The paper addresses claims that Aristotle's notion of happiness is inconsistent given his expositions of happiness in Book I and Book X of NE. It argues that such claims are rooted in the erroneous conclusion that Aristotle defines happiness in Book I as living a "good life", and an unwarranted assumption that when Aristotle identifies happiness with contemplation, he has a professional philosopher in mind and contemplation as an activity one engages in leisurely and as a means of intellectual conditioning. (...) It further argues that happiness as Aristotle understands it is a reward for cultivating virtuous character and though everyone has the capacity for it, only few will attain happiness since it requires exertion and effort and many are unwilling to prioritize such acquisition. (shrink)

The paper examines Heidegger's notions of truth and knowledge in the context of Locke's theory of same. It argues that when Heidegger's expositions of "primordial truth" and knowledge as a "retainment of assertion" are analyzed in their Beings, new and improved definitions emerge which support Locke's ideas of truth and knowledge. It shows that Heidegger's primordial truth is the process which uncovers Locke's propositional truth and on which any knowledge must be based. Wherefrom, to solve the problem of what knowledge (...) is and how one defines it, one must start with Heidegger's conceptions of truth and knowledge. (shrink)

I argue in this paper that the cases Gettier considers are not examples of justified true beliefs and that the question whether justified true belief sufficiently defines knowledge is not in fact, addressed. Indeed, the question is wholly untouched by Gettier or glossed over at best.

I follow the distinction of predicative versus attributive adjectives introduced by P.T. Geach in 1956 and discuss Atina Knowles' arguments contra the revisions of Geach's original conception.

A filosofia da natureza de Aristóteles muitas vezes é apresentada como um capítulo inteiramente ultrapassado na história do pensamento: um “finalismo antiquado”, antropocêntrico, avesso à mensuração exata das condições materiais subjacentes aos fenômenos. Essa perspectiva, no entanto, é inadequada: não atenta para o papel relevante que Aristóteles atribui à matéria na explicação dos fenômenos naturais, assim como não atina com o real significado da teleologia aristotélica. Na contra-mão dessa perspectiva apressada, procuramos mostrar que, no cerne da filosofia aristotélica da (...) natureza, entendida como uma teleologia, encontra-se a idéia de que os seres naturais definem-se por uma tendência intrínseca à auto-preservação. É por essa tendência que a forma de cada ser natural governa teleologicamente sua matéria. (shrink)

Anadolu’da doğan ve yaşayan doğa bilimcileri ve filozofları Sokrates öncesi düşünce dünyasını yansıtmaktadırlar. Düşünce ve teoriler üretmekte kendilerine göre bir sistem oluşturmuşlardır. Antik dönemde doğa olaylarının kişileştirilip tanrılarla simgelenmesini ve söylencelerle yaygınlaşıp geliştirilmesini, onlara tapınılmasını (pagan tanrılarını) kabul etmeyen bireysel çıkışlar olarak başkaldırmışlardır. M.Ö. 5. yüzyılda Atina’da Yunan Uygarlığı’nın klasik çağına ve doruk noktasına geçişlerinde Anadolu’daki Pers saldırılarından kaçan İyonyalı düşünürlerin ve sanatçıların da rolü bulunmaktadır.