyasi ve kültürel birçok alanda düşüncelerini bu doğrultuda dile getirmiştir. Cevdet’in düşünceleri başta yaşadığı dönem olmak üzere, kendisinden sonra da günümüze kadar ulaşmış ve pozitivist-materyalist cenahta kendisine yer bulmuştur. Halifelik müessesesini bünyesinde barındıran bir imparatorluk olarak Osmanlı’nın, pozitivist-materyalist görüşleri benimseme eğiliminde çok da istekli bir eğilim sergilemediği düşünülmektedir. Tüm eleştirilere ve kabullenememelere rağmen Abdullah Cevdet ve pozitivist fikirleri son dönem Osmanlı düşüncesinde sağladığı fikri dinamizm sebebiyle, düşünce dünyamız açısından olumlu bir etkiye sahip olmuştur. (shrink)

İlk kez derli toplu bir biçimde Aydınlanma Çağının en önemli ve etkili filozofu İmmanuel Kant’ın dillendirdiği evrensel ahlâk yasası uyarınca insan öyle eylemelidir ki, davranışıyla insanı araç haline getirmesin. Kültürden, toplumun koşullarından, geleneklerden ve dinsel etkilerden arındırılmış bu ilkenin buyurganlığı herhangi bir koşul ya da sınır tanımamasıyla ünlüdür. Oysa insanlar, hem bireysel hem de toplumsal gerekçelerle bu formel ilkeyle kendilerini her zaman bir çekişme içinde bulurlar. Kant’ın ahlâk anlayışı açısından etik değerlerin herhangi bir kültürel, toplumsal ya da siyasal baskı ya (...) da ilgi içerisinde anlaşılmaması gerekir. Bu ilke(ler) evrenseldir; ulusal ya da yerel çerçeveyle sınırlı görülemezler. Oysa özellikle ulusal sınırlarla belirlenmiş topraklarda yaşayan toplumlann kendi kültürlerinden geleneklerinden süzülerek gelen değerler her zaman bu evrensel ilkelerle uyum içinde değildirler. Aralarında gerilim arttığında genellikle evrensel ilkeler lehinde çözüme gidilmek istenir. Yani yerel değerler yeniden anlamlandırılır. Toplumlann örgütlenmesinde rol oynayan faktörlerin pek çoğunun devredışı bırakılmasının nedeni bunlann, sorunlan çözmekten ziyade artırdığının apaçık olmasıdır. Söz gelişi Ortaçağ boyunca Avrupa’da yaşanmış mezhep çatışmalan, ahlâk ilkelerininin dinsel değerler tarafından tanımlanmasının önündeki en büyük engeldir. Kant’m ahlâk felsefesinin Hıristiyanlık idealleri üzerine kurulmadığı apaçıktır, lyi’nin kökeninde günah/sevap ya da kutsal metinlerin buyurganlığı yoktur. Bunun böyle olmasının bir nedeni de ortaçağlar boyunca Avrupa’da yaşanmış olduğunu gözlemlediğimiz dinsel çatışmalann ahlâk ilkelerinin evrenselleşmesini önlemesidir. İyi ya da doğrunun belirli bir inanç sisteminin önceliklerine terk edilmesi fanatizmi azaltacağına güçlendirmiştir. Yani iyi bir Hıristiyan olmak iyi ahlâklı bir insan olmaktan önce gelmesi eleştirilmektedir. Kısacası ahlâkın temeline dinsel bir dayanak yerleştirmektense, aklı koyan bir yaklaşım söz konusudur. Dinsel çatışmalar bu tercihin yapılmasını kolaylaştırmıştır. Bu noktada ulusal değerler çok daha büyük güçlükler doğurmaktadır; çünkü tarihin kaydettiği olaylar, homojen bir değerler bütünlüğü olmadığım düşündürmektedir. Sonuç olarak, evrensel bir ahlâk ilkesine duyulan ihtiyaç ile içinde yaşadığımız çağın gerçekleri arasındaki makasın açılması tepeden dayatma tehlikesini artırırken, makasın kapanması toplumsal ilerlemenin ve gelişmenin meşruluğuna katkıda bulunmaktadır. Bu bildiride evrensel ilkelerin yerel değerleri anlamlandırmasının olanaklılığı, Kant’ın ahlâk felsefesi model alınarak sorgulanacaktır. (shrink)

Una bolsa mixta dominada por las tonterías reduccionistas de H & D. Este es un seguimiento del famoso Hofstadter (o infame como diría ahora, teniendo en cuenta sus incesantes tonterías) Godel, Escher, Bach (1980). Al igual que su predecesor, se ocupa en gran medida de los fundamentos de la inteligencia artificial, pero se compone principalmente de historias, ensayos y extractos de una amplia gama de personas, con algunos ensayos de DH y DD y comentarios a todas las contribuciones de uno (...) u otro de ellos. Para mis puntos de vista sobre los intentos de D y H para entender el comportamiento ver mi revisión de Hofstadter 'Soy un bucle extraño' y otros escritos. Gran parte de ella es muy reduccionista en tono (es decir, " explica "todo en términos de física / matemáticas y niega " realidad " de la psicología) pero como Hofstadter señala, las ecuaciones de campo cuántico de una molécula de agua son demasiado complejas de resolver (y también es un vacío) y nadie tiene una pista sobre cómo explicar la forma en que surgen las propiedades (por ejemplo, las propiedades del agua de H2 y 02) a medida que sube la escala del vacío al cerebro, por lo que el reduccionismo, como el holismo, requiere una gran cantidad de fe y de hecho es incoherente ya que ni siquiera se puede enmarcar sus argumentos t presuponiendo la coherencia del pensamiento de orden superior. Otros problemas para el reduccionismo son el principio de incertidumbre, el caos (por ejemplo, no hay manera de predecir cómo caerá una pila de arena), la incompleta lógicamente necesaria de las matemáticas (y todo el pensamiento) y la imposibilidad de igualar comportamientos de orden superior (por ejemplo, lenguaje) con fenómenos de orden inferior (por ejemplo, bioquímica), es decir, la explosión combinatoria o subdeterminación. En resumen, aunque hay muchos comentarios interesantes, como casi toda la escritura sobre el comportamiento, este trabajo carece de un relato coherente de la estructura lógica de la racionalidad, que trato de dar en mis escritos. Aquellos que deseen un marco completo hasta la fecha para el comportamiento humano de la moderna dos sistemas punto de vista puede consultar mi libros Talking Monkeys 3ª ed (2019), Estructura Logica de Filosofia, Psicología, Mente y Lenguaje en Ludwig Wittgenstein y John Searle 2a ed (2019), Suicidio pela Democracia 4ª ed (2019), La Estructura Logica del Comportamiento Humano (2019), The Logical Structure de la Conciencia (2019, Comprender las Conexiones entre Ciencia, Filosofía, Psicología, Religión, Política y Economía, Historia y Literatura (2020), Delirios Utópicos Suicidas en el Siglo 21 5ª ed (2019), y Observaciones sobre Imposibilidad, Incompletitud, Paraconsistencia, Indecidibilidad, Aleatoriedad, Computabilidad, Paradoja e Incertidumbre en Chaitin, Wittgenstein, Hofstadter, Wolpert, Doria, da Costa, Godel, Searle, Rodych Berto, Floyd, Moyal-Sharrock y Yanofsky (2019) y otras. (shrink)

XIX. yüzyılın ilk yarısında Auguste Comte tarafından sistemleştirilen pozitivizm akımı, deneye ve gözleme dayalı bilginin, tek geçerli bilgi türü olacağı varsayımından yola çıkan bir düşünce sistemidir. Pozitivizmi hazırlayan nedenlerin başında Fransız İhtilali ve aydınlanma düşüncesi yer almaktadır. Pozitivizmin Osmanlı düşüncesine girişi, devletin en buhranlı dönemini yaşadığı XIX. Yüzyıla denk gelir. Islahat hareketlerinin hız kazandığı, buna bağlı olarak batıcılık düşüncesinin iyiden iyiye hissedildiği bu yüzyılda, batı kaynaklı düşünce akımları da Osmanlı düşüncesinde kendilerine yer bulmaya başlamışlardır. Batılaşma çerçevesi içerisinde Fransa’ya gönderilen öğrenciler (...) ve tercüme eserler vasıtasıyla kendisini ortaya koyan pozitivizm, dönemin birçok düşünürünü etkilemiştir. Pozitivizmden etkilenen düşünürlerden birisi olarak Abdullah Cevdet, siyasi ve kültürel birçok alanda düşüncelerini bu doğrultuda dile getirmiştir. Cevdet’in düşünceleri başta yaşadığı dönem olmak üzere, kendisinden sonra da günümüze kadar ulaşmış ve pozitivist-materyalist cenahta kendisine yer bulmuştur. Halifelik müessesesini bünyesinde barındıran bir imparatorluk olarak Osmanlı’nın, pozitivist-materyalist görüşleri benimseme eğiliminde çok da istekli bir eğilim sergilemediği düşünülmektedir. Tüm eleştirilere ve kabullenememelere rağmen Abdullah Cevdet ve pozitivist fikirleri son dönem Osmanlı düşüncesinde sağladığı fikri dinamizm sebebiyle, düşünce dünyamız açısından olumlu bir etkiye sahip olmuştur. (shrink)

Antes de entrar cuidadosamente no estudo de cada filósofo, em suas respectivas ordens cronológicas, é necessário dar um panorama geral sobre eles, permitindo, de relance, a localização deles em tempos históricos e a associação de seus nomes com sua teoria ou tema central. l. OS FILÓSOFOS PRÉ-SOCRÁTICOS - No sétimo século antes de Jesus Cristo, nasce o primeiro filósofo grego: Tales de Mileto2 . Ele e os seguintes filósofos jônicos (Anaximandro: Ἀναξίμανδρος: 3 610-546 a.C.) e Anaxímenes: (Άναξιμένης: 586-524 a.C.) tentaram (...) expressar/elucidar o que é a arché, ou constitutivo fundamental do Universo. 4 Também sobressaem as teorias de Pitágoras (Ὁ Πυθαγόρας: 570 a.C.- 495 a.C.), completas de misticismo e Matemática; a de Heráclito (Ἡράκλειτος ὁ Ἐφέσιος: 540-470 a.C.), o filósofo do devir e o de seu oponente, Parmênides (Παρμενίδης: 530-460 a.C.), que elucida a primeira teoria do ser, e para qual é alcunhado como o iniciador da Metafísica. Anaxágoras (Ἀναξαγόρας: 500 a.C.- 428 a.C.) esboça uma teoria sobre o Nous, o espírito divino. Por outro lado, Demócrito (Δημόκριτος: Grécia: 460-370 a.C.) e Empédocles (Ἐμπεδοκλῆς: 490 a.C.-430 a.C.) insistem no materialismo. Em contrapartida, os sofistas (Parmênides, Cálicles (Καλλικλῆς: personagem platônico cuja existência é duvidosa) e Górgias (Γοργίας: 485 a.C.-380 a.C.)) gozam das suas aptidões à dialética, e colocam o relativismo como uma posição filosófica. Sócrates será o inimigo mais temível dessa posição. Este é o começo do movimento filosófico de Atenas, que culmina nos séculos quinto e quarto, tal qual, posteriormente, veremos. 2. O APOGEU GREGO – Sócrates (Σωκράτης: 469 a.C.-399 a.C.), Platão (Πλάτων: 428/427- 348/347 a.C.) e Aristóteles (Ἀριστοτέλης: 384 a.C.-322 a.C.) formam o triunvirato dos grandes filósofos gregos. O primeiro (Sócrates), com seu método "maiêutico" e sua teoria do conceito; o segundo (Platão), com sua teoria das ideias e seu estilo literário (dialogista); e o terceiro (Aristóteles), com a estruturação dos principais ramos filosóficos, como a Lógica, a Metafísica, a Ética, a Psicologia racional e a Política; todos eles elevaram a Filosofia para um posto de primeira ordem. Doravante, todos os filósofos tornam-se credores das contribuições desses gênios. Em certos autores, é clara a influência de Platão ou de Aristóteles. Sendo que, ambos os filósofos, tiveram influência absoluta de Sócrates, uma vez que Platão fora seu discípulo, e Aristóteles discípulo de Platão. A Idade Média, por exemplo, foi toda ela, em sua gênese e desenvolvimento, alicerçada no pensamento e nas ideias platônicas; tal era histórica é caracterizada pela luta em favor de um ou de outro autor; o platonismo tomou precedência nos primeiros séculos do cristianismo; somente após o décimo século Aristóteles foi redescoberto. 3. A FILOSOFIA CRISTÃ MEDIEVAL - Santo Agostinho (354 a.C.-430 a.C.) se destaca, no quinto século, com sua teoria da iluminação e a aplicação da teoria platônica ao Cristianismo. No século XIII, São Tomás de Aquino (1225-1274), sintetiza Aristóteles com o Cristianismo. Os dois autores formam o núcleo da filosofia cristã em seus respectivos séculos. A escolástica teve seu tempo de decadência. Se mencionam, principalmente, dois autores: João Duns Escoto (1266-1308) e Guilherme de Ockham (1285-1347). O primeiro é o "Doutor Sutil ", e o segundo cai em um fideísmo e um nominalismo, para todos os conceitos criticáveis. Em uma segunda parte, tentaremos explicar os respectivos pensamentos dos autores mencionados, e outros que pertencem ao mesmo tempo, antigos e medievais. Naquela época, a Filosofia era puramente realista, aplicada ao mundo e ao homem. Somente na Idade Moderna, a Filosofia assumirá o problema do conhecimento como a base e o começo de todo filosofar. 4. A FILOSOFIA RACIONALISTA (MODERNA) - Na Idade Moderna, sobressai o racionalismo de Descartes (1596-1650) prolongado, então, com Malebranche (1638-1715) (ocasionalismo), Espinosa (1632 -1677) (panteísmo) e Leibniz (1646-1716) (teoria das mônadas). Estamos nos séculos XVII e XVIII. A atenção será focada nas disputas filosóficas da corrente empirista contra a racionalista. 5. A FILOSOFIA EMPIRISTA – O empirismo é florescido, principalmente, na Inglaterra. Francis Bacon (1561-1626), primeiro, e depois Locke (1632-1704) com sua rejeição de ideias inatas, Berkeley (1685-1753) com postura e ideias paradoxais, também idealistas e Hume (1711-1776), com suas famosas críticas contra o princípio da causalidade e o conceito de substância, são os principais autores. 6. KANT E OS IDEALISTAS ALEMÃES - Como a tentativa de sintetizar o racionalismo e empirismo, está a teoria de Kant (1724-1804), no século XVIII. Para o seu gênio seguido pelos três idealistas alemães mais importantes: Fichte (1762-1814) (idealismo subjetivo), Schelling (1775-1854) (idealismo objetivo) e Hegel (1770-1831) (idealismo absoluto). Esses Autores representam o ápice da especulação filosófica. A análise, a profundidade, a complexidade da expressão e o espírito sistemático são as características do gênio alemão idealista. 7. OS FILÓSOFOS DO SÉCULO XIX - Antes de tudo, é necessário mencionar, no século dezenove, aos dois grandes críticos de Hegel, que são Kierkegaard (1813-1855) (precursor do existencialismo) e Marx (1818-1883) (com seu materialismo dialético). O próximo é outro casal: Nietzsche (1844-1900) (teoria do Super-homem) e Schopenhauer (1788-1860) (com seu absoluto pessimismo). Comte (1798-1857) com sua doutrina positivista, completará o quadro desses filósofos. Numa outra oportunidade, vamos desmembrar sobre o pensamento e principais ideias acerca desses autores. 8. OS FILÓSOFOS DO SÉCULO XX - Antes de tudo, há um autor que iluminou a filosofia do século XX: Edmund Husserl (1859-1938), fundador do método fenomenológico. Em seguida, existem dois fluxos que são derivados diretamente de Husserl, a saber, o existencialismo e a axiologia. Dentro da corrente axiológica, estudaremos Scheler (1874-2928). Por outro lado, o existencialismo tem quatro autores principais; dois são alemães: Heidegger (1889-1976) e Jaspers (1883-1969); e os demais são franceses: Sartre (1905-1980) e Marcel (1889-1973). Heidegger insiste em que seu tema tratado em sua filosofia não é a unicidade do homem, mas o ser em geral. Jaspers é famoso por seu conceito de transcendência (Deus). Sartre é um antiteísta sincero, e seu existencialismo é definido como um pensamento que assume todas as consequências da negação de Deus. Em contraste, Gabriel Marcel é um filósofo Católico, que conseguiu uma análise profunda das situações humanas, que aparecem em íntima concordância com as verdades cristãs. Vamos terminar com Russell (1872-1970), autor básico do positivismo lógico. Cronologia de filósofos e suas escolas até nossos dias ➢ Filosofia Antiga - Escola naturalista da Jônia: Tales, Anaximandro e Anaxímenes; - Escola matemática da Itália: Pitágoras e os pitagóricos; - Escola idealista de Eléia: Xenófanes (570-475 a.C.), Parmênides, Zenão (490/85-420 a.C.) e Meliso (h.443); - Escola empirista: Heráclito, Empédocles e Anaxágoras; - Escola atomista de Abdera: Leucipo (h.437) e Demócrito; - Escolas de Atenas: - Sofistas: Protágoras (480-410), Górgias (484-375?); Sócrates, Platão e Aristóteles; - Pirronismo: Pirro (h.365-h.275); - Estoicismo: Zenão de Cítio (359/33-262) e Crisipo (281/77-208); - Epicurismo: Epicuro (341-270); - Nova Academia: Arcesilau (315-241) e Carnéades (214-129); Romanos: Sêneca (4 a.C.-65 d.C.), Marco Aurélio (121-180) e Cícero (106-43). - Escola greco-judia: Fílon de Alexandria (25 a.C.-50 d.C.); - Neoplatonismo: Plotino (204/5-270), Porfirio (h.233-304), Jâmblico (h.250-330) e Proclo (h.411-485). ➢ Filosofia patrística - Apologistas: São Justino (100/10-165), Ireneu de Lyon (h.140-h.l 77) e Atenágoras (fines s. II); - Alexandrinos: São Clemente (h.145/50-215) e Orígenes (h.185-255); - Africanos: Tertuliano (h.160-230), Arnóbio (h.260-h.327) e Lactâncio (nascido h. 250); - Gregos: São Basílio (h.330-379), São Gregório de Nazianzo (330-390), São Gregório de Níssa (330-390) e Pseudo-Dionísio (h.500); - Latinos: São Hilário (h.315-367), Santo Ambrósio (333-397) e Santo Agostinho; - Outros: Claudiano (+h.473), Boécio (480-524), São Isidoro (h.560-633) e Beda (672/3-735). ➢ Filosofia Medieval/Escolástica - Judeus: Isaac Israeli (+h.940), Salomão Ibn Gabirol (h.l020-p.l058) e Maimônides (1135- 1204); - Árabes: Alquindi (h. 796-874), Al-Farabi (870-950), Avicena (980-1037), Algazali (1058- 1111) e Averróis (1126-1198); - Escola palatina: Alcuíno de Iorque (730/5-804), Rábano Mauro (h.784-856), Escoto Erígena (h.810-h.870) e Papa Silvestre II (+1003); - Dialéticos: Santo Anselmo (1033/4-1109) e Pedro Abelardo (1079-1142); - Tradutores: Domingo Gundisalvo (meados s. XII), Gerardo de Cremona (h. 1114-1187); - Enciclopedistas: Teodorico de Chartres (+1155), Hugo de São Vitor (+1141) e Vicente de Beauvais (+1264); - Universidades: Guilherme de Auvergne (1180- 1249) e Sigerio de Brabante (+h.l284); - Dominicanos: São Alberto Magno (1206-1280) e Santo Tomás de Aquino; - Franciscanos: Alexandre de Hales (1170/80-1245), São Boaventura (1217-1274), Roger Bacon (h.1210/14-1292), João Duns Escoto, Raimundo Lulio (1235-1315) e Guilherme de Ockham (h.1285-1349). ➢ Filosofia Moderna - Humanistas Renascentistas: Ficino (1433-1499), Erasmo (1467-1536), Maquiavel (1469- 1527), Thomas More (1480-1535), Juan Luis Vives (1492-1540) e Giordano Bruno (1548- 1600); - Racionalismo: Descartes, Malebranche, Espinosa e Leibniz; - Empiristas: Francis Bacon, Thomas Hobbes (1588-1679), Locke, Berkeley e Hume; - Escola escocesa: Thomas Reid (1710-1796); Iluministas: Voltaire (1694-1778), Condillac (1715-1757), Diderot (1713-1784) e J. J. Rousseau (1712-1778). - Idealismo transcendental: Kant; - Idealismo subjetivo: Fichte; - Idealismo objetivo: Schelling; - Idealismo absoluto: Hegel; - Pessimismo: Schopenhauer; - Ecletismo: Cousin (1792-1867); - Positivismo: A. Comte, J. S. Mill (1806-1873) e H. Spencer (1820-1900); - Socialismo: H. Saint-Simon (1760-1825), Ch. Fourier (1772-1837) e K. Marx; - Vitalismo: Nietzsche e W. Dilthey (1833-1912). ➢ Filosofia Contemporânea - Intucionismo: H. Bergson (1859-1941); - Pragmatismo: Ch. S. Peirce (1839-1914), W. James (1842-1910) e J. Dewey (1859-1952); - Fenomenologia: Husserl, Scheler, N. Hartmann (1882-1950) e M. Merleau-Ponty (1908- 1961); - Existencialismo: Jaspers, Heidegger, Marcel e Sartre; - Atomismo lógico: B. Russell (1872-1970) e L. Wittgenstein (1889-1951); - Positivismo lógico: M. Schlick (1882-1936), R. Carnap (1891-1970 ) e A. J. Ayer (1910- 1990). - Filosofia analítica: J. L. Austin (1911-1960), G. Ryle (1900-1976), W.V.O. Quine (1908- 2000), P. F. Strawson (1919-2003) e H. Putnam (1926-); - Hermenêutica: H. G. Gadamer (1900-2002), P. Ricoeur (1913-2007) e J. Habermas (1929-). - Estruturalismo e pós-estruturalismo: F. de Saussure (1857-1913), C. Lévi-Strauss (1908- 2009) e M. Foucault (1926-1984). - Filosofia pós-moderna: J. F. Lyotard (1924-1999), G. Deleuze (1925-1995), J. Derrida (1930- 2004), R. Rorty (1931-2007) e G. Vattimo (1936-). - Comunitaristas: A. Maclntyre (1929-), Ch. Taylor (1931-). REFERÊNCIAS BIBLIOGRÁFICAS CHAUÍ, M. Iniciação à Filosofia. Vol. Único. 2ª ed. São Paulo: Ática, 2013. 460 p. SANTOS, R. dos. Filosofia: Uma breve introdução. 1ª ed. Pelotas: Dissertativo Incipiens, 2014. 108 p. . Rua do Riachuelo, 303, Centro, Rio de Janeiro, RJ Casa Histórica de Osório CEP: 20230-011 E-mail: [email protected]. (shrink)

Antes de comentar en "La nueva ciencia de la mente", primero ofrezco algunos comentarios sobre filosofía y su relación con la investigación psicológica contemporánea como se ejemplifica en las obras de Searle (S), Wittgenstein (W), Hacker (H) et al. Ayudará a ver mis reseñas de PNC (Filosofía en un Nuevo Siglo), TLP, PI, OC, Making the Social World (MSW) y otros libros por y sobre estos genios, que proporcionan una descripción clara del comportamiento de orden superior, no se encuentra en (...) psicología ni filosofía, a la que me referiré como el marco de WS. Al igual que con tantos libros de filosofía, podríamos parar con el título. Como indican las citas y comentarios anteriores y en mis otras reseñas y los libros que cubren, hay razones convincentes para los problemas que enfrentamos al describir la psicología del orden superior considerado como conceptual y no científico. Esto debería ser cristalino para todos, pero la envidia de la ciencia y el olvido casi completo a WSH, etc. es un modo la! Pero como H señala anteriormente, los temas discutidos aquí son todo acerca de los juegos de idiomas y no tienen nada que ver con la ciencia. De hecho, como de costumbre, si uno traduce al inglés claro hay muy poco interés aquí, y ciertamente nada no dicho antes y mejor por WS, etc. innumerables veces desde los años 30 (véase, por ejemplo, The Blue and Brown Books de 1933- 35). No es de extrañar que no haga referencias significativas a ninguno de los libros o personas anteriores (¡la única referencia a S es un artículo de 1958!), aunque en mi opinión están en la parte superior de la lista de las principales figuras de la psicología descriptiva. En la p119 nos dice que la clave de todo esto es averiguar cómo "... un proceso cognitivo a nivel personal puede pertenecer a un sujeto representativo. Esta es la tarea de la segunda mitad del libro". Pero W hizo esto hace 80 años y ya que tenemos las explicaciones bellamente claras de WSH, H&M, etc., no tiene sentido torturarse con la prosa bastante sin rumbo y opaca que se desvía terminan en Sartre, Heidegger, Husserl y Frege, con un toque de ensalada de palabras posmodernista para buena medida. Un esfuerzo valiente en un tema interesante, pero en última instancia agotador e infructuoso. Aquellos que deseen un marco completo hasta la fecha para el comportamiento humano de la moderna dos sistemas punto de vista puede consultar mi libros Talking Monkeys 3ª ed (2019), Estructura Logica de Filosofia, Psicología, Mente y Lenguaje en Ludwig Wittgenstein y John Searle 2ª ed (2019), Suicidio pela Democracia 4ª ed (2019), La Estructura Logica del Comportamiento Humano (2019), The Logical Structure de la Conciencia (2019, Comprender las Conexiones entre Ciencia, Filosofía, Psicología, Religión, Política y Economía, Historia y Literatura (2019), Delirios Utópicos Suicidas en el siglo 21 5ª ed (2019), Observaciones sobre Imposibilidad, Incompletitud, Paraconsistencia, Indecidibilidad, Aleatoriedad, Computabilidad, Paradoja e Incertidumbre en Chaitin, Wittgenstein, Hofstadter, Wolpert, Doria, da Costa, Godel, Searle, Rodych Berto, Floyd, Moyal-Sharrock y Yanofsky(2019) y otros. (shrink)

Herhangi bir şeyi, kendisi dışında başka bir şeyle belirtmek olarak tanımlanabilen metafor; İslâm coğrafyasında, özellikle tasavvuf ve sûfizm çalışmalarında, önemli bir ifade yöntemi olarak kullanılmaktadır. Spesifik olarak edebî hikâyelerin ifadelerine daha güçlü, vurgulu ve manidar bir anlatım katabilmek adına, filozoflar sembolik ya da metaforik anlatım ve ifadelerden faydalanmışlardır. İslâm filozoflarından, yoğun olarak bu ifade dilini kullananlar başta Mevlânâ Celâleddîn-i Rumî olmak üzere; İbn Sînâ, Ahmed el-Gazâlî, Şehabeddîn Sühreverdî ve bu çalışmada üzerinde duracağım Mollâ Câmî (Mevlânâ Nureddîn Abdurrahîm el-Câmî)'dir. Mollâ Câmî; (...) Leyla ile Mecnun, Yûsuf ile Züleyha, Salaman ile Absal gibi derleme mesnevîleri İranlı klasik şairlerin sonuncusu sayılmasının yanı sıra Nefâhatü'l-üns kitabıyla birlikte tasavvuf felsefesinin de önemli kaynak ve bilginlerindendir. Bu çalışmada da Mollâ Câmî'nin eserlerinde bir ifade dili niteliğinde kullandığı metaforik anlatım ve ifadelere, bunların kullanım alanlarına, örneklendirmelerle değinilecektir. (shrink)

Azərbaycan elm tarixini tədqiq edərkən dövrün tələbindən çıxış edilərək ərəb və fars dillərində yazılmış çoxlu əsərlərə rast gəlirik. Bu əsərlərdən biri də dahi alim Nəsirəddin Tusinin fars dilində məntiqə dair yazdığı Əsasül-iqtibas əsəridir. Əsər ilk dəfə 2022-ci ildə nəşr edilərək oxucu və tədqiqatçıların ixtiyarına verilmişdir. Əsasül-iqtibas əsəri XIII əsrin ortalarında yazılmışdır. Əsərin yazılmasından təqribən səkkiz əsrə yaxın vaxt keçmişdir. Bu müddət ərzində həmin əsərdə istifadə edilən bir sıra termin və sözlər artıq müasir fars dilində istifadə edilmir. Əsərin məntiqə aid olması (...) və həm də bir sıra sözlərin günümüzdə istifadə edilməməsi onun tərcüməsini çətinləşdirən amillər kimi qeyd etmək olar. Bundan əlavə burada istifadə edilən bəzi terminlərin gündəlik danışığımzda fərqli mənada istifadə edildiyindən həmin sözlərin və terminlərin izah edilməsi zərurəti yaranmışdır. Habelə orta əsr müəlliflərinin əsərlərinin tədqiqi zamanı eyni bir sözün müxtəlif müəlliflər tərəfindən fərqli mənalarda işlədildiyinin də şahidi oluruq ki, bu da həmin termin və anlayışların Azərbaycan dilinə tərcüməsi zamanı izahının verilməsinə ehtiyac yaradır. Hal-hazırda müraciət etdiyiniz bu kitab Nəsirəddin Tusinin ən mühüm və genişhəcmli əsərlərindən biri olan “Əsasül-iqtibas”-ın tərcüməsi zamanı əsərin orijinalında işlədilmiş ərəb-fars sözlərinin izahlı tərcüməsi yönündə tərtib edilmişdir. Bu lüğətlərin tərcüməsi və izahı ilə tanış olmaqla Nəsirəddin Tusinin ərəb-fars dillərində yazılmış digər əsərlərinin tərcüməsi zamanı da yararlanmaq olar. Müəyyən bir ixtisas və peşəni və ya həmin peşə və ixtisasa aid olan terminləri başa düşmək üçün həmin istiqamət üzrə tərtib edilən terminolji lüğətlərə ehtiyac duyulur. Bu istiqamətdə zaman-zaman müxtəlif ixtisaslar üzrə terminoloji lüğətlərin nəşr edildiyini müşahidə edirik. Azərbaycan dilində məntiqi terminlərin izahından ibarət xüsusi termonoloji lüğətlərin də tərtib edilməsi zərurəti vardır. Çünki məntiq terminlərinin izahınına adətən rus dilində yazılmış ədəbiyyatda, bir neçə terminin izahı verilmiş məntiq kitablarında və ya fəlsəfi terminlərdən ibarət ensiklopediya və lüğətlərdə rast gəlmək mümkündür. Bir tərəfdən, yaranmış boşluğu doldurmaq, digər tərəfdən isə məntiq ixtisası üzrə təhsil alan tələbə və mütəxəssislərə kömək etmək üçün bu lüğəti tərtib etmək qərarına gəldik. 222 sözün izah və tərcüməsindən ibarət olan bu kitabı həmin istiqamətdə olan boşluğu doldurmaq üçün kiçik və eyni zamanda mühüm bir addım hesab etmək olar. Burada sözlərin tərcüməsi ilə yanaşı bir sıra terminlərin izahı da verilmişdir. Əsasən Əsasül-iqtibas adlı məntiqi əsəri tərcümə edərkən qarşıya çıxan çətin və mürəkkəb sözlərin izahının verilməsinə üstünlük verilmişdir. Tərcümə zamanı müxtəlif illərdə nəşr edilən Əsasül-iqtibas əsərlərinə də müraciət edilmişdir. Bu əsərlərin bəzisində Əsasül-iqtibas əsərində istifadə edilən bəzi terminlərin izahı da verilmişdir. Bu izahlar bəzən tərcümə zamanı ifadənin daha səlis və daha dəqiq başa düşülməsinə imkan vermişdir. Bu lüğət kitabı tərtib edilərkən həmin əsərlərdə mövcud olan terminlər və onların izahından da istifadə edilmişdir. Bəzən məntiqi terminlərlə yanaşı kəlam, fəlsəfə və s. elmlərdə istifadə edilən terminləri də qeyd etmişik. Çünki bu terminlər bizə məntiqdə işlədilən bəzi ifadələrin daha asan başa düşülməsinə imkan verəcəkdir. “Əsasül-iqtibasa dair terminlər” lüğəti adlı bu kitabı bu sahədə atılmış ilk addımlardan biri olduğu üçün gələcəkdə daha sanballı və həcmcə daha geniş terminoloji lüğətlərin hazırlanması nəzərdə tutulur. (shrink)

Dinî tecrübe Friedrich Schleiermacher (ö.1768) ile önem kazanan ve William James’in (ö.1842) eserleriyle din felsefesinde teistik delillerin içine dahil olan bir delildir. Dini tecrübelerin birçok şekilde meydana geldiği iddia edilmektedir. Bunlardan biri de sezgidir. Bu bildirinin amacı sezgisel bilginin Tanrı’nın varlığına delil olup olmadığını ortaya koymaktır. Sezgisel yetenek, insanın fiziksel gelişimine (yani beyin) paralel olarak gelişen bir yetidir ve zihnin gelişmesiyle birlikte kapasitesi artmaktadır. Önce çocukta duygusal bir sezgi hakim iken (4-7 yaş), daha sonra çocuğun somut işlemlere geçmesiyle sezgisel yetenek (...) somutla ilişkili hale gelir. (7-11 yaş) Ve somut nesne ve durumlar (deney ve pratikler) çocuğun sezgisel yeteneğinin gelişmesine yol açar. En son aşamada yani soyut işlemler döneminde (11-17 yaş) çocuğun beyninde prefrontal lobun gelişmesine bağlı olarak akli muhakeme gelişir ve bunun etkisiyle sezgisel yetenek, akli verileri kullanarak soyut sezgiye yönelir. Sezgisel yetenek böylece üç dönemin özelliklerini gösterebilir; çocukluktan aldığı duygusal sezgi ve somut/nesnenin çağrıştırdığı somut sezgi ve aklın dış dünyadan aldığı bilgileri zihinsel süreçlerden geçirerek işlemesi sonucu gelişen akılcı sezgi. O nedenle insanlarda tek bir sezgiden bahsetmek yanlıştır. Sezginin üç türü birbiriyle eş güdümlü olarak bilgiyi elde etmek için çalışır. Bu üç sezgi türünden akılcı sezgiye önem veren İbn Sina, sezgi bilgisini rasyonel, epistemolojik alana dahil eder. Yaptığı ilim sınıflamasında sezgi bilgisini deneye dayalı bilgi türü olarak görür ve akla/deneye dayalı bir sezgi anlayışı geliştirir. Bu sezgi anlayışı, peygamberliği rasyonel bir temele oturtmak ve irrasyonel olmadığın açıklamak için de kullanır. Kudsi akla sahip peygamberler üstün zekalarının etkisiyle güçlü sezgiye sahip olurlar ve vahiy alırlar. Vahiy alan sezgisel yetenek diğer insanlarda ortaya çıkıp dini tecrübeleri şekillendirebilir mi? Peygamberlerin vahiy tecrübesini taklit ederek kendilerinde yüksek sezgisel yeti olduğunu savunan bazı kişiler (veli) ilham yoluyla bilgi elde ettiklerini iddia etmişlerdir. Dini tecrübe delilinde bu tür tecrübeler dini delil olarak sayılmaktadır. Fakat bu sezgisel bilginin kaynağı duygu mudur, somut bir gösterge (deney) midir yoksa akıl mıdır? İlham ürünü olan eserlerde her zaman duygu vardır ve bu tür ifadeler insanı duygunun hakim olduğu zihinsel bir duruma götürür. Fakat vahiy tecrübesinde duygunun yanında, somut dünyanın varlığı ve akla dayalı bir sezginin olduğu da vurgulanmaktadır. O nedenle sezgisel bilgi ürünü vahiy üç tür sezgi bilgisine dayalı iken, ilham ürünü olan sezgisel bilgi sadece duyguya dayalıdır. O nedenle ‘dini’ bir delil olarak değil ‘mistik’ bir delil olarak değerlendirmeyi hak eder. (shrink)

In this paper, I seek to explain Suhrawardī’s method of writing his allegories – how he draws upon his philosophical principles to construct forms and plots of his stories. To do so, I begin by delineating two key doctrines of his Illuminationist (Ishrāqī) ontology: the world of Forms (‘ālam al-muthul) and the discontinuous imaginal world (‘ālam al-mithāl al-munfaṣil). I provide an account of the history of these two doctrines and the nature of these two worlds, and then consider some of (...) their functions for, and effects on, Suhrawardī’s explanations and analyses. I will then deal with Suhrawardī’s allegories, pinpointing particular effects of the belief in the world of Forms and the imaginal world on his symbolisms and allegories. Distinguishing three main spiritual-mystical notions in Suhrawardī’s allegories, I elaborate upon the role of the above two doctrines in his construction of characters and fictional events, whereby I demystify certain symbols in these stories. I conclude that there is a close tie between Suhrawardī’s allegories and his philosophical doctrines. Thus, his spiritual doctrines are presented in a symbolic form in certain allegorical characters and adventures. The deployment of characteristics of the world of Forms and the imaginal world plays a central role here. (shrink)

The science of logic has occupied an important role in Islamic history. Especially when al-Gazali 505-1111 has come and claimed that who learned Islamic sciences, without learning the Logic we cannot trust in his knowledge. From this time The science of logic has been flourished and quietly began to include in many sciences even Tefsir and Fiqh. After that, Al-razzi 606/1210 has established a big school in Islamic philosophy in general and in logic in particular. al-Khonaji 646/1248 one of his (...) important students. Who moved from Iran to Egypt and became Qadi al-Qudat (Chief Islamic justice). He has improved The science of logic by his books; like Keshf al-Asrar. In the sixth/twelfth one of his books has been spread in Muslim world and became the first step for who wanted to learn Logic. Beside that we have a lot of scholars has made commentaries on this book. In this article we focused on (Metn al-Jumal) by al-Konaji with his spreading in the Sixth. Seventh h.centuries. (shrink)

Suhrawardi is among the philosophers who, compared to other philosophers, developed his intellectual system in an innovative manner. Suhrawardi’s illuminative intellectual system is the result of his thoughts in philosophy and mysticism, and the ultimate of his illuminative school is to achieve the station of mystic perception and theosophy using intuition and reasoning. The pure soul is an important pillar in the wayfarer’s intuition; and since the soul has descended from the world of the dominant lights to the world of (...) nature, it may have diseases just like the body. In his treatises, the Master of Illumination opened a new door in philosophy by discussing the disease of the soul, and sought to provide a mystical and ethical solution for the treatment of the human’s rational soul through his illuminative way of thinking. Suhrawardi’s method for treating the diseases of the soul is expressed as an allegory because it is considered as a part of his mystical materials; and it is regarded as a moral matter because it is a prescription for all wayfarers. By recognizing the symbols in Suhrawardi’s allegorical treatises, we can identify his moral way of treating the diseases of the soul. (shrink)

Suhrawardi created a revolution in the field of Iranian and Islamic thought by compiling the Illuminated Philosophy. The philosophy of Suhrawardi, which includes the collection of works and philosophical and mystical thoughts of Suhrawardi, is well presented in his book Hikma al-Ishraq. Unlike Farabi, Suhrawardi did not write an independent work about Utopia, but he spoke about the ideal ruler and the right to rule. Moreover, in his allegorical works, more than anything else, he pointed out moral points that can (...) lead the people of a society to salvation. Suhrawardi's philosophy is based on the originality of light, which shows that he had an opinion on the philosophers of Ancient Iran. In addition, Suhrawardi has repeatedly referred to Khosrvanion and Ancient Persian Scholars such as Zoroaster and Key Khosro and, for example, considered Key Khosro's government to be a desirable government in terms of politics and government. Another pillar of Suhrawardi's thought is the Quran and Islamic traditions, and therefore, his opinion about the government and ruler is consistent with Islamic teachings. In addition, he considered himself indebted to the divine philosophers of Greece such as Pythagoras and Plato and other divine scholars of the world such as Hermes, and he also took many of the opinions of his predecessor philosophers such as Farabi and Avicenna; Therefore, it can be assumed that he agrees with Farabi in many respects about utopia and its governing characteristics and conditions. (shrink)

Suhrawardi’s logic of the Hikmat al-Ishraq is basically modal. So to understand his modal logic one first has to know the non-modal part upon which his modal logic is built. In my previous paper ‘Suhrawardi on Syllogisms’(3) I discussed the former in detail. The present paper is an exposition of his treatment of modal syllogisms. On the basis of some reasonable existential presuppositions and a number of controversial metaphysical theses, and also by confining his theory to alethic modality, Suhrawardi makes (...) his modal syllogism simple in a way that is without precedent. (shrink)

Contemporary philosophy of religion has been fascinated with questions of the rationality of religious belief. Alvin Plantinga—a prominent Christian philosopher—has contributed greatly to the exploration of these questions. Plantinga’s epistemology is rooted in the intuitions of Thomas Reid’s “common-sense” philosophy and has developed into a distinctive outlook that we may coin, Plantingian (Calvinist) Reidianism. This chapter aims to propose that, in fact, the central ideas of that outlook can be seen prior to Reid (and John Calvin), beyond the confines of (...) exclusively Christian and European circles, in the theological epistemology of the Damascene Islamic theologian, Taqī al-Dīn Ibn Taymiyya (d. 1328 CE). In exploring the contours of a Taymiyyan worldview, primed upon the notion of fiṭra, Ibn Taymiyya can be seen to have developed a faculty-based account of knowledge, moderate foundationalism, and a distinct “Reformed” epistemology. Within the midst of these developments, Ibn Taymiyya offers a potential framework for a “common-sense” philosophical methodology. Taken together these ideas form the basis for the intuitions of Plantingian Reidianism. Therefore, Plantinga might have looked to an earlier figure working in another tradition for historical support and inspiration for his religious epistemology. (shrink)

This article aims to draw on the ‘Qur'anic Rationalism’ of Taqī al-Dīn Ibn Taymiyya (1263–1328) in elucidating an Islamic epistemology of theistic natural signs, in the lens of contemporary philosophy of religion. In articulating what Ibn Taymiyya coins ‘God's method of proof through signs (istidlāluhu taʿālā bi'l-āyāt)’, it seeks aid in particular from the work of C. Stephen Evans and other contemporary philosophers of religion, in an attempt to understand the relevance and force of this alternative to natural theology within (...) the Islamic tradition. In doing so, it aims to respond to existing criticisms of Ibn Taymiyya's perspective in the literature, and to consider the implications of a Taymiyyan reading of theistic natural signs, on the epistemic function of Qur'anic āyāt as theistic evidence. (shrink)

Este artículo explora la relación entre la filosofía del límite de Eugenio Trías y el sufismo de Ibn ʿArabī. En primer lugar, pretende explicar la función de la filosofía de la religión en el sistema triasiano y por qué el maestro andalusí ocupa un lugar privilegiado en ella. Segundo, se ocupa de algunos aspectos esenciales de la doctrina akbarí que la filosofía del límite obtura, como la declaración de la unidad del Ser (tawḥīd), la conjugación de lo exotérico y lo (...) esotérico, la superación de la propia creencia, el camino de la servidumbre (ʿubūdiyya), el tránsito de la pasión súbita de amor (hawā) al amor espiritual (ḥubb), la caballería espiritual (futuwwa) y la morada de la no-morada (maqām lā maqām), los cuales comparten un nexo común: el trascendimiento de lo egoico y el interés en el otro en tanto otro. Finalmente, se defenderá que la obturación triasiana se debe tanto al influjo de Henry Corbin, como sobre todo, a las propias limitaciones de su proyecto filosófico, para el que el Ibn ʿArabī ausente constituye una suerte de sombra. (shrink)

Both Philip and Andrew are philosophy students whose interests converge around the philosophy of technology broadly understood. Philip's interest is specifically aimed toward the ethics of Transhumanism and depictions of Transhumanism in works of fiction. On the other hand, Andrew finds himself more focused on religious behavior in the technological world. While the two perspectives might not seem that close, there is certain to be an overlap in Andrew and Philip's shared understanding of how technological phenomena play a crucial role (...) concerning religion and society. (shrink)

The passionate and staunch defence of logic of the controversial thinker Ibn Ḥazm, Abū Muḥammad ʿAlī b. Aḥmad b. Saʿīd of Córdoba (384-456/994-1064), had lasting consequences in the Islamic world. Indeed, his book Facilitating the Understanding of the Rules of Logic and Introduction Thereto, with Common Expressions and Juristic Examples (Kitāb al-Taqrīb li-ḥadd al-manṭiq wa-l-mudkhal ilayhi bi-l-alfāẓ al-ʿāmmiyya wa-l-amthila al-fiqhiyya), composed in 1025-1029, was well known and discussed during and after his time; and it paved the way for the studies (...) of his compatriots Ibn Bājjah (d. 1138), Ibn Ṭufayl (1185), and Ibn Rushd (1198), who each gave demonstrative reasoning a privileged place within the methods of attaining knowledge. Unfortunately, as too often in the history of science, Ibn Ḥazm’s innovative perspectives and contributions in logic have been overlooked or considered with an attitude of contempt. On the one hand, his work has been seen, at best, as promulgating the benefits of studying Aristotle’s logic, so that his contribution is assessed as more didactical than conceptual. And on the other hand, those who do examine his innovations often consider them to be mistaken. As indicated by Chejne (1984, p. 2) contempt towards the logical work of Ibn Ḥazm was also present in its reception by the Eastern philosophers who accused him of deviating from Aristotelian logic and of dabbling in things beyond his capability. However, a reassessment of his work on logic has since begun, by delving into the ways the thinker of Córdoba studied the links between deontic and modal qualification of propositions. In this context Lameer’s (2013) paper on the logical sources of Ibn Ḥazm is worth mentioning; the author (p. 417, footnote 1) observes that, although, strictly speaking, it was al-Fārābī who first drew the parallelism between deontic and modal concepts, it was Ibn Ḥazm who developed it and worked it out in a more precise manner. A primary aim of this paper is to help fill some of these gaps by stressing the role of the work of Ibn Ḥazm in developing a notion of deontic necessity deeply rooted in legal normativity, and in explicitly discussing the transference between deontic and modal concepts. According to our view; the basic units of Islamic deontic logic are what we might call, indulging in terminological anachronism, heteronomous imperatives. As it turns out, the heteronomy of imperatives within Islamic legal systems contrasts with those of the purely moral realm, which seem to be closer to an autonomous conception of moral law. There it concurs again with Leibniz’s proposal to define obligatory as “what is necessary for a good person to do”. In the present paper, we will focus on the heteronomous imperatives of legal systems rather than on the imperatives of the purely moral realm. In this context, the work of Ibn Ḥazm extends the parallelism between the necessity of events and that of human actions stressed by his predecessors. According to our understanding, Ibn Ḥazm’s parallelism can be rendered explicit formally by means of a conditional (or hypothetical) structure shared by both deontic and modal propositions. Moreover, this structure makes apparent that this parallelism displays an underlying system of “degrees”. Indeed, while in the domain of events, given some conditions, it makes sense to distinguish between an event that is more likely to happen than another. Ibn Ḥazm speaks of near and distant possibility (such as the higher degree of likelihood of rain, given the condensation of clouds in December, and its lower degree, when the condensation occurs in summer); and, in the domain of actions, the Islamic notion of weighting actions determines degrees of virtue (or of legal and moral value). So whereas the degree of virtue of performing a forbidden act as determined by the distribution of sanction and reward is 0, we obtain the same value by pondering the likelihood of an impossible event to take place. Furthermore, as discussed in section II.3.2, the system of values at work in the parallelism can be seen as opening the way to a more direct correspondence. Thus, while in the realm of nature, likelihood of occurrence of an event is dependent upon the conditions specific to the occurrence of that event; while, in the realm of jurisprudence, likelihood of performing an action is dependent upon the distribution of reward and sanction specific to that action (being that, given the choice to perform or not perform a given action, those that will be rewarded are more likely to be performed than those that are not). According to this perspective, the point of the parallelism is that both deontic and modal qualifications measure the degree of an action or event to become actual; that is – indulging once more in anachronism (but this time from the Leibnizian background) – the degree measures how feasible (facile) an action or event may be. This suggests that Ibn Ḥazm’s perspectives already herald the links to probability and possibility explored by Leibniz six centuries later – see for example Leibniz’s (1671, A VI, I, p. 424-26) use of probability in the context of conditional right. Nevertheless, it also shows a crucial difference to the approach developed in the Elementa Jura Naturalis: whereas Leibniz’s studies seek to define what is to be just or virtuous, the logical system of deontic imperatives within Islamic jurisprudence presupposes that what is to be virtuous has already been settled. Determining what is to be virtuous is not achieved by logical reasoning within the system of legal jurisprudence, but by delving into the higher objectives of the Sharīʿa. While developing our point, we will delve into the logical structure of the heteronomous imperatives. This distinguishes our contribution from the existing literature, such as the papers of Chejne (1984), Lameer (2014), and Guerrero (1997, 2010, 2014), which do not provide a logical analysis of the deontic concepts put into work by Ibn Ḥazm. The true antecedent to the present paper is the work of Farid Zidani (2007, 2015), who, so far as we know, was the first to undertake such a task. Some of our own developments and general epistemological thoughts go beyond Ibn Ḥazm’s framework and motivations; mainly those contained in sections II.3.2 and IV. However, according to our view, these reflections suggest that Ibn Ḥazm’s approach has the substance for a broader and deeper exploration of the logic of norms. The paper is structured as follows:I.Ibn Ḥazm’s Logic of Heteronomous Imperatives. After presenting some extracts of the relevant text, we proceed by providing a formal reconstruction of the five forms of deontic modalities. II. A Landmark in the History of the Logical Analysis of Norms. Duties and Modalities. In this section, we study the transferences from deontic to modal necessity and possibility. We briefly compare the deontic system of Islamic Jurisprudence with that of Leibniz.III. Leibniz and Hypothetical Imperatives in Law.IV. Beyond Ibn Ḥazm: Conclusions and the Work Ahead. We will conclude the paper by discussing briefly some conceptual points that distinguish the logic of heteronomous imperatives from contemporary deontic logic. Our final words will discuss deontic-modal parallelism in the context of Ibn Ḥazm’s rejection of reasoning by conjecture and what we call “the internalization of nature.”. (shrink)

Al-Ghazali (1058-1111) was concerned that early Islamic philosophers were leaning too heavily and uncritically on Aristotelian and Neoplatonic ideas in developing their models of God and His relation to the world. He argued that their views were not only irreligious, but philosophically problematic, and he defended an alternative view aimed at staying closer to the Qur’an and the beliefs of the ordinary Muslim. Ibn Rushd (1126-1198) responded to al-Ghazali’s critique and developed a sophisticated Aristotelian view. The present chapter explores their (...) views in light of a problem facing any philosophical model of God in Islam or classical theism more generally, the problem of conceiving of God’s nature and relation to the world in a way that places an appropriate distance between God and humans. On the one hand, we want a notion of God that is not overly anthropomorphic, or that does not make him to be too much like us. On the other hand, we want to be able to say something positive and substantive about God. And we want to do this while preserving the harmony of reason and revelation, of philosophy and religion, as much as possible. (shrink)

Understanding cooperative human behaviour depends on insights into the biological basis of human altruism, as well as into socio-cultural development. In terms of evolutionary theory, kinship and reciprocity are well established as underlying cooperativeness. Reasons will be given suggesting an additional source, the capability of a cognition-based empathy that may have evolved as a by-product of strategic thought. An assessment of the range, the intrinsic limitations, and the conditions for activation of human cooperativeness would profit from a systems approach combining (...) biological and socio-cultural aspects. However, this is not yet the prevailing attitude among contemporary social and biological scientists who often hold prejudiced views of each other's notions. It is therefore worth noticing that the desirable integration of aspects has already been attempted, in remarkable and encouraging ways, in the history of thought on human nature. I will exemplify this with the ideas of the fourteenth century Arab-Muslim historian Ibn Khaldun. He set out to explicate human cooperativeness - "asabiyah" - as having a biological basis in common descent, but being extendable far beyond within social systems, though in a relatively unstable and attenuated fashion. He combined psychological and material factors in a dynamical theory of the rise and decline of political rulership, and related general social phenomena to basic features of human behaviour influenced by kinship, expectation of reciprocity, and empathic emotions. -/- . (shrink)

This paper discusses the definition and sources of knowledge according to Ibn 'Arabi, the leading Sufi master of Andalusia (Muslim Spain).

This paper aims to deal with the disputes on transferring demonstration between the various sciences in the context of the medicine-geometry relationship. According to Aristotle’s metabasis-prohibition, these two sciences should be located in separate compartments due to the characteristics of their subject-matter. However, a thorough analysis of the critical passage in Aristotle’s Posterior Analytics on circular wounds forces a revision of the boundaries of the interactions between sciences, since subsequently Avicenna, on the grounds of this passage, would widen the area (...) of the transference of demonstration. Furthermore, the fact that Avicenna and Ibn al-Nafīs continued to use geometrical demonstrations in their anatomical investigations shows the need to understand kind-crossing prohibition as a reminder to take into account the present scientific infrastructure and logical rules before proceeding onto a scientific investigation instead of accepting it as a mere nominal doctrine. Therefore, whether kind-crossing was possible or not depended on the extent to which the conclusion derived at the end of the scientific investigation, using a different method after taking into account all these reminders, had contributed to the solution of a particular proposition or the achievement of an approximate truth. (shrink)

This article discusses Ibn Sina's idea of 'nature' and his theory of change, including that of substantial change, in comparison with the views held by Aristotle and some Pre-socratic philosophers.

Ibn Khaldun (1332-1406) is said to be the first scholar to make history and society the direct objects of a systematic science. This paper will examine the role of occasionalism in his thought. This question is interesting because a perennial objection to occasionalism has been that it denies any real natural order, and therefore precludes the possibility of any systematic natural science. If Ibn Khaldun was an occasionalist, then it would mean that one of the earliest pioneers in attempting to (...) apply a systematic scientific method to the study of history and society did so on the basis of an occasionalist understanding of nature and natural order. Then the question of whether and how his scientific methodology is compatible with occasionalism is of interest for both historical and theoretical reasons, in particular for theists who are exploring occasionalism as a potential framework for a coherent understanding of the natural world (including, in this case, its human and social dimensions) as both the manifestation of divine providence and creativity, and as an object of systematic empirical science. (shrink)

This paper reveals the concept of ma'rifa developed by Ibn al-'Arabi (d.1260), , especially in his magnum opus, Fuṣūṣ al-Ḥikam, the late work considered to the synthesis of his doctrine of metaphysics represented through the wisdom of each prophet; their uniqueness of divinely inspired and their epitome of spiritual perception, concerning the knowledge of God. It shows the transformative role of the prophet’s messages involving in the deeper creative process of divine-human dialogue, calling and response, that is repeatedly mentioned in (...) the Qur’an. Ibn ‘Arabi emphasized the importance of perceiving the direct relationship between all of creation and the divine Names and Attributes (al-asmā’ wa-l-sifāt al-ilāhiyyah), between creation as outward manifestation and as inward spiritual awareness (rūh). Everything that exists and is experienced in reality is the manifestation (tajallī) of different divine Names. (shrink)

This paper explores applying the truthmaker theory to address the challenge of divine simplicity and its alignment with Ibn Sina’s understanding of divine attributes. It proposes that God’s essence enables the predication of these attributes, eliminating the need for constituent properties. By adopting this approach, meaningful statements about God can be expressed without delving into ontological intricacies. The truthmaker account establishes a direct connection between God’s necessary existence and the truthfulness of statements about Him, overcoming the barrier of ineffability. It (...) offers a robust framework for understanding and expressing the truth of divine attributes while preserving divine simplicity. Ultimately, the truthmaker account provides a compelling resolution to the problem of ineffability in the realm of divine attributes in Ibn Sina’s philosophy. (shrink)

Jordan agreed to extensive liberalization undertakings under the General Agreement on Trade in Services (“GATS”) that would open some sectors that were previously closed or restricted to foreign suppliers and investors. It undertook horizontal commitments in cross-border movement of individuals and commercial presence covering all types of services.

İdrak ve niteliği felsefenin en önemli problemlerinden biridir. İbn Sînâ hissî, hayalî, vehmî ve aklî olmak üzere dört farklı idrak mertebesi dillendirir. Buna göre insan nefsi nesnelerin suretlerini duyu yetileriyle algılar. Daha sonra bu suretleri hayal yetisine teslim eder. Akabinde akıl bu sureti barındırdığı maddî eklentilerden arındırarak aklî suretlerin oluşumu için gerekli zeminleri hazırlar. Daha sonra faal akıl insan nefsine aklî suretleri verir. İnsan zihninde duyularla algılanan bu kavramlardan başka kavramlar da vardır. Bu küllî kavramların yeri nesnel âlem değil öznel (...) âlemdir. İslam felsefesi geleneğinde Fârâbî ilk defa bu ayırımı yapar ve ma‘kūlleri birinci ve ikinci ma‘kūller diye iki kısma ayırır. İbn Sînâ da bu sınıflandırmayı benimser ve konu hakkında yeni açıklamalar getirir. İbn Sînâ, ikinci ma‘kūllerin sonraki dönemlerde yapılan felsefî ve mantıkî ayırımını her ne kadar dillendirmese de eserlerinden bu iki ma‘kūl türünün farklılığına teveccüh eder. Bu çalışmada İbn Sînâ felsefesinde idrak olgusunun gerçekleşme niteliği ele alınacak ve daha sonraki dönemlerde dillendirilen ikinci felsefî ma‘kūl anlamların İbn Sînâ felsefesindeki yeri açıklanacaktır. (shrink)