قبیل سخنان و گشودن رازهای نهفته در آن‌ها، چشم‌اندازی جدید از مواجهة تاریخی و سپس علمی با این پدیده است. تقریباً در همة آثاری که له و علیه شطحیات به نگارش درآمده‌اند، آن‌جایی که به انکار یا دفاع عقلانی از شطحیات پرداخته شده و نشانی از اثبات و رد توجیه منطقی این قبیل سخنان و تعابیر دیده می‌شود، منظور از عقل، عقل ارسطویی و مراد از منطق، منطق دوارزشی ارسطویی بوده است. با آن‌که منشأ اشکالات و مشکلات در شطحیات در (...) ذات نامتعارض بل متناقض یا متناقض‌نمای آن‌هاست اما راه‌حل منطقی برای حل این مشکلات نه در منطق ارسطویی بلکه در منطقی به نام منطق فازی است که در گفته‌های مدافعان از شطحیّات نیز به طور ضمنی و ناخودآگاه به آن اشاره شده است اما عادت تبعیت تاریخی از قوانین عقلی مشائی و قواعد منطقی ارسطویی، مجال رهایی از چهارچوب تنگ و تاریک این منطق را به ذهن حتی برجسته‌ترین محققان در این عرصه از‌جمله استیس نداده است. (shrink)

Alfred Schutz in his phenomenological studies on the social world, has systematically analyzed the nature of social relationships between individuals, and has arrived at an originating point involving intersubjectivity. This point is described by what he calls the Pure We-relationship. Comparison of Schutz's analysis of the Pure We relationship with Buber's description of his personal experience of intersubjectivity, i.e., the l-Thou relationship, reveals a remarkable convergence. For instance, fundamental to both Schutz and Buber are the notions that intersubjectivity is tied (...) to the lived presence of the self with the other (i.e., sharing of time in the stream of duration), and that the 'content' of this 'experience' is related to the being of the other. These interesting features in the works of Schutz and Buber are described by showing the similarity between the Pure We and I-Thou relationships. (shrink)

در این نوشتار به دیدگاه اوتو دربارۀ وحدت و کثرت عرفان پرداخته شده است. وی از سویی به کثرت و تنوع عرفان و از سوی دیگری به همگرایی انواع معتقد است. به اعتقاد او گونه‌های عرفان یا تیره‌های معنوی در ساحتی فراتر از فرهنگ‌ها، نژادها و سرزمین‌های مختلف شکل می‌گیرد و می‌توان این واقعیت را بر مبنای ساحت «پیشاتجربی» امر قدسی تبیین کرد. در این نوشتار این موضوع از دیدگاه اوتو به تفصیل بررسی می‌شود. در حقیقت اوتو، که بحث خویش (...) را از یک عزیمتگاه کانتی آغاز می‌کند، در نهایت به لحاظ سنت فلسفی به فیلسوفان افلاطونی، و به لحاظ سنت دینی به الهی‌دانانی چون لوتر نزدیک می‌شود. به علاوه، نشان داده شده است که بر این مبنا می‌توان مقایسه یا حتی تطبیق سازنده‌ای میان این دیدگاه وی با آنچه در سنت اسلامی پیرامون ازلیّت نفس و انتخاب ازلی مطرح است، انجام داد. (shrink)

This article deals with the grounds for accepting or rejecting the insights of mystics. We examine the social-epistemological question of what the non-mystic should make of the mystic's claim, and what she might be able to make of it, given various possible states of the evidence available to her.For clarity, let's reserve the term “mystic” for one who claims to have had an ineffable insight. As such, there are two parts to the mystic's claim: first, a substantive insight into the (...) way the world works; second, a meta-insight that the substantive insight is ineffable. The two parts to the claim are independent: it is possible to accept that the mystic has been struck by an ineffable idea, but refuse to lend credence to the idea itself. Similarly, it is possible to accept the mystic's claim that she has had a veridical insight, whilst denying her claim that it is ineffable, or that she can know that it's ineffable. Thus, we could inquire into the grounds for accepting either part of the mystic's conjunctive claim. In this article, we deal only with the grounds for rejecting or accepting the substantive insight of a mystic, granting the meta-insight that the insight is ineffable. (shrink)