Causal slingshots are formal arguments advanced by proponents of an event ontology of token-level causation which, in the end, are intended to show two things: (i) The logical form of statements expressing causal dependencies on token level features a binary predicate ‘‘... causes ...’’ and (ii) that predicate takes events as arguments. Even though formalisms are only revealing with respect to the logical form of natural language statements, if the latter are shown to be adequately captured within a corresponding formalism, (...) proponents of slingshots usually take the adequacy of their formalizations for granted without justifying it. The first part of this paper argues that the most discussed version of a causal slingshot, viz. the one e.g. presented by Davidson (Essays on actions and events. Oxford, Clarendon Press, 1980), can indeed be refuted for relying on an inadequate formal apparatus. In contrast, the formal means of Gödel’s (The philosophy of Betrand Russell. New York, Tudor, 1944) often neglected slingshot are shown to stand on solid ground in the second part of the paper. Nonetheless, I contend that Gödel’s slingshot does only half the work friends of event causation would like it to do. It provides good reasons for (i) but not for (ii). (shrink)

What are facts, situations, or events? When Situation Semantics was born in the eighties, I objected because I could not swallow the idea that situations might be chunks of information. For me, they had to be particulars like sticks or bricks. I could not imagine otherwise. The first manuscript of “An Investigation of the Lumps of Thought” that I submitted to Linguistics and Philosophy had a footnote where I distanced myself from all those who took possible situations to be units (...) of information. In that context and at that time, this meant Jon Barwise and John Perry. (shrink)

Habermas' nicht ausreichend begründeter Versuch, über Referenz und Prädikation hinaus die Erhebung von Geltungsansprüchen auf der Ebene von Sprechakten zur Bedingung von Wahrheitsfähigkeit zu machen und Wahrheit mit der Einlösbarkeit dieser Ansprüche zu identifizieren, führt mit der Kritik der Korrespondenztheorie, für die unerfüllbare Sinnbedingungen gefordert werden, zu einem 'sprachlogischen' Tatsachenbegriff. Habermas glaubt damit das Wahrheitsproblem auf der sprachimmanenten Ebene konsensfähiger, rational motivierender Argumentationsregeln und den 'kategorialen Sinn' von Begriffssystemen konstituierender sowie deren Angemessenheit begründender praktischer Interessen lösen zu können. Das Ergebnis (...) ist ein semiotisch-pragmatischer Idealismus, der die außersprachliche Realität und die Begründungsfunktion von Erfahrungsevidenzen nicht mehr angemessen berücksichtigt. (shrink)

Od radykalnego przekładu do radykalnej interpretacji – Quine, Davidson i coś jeszcze Ponad trzydzieści lat począwszy od roku 1970 filozofia Willarda Van Ormana Quine'a i Donalda Davidsona stanowiła dominujący nurt w teorii interpretacji, epistemologii i ontologii. Rekonstruując i analizując tę tradycję w pierwszym kroku zarysowuję zwrot Quine'a od teorii znaczenia ku teorii przekładu. Jest to jednocześnie zwrot w stronę naturalizacji epistemologii, post-empiryzmu w teorii znaczenia i radykalnego przekładu oraz jego teorii bazowej. Post-empiryzm w teorii znaczenia głosi, że przekonania i inne (...) postawy propozycjonalne są nierozerwalnie połączone ze znaczeniem. Epistemologia znaturalizowana twierdzi natomiast, że owo połączenie pęka, jeśli wprowadzi się koncepcję znaczenia jako bodźca. Jednak, jak będę argumentował kolejnym kroku, znaczenie jako bodziec nie wyjaśnia epistemicznych warunków radykalnego przekładu. Następnie, po analizie koncepcji radykalnego przekładu Quine'a przejdę do koncepcji radykalnej interpretacji Davidsona. Przeprowadzę analizę przebudowy modelu radyklanego przekładu na model radykalnej interpretacji, przy jednoczesnym odrzuceniu jego teorii bazowe. W koncepcji Davidsona szczególnie interesujące jest to, czy teoria znaczenia oparta na warunkach prawdziwości oraz zastosowanie zasady życzliwości jako warunków każdej interpretacji mogą załatać epistemiczną przepaść. Zostanie tu wykazane, że wypowiedzi nadawcy nie mogą być rozumiane przez zastosowanie zasady życzliwości jako ogólnego warunku radykalnej interpretacji. Na końcu swoich rozważań zaproponuję alternatywne ramy dla modelu radykalnej interpretacji. (shrink)