We offer a novel interpretation of the argumentative role that Meditation IV plays within the whole of the Meditations. This new interpretation clarifies several otherwise head-scratching claims that Descartes makes about Meditation IV, and it fully exonerates the Fourth Meditation from either raising or exacerbating Descartes’ circularity problems.

In two recent papers, Michael Della Rocca accuses Descartes of reasoning circularly in the Fourth Meditation. This alleged new circle is distinct from, and more vicious than, the traditional Cartesian Circle arising in the Third Meditation. We explain Della Rocca’s reasons for this accusation, showing that his argument is invalid.

Descartes holds that when you perceive something with perfect clarity, you are compelled to assent and cannot doubt. (This is a psychological claim.) Many commentators read him as endorsing Psychologism, according to which this compulsion is a matter of brute psychological force. I show that, in Descartes’s view, perfect clarity provides a reason for assent—indeed a perfect reason, which precludes any reason for doubt. (This is a normative claim.) Furthermore, advancing a view I call Rational Force, he holds that the (...) normative claim explains the psychological one: since your will is naturally responsive to reasons, you are compelled to assent because you have a perfect reason to assent. This coheres with his view that will is essentially active, self-determined, and free. The force that clarity exerts on the will is not the brute push of an efficient cause, but the rational pull of a final cause. (shrink)

This paper argues for a novel solution to the Cartesian Circle by emphasising the important epistemic role of the Second Meditation and Descartes’ faculty epistemology. I argue that, for Descartes: doubt requires a ‘good reason’ to doubt ; whether a reason qualifies as a ‘good reason’ depends on which faculty produces that reason ; and for distinct metaphysical perceptions from the faculty of the intellect, no other faculty can provide ‘good reasons’ to doubt. The upshot of §2 is that the (...) doubts raised up to the Third Meditation do not apply to the distinct metaphysical perceptions of the intellect, and in particular do not apply to the premises of the proof of the existence of God. I present the role of God as primarily to secure clear and distinct perceptions beyond the intellect, and knowledge of conclusions when those conclusions are no longer being clearly and distinctly perceived. Finally, I give an account of Descartes’ use of ‘ cognoscere ’, ‘ scire ’, and ‘ scientia ’ as three distinct epistemic levels, providing a valuable structure within which one can see the meditator progress. (shrink)

Znaczenie epistemiczne aktualnie jasnych i wyraźnych ujęć w epistemologii Kartezjusza W niniejszym artykule omawiam kwestię dotyczącą roli, jaką Kartezjusz wyznaczył w budowie gmachu wiedzy pewnej temu, co można określić mianem aktualnie jasnych i wyraźnych ujęć. Powyższa kwestia jest od dawna przedmiotem ożywionej dyskusji wśród komentatorów epistemologii Kartezjusza. W współczesnej literaturze historyczno-filozoficznej spotkać można dwie zasadnicze interpretacje na temat funkcji jaką pełnią w systemie Kartezjusza aktualnie jasne i wyraźne ujęcia. Pierwszą można nazwać interpretacją psychologiczną, drugą zaś normatywną. Ta ostatnia głosi, że (...) aktualnie jasne i wyraźne ujęcia są całkowicie odporne na wątpienie zanim jeszcze dowiedzie się istnienia Boga i ustali ogólną regułę prawdy. Z tego względu ich pewność nie ogranicza się u Kartezjusza jedynie do pewności psychologicznej, lecz ma charakter normatywny. Opowiadam się za interpretacją normatywną. Przemawiają za nią – moim zdaniem – liczne racje. Ale rodzi ona także pewne trudności. Dlatego po przedstawieniu argumentów przemawiających na jej rzecz i niewątpliwych zalet wynikających z jej przyjęcia, omawiam szczegółowo pewne trudności zarówno tekstowe, jak i merytoryczne, którym musi sprostać ta interpretacja, jeśli mamy ją utrzymać. (shrink)

This dissertation examines Rene Descartes' view of certainty and defends the view that Cartesian certainty is possible. The first half of the dissertation includes an interpretation of Descartes' epistemology as well as an examination of other interpreters' readings. The second half of the dissertation is a defense of the claim that Cartesian certainty of a particular kind is possible; it includes a variety of contemporary objections and replies in defense of the possibility of certainty.