Herhangi bir şeyi, kendisi dışında başka bir şeyle belirtmek olarak tanımlanabilen metafor; İslâm coğrafyasında, özellikle tasavvuf ve sûfizm çalışmalarında, önemli bir ifade yöntemi olarak kullanılmaktadır. Spesifik olarak edebî hikâyelerin ifadelerine daha güçlü, vurgulu ve manidar bir anlatım katabilmek adına, filozoflar sembolik ya da metaforik anlatım ve ifadelerden faydalanmışlardır. İslâm filozoflarından, yoğun olarak bu ifade dilini kullananlar başta Mevlânâ Celâleddîn-i Rumî olmak üzere; İbn Sînâ, Ahmed el-Gazâlî, Şehabeddîn Sühreverdî ve bu çalışmada üzerinde duracağım Mollâ Câmî (Mevlânâ Nureddîn Abdurrahîm el-Câmî)'dir. Mollâ Câmî; (...) Leyla ile Mecnun, Yûsuf ile Züleyha, Salaman ile Absal gibi derleme mesnevîleri İranlı klasik şairlerin sonuncusu sayılmasının yanı sıra Nefâhatü'l-üns kitabıyla birlikte tasavvuf felsefesinin de önemli kaynak ve bilginlerindendir. Bu çalışmada da Mollâ Câmî'nin eserlerinde bir ifade dili niteliğinde kullandığı metaforik anlatım ve ifadelere, bunların kullanım alanlarına, örneklendirmelerle değinilecektir. (shrink)

In this paper I respond to and elaborate on some of the ideas put forth on my book The Philosophy of Curiosity (2012) as well as its follow-up “Curiosity and Ignorance” (2016) by Nenad Miščević, Erhan Demircioğlu, Mirela Fuš, Safi ye Yiğit, Danilo Šuster, Irem Günhan Altıparmak, and Aran Arslan.

In this paper I respond to and elaborate on some of the ideas put forth on my book The Philosophy of Curiosity (2012) as well as its follow-up “Curiosity and Ignorance” (2016) by Nenad Miščević, Erhan Demircioğlu, Mirela Fuš, Safi ye Yiğit, Danilo Šuster, Irem Günhan Altıparmak, and Aran Arslan.