Geheel in lijn met de rest van Europa-denk bijvoorbeeld aan de toegenomen populariteit van de radicaal-rechtse Zweden-Democraten (Sverigedemokraterna) en de verkiezing van de eerste naoorlogse radicaal-rechtse premier van Italië, Giorgia Meloni-maakt postpandemisch België een politieke draai naar (radicaal) rechts. Deze wending is vooral merkbaar in Vlaanderen: Uit een krantenpeiling van december 2022 blijkt dat 25,5 procent van de Vlamingen bij de volgende verkiezingen van plan is om op het Vlaams Belang te stemmen, die op de voet gevolgd worden door (...) de N-VA met zo'n 22 procent van de stemmen. Bijna de helft van de Vlaamse kiezers heeft dus een voorkeur voor een Vlaams-nationalistische regering, wat de federale coalitiebesprekingen en de politieke toekomst van België in 2024 wel eens negatief zou kunnen beïnvloeden. N-VA-voorzitter Bart De Wever verklaarde onlangs bovendien te willen samenwerken met het Vlaams Belang, op voorwaarde dat de partij zich zou ontdoen van haar meest radicale vertegenwoordigers. Dit alles betekent dat het zogenoemde cordon sanitaire-akkoord uit 1989-bedoeld om antidemocratische partijen uit politieke coalitiebesprekingen te weren-binnenkort wel eens zou kunnen sneuvelen. (shrink)

Punishment involves the intentional infliction of harm and suffering. Both of the most prominent families of justifications of punishment – retributivism and consequentialism – face several moral concerns that are hard to overcome. Moreover, the effectiveness of current criminal punishment methods in ensuring society’s safety is seriously undermined by empirical research. Thus, it appears to be a moral imperative for a modern and humane society to seek alternative means of administering justice. The special issue of Diametros “The Abolition of Punishment: (...) Is a Non-Punitive Criminal Justice System Ethically Justified?” was brought into life precisely to give the authors a platform for such progressive inquiries. And it is now safe to say that this platform has been put to excellent use, since Valerij Zisman, Alexander Stachurski, Giorgia Brucato, Perica Jovchevski, Sofia M. I. Jeppsson, Stephen G. Morris, Benjamin Vilhauer, John Lemos, Saul Smilansky, Elizabeth Shaw, Mirko Farina, Andrea Lavazza and Sergei Levin have presented such thought-provoking texts that they are bound to set the stage for debate in the years to come. This article is an introduction to this special issue and to the authors’ papers. (shrink)

The forceful impact of Michel Foucault’s work in the humanities and social sciences is apparent from the sheer abundance of its uses, appropriations, and refigurations. This article calls for greater self-conscious reflexivity about the relationship between our uses of Foucault and the opportunities afforded by his work. We argue for a clearer distinction between analytics and concepts in Foucault-inspired work. In so doing we draw on key moments of methodological self-reflection in Foucault’s Collège de France lectures and elsewhere. This distinction (...) helps identify different ways that Foucault might be put to productive use today as well as what can go wrong therein, a concern we develop with reference to Giorgio Agamben’s post-Foucaultian contributions to political theory. We are eager to open up a possibility that has been infrequently explored despite Foucault’s contemporary influence—-the idea that critique in and through Foucault is empirical critique. This idea can help facilitate a gain in reflexivity in the broader landscapes of contemporary theory, inquiry, and critique. (shrink)