Sunohara Yuuri and Akita Masami’s series of six seppuku films (1990) are solely constituted by images of fictionalized death, revolving around the prolonged self-torture of a lone figure committing harakiri. I contend that the protagonist’s auto-immolation mirrors a formal death, each frame ‘killing’ the moment it represents. My analysis aims to explore how the solipsistic nature of selfhood is appositely symbolized by the isolation of the on-screen figures and the insistence with which the six films repeat the same scenario (...) of protracted agony across the cycle. The centralization of suffering, I argue, parallels the distance between viewer and image with the isolating nature of embodied existence. Thus, this article seeks to probe the relationship between form and content, asking what the image of death reveals about the death of the image. -/- . (shrink)

W swoim artykule przedstawiłam w skróconej formie problem społeczeństwa żydowskiego z przełomu lat 1933-1945 na terenie niemieckiego miasta Bayreuth, znanego w świecie jako miejsce corocznych festiwali wagnerowskich. Osoby zajmujące się historią, a w szczególności okresem II wojny światowej oraz ci, których pasjonuje z różnych powodów muzyka Ryszarda Wagnera, natkną się z pewnością na ślady historii miasta Bayreuth, będącego w tym czasie niemal świątynią kultu ideologii nazistowskiej. To tu właśnie tworzył wybitny, a zarazem uwielbiany przez Hitlera Niemiec: Ryszard Wagner. Fakt ten (...) pełnił dość istotną funkcję wspomagającą manipulację masami ludzkimi. Przypisywanie kompozytorowi oraz jego sztuce antysemityzmu okazało się czystym środkiem do celu, jakim było wyniszczenie narodu żydowskiego. Podsycanie nienawiści, propaganda, bojkoty ze strony nazistów, brutalna dyskryminacja społeczeństwa żydowskiego i niszczenie jego długowiecznego dobytku kulturowego przyniosło zamierzone efekty w postaci emigracji tej ludności na zachód, do Ameryki, Kanady oraz Izraela. Liczne deportacje i eksterminacja Żydów sprawiły, że niewielu wróciło po wojnie do Bayreuth. Szybko odrodziła się tu jednak kultura żydowska i znalazła po wojnie pełną akceptację społeczeństwa. Warto dodać, że Bayreuth cieszy się dziś ogólnym uznaniem w świecie muzyki. Co roku napływają tu rzesze zwolenników twórczości Ryszarda Wagnera z całego świata, podziwiając piękno jego muzyki oraz urocze krajobrazy Zielonego Wzgórza. (shrink)

At first glance, hate speech and microaggressions seem to have little overlap beyond being communicated verbally or in written form. Hate speech seems clearly macro-aggressive: an intentional, obviously harmful act lacking the ambiguity (and plausible deniability) of microaggressions. If we look back at historical discussions of hate speech, however, many of these assumed differences turn out to be points of similarity. The harmfulness of hate speech only became widely acknowledged after a concerted effort by critical race theorists, feminists, and other (...) activists. Before the 1990s, slurs were widely considered socially acceptable behavior: mere jokes that weren’t intended to be harmful. Authors like Richard Delgado, Mari Matsuda, and Charles Lawrence pushed back against this dismissal. In this chapter, I show that their arguments for the serious harmfulness of hate speech prefigure and provide support for current debates about the serious harmfulness of microaggressions. Exploring resonances with the 1980s hate speech debate will allow us to explain why microaggressions fall below the cutoff for legal liability but remain apt targets for moral blame. (shrink)