. Over the last three decades, physicists have engaged in, sometimes heated, debates about relative merits and prospects of string theory as a viable research program and even about its status as a science. The aim of this paper is to provide a deeper understanding of this controversy as a particular form of boundary discourse. Drawing on the sociological work of Thomas Gieryn and Lawrence Prelli, we bring to light the way in which protagonists appeal to, and rhetorically construct, different (...) views about the scientific method and the scientific ethos, in an effort to legitimize or delegitimize string theory. (shrink)

In this paper, I offer an analysis of the radical disagreement over the adequacy of string theory. The prominence of string theory despite its notorious lack of empirical support is sometimes explained as a troubling case of science gone awry, driven largely by sociological mechanisms such as groupthink (e.g. Smolin 2006). Others, such as Dawid (2013), explain the controversy by positing a methodological revolution of sorts, according to which string theorists have quietly turned to nonempirical methods of theory assessment given (...) the technological inability to directly test the theory. The appropriate response, according to Dawid, is to acknowledge this development and widen the canons of acceptable scientific methods. As I’ll argue, however, the current situation in fundamental physics does not require either of these responses. Rather, as I’ll suggest, much of the controversy stems from a failure to properly distinguish the “context of justification” from the “context of pursuit”. Both those who accuse string theorists of betraying the scientific method and those who advocate an enlarged conception of scientific methodology objectionably conflate epistemic justification with judgements of pursuit-worthiness. Once we get clear about this distinction and about the different norms governing the two contexts, the current situation in fundamental physics becomes much less puzzling. After defending this diagnosis of the controversy, I’ll show how the argument patterns that have been posited by Dawid as constituting an emergent methodological revolution in science are better off if reworked as arguments belonging to the context of pursuit. (shrink)

در نگاه نخست به نظر می‌رسد می‌توان شباهت‌هایی بین جهان‌های ممکن مورد نظر لوئیس و نظریۀ جهان‌های موازی فیزیک یافت. هر دو این نظریات به امکان وجود جهان‌هایی بیش از جهانی که در آن زندگی می‌کنیم، اشاره دارند. پس از رسالۀ اورت، توجه فیزیک‌دانان به چندجهانی و جهان‌های موازی جلب شد. اکنون جهان‌های موازی یکی از نظریه‌های مورد توجه دانشمندان و پژوهشگران حوزۀ فیزیک است. دیوید لوئیس با تکیه بر فیزیکالیسم و رئالیسم موجهاتی از جمله طرفداران نظریۀ جهان‌های ممکن است. (...) در این مقاله کوشیده‌ایم با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی ابتدا مبانی دو نظریه را تبیین کرده و سپس نظریۀ لوئیس را در مورد جهان‌های ممکن با توجه به نظریۀ جهان‌های موازی مورد بررسی قرار دهیم. هر دو نظریه وجود جهان‌های دیگر را ممکن می‌دانند. نظریه لوئیس شش ویژگی اصلی دارد: ۱- وجود و واقعیت جهان‌های ممکن، ۲- عدم وجود رابطه علی میان‌ جهان‌های ممکن، ۳- شباهت جهان‌های ممکن با جهان ما و تفاوت در محتوای جهان‌ها، ۴- عدم امکان تقلیل جهان‌های ممکن، ۵- نمایه‌ای بودن واقعیت و ۶- اتحاد مکان- زمان اجزای هر جهان و مجزا بودن روابط زمان-مکان جهان‌ها. نتایج پژوهش نشان می‌دهد در صورتی که جهان‌های موازی، زمانی به عنوان یک حقیقت علمی مورد تأیید قرار بگیرند، آنگاه ممکن است ویژگی‌های دوم، سوم و ششم نظریۀ لوئیس با واقعیت فیزیکی در تضاد قرار بگیرند. در صورت وجود تضاد -به جهت بنیادی بودن این ویژگی‌ها- نظریۀ جهان‌های ممکن لوئیس دچار تزلزل فراوان خواهد شد. (shrink)