Referring to ‘God,’ either directly or indirectly, has been problematic since God is obviously not reducible to a simple description. We assume that ‘God’ can refer to something but finding which mechanism is most promising will help us figure out how we can refer to Him successfully. I argue that the causal theory of reference, with Meghan Sullivan’s theory of semantic inspiration, and the everyday judgments of ‘God’ lead us to conclude that the reference to God is direct.

In this paper I examine Hugh Burling’s inspiring proposal that the reference of ‘God’ is determined by the description: ‘the being worthy of our worship’. I argue that a more detailed analysis of the notion of being worthy of our worship leads to the conclusion that the proposed description is paradoxical, and cannot fulfill the role Burling would like it to play in determining the reference of the term ‘God’. Subsequently, I provide several examples implying that being worthy of our (...) worship is a necessary condition for any candidate to be the referent of the term ‘God’, but the semantics of ‘God’ is considerably more complicated than Burling takes it to be. Finally, I show that religious people who use the word ‘God’ are either idolatrous or trapped in an apophatic paradox of the reference of ‘God’. (shrink)

Kant’ın teorik akla getirdiği sınırlamayla metafiziği bilginin konusu olmaktan çıkarma iddiası modern dönemde gerçekleştirilen fikri faaliyetleri derinden etkilemiştir. Kant düşüncesinin daha ileri boyutlara taşınması mantıkçı pozitivizm gibi ekollerde metafiziğe dair önermelerin ve bu önermelerin temel kavramı olan “tanrı” teriminin anlamsız kabul edilmesi sonucunu doğurmuştur. Mantıkçı pozitivistlerin bu iddialarına karşın din felsefesi alanında “tanrı” teriminin gönderimi bir problem olarak tartışılmakta ve modern gönderim kuramlarıyla tanrıya gönderimde bulunabilmenin yani onu adlandırabilmenin imkânı soruşturulmaktadır. Bu makalenin amacı, tanrıya gönderim meselesinin tartışıldığı çalışmalardaki iki temel (...) eksikliği gidermektir. Konuyla ilgili çalışmalarda, ya tümel bir kavram olan tanrı kavramı veya Hristiyanlığın ve Yahudiliğin tanrısına gönderim imkânı soruşturulmuştur. Ancak özel bir ad olan “Allah” lafzı inceleme kapsamına dahil edilmemiş ve İslam düşüncesinin konuya yaklaşımı göz ardı edilmiştir. Bu makalede, zikredilen eksikliği giderme amacıyla Fahreddin er-Râzî ve Nâsırüddîn el-Beyzâvî’nin “Allah” adına dair açıklamaları ele alınacaktır. Tanrıya gönderim/tanrıyı adlandırma tartışmalarında karşımıza çıkan ikinci eksiklik ise modern gönderim kuramlarının metafiziksel arka planlarının dikkate alınmıyor olmasıdır. Çalışmamızda tanrıyı adlandırma noktasında imkân olarak görülen betimsel gönderim kuramı ve nedensel gönderim kuramının Kant düşüncesi ile irtibatına dikkat çekilecek ve onların klasik delaletiyle Allah’ı adlandırmada yeterli olamayacağı iddia edilecektir. (shrink)