The increasing popularity of artificial cognitive enhancements raises the issue of their impact on the agent’s personal autonomy, and issues pertaining to how the latter is to be secured. The extended mind thesis implies that mental states responsible for autonomous action can be partly constituted by the workings of cognitive artifacts themselves, and the question then arises of whether this commits one to embracing an extended agent thesis. My answer is negative. After briefly presenting the main accounts on the conditions (...) for autonomous agency, and analyzing how the latter can be protected from threats posed by the use of cognitive artifacts, I argue that autonomous agency is essentially tied to conscious experience and intentionality, which in turn can only be attributed to the human part of any extended cognitive system. I present both theoretical (conceptual) and practical arguments against recognizing the entire extended system, composed of one human and an artifact, as an autonomous agent. (shrink)

Introduction to the special issue "The Bounds of Rationality".

The phenomenology of agency and perception is probably underpinned by a common cognitive system based on generative models and predictive coding. I defend the hypothesis that this cognitive system explains core aspects of the sense of having a self in agency and perception. In particular, this cognitive model explains the phenomenological notion of a minimal self as well as a notion of the narrative self. The proposal is related to some influential studies of overall brain function, and to psychopathology. These (...) elusive notions of the self are shown to be the natural upshots of general cognitive mechanisms whose fundamental purpose is to enable agents to represent the world and act in it. (shrink)

We are perceivers, we are thinkers, and we are also agents, bringing about physical events, such as bodily movements and their consequences. What we do tells us, and others, a lot about who we are. On the one hand, who we are determines what we do. On the other hand, acting is also a process of self-discovery and self-shaping. Pivotal to this mutual shaping of self and agency is the sense of agency, or agentive self-awareness, i.e., the sense that one (...) is the agent of an action. (shrink)

Zwolennicy poznania rozproszonego deklarują odchodzenie od indywidualizmu metodologicznego i poznawczego w stronę ujęcia systemowego, na gruncie którego poznanie traktowane jest jako własność całego szerokiego systemu, a nie pojedynczego człowieka. W artykule skupiam się na problemie sprawczości systemu człowiek-artefakt i wykazuję, że przyjęcie perspektywy indywidualistycznej jest przy jego rozpatrywaniu niezbędne, a ujmowanie go jako systemu rozproszonego nie stanowi przewagi wyjaśniającej. Analizy reprezentacji zewnętrznych, afordancji i dizajnu, przeprowadzone przez Witolda Wachowskiego w książce Poznanie rozproszone. Od heurystyk do mechanizmów (2022), nie odchodzą od (...) podejścia skoncentrowanego na indywidualnym podmiocie, a zastosowana heurystyka „od kultury do mózgu” jest zgodna z podejściem podmiotowo-centrycznym. W artykule argumentuję, że wątpliwości wiązane z odrzuceniem indywidualizmu na rzecz ujęcia systemowego, przy analizie działalności poznawczej systemu człowiek-artefakt, przeważają nad racjami uzasadniającymi takie rozwiązanie. ----------------------------------------- Zgłoszono: 22/03/2023. Zrecenzowano: 10/01/2024. Zaakceptowano do publikacji: 24/04/2024. (shrink)