In this article I examine how a teleological (or purposive) reading of Spinoza’s conatus shapes the ethical framework of his philosophy. I first introduce Spinoza’s criticism of teleology and argue contra many critics that Spinoza has a mild approach to human teleology. On the basis of this idea, I develop the claim that the human conatus includes purposive elements such that it is envisioned as a purposive being that is oriented towards the adequate knowledge of Nature or God, the conceptions (...) of wisdom, love and joy and the notion of an ideal human nature. From the teleological reading of human conatus, I draw the conclusion that Spinoza’s ethics is inclusive of objective, humanistic, and essentialist elements in the sense that it situates human agents as directed towards ethical ends to be pursued through their conative activity. In this sense, throughout this paper, I take issue with the anti-teleological reading of conatus that is predominantly related to the subjectivistic, anti-humanistic, and non-essentialist interpretation of Spinoza’s ethics. In doing so, I argue that Spinoza’s ethics is not entirely free from objective, humanistic and essentialist elements, by putting a particular emphasis on the distinguishing character of the purposive essence of his human conatus. (shrink)

Sözde-bilim ile ilgili bu tartışmalar uluslararası literatürde yapılıyor olsa da Türkiye’de henüz bu konuların eleştirel olarak ele alındığı söylenemez. Dolayısıyla sözde-bilimlerin eleştirel olarak ele alındığı öğrenme ortamlarının öğrencilerin bilime ve sözde-bilime ilişkin algılarına etkisi üzerine yapılacak araştırmalar konunun daha iyi anlaşılmasını sağlayabilir ve belki de ilerideki program değişiklerinde öğretim programlarında sözde-bilimin yer bulmasının yolunu açabilir.

In The Mushroom at the End of the World: On the Possibility of Life in Capitalist Ruins, Anna Lowenhaupt Tsing explains how bare land is formed. Capitalism produces ‘ruins’ by stripping living beings of the capacity to form their own ecological relations, a necessary condition for the reproduction of life. Contemporary capitalism alienates living beings from ecological relations, i.e. capitalism generates “the ability to stand alone, as if the entanglements of living did not matter. Through alienation, people and things become (...) mobile assets; they can be removed from their lifeworlds in distance-defying transport to be exchanged with other assets from other life worlds, elsewhere” (Tsing 2021, 5). Cutting the threads of the web of life through capitalist alienation, however, produces bare land as a side effect, infertile waste deprived of the means to reproduce itself without capitalist support. Alienation is the deracination of living beings from their lifeworld, transforming them into passive cogs for capitalist accumulation. However, Tsing upholds matsutake mushrooms, rare fungi popular among Japa- nese foodies, as exemplars of the resilience of ecological relations. Even amidst ruins, matsutakes successfully form beneficial relations with other living beings, like pine trees, other fungi and human beings. The insistent capacity to regenerate ecological relations is the ineluctable means of reproduction for the matsutake mushroom. Even at the end of the world, the matsutake persists by perpetually co-producing new lifeworlds for itself and fellow living beings (see also Haraway 2016). I claim that Tsing’s approach to capitalist alienation is descriptively convinc- ing but lacks the affective force for ecological class consciousness. Tsing surveys the web of life from the perspective of living beings quite distant from humankind, articulating a theoretical diagnosis rather than a political exhortation. On an affective level, it is challenging to generate ecological class consciousness among the (presumably) human readers of my chapter if they are presented with only the biographies of mushrooms growing far beyond my home. As Chantal Mouffe (2018, 72) argues, the construction of an emphatically political identity requires an appeal to the affects, like hope, indignation or compassion. Latour and Schultz also stress that ecological politics currently suffers from an affective misalignment, with people failing to identify with the fate of their increasingly inhospitable environments (2022, 47). Why would European humans care about these unknown fungi? The reproduction of our CO2-intensive livelihoods largely depends on the emission of bare land elsewhere, so in the short run, we stand to benefit more from putting our heads in the sand. I employ Chakrabarty’s (2021) suggestion of grounding post-humanist politics first in strategic anthropocentrism to subsequently push for a post-humanist expansion of our human understanding. One must first feel personally interpellated by the crisis of the global means of reproduction before one can grasp the need for an ecological class politics beyond human confines. I turn to John Steinbeck’s 1939 novel The Grapes of Wrath as a kindred spirit with more mobilising potential. Steinbeck tells the story of a family of impoverished farmers from Oklahoma, the Joads, travelling to California in pursuit of a better life, yet only encountering more poverty, exploitation and anti-immigrant racism. Steinbeck describes in detail the environmental and social devastation, but he focuses on the commodified labour power of migrant farmers rather than commodified mushrooms. Steinbeck’s main characters are also uprooted from their entangled histories in the land and community of rural Oklahoma, but they present a more familiar face of the ecological class deprived of the means of reproduction. Steinbeck’s outcry against alienation-as-deracination is clear, but the shift in perspective facilitates the empathetic outrage required for building ecological class consciousness. Steinbeck’s strategic anthropocentrism helps human readers understand why alienation-as-deracination is a concern. (shrink)

21. yüzyılın üçüncü on yılının şafağında, insanlığın varlığı son derece tehlikeli hale geldi. Ormanlarımızı kesiyor, tatlı su akiferlerimizi tüketiyor ve hayati önem taşıyan topraklarımızı kaybediyoruz. Okyanuslarımızdaki yaşamı sıyırıp yerine yüz milyonlarca ton plastik atık koyuyoruz. Çevremizi toksik endüstriyel kimyasallarla dolduruyoruz. Kirliliğimiz, kıtalardaki yaşamın dokusunu parçalayan ısı dalgalarına, kuraklıklara ve vahşi yangınlara neden olan iklim değişikliğini tetikliyor. Ve dünyaya yeni nesiller getiriyoruz, onurlu bir varoluşun kaynaklarına erişmeye ihtiyaç duyan milyonlarca insan. Hayata yönelik tehditlerin kapsamı ve genişliği her geçen gün artmaktadır. Bu (...) sürdürülebilir bir kalkınma şekli değildir. -/- Hastalıklarımızın temel nedeni, yanlış bir düşünce tarzından kaynaklanır. Bu tam olarak ne anlama geliyor? bu, ruhsal doğamızı inkar ederken kendimizi esas olarak maddi varlıklar olarak düşündüğümüz anlamına gelir. Maddi varlıklar olarak var olduğumuzu ve başka bir şey olmadığını düşündüğümüz için öncelikle bedenlerimizi zararlardan korumaya ve maddi varlığımızı sürdürmeye önem veririz. Manevi doğamız, eğer hiç düşünülürse, fiziksel varlığımızın ikincil bir yönü olarak ele alınır - ciddiye alınmaması gereken bir şey. Bizim için önemli olan tek şey maddi dünyada ortaya çıkan fenomenlerdir - görülebilen, duyulabilen, dokunulabilen veya ölçülebilen şeyler, ancak duyularımızın bizi aldattığını biliyoruz, duyular beynin bir yapısıdır. . Gerçek bir dünya olarak kabul ettiğimiz şey bir yanılsamadır. Pozitivist ve materyalist düşüncenin tahakkümü mantıksızlığa ve yıkıma yol açar. -/- Peki bu yaklaşım bizi nereye götürdü? Bize bir mutluluk ve tatmin duygusu getirdi mi? Her günü neşeli bir işbirliği ruhu içinde, parlak umutlar ve mutlu beklentilerle dolu kalplerimizle yaşamak yerine, kendimizi diğerlerinden soyutladık ve onları rakip veya düşman olarak gördük. Düşüncelerimiz, sonsuz bir savaş, yoksulluk, açlık ve çevresel yıkım döngüsüne yol açan şüphe, korku ve açgözlülükle dolu. Yakında uyanmadıkça ve ruhsal doğamıza dikkat etmedikçe, Dünya'da insanlık için bir gelecek olmayacak. -/- Kelimeler hayattır. Kelimeler hafiftir. Kelimeler güçtür. Kelimeler enerjidir. Sözler gerçektir. Kelimeler canlandırabilir ve kelimeler de öldürebilir. Kelimeler umut verebilir veya bizi umutsuzluğa sürükleyebilir. İnsanlar barışı inşa etmek için kelimeleri, savaşmak için kelimeleri kullanırlar. Kelimeler kültürler, dinler ve milletler arasında duvarlar oluşturabilir. Ve kelimeler de köprüler kurabilir. Bir bireyin, bir ailenin, bir topluluğun, bir ülkenin ve gezegenimizin varlığı, konuştuğumuz kelimelerin gücüyle iyiye veya kötüye yönlendirilmektedir. Konuştuğumuz kelimeler bu dünyada olan her şeyden sorumludur. Bu nedenle, konuştuğumuz kelimelerden sorumlu olmalıyız. Gelecek nesiller adına, umarım her birimiz sadece parlak, ışık dolu sözler söylemek için elimizden gelen her şeyi yaparız, böylece bir gün torunlarımız ışıkla dolu bir dünyaya doğar. Kaybedecek vakit yok. Bu andan itibaren, umarım hepimiz kullandığımız kelimelere yakından bakar ve onları parlaklık ile doldurmak için sürekli çaba gösteririz. -/- Kimse bizim için hayatımızı değiştiremez. Kimse bizim için dünyayı değiştirmeyecek. Her birimizin, konuştuğumuz her kelimenin serbest bıraktığı olağanüstü, yaratıcı gücü tanımasının ve bilinçli olarak sadece şükran, teşvik ve iyi niyetle dolu kelimeleri konuşmanın zamanı geldi. Bu andan itibaren, kendimiz ve başkaları için sevgi ve bağışlama ile rezonansa giren kelimeleri seçelim. Sadece bir adım ileri gidersek bunu kesinlikle yapabiliriz. Her seferinde bir adım, her seferinde bir kelime, bilincimizdeki trajedi ve izolasyon tohumlarını söküp onları mutluluk ve uzlaşma dalgalarına dönüştürebiliriz. Kendimiz, Toprak Ana ve gelecek nesiller adına, insanlığın Dünya üzerindeki olumlu evrimine katkıda bulunan kelimeleri kullanalım. (shrink)

Is consistency the sort of thing that could provide a guide to mathematical ontology? If so, which notion of consistency suits this purpose? Mark Balaguer holds such a view in the context of platonism, the view that mathematical objects are non-causal, non-spatiotemporal, and non-mental. For the purposes of this paper, we will examine several notions of consistency with respect to how they can provide a platon-ist epistemology of mathematics. Only a Gödelian notion, we suggest, can provide a satisfactory guide to (...) a platonist ontology. Is consistency the sort of thing that could provide a guide to mathematical ontology? If so, which notion of consistency suits this purpose? Mark Bala-guer holds such a view in the context of platonism, the view that mathematical objects are non-causal, non-spatiotemporal, and non-mental. Balaguer's version of Platonism, Full-Blooded Platonism (FBP), is the view that "there are as many abstract mathematical objects as there could be-i.e., there actually exist abstract mathematical objects of all possible kinds" (Balaguer, 2017, p. 381). He continues: Since FBP says that there are abstract mathematical objects of all possible kinds, it follows that if FBP is true, then every purely mathematical theory that could be true-i.e., that is internally consistent-accurately describes some collection of actually existing abstract objects. Thus it follows from FBP that in order to acquire knowledge of abstract objects, all we have to do is come up with an internally consistent purely mathematical theory (and know that it is internally consistent). (Balaguer, 2017, p. 381) * To be published in 43rd International Wittgenstein Symposium proceedings. (shrink)

Florentin Smarandache është një nga shkrimtarët më të talentuar në letërsinë rumune të diasporës. Dashuria e saj për librin ripërtërihet gjithmonë, duke arrdhur tani para lexuesve tanë me një libër të ri të ilustruar dhe të destinuar për lexuesit më të vegjël. Kjo është një befasi e re me disa tregime të bukura për shijen e fëmijëve të ditëve tona. Florentin Smarandache është një adhurues i leximit, një krijesë frymëzimesh të zjarrta për të cilin leximi është bërë një mënyrë e (...) vërtetë jetese, një lloj zgjatje e qenies së tij. Nuk e dimë saktësisht se kur i imagjinonte krijimet e para, por e dimë se ai mësoi të lexonte e të shkruante, me hirin hyjnor, përpara se të hynte në shkollë. Ai ka qenë I magjepsur që atëherë nga fuqia e fjalës, nga mënyra se si u bashkuan për të formuar fjalë dhe nga kuptimet dhe fuqia që mund të sillnin. Pastaj e di se ai mezi priste të huazonte libra nga biblioteka e shkollës dhe se hyri në atë dhomë që dukej e madhe me shumë emocion. Florentini lexonte libër pas libri, duke dashur gjithmonë më shumë, duke pasur parasysh se nuk kalonte mjaftueshëm kohë në shoqërinë e miqve më të mirë që kishte pasur ndonjëherë. Në momentin që hap një libër të ilustruar për fëmijë, hyn në një botë tjetër, ndryshe nga ajo e të rriturve. Jeni të zhytur nga bukuria e botëve të pikturuara me ngjyra nga krijues dhe ilustrues të talentuar, pastaj takoni heronj fantastikë me të cilët gjithçka është e mundur. Autori gjithmonë i ka dashur fëmijët, poezitë dhe tregimet për të vegjlit, sepse librat për fëmijë e kanë magjepsur. Nëse e pyesni veten se si ka nisur të shkruajë, për krimtarin Florentin Smarandache, historia është shumë e bukur. Kur fëmijët filluan të shkonin në shkollë, kishin nevojë për përralla dhe poezi për raste të ndryshme, për vjeshtë, për Vitin e Ri, për dimër, për pranverë, dhe kështu ai filloi të shkruante poezi në letër, ku fëmijët ishin lexuesit dhe kritikët e saj të parë letrarë. (shrink)

Bien que l’Iran ait fondé la première république islamique, on ne peut lui attribuer la paternité de la radicalisation de l’Islam. Théorisé avant la Révolution islamique et importé en Iran à la fin de des années 1960, l’Islam radical, qui est fondamentalement sunnite, n’a guère attiré l’attention des milieux islamistes de l’Iran de l’époque, le chiisme s’accommodant mal d’une grille de lecture essentiellement salafiste. En plus d’une incompatibilité théologique, la lecture salafiste ne pouvait mobiliser la société civile, désireuse de se (...) moderniser. En effet, depuis l’adoption de la première constitution en 1906, la société iranienne s’était considérablement distancée des communautés traditionnelles, des Salafs en particulier. (shrink)