In this article, I consider how the epistemic problem of religious disagreement has been viewed within the Islamic tradition. Specifically, I consider two religious epistemological trends within the tradition: Islamic Rationalism and Islamic Traditionalism. In examining the approaches of both trends toward addressing the epistemic problem, I suggest that neither is wholly adequate. Nonetheless, I argue that both approaches offer insights that might be relevant to building a more adequate response. So, I attempt to combine insights from both by drawing (...) a distinction between inferential and noninferential reflective responsibility. Given this distinction, I argue that it may be possible for a theist to remain steadfast in upholding their tradition-specific theistic belief, without having to hold that belief by way of inference; but nevertheless, having to be sufficiently reflectively responsible in forming their theistic belief noninferentially. (shrink)

In response to Pascal's famous wager argument for adopting Christian belief, Denis Diderot noted that ‘An Imam could just as well reason this way’. In this article, I will show how Diderot's observation about Pascal's argument can legitimately be made about Alvin Plantinga's Reformed Epistemology (RE) and its use in defending the rationality of Christian belief. Plantinga's RE can, with some minor adjustments, easily be adopted by Muslims. I shall argue that an Islamic analogue of Plantinga's Christian RE presents an (...) undercutting rationality defeater for Christian belief for those reflective Christians who adopt Plantinga-style religious epistemology. I call this defeater the ‘Diderot Objection’ to Plantinga's RE. As part of my discussion, I will consider how Plantinga attempts to respond to this sort of objection and will show why his response runs into difficulties. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)