The phrase ‘Never Again,’ ‘plus jamais, ‘nie wieder,’ ‘nunc más’ and ‘nunca mais’ promises to end the atrocities of the 20th century and warns of their return if individuals and governments remain indifferent to injustices in the world. Never Again is based on the moral claim that active remembrance is central to learning from the past and to preventing violence in the future. Indeed, as President Volodymyr Zelensky argued in his speech on May 8th commemorating the end of World War (...) II, ‘Never Again’ is ‘the anthem of the civilized world.’ While the promise of Never Again was undermined by genocide in Yugoslavia and Rwanda, and the bombing of civilians in Syria and war in Afghanistan, Russia’s full-scale invasion of Ukraine tests the ethics of Never Again on a larger scale with its looming specter of nuclear war and growing list of war crimes. In an effort to understand how the very institutions that were created in the aftermath of World War II could not prevent war from returning to Europe, my argument proceeds in three parts: (1) Never Again is based on a paradox between the universal and the particular, as well as between the historical experience of individuals in the past and the universal promise to avert its reoccurrence. (2) Never Again refers to a break in historical time that links the living with memories of the dead and promises not to repeat the violence of the past in the future. At issue is the kind of intergenerational responsibility implied in the ethics of Never Again. (3) The imperative of Never Again is weakened when memory is reduced to a melancholic gaze of catastrophe that privileges a tragic understanding of history. (shrink)

Since the first lockdown in March 2020, time seems to have slowed to a continuous present tense. The Greek language has three words to express different experiences of time: aion, chronos and kairos. If aion is the boundless and limbo-like time of eternity, chronos represents chronological, sequential, and linear time. Kairos, however, signifies the rupture of ordinary time with the opportune moment, epiphany and redemption, revolution, and most broadly, crisis and emergency. This paper argues that the pandemic is impacting how (...) individuals perceive time in two ways: first, as a distortion of time in which individuals are caught between linear time (chronos) and rupture (kairos) invoking the state of emergency and second, as an extended present that blurs the passing of chronological time with its seeming eternity (aion). As a result of the perceived suspension of ordinary time, temporal understandings of the future are postponed, while the past hovers like a ghost over the present. (shrink)

[PERSONHOOD IN AFRICAN PHILOSOPHY]. W artykule została omówiona i poddana analizie debata między dwoma współczesnymi afrykańskimi filozofami Ifeanyim A. Menkitim z Nigerii oraz Kwame Gyekyem z Ghany. Debata ta dotyczy typowych dla niektórych afrykańskich kultur sposobów myślenia o istocie człowieczeństwa, tj. o byciu człowiekiem (osobą, person). Prezentowane przez tych filozofów koncepcje nie odnoszą się do żadnych konkretnych afrykańskich ludów, lecz raczej są pewnymi wzorcami idealnymi, czy też abstrakcyjnymi. Zdaniem Menkitiego w tradycyjnym myśleniu afrykańskim jednostka (individual) stopniowo nabywa pełnię człowieczeństwa w (...) oczach swojej wspólnoty wpierw poprzez internalizację obowiązujących w niej norm, a następnie przez ich przestrzeganie w dorosłym życiu. Jak wskazuje, Afrykanin jest przy tym człowiekiem bardziej w przekonaniu i w odbiorze innych niż w swoim własnym. Ale nawet jego własne przeświadczenie o byciu człowiekiem jest kreowane przez myślenie zbiorowe. Z taką perspektywą nie zgadza się Gyekye, który uważa, że człowieczeństwo nie jest u Afrykanów czymś konstytuowanym bądź potwierdzanym przez zbiorowość. W przekonaniu Gyekyego, w myśleniu afrykańskim człowieka czynią pewne symptomatyczne dlań z natury atrybuty fizyczne i umysłowe oraz towarzyszący im instynkt społeczny (sociality), który, jak mniema, jest również przyrodzony. Choć Afrykanin jest, według Gyekyego, bytem głęboko wspólnotowym, posiada również pewien potencjał niezależności od wspólnoty (lokalnej, etnicznej, religijnej), której jest członkiem. Z opisu Menkitiego wynika zaś, że przeciętny Afrykanin nie jest aktywnym sprawcą rzeczywistości i indywidualnym interpretatorem świata, w którym żyje. Artykuł opublikowany w: "Przegląd Filozoficzny. Nowa Seria", nr 3 [71]: Status człowieka. Problemy filozoficzne, naukowe i religijne, red. Jacek Hołówka, s. 259-282. (shrink)