Because of the transcendental emphasis of his critical works, Immanuel Kant has been criticised for not being able to accommodate the notion of multiplicity. This paper outlines a complex argument designed as a means to the rescue of Kant from this repudiation. To this end, the paper proposes a new, strong reading of the doctrine of aesthetic ideas that unveils the idiosyncratic play of the mental powers, constituted of two separate acts, that equips one to intuit an unnameable mark that (...) evades both empirical apprehension and logical comprehension. By analogy with the two types of cognition, stipulated in the Stufenleiter (and elsewhere), I shall suggest that the two distinct kinds of a feeling of pleasure, stirred up by the generation of an aesthetic idea, add an overlooked, aesthetic element that renders Kant a philosopher of multiplicity. (shrink)

Autobiographical reflections on Andrey Tarkovsky as a teacher.

Punishment involves the intentional infliction of harm and suffering. Both of the most prominent families of justifications of punishment – retributivism and consequentialism – face several moral concerns that are hard to overcome. Moreover, the effectiveness of current criminal punishment methods in ensuring society’s safety is seriously undermined by empirical research. Thus, it appears to be a moral imperative for a modern and humane society to seek alternative means of administering justice. The special issue of Diametros “The Abolition of Punishment: (...) Is a Non-Punitive Criminal Justice System Ethically Justified?” was brought into life precisely to give the authors a platform for such progressive inquiries. And it is now safe to say that this platform has been put to excellent use, since Valerij Zisman, Alexander Stachurski, Giorgia Brucato, Perica Jovchevski, Sofia M. I. Jeppsson, Stephen G. Morris, Benjamin Vilhauer, John Lemos, Saul Smilansky, Elizabeth Shaw, Mirko Farina, Andrea Lavazza and Sergei Levin have presented such thought-provoking texts that they are bound to set the stage for debate in the years to come. This article is an introduction to this special issue and to the authors’ papers. (shrink)

Mówiąc o historii frazeologii języka niemieckiego, należy wyróżnić dwie zasadnicze fazy. Pierwsza z nich to odległy okres sięgający jeszcze XVII w., kiedy to w centrum zainteresowania badaczy stały paremia. Na tym etapie określanie zainteresowania frazeologizmami terminem dyscyplina byłoby nieco na wyrost. Autorzy tego okresu ograniczali się bowiem do inwentaryzacji funkcjonujących w języku przysłów. W tym miejscu należy wspomnieć takie nazwiska, jak Peters czy Schottel, których prace ze względu na jakość zasługują na szczególne uznanie. Do wieku XIX nie doszło do przełomu (...) w badaniach nad frazeologizmami. Jedynym godnym uwagi jest fakt, że pojawia się termin idiomatyczność, jedna z głównych cech związków frazeologicznych, wprowadzony przez Paula. Zaowocowało to pracami, których autorzy starali się w oparciu o to kryterium dokonywać podziału zespołów wyrazowych Jednak ich zainteresowanie dalekie było jeszcze od szczegółowej analizy, a skupiało się wyłącznie na inwentaryzacji. Dopiero wiek XX za sprawą pracy Traité de stilistique franęaise Bally’ego przyniósł przełom w badaniach frazeologizmów i stworzył fundamenty, na których powstała nowa dziedzina językoznawstwa. Choć początkowo praca nie spotkała się z większym zainteresowaniem, to w latach trzydziestych i czterdziestych minionego wieku znalazła uznanie radzieckich badaczy. To dzięki takim językoznawcom, jak Vinogradov czy Černyševa nastąpił istny renesans badań związków frazeologicznych, który ostatecznie doprowadził tam do wykrystalizowania się w latach czterdziestych XX w. frazeologii jako uznanej dyscypliny językoznawstwa. Osiągnięcia radzieckiej frazeologii przeniosła na grunt niemieckiej lingwistyki Ruth Klappenbach pod koniec lat sześćdziesiątych XX w. W roku 1970 Irina Černyševa opublikowała szczegółową pracę, poświęconą niemieckiej frazeologii. Powstałe później publikacje takich autorów, jak Koller, Pilz, Burger czy Fleischer, stały się żelaznym kanonem frazeologii języka niemieckiego i na stałe ugruntowały pozycję nowej dyscypliny. Kolejne publikacje autorów z całego świata, mające często charakter interdyscyplinarny, ukazują wciąż nowe kierunki badań frazeologizmów. Tym samym stanowią one nieoceniony wkład w dalszy rozwój niemieckiej frazeologii. (shrink)