Se examina una cuestión fundamental y poco estudiada de la teología política: la relación entre la defensa de la inmortalidad del alma y el mantenimiento del orden público. Se realiza un recorrido histórico por autores como Pietro Pomponazzi y Tomás Moro, que aceptan motivos políticos para defenderla, y David Hume, quien considera que no existe ningún motivo político para mantener dicha relación. Por último, se analizan los argumentos esgrimidos para mostrar que su eficacia está condicionada por la situación histórica. The (...) paper examines a fundamental and little studied issue of political theology: the relationship between the defense of the immortality of the soul and the preservation of public order. It carries out a historical survey of authors such as Pietro Pomponazzi and Thomas More, who resort to political reasons in order to defend it, and David Hume, who feels that there are no political grounds to support such a relationship. Finally, the article analyzes the arguments proposed to show that its efficacy is conditioned by the historical situation. Neste artigo, examina-se uma questão fundamental e pouco estudada da teologia política: a relação entre a defesa da imortalidade da alma e a manutenção da ordem pública. Realiza-se um percorrido histórico por autores como Pietro Pomponazzi e Tomás Moro, que aceitam motivos políticos para defender a imortalidade da alma, e David Hume, que considera não existir nenhum motivo político para manter essa relação. Por último, analisam-se os argumentos discutidos para mostrar que sua eficácia está condicionada pela situação histórica. (shrink)

Artykuł zawiera tłumaczenie traktatu Antonia degli Agli O nieśmiertelności duszy. Jest ono poprzedzone jest wstępem, w którym autorka wyjaśnia popularność zagadnienia nieśmiertelności w XV wieku, przedstawia postać Antonia degli Agli oraz krótko analizuje treść jego krótkiego dziełka. Agli był duchownym Kościoła katolickiego i humanistą związanym ze środowiskiem florenckich intelektualistów skupionych wokół filozofa Marsilia Ficina. Był płodnym autorem dzieł filozoficznych, teologicznych, literackich i historycznych, choć tylko kilka jego tekstów przetrwało do naszych czasów. Wśród nich jest stosunkowo krótki traktat O nieśmiertelności duszy, (...) w którym, odwołując się do pewnych fragmentów biblijnych i określonych filozoficznych koncepcji, dowodził, że dusza ludzka z konieczności jest wieczna. Zastosowane w tekście argumenty dotyczą metafizyki światła i relacji ludzkiego umysłu do jego najdoskonalszych przedmiotów poznania. Analiza treści pozwala stwierdzić, że argumenty użyte w traktacie w dużej mierze pokrywają się z tymi zawartymi w opuscula theologica i Teologii Platońskiej Ficina. (shrink)