In Plato’s Laws, the Athenian Stranger maintains that law should consist of both persuasion (πειθώ) and compulsion (βία) (IV.711c, IV.718b-d, and IV.722b). Persuasion can be achieved by prefacing the laws with preludes (προοίμια), which make the citizens more eager to obey the laws. Although scholars disagree on how to interpret the preludes’ persuasion, they agree that the preludes instill true beliefs and give citizens good reasons for obeying the laws. In this paper I refine this account of the preludes by (...) arguing that the primary purpose of the preludes is to motivate correct action, and that for citizens who lack rational-governance this is achieved via useful false beliefs. That is to say, in many cases, the prelude functions as a “noble lie” (γενναῖον ψεῦδος). (shrink)

I argue for the view that the scientific model which Plato consistently had in mind when sharpening his main ethical theory was medicine. Moreover, I ascribe to Plato a “medical model of ethics”. A careful examination of this model reveals how Plato appropriates several medical concepts and ideas by employing two central methodological devices in his thought: dialectical transposition and analogical characterisation. In discussing them, I identify different kinds of medical references in the dialogues –not all medical references in Plato (...) have the same methodological status– and draw greater attention to the most recurrent medical analogies in them. More generally, the paper is also meant to provide a case study of the complex relationship between medicine and philosophy in Antiquity by examining in a new light the various ways in which the former served as an epistemological and ethical model for the latter. (shrink)

20. yüzyılın ikinci yarısında Platon’un Devlet’te ortaya koyduğu vatandaşlık ve yönetim teorisi totaliter, ırkçı ve eşitlikçilik karşıtı olmakla suçlanmıştır. Özellikle ulus ve yurttaş kimliği yaratmak için yönetici elitler tarafından kurgulanması öngörülen asil yalan hikayesinin vatandaşları doğuştan gelen politik ve ekonomik bir hiyerarşiye inandırmak için bir propaganda aracı gibi kullanılması haklı olarak yoğun eleştirilere maruz kalmıştır. Platon’u yukarıdaki suçlamalar karşısında tamamen aklamayacak olsa bile, asil yalanın epistemik statüsü ve ikna etme gücü hakkında yapılacak dilsel ve mantıksal analizler bize Platon’un felsefi amacına (...) dair kapsamlı bir resim sunabilir. Bu bağlamda, (i) asil yalanın filozof-yönetici olmak için eğitilecekleri Kallipolis’in ve vatandaşların iyiliği için çalışmaya yönlendirmek için kurgulanmış olduğu; (ii) Platon’un bu yalanla ne kendini tamamıyla gerçekleştirmiş filozof-yöneticilerin ne de halkın geri kalanının Kallipolis’in yönetim biçiminin iyiliği ve yararı konusunda ikna olmasını beklemediği iddia edilecektir. Bu hikâye hem Devlet’i okuyacak sıradan halkın Platon’un idealini anlaması için hem de eğer bir gün Kallipolis kurulacaksa rasyonel argümanları anlayamayacak vatandaşları ikna etmek için kullanılabilir. Sonuç olarak, bu makale Platon’un asil yalanın ideal devletinin ne kuruluşu ne de istikrarlı bir şekilde sürdürülmesi için güvence sağlayamayacağının farkında olduğunu, asil yalanın politik ideali için ne zorunlu ne de gerekli olduğunu göstermeyi hedeflemektedir. (shrink)