W ciągu 30 lat dokonała się głęboka przemiana w relacji między Internetem a aktywnością naukową. Nastąpiło przesunięcie funkcji Internetu, który przestał być jedynie instrumentem współpracy akademickiej, a stał się również narzędziem używanym przez media społecznościowe, zezwalające na maksymalną dyfuzję irracjonalizmu i starego faktualizmu. Aby zrozumieć tę przemianę, należy ponownie zbadać mechanizmy zbieżności opinii. Wynika ona z istnienia wspólnego świata, który ukazuje nam te same fakty i determinuje nieustanną rewizję przekonań każdej osoby. W tym procesie asymptotycznej zbieżności opinii nie wymaga się (...) żadnej komunikacji między jednostkami. Oczywiście, jeśli fakty znane przez jednych są komunikowane innym, konwergencja znacznie przyspiesza, i to tak bardzo, że wiedzę musimy ująć jako rezultat zbiorowej aktywności, w której wymiana informacji jest jednym z jej istotnych źródeł. Z jednej strony takie poznawcze współdziałanie wydaje się naturalne i łatwe do implementacji. Biorąc pod uwagę właściwości informacji, które przechowujemy, nawet jeśli je udostępniamy, to dzielenie się informacją przestaje być przedmiotem zwykłych trudności związanych ze współpracą. Z drugiej strony takie współdziałanie jest produktywne z samej natury: współpraca między kimś, kto zna φ, i kimś, kto wie, że φ implikuje ψ u obydwu jako mających wiedzę ψ, której żaden z nich nie posiadał przed wymianą informacji. Wczesny Internet pozwolił na ekstremalną intensywność tej informacyjnej współpracy. Obecnie mamy do czynienia z odmienną sytuacją. Poszczególne wyznaczniki rosnącej porowatości między naukowcami a opinią publiczną wzmocniły rolę wymiany. Nie jest to już wymiana informacji, lecz wymiana opinii. Stronniczość tkwiąca w naturze ludzkiej, a szczególnie potwierdzenie tej stronniczości, prowadzi do odwrócenia relacji między faktami a opiniami. Szukamy faktów potwierdzających podzielane przez nas opinie, wątpiąc w te, które ich nie określają, i tworzymy fakty do potwierdzenia tego, o czym jesteśmy przekonani. Dlatego przechodzimy od współdziałania do przynależności, dzieląc Internet na homogeniczne grupy wyznawców. (shrink)

Résumé. En trente ans, le rapport d’Internet à l’entreprise scientifique a changé. Nous sommes passés d’un instrument de collaboration scientifique à un dispositif de réseaux sociaux qui assure la plus large diffusion à l’irrationalisme et à l’alt-factualisme. Pour comprendre ce changement, il convient de réexaminer les mécanismes de la convergence des opinions. La première source de cette convergence est l’existence d’un monde commun, qui nous expose aux mêmes faits et qui détermine par révision successive des croyances de chacun, sans que (...) la moindre communication soit requise, une convergence asymptotique des opinions, et ce quelles que soient les croyances de départ. Naturellement, si les faits connus par les uns sont communiqués aux autres, cette convergence s’accélère considérablement, si bien que nous devons considérer la connaissance comme le résultat d’une activité collective, et l’échange d’informations comme l’une de ses sources nécessaires. D’une part, cette coopération épistémique est naturelle et facilement implémentable : en vertu des propriétés caractéristiques de l’information, qui est un bien que nous conservons lorsque nous le donnons, le partage informationnel est exempt des difficultés qui affectent généralement la coopération. D’autre part, cette coopération est intrinsèquement productive : la collaboration entre celui qui sait que φ et celui qui sait que φ implique ψ met chacun des deux agents en possession de la connaissance de ψ, qui n’était pourtant détenue par personne avant l’échange. L’internet des débuts donne à cette coopération informationnelle une ampleur inégalée. La situation actuelle est différente. Un certain nombre de facteurs, dont la porosité croissante entre les scientifiques et le large public, ont mis au premier plan l’échange, non des informations factuelles, mais celui des opinions. Les biais notoires de la psychologie humaine, au premier rang desquels le biais de confirmation, tendent à inverser le rapport entre les faits et les opinions. On cherche les faits confirmant les opinions entretenues, on met en doute les faits récalcitrants et l’on crée des faits corroborants. En bref, on passe d’une problématique de la coopération à une logique de l’affiliation, segmentant l’internet en groupes doxastiques homogènes. (shrink)

Ranging from Alan Turing’s seminal 1936 paper to the latest work on Kolmogorov complexity and linear logic, this comprehensive new work clarifies the relationship between computability on the one hand and constructivity on the other. The authors argue that even though constructivists have largely shed Brouwer’s solipsistic attitude to logic, there remain points of disagreement to this day. Focusing on the growing pains computability experienced as it was forced to address the demands of rapidly expanding applications, the content maps the (...) developments following Turing’s ground-breaking linkage of computation and the machine, the resulting birth of complexity theory, the innovations of Kolmogorov complexity and resolving the dissonances between proof theoretical semantics and canonical proof feasibility. Finally, it explores one of the most fundamental questions concerning the interface between constructivity and computability: whether the theory of recursive functions is needed for a rigorous development of constructive mathematics. This volume contributes to the unity of science by overcoming disunities rather than offering an overarching framework. It posits that computability’s adoption of a classical, ontological point of view kept these imperatives separated. In studying the relationship between the two, it is a vital step forward in overcoming the disagreements and misunderstandings which stand in the way of a unifying view of logic. (shrink)