In this short paper it is aimed to show that the concept of the “function”(the ergon) is such a concept that beyond its use in everyday language as a process or functioning, it can be considered as a mathematical function, and rather than modeling the phenomenon that is thought (by Aristotle)to correspond to reality, it models the derivative of this phenomenon, therefore it can be likened to a derivative function and the function obtained through its integration would better explain the (...) actual phenomenon, and interestingly, existentialists, who often reject the function argument, approach this more closely. (shrink)

This essay is a sustained attempt to bring new light to some of the perennial problems in philosophy of mind surrounding phenomenal consciousness and introspection through developing an account of sensory and phenomenal concepts. Building on the information-theoretic framework of Dretske (1981), we present an informational psychosemantics as it applies to what we call sensory concepts, concepts that apply, roughly, to so-called secondary qualities of objects. We show that these concepts have a special informational character and semantic structure that closely (...) tie them to the brain states realizing conscious qualitative experiences. We then develop an account of introspection which exploits this special nature of sensory concepts. The result is a new class of concepts, which, following recent terminology, we call phenomenal concepts: these concepts refer to phenomenal experience itself and are the vehicles used in introspection. On our account, the connection between sensory and phenomenal concepts is very tight: it consists in different semantic uses of the same cognitive structures underlying the sensory concepts, such as the concept of red. Contrary to widespread opinion, we show that information theory contains all the resources to satisfy internalist intuitions about phenomenal consciousness, while not offending externalist ones. A consequence of this account is that it explains and predicts the so-called conceivability arguments against physicalism on the basis of the special nature of sensory and phenomenal concepts. Thus we not only show why physicalism is not threatened by such arguments, but also demonstrate its strength in virtue of its ability to predict and explain away such arguments in a principled way. However, we take the main contribution of this work to be what it provides in addition to a response to those conceivability arguments, namely, a substantive account of the interface between sensory and conceptual systems and the mechanisms of introspection as based on the special nature of the information flow between them. (shrink)

This paper is an attempt to spell out what makes the scientific study of pain so distinctive from a philosophical perspective. Using the IASP definition of ‘pain’ as our guide, we raise a number of questions about the philosophical assumptions underlying the scientific study of pain. We argue that unlike the study of ordinary perception, the study of pain focuses from the very start on the experience itself and its qualities, without making deep assumptions about whether pain experiences are perceptual. (...) This in turn puts scientific explanation in a curious position due to pain’s inherently subjective epistemic nature. The reason for this focus on the experience itself and its qualities, we argue, has to do with pain’s complex phenomenology involving an affective/motivational dimension. We argue for the scientific legitimacy of first‐person phenomenological studies and attempts to correlate phenomenology with neural events. We argue that this methodological procedure is inevitable and has no anti‐physicalist ontological implications when properly understood. We end the paper by commenting on a discussion between two prominent pain scientists in the field, Don Price and Howard Fields, about the need to distinguish more dimensions in the phenomenology of pain and how to classify them vis‐à‐vis the recent scientific findings. Our interest in this discussion is not only to introduce some clarifications but also to show how “neurophenomenology” has already been shaping the scientific research and to back our claim about why this methodology is inevitable with an example. (shrink)

The editors of this bulky volume tell us that an issue of the Stanford Humanities Review ‘constituted the seed of the project that culminated in this book’ (vii). They don’t say that it was the Spring 1995 issue of that pioneering open-access e-journal, nor do they tell us how many or which of the 19 papers in this book derive from it. But since that issue is still online (as at August 28, 2006), at http://www.stanford.edu/group/SHR/4-2/text/toc.html, any reader can see that (...) 12 of its 15 papers have been reprinted almost unaltered here, a decade later, while in addition almost all of the editors’ 1995 introduction appears again in their expanded text. (shrink)

Theories of the mind have been celebrating their new-found freedom to study consciousness. Earlier this century, when the methodology of psychology was still under the influence of behaviourism—the view that psychology can only study observable behaviour—the ‘superstition and magic’ of consciousness (in John Watson’s words) was not the proper object of scientific investigation. But now, there are respectable journals devoted to the study of consciousness, there are international interdisciplinary conferences on the subject, and some of the world’s leading scientists—notably Roger (...) Penrose and Francis Crick—have stepped in to have their say about the nature of consciousness. (shrink)

Bilime ve onun bilgisine akademik, politik, ekonomik ve kamusal alanlar olmak üzere birçok alanda diğer bilgi iddialarına kıyasla daha fazla güven duyulmaktadır. Bilime duyulan bu güvenin temelinde büyük ölçüde bilimsel süreçlerin ve yöntemlerin nesnel bir şekilde yürütülmesi ve bu nesnel sürecin bir ürünü olarak bilimsel bilginin tarafsız bilim insanları tarafından ortaya konulduğu düşüncesi yatmaktadır. Bu bakımdan toplum tarafından bilimin tartışılmaz statüsünün ve bilimsel bilgiye verilen değerin belirleyicisi olarak nesnellik özelliği ön plana çıkmaktadır. Bilhassa doğa bilimleri söz konusu olduğunda bilimsel yöntemin (...) olgulara ve dış dünyaya ilişkin nesnel bilgiler sağladığı düşünülmektedir. Bu bakımdan doğa bilimleri, bilimde nesnelliğin paradigmatik örnekleri olarak kabul görmektedir. Beşeri ve sosyal bilimler alanında ise doğa bilimlerine kıyasla nesnellik algısı düşük olmasına rağmen, yöntemlerinin bilimsel yöntemle çalışılmaya uygun olmasından dolayı en azından ilke olarak nesnel olduğu değerlendirilmektedir. Bilimin değerler alanından ziyade olgu alanına ilişkin çalışmalar yürütmesi, bilim insanlarının değerler, anlamlar ve ideallerinden de kendisini izole ederek bilimsel nesnelliği temin edilebileceği konusunda genel bir kavrayışa yol açmaktadır. Bu görüşün önde gelen düşünürü Karl Popper’dır. Popper bilimsel nesnelliğin, olgusal içerikli önermelerin – protokol önermeleri – öznelerarası sınanabilir olması ile temin edilebileceğini ve böylece bilim insanlarının çalışmalarında kültür, değer ve inanç gibi öznel kanılarının bilimsel bilginin temellendirilmesi ve sınanması noktasında kullanılamayacağını ifade etmiştir. Ancak bilimin doğasına yönelik bir soruşturma bilimsel bilginin düşünüldüğü kadar nesnel bir sürece sahip olmadığını, bilim faaliyetini gerçekleştiren bilim insanlarının kişisel çıkarlarının, değerlerinin ve içinde yaşamış oldukları kültürel faktörlerin bilimsel bilginin elde edilmesi sürecinde etkili olabileceğini ortaya koymaktadır. Bu bakımdan bilimin doğasını doğru bir şekilde anlayabilmenin yolu bilimlerde nesnellik ölçütünün sosyolojik ve kültürel unsurlarla yakından ilişkili olduğunu bilmekten geçmektedir. Thomas Kuhn bilimsel değerlendirmelerde değer yargılarının ve kültürel unsurların kaçınılmaz olduğu düşüncesindedir. Kuhn, Popper’ın aksine sosyolojik etmen ve değerleri de işin içerisine katarak bir bilimsel nesnellik değerlendirmesi yapmaktadır. Bu doğrultuda, o bilimde fazlasıyla öznel unsurları vurguladığı eleştirilerine imkân vermeyecek şekilde bilim insanlarının takip etmesi gereken ve tavsiye niteliğinde olan belirli değerler neticesinde bilimsel nesnelliğin ve rasyonalitenin sağlanabileceğini ifade etmektedir. Bu kapsamda çalışmada, bilimin en bilinen özelliği olarak göze çarpan nesnellik kavramı ve düşüncesine yönelik kavramsal bir belirlemenin ardından kültür ve değer gibi sosyolojik unsurların bilimsel objektifliğin ayrılmaz bir parçası olduğu argümanı, Popper ve Kuhn’un çalışmaları göz önünde bulundurularak serimlenecektir. (shrink)

Baba, bireyin anneyle birlikte temel tamamlayıcısı olması bakımından önemli ve merkezi bir unsurdur. Yaşam düzleminde baba; biyolojik, sosyolojik ve geleneksel kökene sahiptir. Birey ve toplum yaşamının yansıma alanlarından biri olan roman türünde görüngülenen babalık kavramının edebi düzlemde açımlanması, evren, ev, aile, toplum, Tanrı, otorite/ devlet, biyolojik ve duyuşsal babalar biçimindedir. Genetik yaratımın başat ögesi olmanın yanı sıra fizyolojik gerçeğin aşımıyla özneleşen bu kimlik görünümü bilinç ve bilinçdışındaki yansıları bireyin kozmik dünyasını ve aidiyet alanını inşa eder. Kendinden öncenin yok sayılmasının imkânsız (...) kabul edildiği yaratılış esasında babalık kavramı, bir önceki anlamının üzerine eklenerek birleşik bir görünge kazanır. İnsanlığın ve sözün ortaya çıktığı ilk andan itibaren yaşamsal düzlemin getirilerinden kopamayan romanlar aracılığıyla bireyin var oluşsal sancılarını yazınsal ifade alanına taşıyan sanatkârlar mevcut düzenin parçası baba figürünü anlatılar içine dahil eder. Birbirinin içinden doğan her edebi devirde farklı bir görünüm kazanan babalık kavramı, eserlerde ilahi yaratıcı; insanlığın atası kutlu kişi; otorite/iktidar; Öteki; soy bağı taşıyıcısı/gen aktarıcısı, koruyan, sahip çıkan; biyolojik bağ olmadan annenin eşi, üvey baba biçiminde bireyin yaşamına sonradan dahil edilen; manevi önder, çocuğun dünyaya doğumunda yer almayan ama güvenli alana doğumu sağlayan kutlu kişi ve fiziksel veya ruhsal ölümü ile ortaya çıkan babasızlık gibi baba figürünü karşılayan anlamlardan kopmadan yer aldığı görülür. Tematik bakımdan incelenen çalışma Giriş, Babalık Kavramı ve Babanın Türk Romanındaki Görünümleri başlıklı iki ana bölüm, Sonuç, Kaynakça olarak düzenlendi. Birinci Bölüm'de babanın Tanrı ve Âdem Baba, Otorite/İktidar, toplum ve birey hayatında babalık (genetik/kuşak aktarım nesnesi, Öteki baba ve dayanak/sığınak baba ve babasızlık) görünümleri tespit edildi. İkinci Bölüm'de belirlenen baba figürlerine uygun niteliklerdeki sekiz eserin (Orhan Pamuk-Sessiz Ev, Reşat Nuri Güntekin-Yaprak Dökümü, Güray Süngü-Mehmet'i Sakatlayan Serçe Parmağı, Alper Canıgüz- Oğullar ve Rencide Ruhlar, Alper Canıgüz- Cehennem Çiçeği, Kemal Tahir-Devlet Ana, Hasan Ali Toptaş-Sonsuzluğa Nokta ve Yakup Kadri Karaosmanoğlu-Nur Baba) babalık kavramı bağlamında tahliline yer verildi. Böylece bireysel ve toplumsal kimliğin inşa unsuru baba figürünün edebi eserlere yansımaları üzerine bir değerlendirme gerçekleştirildi. (shrink)