I argue that the two criteria traditionally identified as jointly sufficient for voluntary behavior according to Aristotle require qualification. Without such qualification, they admit troubling exceptions. Through minding these difficult examples, I conclude that a third condition mentioned by Aristotle – the eph' hēmin – is key to qualifying the original two criteria. What is eph' hēmin is that which is efficiently caused by appetite and teleologically caused by reason such that the agent could have, in theory, acted differently. I (...) propose that praise and blame are justified only when 1: the behavior is voluntary and 2: the agent is susceptible to the positive influences of appropriate praise and blame to help form, improve, or strengthen a good character. Through concentrating on the agent's affectability in morally salient situations, we may better understand the qualified criteria's role in voluntary human behavior in general. (shrink)

There is a current debate about the interpretation of the Aristotelian theory of action concerning the role of reason in the establishment of practical ends, given that in some passages Aristotle assigns to character the role of establishing ends, and in others he gives reason the role of government in the soul. How can these two groups of textual evidence be reconciled? In this article I will argue that these two types of evidence explain two different psychological phenomena. For this (...) purpose, I will discuss the main and most recent interpretations in this debate, showing how, although character establishes our habitual representations, desires and actions, reason can question and oppose them, as we can see in the processes of character change. (shrink)

European Journal of Philosophy, EarlyView.

Przedmiotem tego artykułu jest rozjaśnienie sensu aporii „czy można być niesprawiedliwym wobec samego siebie?”, którą Arystoteles rozważa w EN V, oraz wykazanie, że możliwe jest dobrowolne traktowanie niesprawiedliwie samego siebie. Na uwagę zasługują szczególnie dwa miejsca V 9, czyli ustępy 1136a31-1136b1 oraz 1136b13-25. W pierwszym ustępie Arystoteles wysuwa hipotezę, że akratyk może dobrowolnie traktować niesprawiedliwie samego siebie. W drugim przedstawia dwa argumenty - „z pozornej straty” oraz „z życzenia” - które mają za zadanie udowodnienie, że nikt nie może traktować niesprawiedliwie (...) samego siebie. Argumenty te nie unieważniają hipotezy wysuniętej w pierwszym ustępie ani nie wykluczają możliwości dobrowolnego traktowania niesprawiedliwie samego siebie. (shrink)