This paper argues that Aristotelian thumos is a non-reducible mental phenomenon that plays a central role in Aristotle’s theory of the mind, motivation, and action. For Aristotle, thumos is not primarily, as others have argued, a desire for the noble, social appraisal, or retaliation; rather, it is an inner drive or impulse to act. More precisely, it is an executory urge to implement or enact one’s ends or goals, whatever they are. Thumos accounts for someone’s proneness to spring into action (...) and can contribute to bringing about rational or non-rational, first-order desires. It is a second-order motivation, which both human and non-human animals have and that comes in degrees: we can be more or less thumotic, which amounts to being more or less disposed to making first-order desires effective so that they issue in actions. Aristotelian thumos, then, anticipates features of the modern notion of the will. Along the way, I argue that thumos is key to Aristotle’s efforts to differentiate and hierarchically organize species, characters, genders, and peoples. (shrink)

G.E.M. Anscombe znalazła w Etyce nikomachejskiej Arystotelesa pewną niekonsekwencję: Arystoteles zdaje się twierdzić, że cokolwiek wynika z namysłu, jest wyborem, i że słaby wolą może się skutecznie namyślać, ale i że — z drugiej strony — on nie wybiera. Anscombe znajduje rozwiązanie tej sprzeczności: Arystoteles powinien był, jej zdaniem, zaznaczyć, że by z namysłu wynikał wybór, to, ze względu na co się namyślamy, musiałby sam być przedmiotem uprzedniego wyboru. Badam to rozwiązanie i znajduję jego słabe strony, jak niebezpieczeństwo nieskończonego regresu, (...) trudność prześledzenia genealogii wyborów i nieosiągalność pierwotnego celu. Pomimo to próbuję je ulepszyć, poddając pod dyskusję, czy tego rodzaju pierwotne wybory, jakich wymaga rozwiązanie Anscombe, nie są jednak czasem naprawdę podejmowane i czy ich cele nie są rozkładalne na takie, które można realistycznie mieć nadzieję osiągnąć. (shrink)

Este artículo examina críticamente la reciente traducción e interpretación de la Ética a Nicómaco hecha por S. Rus Rufino y J.E. Meabe. El autor argumenta en contra de la interpretación general provista por los traductores y señala lo que considera que son errores fundamentales de interpretación del texto griego y del argumento general de Aristóteles que se sigue de dicha interpretación. This paper examines critically the recent translation and interpretation of Aristotle's Nicomachean Ethics done by S. Rus Rufino and J.E. (...) Meabe. The author argues against the general view provided by the translators, pointing out what he takes to be fundamental mistakes in the interpretation both of the Greek text and of Aristotle's general argument. (shrink)

Die vorliegende Studie zeigt, dass Aristoteles eine originelle Konzeption der Zurechnung entwickelt, auch wenn er noch über keinen Ausdruck für Zurechnung verfügt. Die Frage nach der Zurechnung ist zu verstehen als die Frage danach, (i) unter welchen Bedingungen und zu welchem Grad Handlungen einem Akteur als seine eigenen Handlungen, für die er (moralisch) verantwortlich ist, zurechenbar sind und (ii) inwieweit ein Akteur auch für seine Dispositionen, die seinen Handlungen zugrunde liegen, verantwortlich ist. Aristoteles’ Konzeption ist innovativ, weil er Willentlichkeit weder (...) als notwendige noch als hinreichende Bedingung für Zurechenbarkeit erweist und weil er nicht nur Handlungen, sondern auch Dispositionen, die Handlungen zugrunde liegen, als Zurechnungsgegenstände auffasst. Die Studie macht die Vielschichtigkeit und Graduierbarkeit des aristotelischen Zurechnungsbegriffs sichtbar, indem sie die Konzeption der Zurechnung auf besondere Arten von Handlungen wie z.B. plötzliche Handlungen, Handlungen aus Zorn (thymos) oder akratische Handlungen anwendet. In systematischer Hinsicht stellt die Studie Bezüge zu Gegenwartspositionen her und zeigt, dass die aristotetelische Position auch für aktuelle Debatten anschlussfähig ist. (shrink)