How does the critical Kant view ontology? There is no shared scholarly answer to this question. Norbert Hinske sees in the Critique of Pure Reason a “farewell to ontology,” albeit one that took Kant long to bid (Hinske 2009). Karl Ameriks has found evidence in Kant’s metaphysics lectures from the critical period that he “was unwilling to break away fully from traditional ontology” (Ameriks 1992: 272). Gualtiero Lorini argues that a decisive break with the tradition of ontology is (...) essential to Kant’s critical reform of metaphysics, as is reflected in his shift from “ontology” to “transcendental philosophy,” two notions that Lorini takes to be related by mere “analogy” (Lorini 2015). I agree with Lorini that a thorough reform of ontology is a pivotal part of Kant’s critical plan for metaphysics and that ontology somehow “survives within the critical philosophy” (Lorini 2015: 76). To make this case, however, I deem it important to identify “ontology” and “transcendental philosophy” in the sense of extensional equivalence. While we can detect this identification in Kant’s writings, only from his metaphysics lectures can we get a full sense of its historical and philosophical significance. In this chapter I focus on how it represents a definitive turn from as well as notable continuity with traditional treatments of ontology, particularly the Wolffian one. (shrink)

: According to Kant, the arguments of rational psychology are formal fallacies that he calls transcendental paralogisms. It remains heavily debated whether there actually is any formal error in the inferences Kant presents: according to Grier and Allison, they are deductively invalid syllogisms, whereas Bennett, Ameriks, and Van Cleve deny that they are formal fallacies. I advance an interpretation that reconciles these extremes: transcendental paralogisms are sound in general logic but constitute formal fallacies in transcendental logic. By formalising the (...) paralogistic inference, I will pinpoint the error as an illegitimate existential presupposition. Since - unlike transcendental logic - general logic abstracts from all objects, this error can only be detected in transcendental logic. (shrink)

Paul Goodman, 1960’larda modern Amerikan toplumunun organize sistemi içerisinde dönemin gençliğinin sorunlarını ön plana çıkaran ‘Growing Up Absurd: Problems of Youth in the Organized System’ (Saçmayı Büyütmek: Organize Sistemde Gençliğin Problemleri, 1960) eseri ile sosyal bir eleştirmen olarak ön plana çıkmıştır. Amerikalı bir düşünür olan Paul Goodman’ın kısa öyküler, romanlar, şiirler ve makalelerden oluşan çalışmaları, siyaset, sosyal teori, eğitim, kentsel tasarım, edebi eleştiri, hatta psikoterapi gibi geniş bir yelpazeye dağılmıştır. Onun temel argümanı (1960: 9-10) tek bir merkez etrafında örgütlenen teknoloji (...) toplumunun başarısızlıklarını eleştirerek, mevcut düzenin insanın doğasına uygun bir biçimde yeniden inşasını vurgulamaktadır. Goodman’ın yeniden inşa süreci içerisinde insan doğasına önem veren faaliyete dayalı anarşist ideolojisi, sorumluluk duygusunun homojen bir şekilde bireyler arasında paylaşılması gerektiğini vurgular. Goodman merkeziyetçi olmayan siyaset anlayışı ile kendisini Amerikan siyasetinin ve kültürünün karşısında yer alan bir pozisyonda konumlandırmaktadır (Honeywell, 2011: 1). Diğer bir deyişle Goodman (1960: 36), anarşist geleneği formüle etmek amacıyla yirminci yüzyıl Amerikası’nın içinde bulunmuş olduğu mevcut durumdan yola çıkarak eleştirilerini ademi merkeziyetçilik, katılımcı demokrasi, özerk toplum temaları üzerine temellendirmiştir. -/- Goodman’a göre, sosyal, kültürel, ahlâk ve eğitim gibi alanlarda uygulanan kurallar günümüz devletlerini etkisi altına alan kapitalist düzen tarafından belirlenmektedir (Bakır, 2016: 110). Bu durum Goodman’ın da içerisinde bulunduğu anarşist düşünürler tarafından kabul edilebilecek bir husus değildir, çünkü anarşistler mevcut düzenin ve sosyal yaşamın otorite ve itaat yapılarıyla güçlendirilen belirli yaklaşımlar ile kontrol altına alınmasını, insanların fikirlerini özgürce ifade edemeyeceği, bir nevi entelektüel bir hapishane içerisinde yaşaması anlamına geleceğinden dolayı karşı çıkmaktadırlar (Sheean, 2003: 122). Aynı nedenlerden dolayı Goodman, modern liberalizm ve Marksizm gibi alternatif radikal ideolojileri yerinden yönetim düşüncesi ve sosyal mühendislik konusundaki eğilimleri dolayısıyla reddetmektedir. Goodman için anarşizm, özgürlük ve toplumsal değişime yeterli düzeyde arka çıkabilecek tek ideolojik çerçeve olarak görülmektedir. Ona göre (2010: 143), “anarşizm ya da daha iyisi, anarko-pasifizm (toplumsal değişim hareketleri içerisinde örgütlü şiddete ve kurumlara karşı çıkan anarşist anlayış) günümüzün gelişmiş toplumlarının bürokrasilerini, karar verme konusunda aşırı merkezîleşmelerini ve sosyal mühendislik gibi problematik durumlarını ve tehlikelerini tutarlı bir şekilde öngörmüştür”. -/- Siyaset, sosyoloji ve felsefe gibi çeşitli alanlar içerisinde etkili olan anarşist kuramlar, radikal bir söylem olarak eğitimcileri ve araştırmacıları yeni öğretilere ve uygulamalara teşvik etme konusunda itici bir güç oluşturabilmektedirler. Anarşist yaklaşımlardan eğitim kuramı ve araştırmalara yönelik daha belirleyici bir rol alması beklenmektedir, ancak bu yaklaşımlar mevcut radikal akademik görüşü büyük ölçüde etkisi altına alan Marksizm’in eğitim alanında göstermiş olduğu aynı etkiyi gösterememiştir. Anarşist düşünceleri eğitim alanı içerisinde daha etkili ve görünür kılabilmek amacıyla Paul Goodman, Francisco Ferrer ve Alexander Neill’ın ileri sürmüş olduğu çeşitli düşünceler, girişimler ve uygulamalar ortaya çıkmıştır. Bu doğrultuda Goodman’ın anarşizme ilişkin düşünceleri ile bu çalışma sıkı bir anarşizm tahlili, eleştirisi ve felsefesinden öte anarşist anlayışın eğitimdeki uygulanabilirliğine yönelik bir soruşturma içerisine girmekte ve anarşist yaklaşımın mevcut eğitim sistemlerinden hangi yönleriyle farklılaştığını, sonucunda etkili bir eğitim anlayışı ortaya koyup koyamadığını tartışmaktadır. (shrink)

Hegel famously criticizes Kant’s resolution of the antinomies. According to Sedgwick, Hegel primarily chastises Kant’s resolution for presupposing that concepts are ‘one-sided’, rather than identical to their opposites. If Kant had accepted the dialectical nature of concepts, then (according to Sedgwick) Kant would not have needed to resolve the antinomies. However, as Ameriks has noted, any such interpretation faces a serious challenge. Namely, Kant’s first antinomy concerns the universe’s physical dimensions. Even if we grant that the concept of the (...) finite is necessarily related to that of the infinite, the physical universe cannot both have and lack a temporal beginning. I argue that Hegel neither adopts Sedgwick’s view that Kant’s antinomies require no resolution nor absurdly accepts that the physical universe both has and lacks a temporal beginning. Instead, Hegel proposes a sophisticated resolution of Kant’s first antinomy (including its physical aspect) that depends on Hegel’s theory of the Absolute. (shrink)