This article builds on my previous article on Dirk H. Th. Vollenhoven (Ive 2015) and provides an overview of the development of the systematic philosophy of Herman Dooyeweerd. This article seeks to provide an overview of the key developments in the thinking of Dooyeweerd, both in the convergences arising from the conversation of the two brothers-in-law and long-term colleagues and in their divergences. Dooyeweerd and Vollenhoven worked within the tradition of Abraham Kuyper, the father of Reformational philosophy. The development of (...) their respective philosophical systematics has tended to be addressed separately. However, I argue that the close cooperation between the two philosophers was critical in the formulation of the philosophy of the cosmonomic Idea. The philosophical conversation between the two persisted, despite critical divergences, largely aired privately. Their respective insights remained a source of mutual stimulus and complementarity foundational for Reformational philosophy. (shrink)

Is het nog de moeite waard om het op te nemen voor de transcendentale kritiek van Dooyeweerd? Deze vraag suggereert dat de transcendentale kritiek wanneer zij aan zichzelf overgelaten zou worden, niet meer te redden is. Dat is misschien wat overdreven, maar één ding is duidelijk: de transcendentale kritiek is niet onomstreden, zelfs niet onder de meest trouwe volgelingen van Dooyeweerd. En daarin zit iets paradoxaals: het was hem er immers om te doen met zijn transcendentale kritiek ‘de denkgemeenschap in (...) het avondland’ te herstellen, maar het lukt hem niet eens om de denkgemeenschap onder gelijkgezinden op dit punt te bewaren. Intentie en werkelijkheid lopen hier dus ver uiteen. Daar zijn verschillende redenen voor. In de eerste plaats lijkt de transcendentale kritiek geplaagd te worden door een tweetal tegenstrijdige uitgangspunten. Kort gezegd komen deze uitgangspunten hierop neer: 1) de transcendentale kritiek poogt aan te tonen dat ieder theoretisch denken uitgaat van religieuze uitgangspunten; het theoretische denken is dus niet neutraal, zelfgenoegzaam of autonoom; 2) het onder punt 1 genoemde kan worden aangetoond door een stringente analyse van de aard van het theoretische denken zelf, zoals het door ieder die zich bezighoudt met wetenschap en wijsbegeerte beoefend wordt. De vraag is nu of het eerste punt niet impliceert, dat het tweede onmogelijk is. (shrink)