For Émilie Du Châtelet, I argue, a central role of the principle of sufficient reason is to discriminate between better and worse explanations. Her principle of sufficient reason does not play this role for just any conceivable intellect: it specifically enables understanding for minds like ours. She develops this idea in terms of two criteria for the success of our explanations: “understanding how” and “understanding why.” These criteria can respectively be connected to the determinateness and contrastivity of explanations. The crucial (...) role Du Châtelet’s principle of sufficient reason plays in identifying good explanations is often overlooked in the literature, or else run together with questions about the justification and likelihood of explanations. An auxiliary goal of the article is to situate Du Châtelet’s principle of sufficient reason with respect to some of the general epistemological and metaphysical commitments of her Institutions de Physique, clarifying how it fits into the broader project of that work. (shrink)

There is a tension in Emilie Du Châtelet’s thought on mathematics. The objects of mathematics are ideal or fictional entities; nevertheless, mathematics is presented as indispensable for an account of the physical world. After outlining Du Châtelet’s position, and showing how she departs from Christian Wolff’s pessimism about Newtonian mathematical physics, I show that the tension in her position is only apparent. Du Châtelet has a worked-out defense of the explanatory and epistemic need for mathematical objects, consistent with their metaphysical (...) nonfundamentality. I conclude by sketching how Du Châtelet’s conception of mathematical indispensability differs interestingly from many contemporary approaches. (shrink)

Despite the importance of Kant's claims about mathematical cognition for his philosophy as a whole and for subsequent philosophy of mathematics, there is still no consensus on his philosophy of arithmetic, and in particular the role he assigns intuition in it. This inquiry sets aside the role of intuition for the nonce to investigate Kant's conception of natural number. Although Kant himself doesn't distinguish between a cardinal and an ordinal conception of number, some of the properties Kant attributes to number (...) can be characterized as cardinal or ordinal. This essay argues that Kant's conception of number includes both cardinal and ordinal elements; it suggests that the cardinal elements provide the basis of a conception of number in general, while the ordinal elements contribute to specifying the exact size of particular collections. In considering these elements, roles for intuition begin to emerge, setting the stage for a reevaluation of the role of intuition in Kant's arithmetic. (shrink)

Felsefe, kümülatif yapısı ile ele alınmalıdır. Bu yüzden, bir filozofun düşünceleri anlaşılmak istendiğinde, o kendi çağındaki mevcut ve geçmiş teorilerden soyutlanmamalı ve bu kümülatif ve devamlılık arz eden yapı dikkate alınarak incelenmelidir. Bu bağlamda, Kant, Bergson ve İkbal’in zaman anlayışları, bazı uyumsuz noktalara sahip gibi anlaşılabilseler de, dikkatle incelendiğinde birbirleri arasında bir devamlılığın bulunduğu göze çarpar. Kant’ın zaman anlayışı, Kritik öncesi ve Kritik dönemi olmak üzere iki dönemde incelenebilir. Kritik öncesi döneminde Kant, zamanın insan zihninin dışında kendinde bir gerçekliğe ve (...) varlığa sahip olduğunu kabul eder. Fakat Kant, zamanı bütün duyuları önceleyen bir görü olarak anlamasının tohumlarını da hala Kritik öncesi dönemde iken eker. Bu doğrultuda, onun odağı özneyi merkeze alan bir tutuma doğru ilerler görünür. Kritik döneminde özne merkezci konumu daha da belirginleşir ve Kant, zamanın bütün dışsallıkları öncelediğini iddia eder. Ona göre zaman, duyulur bir görü olarak, eşyayı zihnin algılayabilmesi için eşzamanlılık ve ardışıklık içinde konumlandırır. Diğer taraftan Bergson, Kant’ı pek çok açıdan eleştirmekle beraber onun düşüncelerinden açık bir şekilde faydalanır. Bergson’un zaman anlayışı iki bileşenden oluşur: Salt süre ve homojen zaman. Salt süre, özne-merkezci olması bakımından üzerinde Kant’ın düşünce pratiğinin etkisinin görünür olduğu bir kavramsallaştırmadır. Bu, her bir bilincin, kişinin geçmiş ve şimdisini bir bütünde birleştirerek bireysel olarak sahip olduğu ve özünde heterojen, sırasız bir şekilde ardışık ve bölünemez zamandır. Homojen zaman ise sıralı ve eşzamanlı olması bakımından köklerini yine Kant’ta bulur. Homojen zaman, salt sürelerin uyum içinde çalışmasını sağlayan, bireyler için ortak zemini teşkil eden zamandır. Bu iki filozofun düşünceleri doğrultusunda İkbal’in zaman teorisi incelendiğinde, onun hem duyulabilir görünün bir formu olan Kant’ın zamanından hem de Bergson’un salt süresinden faydalandığı ortaya çıkar. İkbal, bu iki zaman anlayışını kullanarak İslam düşüncesinde İlahi Zaman’ı ve dolayısıyla da özgür iradeyi yeniden inşa eder. Salt süre ve yaratıcılık açısından, evrene yönelik mekanik bir anlayış Bergson ve İkbal tarafından reddedilir. Böylece İkbal, özgür iradenin Tanrı’nın salt süresi, yani İlahi Zaman, aracılığı ile yayılmasına ve tüm benliklere ait salt sürelere nüfuz etmesine izin verir. Biz, bu makale aracılığı ile, İkbal’in salt süre mefhumunu ve Tanrı’ya ait salt süre olarak İlahi Zaman’ı kullanarak özgür irade anlayışını yeniden inşa etmesinin köklerine gitmek niyetindeyiz. (shrink)

The article examines how Salomon Maimon’s concept of number as ratio can be used to demonstrate that arithmetical judgments are analytical. Based on his critique of Kant’s synthetic a priori judgments, I show how this notion of number fulfills Maimon’s requirements for apodictic knowledge. Moreover, I suggest that Maimon was influenced by mathematicians who previously defined number as a ratio, such as Wallis and Newton. Following an analysis of the real definition of this concept, I conclude that within the framework (...) of Maimon’s philosophy, arithmetical judgments cannot be analytical, nor is arithmetic an objectively necessary science, but rather only subjectively necessary. We should also cast doubt on his claim that we can create real objects from pure concepts of the understanding. (shrink)

This compelling reevaluation of the relationship between logic and knowledge affirms the key role that the notion of judgement must play in such a review. The commentary repatriates the concept of judgement in the discussion, banished in recent times by the logical positivism of Wittgenstein, Hilbert and Schlick, and the Platonism of Bolzano. The volume commences with the insights of Swedish philosopher Per Martin-Löf, the father of constructive type theory, for whom logic is a demonstrative science in which judgement is (...) a settled feature of the landscape. His paper opens the first of four sections that examine, in turn, historical philosophical assessments of judgement and reason; their place in early modern philosophy; the notion of judgement and logical theory in Wolff, Kant and Neo-Kantians like Windelband; their development in the Husserlian phenomenological paradigm; and the work of Bolzano, Russell and Frege. The papers, whose authors include Per Martin-Löf, Göran Sundholm, Michael Della Rocca and Robin Rollinger, represent a finely judged editorial selection highlighting work on philosophers exercised by the question of whether or not an epistemic notion of judgement has a role to play in logic. The volume will be of profound interest to students and academicians for its application of historical developments in philosophy to the solution of vexatious contemporary issues in the foundation of logic. ​. (shrink)