RESUMO O propósito deste artigo é aproximar o significado do pensar calculador de Heidegger e a teoria sobre a sociedade do risco de Beck, considerando suas interpelações com o significado da técnica na modernidade. Porém, mais que tratar das aproximações entre ambos os pensadores, este estudo pretende também demonstrar a importância da filosofia da técnica de Heidegger para pensar o sentido do cálculo do risco e do risco do cálculo na sociedade do risco. Assim, argumenta-se que a teoria do risco (...) de Beck confirma e atualiza o pensamento de Heidegger sobre a técnica moderna, quando se observa que o pensar calculador, que dirige e controla o modo de ser na era do técnico, manifesta-se hoje com toda claridade na sociedade do risco global. ABSTRACT The purpose of this paper is to bring the meaning of Heidegger’s calculative thinking and Beck’s risk society theory closer, as well as their interpellations with the meaning of technique in modernity. Nevertheless, more than dealing with the convergences between both thinkers, this study also intends to demonstrate the importance of Heidegger’s technique philosophy in order to investigate the meaning of risk calculation and of calculation risk in risk society. Therefore, it argues that Beck’s risk theory confirms and updates Heidegger’s thinking on modern technique, as one observes that calculative thinking, which directs and controls the way of being in the age of technicality, clearly manifests itself nowadays, in the global risk society. (shrink)

Tekst ma na celu bliższe zapoznanie Czytelnika z otwierającą cykl Aristotelica pracą doktorską Franza Brentano Von der mannigfachen Bedeutung des Seienden nach Aristoteles (1862), która znana jest głównie z tego, że miała zainspirować młodego Martina Heideggera i sprawić, że zajął się filozofią. Tekst bada naturę i siłę tej inspiracji. Część pierwsza opowiada historię powstania Von der mannigfachen … oraz przedstawia szerszy kontekst zetknięcia się Heideggera z filozofią Brentana, a także stara się przedstawić Heideggera na tle jego pozostałych uczniów (Kazimierz Twardowski, (...) Edmund Husserl, Alexius Meinong, Carl Stumpf, Anton Marty, et al.). Część druga omawia piętnaście tez o bycie, które stanowią sedno dzieła O wielorakim znaczeniu bytu u Arystotelesa i tym samym umożliwia porównanie tomistycznej w duchu ontologii Brentana z ontologią fundamentalną Heideggera, o czym traktuje część trzecia. Część trzecia stara się również zweryfikować faktyczną wysokość „długu”, jaki Heidegger miał u Brentana zaciągnąć i odpowiedzieć na pytanie, do jakiego stopnia, o ile w ogóle, Martina Heideggera możemy nazwać „brentanistą”. (shrink)

Niniejszy tekst jest poświęcony kwestii nicości w myśleniu Heideggera. Dokonana w Byciu i czasie analiza struktury Dasein wydobywa na jaw wiele jej istotnych aspektów, a właściwie egzystencjałów, z których jednym byłaby trwoga. W trwodze świat „staje się” nicością, ukazuje się w sposób pusty i bezlitosny, ale zarazem odsłania to Dasein możliwość jego autentycznej egzystencji, możliwość zin¬dywidualizowanego bycia-w-świecie. W wykładzie Czym jest metafizyka? Heidegger powraca do problematyki nicości, rozumiejąc ją już inaczej niż czyniła to metafizyka: mianowicie nicość była warunkiem umożliwiającym jawność (...) bytu dla człowieka. Bycie: nicość: to samo – ogólnie rzecz ujmując, Heidegger będzie twierdził, że nicość przynależy do bycia, co syntetycznie wyraża właśnie ta jego późna formuła. Ponieważ kwestia bycia jest ściśle związana z kwestią czasu, stąd problematyka nicości łączy się najściślej u Heideggera z problematyką temporalności, temporalności ujmowanej – co koniecznie trzeba podkreślić – ekstatycznie. Temporalizacja byłaby według Heideggera wolną oscylacją pierwotnej czasowości otwartego horyzontu, co umożliwiałoby światowanie (Welten), czyli wchodzenie bytów w świat. Z tej perspektywy, w wykładzie Metafizyczne podstawy logiki, nicość jest określana jako nihil originarium. Świat to nicość, która wydarza się wraz i dzięki pierwotnemu czasowaniu się, co późny Heideggera będzie także rozumiał jako czwarty wymiar czasu (Czas i bycie). Nicość jest także tematyzowana przez Heidggera w Przyczynkach do filozofii, gdzie jest z kolei objaśniana jako istotowa wibracja (Erzitterung) Bycia (Sein). Podczas seminarium w Le Thor (1969) Heidegger powie, że w wydarzaniu (Ereignis) nie zostało już pomyślane nic greckiego. Wydarzanie nie „jest”, ale „daje”, „wydarza” bycie i czas. Bycie to jednak nie metafizycznie rozumiana obecność. Bycie to także nie nieobecność, nie sprowadza się ono bowiem do metafizycznie rozumianej nicości, nicości pojmowanej w opozycji do bytu, ale to nicość w sensie nihil originarium, nicość w sensie temporalnym, a może nawet i energetycznym. Tak ujmowana przez Heideggera nicość zdaje się i tak jednak „zanikać” w nieprzedstawianym, niewyrażalnym wydarzaniu, wydarzaniu uchodzącym za ostatnie „słowo” jego filozofii. (shrink)

Kolb discusses postmodern architectural styles and theories within the context of philosophical ideas about modernism and postmodernism. He focuses on what it means to dwell in a world and within a history and to act from or against a tradition.

This article is a Heideggerian inquiry into the possibility of ontological experience, that is, the possibility of experiencing the ontological difference, something wholly distinct from beings. Heidegger, as we know, articulated this as the question of Being. It is a paradoxical question that cannot, at first sight, be answered phenomenologically : if any conscious experience presupposes the constitution of an intentional object in the act of experience, there must be something in any experience. In this article, I set out to (...) defend the position that ontological experience is possible and central to the human existence. This view rests on the Heideggerian notion of the affective grounds of all thinking, the attunement of any experience by moods. I will argue that: 1) any thinking is attuned by moods; 2) ontological experience occurs in certain negative moods. 3) ontological experience is possible only through failure, a malfunction in the fulfilment of meaning; 4) ontological experience is possible in art rather than in science. (shrink)

While having a breast reconstruction, women have certain expectations about their future breasted bodies. The aim of this paper is to describe and analyze these expectations in the process of reconstruction. By applying a qualitative, phenomenological study within a longitudinal research design, this paper acknowledges the temporarily complex, contextualized, embodied, and subjective nature of the phenomenon of expectations. The analysis identified expectations regarding three different aspects of women’s embodiment: their gazed body, their capable/practical body, and their felt body. After reconstruction, (...) these women try to reconfigure—adjust, level or retrospectively rewrite—their expectations. Further, some women face what apparently arrives totally unexpected, namely a strange feeling breast or a failed reconstruction. The development of these women’s expectations can be understood as an active, continuously evolving, difficult and sometimes impossible dynamic of expecting the surprise that is a breast reconstruction. Within this dynamic, women formulate and reconfigure—by definition—unrealistic expectations and validate and try to achieve unexpected futures. We suggest that medical professionals can facilitate this dynamic in various ways. (shrink)

Is it possible to think about “the Greeks” without exposing oneself to what they call their gods? Feeling called upon to respond to this question, precisely within the constellation of Europe’s most gloomy hour, Martin Heidegger employs the instruments that come to him through his own “turn,” but also from further back: the “Fourfold” and the “Holy” may thus be studied in their crucial confrontation with Parmenides. A corollary resides in the link with the famous problem of “Hellenization” in Christianity.