Niezdaniowe akty mowy to przynajmniej pozornie niezdaniowe wypowiedzi, za których pomocą mówiący dokonują pewnych aktów illokucyjnych: stwierdzają, pytają, proszą itp. Wśród teoretyków zajmujących się takimi wypowiedziami można wskazać zwolenników podejścia, które głosi, że większość takich wypowiedzi tojednak — wbrew pozorom — wypowiedzi zdaniowe (elipsy), oraz zwolenników stanowiska, zgodnie z którym treść takich wypowiedzi musi być bezpośrednio wzbogacona z kontekstu za pomocą procesów pragmatycznych niekontrolowanych semantycznie. W pierwszej części tej pracy przyglądam się bliżej stanowisku traktującemu wypowiedzi niezdaniowe jako elipsy i zastanowiam (...) się, czy można uznać, że kontekst pozajęzy- kowy może wyznaczać sposób uzupełnienia wyrażenia do pełnego zdania w taki sposób, że pierwotna wypowiedź niezdaniowa może być uznana za elipsę. Następnie przedstawiam stanowisko, zgodnie z którym wypowiedzi niezdaniowe to udane akty illokucyjne niewymagające wzbogacenia pragmatycznego. Argumentuję, że taki pogląd nie jest adekwatny, ponieważ na jego gruncie wypowiedzi niezdaniowych nie można uznać za pełnoprawne akty mowy. W dalszej części pracy proponuję wersję stanowiska pragmatycznego, opartą na relatywizmie umiarkowanym Franęois Recanatiego. Proponowana przeze mnie koncepcja pozwala uznać, że mimo iż wypowiedzi niezdaniowe semantycznie nie wyrażają sądów i nie mają wartości logicznej, to po odpowiednim wzbogaceniu z kontekstu pozajęzykowego mają na tyle określoną treść (i moc), że mogą być uznane za udane akty illokucyjne. Koncepcja ta pozwala również odpowiedzieć na zarzut ze zgodności gramatycznej, który jest jednym z najpoważniejszych zarzutów, z jakimi muszą się zmierzyć wszystkie koncepcje pragmatyczne. (shrink)

In combining a pluri‐propositionalist framework (Bach‐style) concerning alleged conventional implicatures, and a pluri‐propositionalist framework (Perry‐style) distinguishing various levels of content associated with a single utterance, I defend a Grice‐inspired model of communication. In so doing, I rely on the distinction between what is said, i.e. what is semantically encoded, and what is pragmatically implicated. I show how the notion of same‐saying plays a central role in dealing with problems pertaining to communication insofar as it permits us to posit a stability (...) of content among interlocutors. I also show how people can be classified as same‐sayers in different ways, viz. if they express the same (minimal) proposition/content or if they utter the same sentence. If A utters ‘I'm happy’ and B replies: ‘C said that too’, what B said can mean either that C said that A is happy—thus C and A expressed the same proposition—or that C utters the same words—they both utter ‘I'm happy’ and in so doing express different propositions, i.e. that A is happy and that C is happy respectively. (shrink)

The truth-conditions of many utterances have components that do not correspond to any uttered morpheme. This happens because linguistic acts are always a supplement to whatever else is available to agents engaged in a conversation. Unarticulated constituents result from the informational trade-off between what is available in the situation of utterance and what needs to be linguistically articulated. Unarticulated constituents are constituents of propositions, that is, of classifying tools that are neutral with respect to the way in which what is (...) given in a situation interacts with the words uttered. (shrink)

In the first part of my paper I briefly present Jerzy Pelc’s functional approach to logical semiotics of natural language. This approach focuses on the use of natural language expressions and on its dependence on context and conversational situation. One of the important goals of this analysis is to appreciate the role of sentences in natural language and stress that it is by means of sentences that language fulfills its main roles. However, for Pelc almost any expression can be used (...) as a sentence, despite not being a grammatical sentence. In the second part I try to place Pelc’s standpoint within the framework of contemporary semantic minimalism – contextualism debate. I pay special attention to his treatment of subsentential expressions used to express propositions and argue that his view belongs to pragmatics-oriented approaches to subsentential speech acts. (shrink)

Atlas argues that semantic minimalism fails because it cannot deal with semantic non-specificity. I argue that thereis a plausible version of minimalism-viz., situated minimalism-which doesn't succumb to the non-specificity charge insofar as non-specificity can be dealt with at a postsemantic level. Thus, pragmatics plays no rolewhen it comes to determining the proposition expressed. Instead, pragmatic and other extra-semantic considerations enter the scene in characterizing the situation vis-à-vis which the proposition is evaluated. For this reason a plausible form of minimalism must (...) embrace a form of truth-relativism: a proposition is not universally true/false, but true/false only relative to a situation. I show how the position defended is not only more cognitively plausible than either minimalism as proposed by Cappelen & Lepore or the positions appealing to pragmaticintrusion into the proposition expressed, but is also in accordance with ordinary people's intuitions. (shrink)

We revisit a debate initiated some 15 years ago by Ray Elugardo and Robert Stainton about the domain of arguments. Our main result is that arguments are not exclusively sets of linguistic expressions. Instead, as we put it, some non-linguistic items have ‘logical form’. The crucial examples are arguments, both deductive and inductive, made with unembedded words and phrases. … subsentential expressions such as singular terms and predicates… cannot serve as premises or conclusions in inferences.