Artykuł rozważa możliwość i warunki zaistnienia architektu - ry i przestrzeni inkluzywnej, reinterpretując i „uprzestrzenniając” idee powszechnego zbawienia oraz punktu Omega. Powołując się na chrześcijański „problem piekła” jako przestrzeni z definicji ekskluzywnej, artykuł konstruuje model architektury, która ów ekskluzywizm przezwycię - ża. Artykuł przywołuje przykłady zrealizowanych obiektów oraz elementy postmoderni - stycznych teorii architektonicznych, by pokazać możliwość dalszego rozwoju architektury poza obecnie obowiązujący paradygmat autonomicznego obiektu o zdefiniowanych funkcjach.