Since Leibniz's time, Cartesian mental causation has been criticized for violating the conservation of energy and momentum. Many dualist responses clearly fail. But conservation laws have important neglected features generally undermining the objection. Conservation is _local_, holding first not for the universe, but for everywhere separately. The energy in any volume changes only due to what flows through the boundaries. Constant total energy holds if the global summing-up of local conservation laws converges; it probably doesn't in reality. Energy conservation holds (...) if there is symmetry, the sameness of the laws over time. Thus, if there are time-places where symmetries fail due to nonphysical influence, conservation laws fail there and then, while holding elsewhere, such as refrigerators and stars. Noether's converse first theorem shows that conservation laws imply symmetries. Thus conservation trivially nearly entails the causal closure of the physical. But expecting conservation to hold in the brain simply assumes the falsehood of Cartesianism. Hence Leibniz's objection begs the question. Empirical neuroscience is another matter. So is Einstein's General Relativity: far from providing a loophole, General Relativity makes mental causation _harder_. (shrink)

Celem artykułu jest poszukiwanie takiej interpretacji obecności i działania Boga w świecie, jaka pozwoliłaby zharmonizować istotne prawdy wiary z naukowym obrazem świata, którego ewolucja jest rządzona przypadkiem i pozbawiona kierunku. Poszukiwanie to jest realizowane w kilku krokach. Odwołując się do różnych koncepcji celowości wskazuje się najpierw, że jeśli można mówić o tym, że świat ma taką cechę, to nie w sensie zmierzania w określonym kierunku, lecz w sensie celowości wewnętrznej: świat ze swej natury jest skierowany na Boga. Współcześnie o Bożej (...) celowości w świecie mówi się często w kategoriach ogólnego lub szczególnego działania Boga. Artykuł, podejmując tę kwestię zmierza do wniosku, że odróżnienie aspektu naturalnego od nadnaturalnego w danym zdarzeniu jest przypuszczalnie niemożliwe. Na jeden z powodów tej niemożliwości wskazuje tzw. zasada domknięcia przyczynowego, dlatego jest ona analizowana w kolejnym punkcie artykułu. Wskazuje się tutaj między innymi na konieczność zrewidowania niektórych klasycznych koncepcji cudu. W odniesieniu zaś do takich przełomowych zdarzeń z dziejów świata, jak powstanie życia czy pojawienie się człowieka, proponuje się hipotezę niedookreśloności celu stworzenia: Bóg może realizować swoje cele w świecie rządzonym przez autentyczny przypadek, jeśli cele te są rozumiane odpowiednio subtelnie. Na przykład, jeśli celem Boga jest pojawienie się w świecie istoty zdolnej do nawiązania z nim świadomego kontaktu, to istota taka niekoniecznie musiała przyjąć postać przedstawiciela gatunku Homo sapiens. Na koniec wskazuje się na panenteizm jako na właściwą, prawdziwie chrześcijańską wizję świata, który jest „losem i przeznaczeniem” samego Boga. W tej perspektywie, detale ewolucyjnego rozwoju świata przestają być religijnie istotne, a sama religia uwalnia się ostatecznie—po części pod wpływem współczesnej nauki—„od błędu i przesądu”. (shrink)