The expression conditional fallacy identifies a family of arguments deemed to entail odd and false consequences for notions defined in terms of counterfactuals. The antirealist notion of truth is typically defined in terms of what a rational enquirer or a community of rational enquirers would believe if they were suitably informed. This notion is deemed to entail, via the conditional fallacy, odd and false propositions, for example that there necessarily exists a rational enquirer. If these consequences do indeed follow from (...) the antirealist notion of truth, alethic antirealism should probably be rejected. In this paper we analyse the conditional fallacy from a semantic (i.e. model-theoretic) point of view. This allows us to identify with precision the philosophical commitments that ground the validity of this type of argument. We show that the conditional fallacy arguments against alethic antirealism are valid only if controversial metaphysical assumptions are accepted. We suggest that the antirealist is not committed to the conditional fallacy because she is not committed to some of these assumptions. (shrink)

The general tendency or attitude that Dreier 2004 calls creeping minimalism is ramping up in contemporary analytic philosophy. Those who entertain this attitude will take for granted a framework of deflationary or minimal notions – principally semantical1 and ontological – by means of which to analyse problems in different philosophical fields – e.g. theory of truth, metaethics, philosophy of language, the debate on realism and antirealism, etc. Let us call sweeping minimalist the philosopher affected by creeping minimalism. The framework of (...) minimal notions that the sweeping minimalist takes for granted encompasses, for instance, the concept of truth, reference, proposition, fact, individual, and property. Minimal notions are characterized in terms of general platitudinous principles expressed by schemata like the following (cf.: 26): ‘S’ is true if and only if S; ‘S’ is true if and only if ‘S’ corresponds to the facts; a has the property of being P if and only if a is P. Where ‘S’ and ‘a is P’ stand for sentences satisfying superficial constraints of truth-aptitude (i.e. sentences in declarative form subject to communally acknowledged standards of proper use), and.. (shrink)

Można wyróżnić dwa rodzaje powiązań między antyrealizmem semantycznym a teizmem. Pierwsze z nich ma swoje źródło w antyrealistycznym twierdzeniu, że język rozumiemy dzięki naszej znajomości uzasadnień sądów lub zdań. W konsekwencji tego staje się czymś niemożliwym przekazanie wiedzy Boga wierzącemu, jeśli ten ostatni osobiście nie zna uzasadnienia odpowiedniego zdania. Ze szczególnie mocnym przedstawieniem tej doktryny mamy do czynienia na ostatnich stronach Logicznej podstawy metafizyki Michaela Dummetta. Można to rozumieć jako całkowite odrzucenie każdego rodzaju iluminacjonizmu, a także pewnych w jakiś sposób (...) pokrewnych mu stanowisk, takich jak idealizm transcendentalny. Drugie powiązanie ma charakter bardziej pozytywny dla teizmu. Antyrealizm musi przyjąć, że każdy sąd może być poznany, co wydaje się sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem. Istnieje jednak prosty sposób na uczynienie tej sugestii czymś prawdziwym, a mianowicie przyjęcie istnienia wszechwiedzącego Boga, który zna każdy sąd. Ten sposób myślenia po raz pierwszy został wyeksponowany trzydzieści lat temu przez Alvina Plantingę i stał się przedmiotem szczegółowych dyskusji różnych filozofów. Należy podkreślić, że po szczegółowym zbadaniu te dwa rodzaje powiązań nie są równie mocno uzasadnione, ponieważ tylko pierwsze z nich jest silnie zakorzenione w antyrealistycznej semantyce, podczas gdy drugie jest jedynie pewną spekulatywną sugestią. (shrink)