In this article, the author rethinks critiques of the learning society using Giorgio Agamben’s theory of potentiality. Summarizing several major contributions to our understanding of the limitations of the discourse of learning, the author proposes that critics thus far have failed to fully pinpoint the exact danger of learning. Importantly, learning is not only a rejection of the democratic or political dimension of education but it is first and foremost predicated on a false ontology of potentiality. What is put at (...) risk in learning is a sacrifice of our (im)potential, our capacity to be or not to be this or that within the order of things. Through a reconstruction of Agamben’s theory of studying, the author argues for a different conceptualization of freedom in education, of teaching, and of the time of education. (shrink)

Ovaj clanak se bavi znacenjem zivota, i mogucnostima ukljucivanja zivota u okvire politicke filozofije. Postoje dva odgovora na ovo pitanje. Prvi odgovor se vezuje za H. Arent, a drugi za M. Fukoa koji je skicirao genezu biopolitike, to jest, razlicitih mehanizama optimalizacije kapaciteta zivota pocev od "klasicne epohe". Autor clanka posredstvom kriticke interpretacije H. Arent i Fukoa tvrdi da postoji opravdanost istovremenog tretiranja biomoci i suvereniteta. Time on namerava da zadobije perspektivu u odnosu na suverenitet koji tretira kao neizostavan u (...) artikulaciji politickih odnosa sto znaci drugacije u odnosu na pristupe H. Arent i M. Fukoa. Istovremeno autor clanka kritikuje koncept biopolitike smatrajuci da on dovodi do depolitizacije tela i zivota, cime se, delimicno, prihvataju odredjena upozorenja H. Arent. Politickoj filozofiji zapravo se pripisuje zadatak da tretira biomoc i suverenitet kao ireducibilne, ali i komplementarne okvire kao i da tretira njihov dinamicki medjuodnos. Tek ukoliko istovremeno tematizujemo suverenitet i biomoc dobijamo sliku o dinamici modernih politickih odnosa u Evropi. (shrink)