The aim of this paper is to address, from a fresh perspective, the question of whether Newtonian mechanics can legitimately be regarded as a limiting case of the special theory of relativity, or whether the two theories should be deemed so radically different as to be incommensurable in the sense of Feyerabend and Kuhn. Firstly, it is argued that focusing on the concept of mass and its transformation across the two varieties of mechanics is bound to leave the issue unsettled. (...) On the one hand, the idea of a speed-dependent ‘relativistic mass’, which has been invoked in support of incommensurability claims, results from a particular, often innocuous but unnecessary and inappropriate reading of certain basic formulae. On the other hand, the existence of an invariant rest mass in STR does not warrant its identification with the Newtonian mass, be it in a suitable limit. This invariant notwithstanding, those who follow Feyerabend and Kuhn can still uphold their views with regard to the two theories. It is shown, however, that the two mechanics embody relativistic frameworks that are direct consequences of the same set of assumptions. As a result, if Newton’s mechanics cannot simply be regarded as a limiting case of STR, the possibility of ‘recovering’ from the latter some elements of the former can be traced to a common source, belying claims of logical disconnection between the two theories. (shrink)

Artykuł nawiązuje do dyskusji wokół uzgodnienia realizmu naukowego z argumentem pesymistycznej indukcji (PI) i jest próbą jej rozwinięcia. Przedstawia propozycję dodatkowej argumentacji na rzecz realizmu naukowego, odwołującą się do pominiętej w realizmie strukturalnym i semirealizmie relacji korespondencji między następującymi po sobie teoriami. Pokazuje, że choć sposób argumentowania przyjęty w dotychczasowej dyskusji, opierający się na strategii divide et impera, trafnie odnosi się do przypadków zmiany teorii podobnych, do zastąpienia teorii optycznej Fresnela teorią elektromagnetyczną światła, to nie jest odpowiedni dla przypadków zmiany (...) teorii, w których poprzedniczka i następczyni pozostają w relacji korespondencji. Rozwiązanie Worralla pomija istotne przesłanki, jakie z tej relacji wynikają dla rozumienia ciągłości teoretycznej. Uwzględnienie specyficznej różnicy zakresu zjawisk w następujących po sobie teoriach, które łączy relacja korespondencji, pozwoliło wskazać inny rodzaj ciągłości między teoriami i sformułować dodatkowe uzasadnienie dla realistycznego stanowiska wobec tego typu zmiany teorii. Wykazano, że w przypadku relacji korespondencji aproksymacyjna prawdziwość teorii i jej ciągłość mają inny charakter niż przyjmowany w strategii divide et impera, gdyż opierają się na innej relacji między następującymi po sobie teoriami. Odwołanie się do ograniczonego zakresu poprzedniczki i jej „lokalnego” względem następczyni charakteru pozwoliło uniknąć niektórych zarzutów, wysuwanych przeciwko argumentom na rzecz realizmu naukowego, odwołujących się do relacji korespondencji. W świetle przeprowadzonych rozważań teza, że zmiana dojrzałych teorii, odnoszących sukces, przeczy ich aproksymacyjnej prawdziwości, nie znajduje właściwego odniesienia do przypadków zmiany teorii, w wyniku której poprzedniczkę i następczynię łączy relacja korespondencji. Przedstawiona argumentacja uchyla zarzut PI w stosunku do tego rodzaju zmiany teorii i nie narzuca niektórych ograniczeń realizmu naukowego wynikających z realizmu strukturalnego. --------------- Zgłoszono: 24/03/2021. Zrecenzowano: 18/06/2021. Zaakceptowano do publikacji: 05/07/2021. (shrink)

This thesis aims to propose and defend a new way of analysing and understanding the origin of genetics (from Mendel to Bateson). Traditionally philosophers used to analyse the history of genetics in terms of theories. However, I will argue that this theory-based approach is highly problematic. In Chapter 1, I shall critically review the theory-driven approach to analysisng the history of genetics and diagnose its problems. In Chapter 2, inspired by Kuhn’s concept “exemplar”, I shall make a new interpretation of (...) exemplar and introduce an exemplar-based approach. Before introducing my exemplar-based analysis, I find it necessary to scrutinise the origin of genetics from Mendel to Bateson. In Chapter 3, I shall reinterpret Mendel’s work on Pisum by re-examining Mendel’s paper (1865) and its historical research context. In Chapter 4, by carefully examining the conceptual changes, I argue that the rediscovery event in 1900 should be better characterised as attempts of incorporating Mendel’s work with the work of “rediscoverers” (i.e. de Vries, Correns, Tschermak, and Bateson) rather than a mere reintroduction to Mendel’s work. In Chapter 5, I shall use the exemplar-based approach to analysing and interpreting the origin of genetics from Mendel to Bateson. In Chapter 6, I shall defend my exemplar-based characterisation of the origin of genetics by dismissing the potential responses from the theory-driven one, critically examining a potential mechanism-based analysis, and making the further notes on the implication of taking the exemplar-based approach to investigate scientific practice. (shrink)