The idea that there could be spatially extended mereological simples has recently been defended by a number of metaphysicians (Markosian 1998, 2004; Simons 2004; Parsons (2000) also takes the idea seriously). Peter Simons (2004) goes further, arguing not only that spatially extended mereological simples (henceforth just extended simples) are possible, but that it is more plausible that our world is composed of such simples, than that it is composed of either point-sized simples, or of atomless gunk. The difficulty for these (...) views lies in explaining why it is that the various sub-volumes of space occupied by such simples, are not occupied by proper parts of those simples. Intuitively at least, many of us find compelling the idea that spatially extended objects have proper parts at every sub-volume of the region they occupy. It seems that the defender of extended simples must reject a seemingly plausible claim, what Simons calls the geometric correspondence principle (GCP): that any (spatially) extended object has parts that correspond to the parts of the region that it occupies (Simons 2004: 371). We disagree. We think that GCP is a plausible principle. We also think it is plausible that our world is composed of extended simples. We reconcile these two notions by two means. On the one hand we pay closer attention to the physics of our world. On the other hand, we consider what happens when our concept of something—in this case space—contains elements not all of which are realized in anything, but instead key components are realized in different features of the world. (shrink)

Initial responses to questionnaires used to assess participants' understanding of informed consent for malaria vaccine trials conducted in the United States and Mali were tallied. Total scores were analyzed by age, sex, literacy (if known), and location. Ninety-two percent (92%) of answers by United States participants and 85% of answers by Malian participants were correct. Questions more likely to be answered incorrectly in Mali related to risk, and to the type of vaccine. For adult participants, independent predictors of higher scores (...) were younger age and female sex in the United States, and male sex in Mali. Scores in the United States were higher than in Mali (P = 0.005). Despite this difference participants at both sites were well informed overall. Although interpretation must be qualified because questionnaires were not intended as research tools and were not standardized among sites, these results do not support concerns about systematic low understanding among research participants in developing versus developed countries. (shrink)

In a companion article, “Terrible Knowledge And Tertiary Trauma, Part I: Japanese Nuclear Trauma And Resistance To The Atomic Bomb” (this issue), I argue that we need to teach about the atomic bombings of Hiroshima and Nagasaki, even though the material is difficult emotionally as well as intellectually. Because of the nature of the information, this topic can be as difficult for graduate students (and their professors!) as for younger students. Teaching about the atomic bombings, however, demands special treatment if (...) we are to prevent a sense of isolation, immobilization, or helplessness in students. We can do this by building a strong community of learning, offering students as much control over their learning as possible, and helping them find ways to connect to larger social and political processes and movements that make sense of an endangered world. Here I offer some thoughts on how to teach it, along with discussion questions, applicable to K-graduate school. Since middle-school students are becoming keenly aware of the larger world through the Internet, and middle school teaching can be (comparatively) easy to adapt for other age groups, I also offer some suggestions of some materials and projects appropriate for use with that age group. (shrink)

David Miller v pracích Critical Rationalism a Out of Error se jako jeden z mála Popperových žáků snaží nejen o vysvětlení a obhájení Popperova kritického racionalismu, ale zároveň i o jeho další rozvinutí. Millerovo znovunastolení kritického racionalismu ovšem předpokládá, že k racionálnímu jednání není třeba žádných „dobrých důvodů“, ale jen argumentů. Uvedená stať se zaměřuje právě na tuto otázku existence tzv. „dobrých důvodů“ ve spojení s racionalitou a racionálním rozhodováním a ukazuje, že Millerův požadavek neexistence „dobrých důvodů“ je nejen (...) příliš radikální, ale i nepřijatelný z hlediska Popperova nebo Musgravova pojetí kritického racionalismu. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu ve (...) dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

This article serves as either an addendum or as an expansion of ideas and work developed in my 2024 book, The Rationality Project: Across the Millennia, issued by Palgrave Macmillan. The book explores 21 potential theories for explaining rationality in terms of why and how one among these can serve in the position of explanatory power. The book does not fully explain all of these candidate theories, assigning that complete role to this addendum or work-in-progress. The main reason for this (...) abbreviation in assessing all the theories in the book is that the complete coverage—which this addendum allows—of all 21 theories would become too detailed for some philosophical readers. This addendum; one may consider, is then for the more technically minded reader—although certainly not-too-technically minded readers are welcome to explore it. If it becomes too bogged in detail for those latter kinds of readers, they may end up skimming the material in this addendum, trying at least to get the general idea of how these addendum sections fit into the book's goals. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı eser (...) ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

It has been a common assumption that words are substances that instantiate or have properties. In this paper, I question the assumption that our ontology of words requires posting substances by outlining a bundle theory of words, wherein words are bundles of various sorts of properties (such as semantic, phonetic, orthographic, and grammatical properties). I argue that this view can better account for certain phenomena than substance theories, is ontologically more parsimonious, and coheres with claims in linguistics.

Heil's vision of the relationship between the manifest and scientific images is compelling. Central to his vision are the convictions that ordinary truths do not impose substantive constraints on the natures of their underlying truthmakers and, relatedly, that one and the same subject can be represented truly and aptly in different ways. But what exactly are the grounds or arguments for these convictions?

This paper argues for a particular view about in what metaphysical equivalence consists: namely, that any two metaphysical theories are metaphysically equivalent if and only if those theories are strongly hyperintensionally equivalent. It is consistent with this characterisation that said theories are weakly hyperintensionally distinct, thus affording us the resources to model the content of propositional attitudes directed towards metaphysically equivalent theories in such a way that non-ideal agents can bear different propositional attitudes towards metaphysically equivalent theories.

Abstract Theories are metaphysically equivalent just if there is no fact of the matter that could render one theory true and the other false. In this paper I argue that if we are judiciously to resolve disputes about whether theories are equivalent or not, we need to develop testable criteria that will give us epistemic access to the obtaining of the relation of metaphysical equivalence holding between those theories. I develop such ?diagnostic? criteria. I argue that correctly inter-translatable theories are (...) metaphysically equivalent, and what we need are ways of determining whether a putative translation is correct or not. To that end I develop a number of tools we can employ to discern whether a translation is a correct one. (shrink)

I argue that Schaffer’s recent defence of Spinozan Monism—the thesis that the cosmos is the only substance, or the only fundamental and integrated thing— fails to establish that the universe is uniquely fundamental. In addition, Schaffer’s own defence of his thesis offers the pluralist about fundamentality a model for responding to Schaffer’s criticism of pluralism.

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

I develop the foundation for cosmopolitan care, an underexplored variety of moral cosmopolitanism. I begin by offering a characterization of contemporary cosmopolitanism from the justice tradition. Rather than discussing the political, economic or cultural aspects of cosmopolitanism, I instead address its moral dimensions. I then employ a feminist philosophical perspective to provide a critical evaluation of the moral foundations of cosmopolitan justice, with an eye toward demonstrating the need for an alternative account of moral cosmopolitanism as cosmopolitan care. After providing (...) an explanation of how care ethics in connection with Kantian ethics generates a duty to care, I consider one main feature of cosmopolitan care, namely the theory of obligation it endorses. In developing this account, I place special emphasis on the practical ramifications of the theory by using it to analyze gender violence in conflict zones. (shrink)

Temporal dynamists argue that we should believe that there exists temporal passage because there being passage is the best explanation for the presence of our temporal phenomenology. Some non-dynamists have countered that the presence of passage makes no difference to our temporal phenomenology, and consequently that temporal phenomenology cannot be evidence that there is passage. This paper attempts to bolster this non-dynamist response by offering new arguments for the claim that the presence of passage makes no difference to our phenomenology.

This paper investigates the emotional import of literary devices deployed in fiction. Reflecting on the often-favored approach in the analytic tradition that locates fictional characters, events, and narratives as sources of readers’ emotions, I attempt to broaden the scope of analysis by accounting for how literary devices trigger non-cognitive emotions. I argue that giving more expansive consideration to literary devices by which authors present content facilitates a better understanding of how fiction engages emotion. In doing so, I also explore the (...) somatic dimension of reading fiction. (shrink)

The natural name theory, recently discussed by Johnson (2018), is proposed as an explanation of pure quotation where the quoted term(s) refers to a linguistic object such as in the sentence ‘In the above, ‘bank’ is ambiguous’. After outlining the theory, I raise a problem for the natural name theory. I argue that positing a resemblance relation between the name and the linguistic object it names does not allow us to rule out cases where the natural name fails to resemble (...) the linguistic object it names. I argue that to avoid this problem, we can combine the natural name theory with a type-realist metaphysics of language, and hold that the name is natural because the name is an instance of the kind that it names. I conclude by reflecting on the importance of the metaphysics of language for questions in the philosophy of language. (shrink)

Bir şey, Tanrı onu emrettiği için mi iyidir ya da kötüdür? sorusunu merkeze alarak oluşturulan ve yakın dönem içerisinde gerek din felsefesi ve gerekse ahlak felsefesi içerisinde tartışılan konulardan biriside “İlahi Buyruk Teorisi”dir. Bu teori kısaca, ahlaki değerlerin kaynağının, Tanrı’nın buyruklarında, yani onun emir ve yasaklarında belirlendiğini açıklamaya çalışmaktadır. Eylemlerimizin iyi ya da kötü olarak nitelendirilmesinin Tanrı’nın buyruklarıyla mı, yoksa onların Tanrı’dan bağımsız, yani, kendi doğalarından mı kaynaklandığı tartışması, ilk olarak ahlak felsefesi içerisinde Platon’un “Euthyphro” diyaloğunda kendisine yer bulmuştur. Bununla (...) beraber Hristiyan teolojisi içerisinde Aziz Augustinus, Duns Scotus ve Thomas Aquinas isimler; İslam düşüncesi içerisinde ise, “Hüsün ve Kubuh” meselesi adı altında Mu’tezile, Eş’ariyye ve Matüridiyye gibi ekoller konuya dair yaklaşımlarını ortaya koymaya çalışmıştır. Son olarak daha yakın dönemde din felsefesi içerisinde Philip L. Quinn, Robert M. Adams ve Janine Marie Idziak gibi birçok isim bu teoriye yönelik kapsamlı çalışmalar ve argümanlar geliştirmiştir. (shrink)

Mehdiyev’in Bir Bilme Teorisi adını verdiği eser, içerisinde birçok kavram ve problemi barındırması açısından oldukça zengin ve ufuk açıcı bir teoridir. Onun, bilgi söz konusu olduğunda medeniyet, bilim, teoloji ve sanat gibi sosyal epistemoloji içerisindeki kavramlara atıfla karşılaştırmalar yapması ve inanç, kanı gibi kavramlar üzerinden değerlendirmelerde bulunması; mevcut literatür içindeki kavramlara dair gerek olumlu gerekse olumsuz yeni bakış açılarını bize sağlarken, ayrıca mevcut problemleri, hem çağdaş hem de klasik teoriler içinde ele alması, bize ufuk açıcı yorumlar da kazandırmaktadır.

This paper is the product of an interdisciplinary, interreligious dialogue aiming to outline some of the possibilities and rational limits of supernatural religious belief, in the light of a critique of David Hume’s familiar sceptical arguments -- including a rejection of his famous Maxim on miracles -- combined with a range of striking recent empirical research. The Humean nexus leads us to the formulation of a new ”Common-Core/Diversity Dilemma’, which suggests that the contradictions between different religious belief systems, in conjunction (...) with new understandings of the cognitive forces that shape their common features, persuasively challenge the rationality of most kinds of supernatural belief. In support of this conclusion, we survey empirical research concerning intercessory prayer, religious experience, near-death experience, and various cognitive biases. But we then go on to consider evidence that supernaturalism -- even when rationally unwarranted -- has significant beneficial individual and social effects, despite others that are far less desirable. This prompts the formulation of a ”Normal/Objective Dilemma’, identifying important trade-offs to be found in the choice between our humanly evolved ”normal’ outlook on the world, and one that is more rational and ”objective’. Can we retain the pragmatic benefits of supernatural belief while avoiding irrationality and intergroup conflict? It may well seem that rationality is incompatible with any wilful sacrifice of objectivity. But in a situation of uncertainty, an attractive compromise may be available by moving from the competing factions and mutual contradictions of ”first-order’ supernaturalism to a more abstract and tolerant ”second-order’ view, which itself can be given some distinctive intellectual support through the increasingly popular Fine Tuning Argument. We end by proposing a ”Maxim of the Moon’ to express the undogmatic spirit of this second-order religiosity, providing a cautionary metaphor to counter the pervasive bias endemic to the human condition, and offering a more cooperation- and humility-enhancing understanding of religious diversity in a tense and precarious globalised age. (shrink)

This paper empirically investigates one aspect of the folk concept of time by testing how the presence or absence of directedness impacts judgements about whether there is time in a world. Experiment 1 found that dynamists, showed significantly higher levels of agreement that there is time in dynamically directed worlds than in non-dynamical non-directed worlds. Comparing our results to those we describe in Latham et al., we report that while ~ 70% of dynamists say there is time in B-theory worlds, (...) only ~ 45% say there is time in C-theory worlds. Thus, while the presence of directedness makes dynamists more inclined to say there is time in a world, a substantial subpopulation of dynamists judge that there is time in non-directed worlds. By contrast, a majority of non-dynamists judged that there was time in both growing block worlds and C-theory worlds, with no significant differences between the means. Experiment 2 found that when participants are only presented with non-dynamical worlds—namely, a directed world and a non-directed world—they report significantly higher levels of agreement that there is time in B-theory worlds. However, the majority of participants still judge that there is time in C-theory worlds. We conclude that while the presence of directedness bolsters judgements that there is time, most people do not judge it to be necessary for time. (shrink)

The anglophone philosophy profession has a well-known problem with gender equity. A sig-nificant aspect of the problem is the fact that there are simply so many more male philoso-phers than female philosophers among students and faculty alike. The problem is at its stark-est at the faculty level, where only 22% - 24% of philosophers are female in the United States (Van Camp 2014), the United Kingdom (Beebee & Saul 2011) and Australia (Goddard 2008).<1> While this is a result of the (...) percentage of women declining at each point through-out the standard career trajectory, recent large-scale studies in the United States (Paxton et al. 2012) and Australia (Goddard et al. 2008) have identified a key drop-off point as the transi-tion between taking introductory classes and majoring in philosophy. So why do dispropor-tionately few female students choose to major in philosophy? (shrink)

We investigated, experimentally, the contention that the folk view, or naïve theory, of time, amongst the population we investigated is dynamical. We found that amongst that population, ~ 70% have an extant theory of time that is more similar to a dynamical than a non-dynamical theory, and ~ 70% of those who deploy a naïve theory of time deploy a naïve theory that is more similar to a dynamical than a non-dynamical theory. Interestingly, while we found stable results across our (...) two experiments regarding the percentage of participants that have a dynamical or non-dynamical extant theory of time, we did not find such stability regarding which particular dynamical or non-dynamical theory of time they take to be most similar to our world. This suggests that there might be two extant theories in the population—a broadly dynamical one and a broadly non-dynamical one—but that those theories are sufficiently incomplete that participants do not stably choose the same dynamical theory as being most similar to our world. This suggests that while appeals to the ordinary view of time may do some work in the context of adjudicating disputes between dynamists and non-dynamists, they likely cannot do any such work adjudicating disputes between particular brands of dynamism. (shrink)

Why is there female under-representation among philosophy majors? We survey the hypotheses that have been proposed so far, grouping similar hypotheses together. We then propose a chronological taxonomy that distinguishes hypotheses according to the stage in undergraduates’ careers at which the hypotheses predict an increase in female under-representation. We then survey the empirical evidence for and against various hypotheses. We end by suggesting future avenues for research.

It is widely thought that grounding is a hyperintensional phenomenon. Unfortunately, the term ‘hyperintensionality’ has been doing double-duty, picking out two distinct phenomena. This paper clears up this conceptual confusion. We call the two resulting notions hyperintensionalityGRND and hyperintensionalityTRAD. While it is clear that grounding is hyperintensionalGRND, the interesting question is whether it is hyperintensionalTRAD. We argue that given well-accepted constraints on the logical form of grounding, to wit, that grounding is irreflexive and asymmetric, grounding is hyperintensionalTRAD only if one (...) endorses a sentential operator view of grounding. We argue that proponents of the sentential operator view will need to distinguish two importantly different kinds of hyperintensionalityTRAD—weak and strong—and we offer them a way to do so. (shrink)

Hypocrites are often thought to lack the standing to blame others for faults similar to their own. Although this claim is widely accepted, it is seldom argued for. We offer an argument for the claim that nonhypocrisy is a necessary condition on the standing to blame. We first offer a novel, dispositional account of hypocrisy. Our account captures the commonsense view that hypocrisy involves making an unjustified exception of oneself. This exception-making involves a rejection of the impartiality of morality and (...) thereby a rejection of the equality of persons, which we argue grounds the standing to blame others. (shrink)

Empirical work has lately confirmed what many philosophers have taken to be true: people are ‘biased toward the future’. All else being equal, we usually prefer to have positive experiences in the future, and negative experiences in the past. According to one hypothesis, the temporal metaphysics hypothesis, future-bias is explained either by our beliefs about temporal metaphysics—the temporal belief hypothesis—or alternatively by our temporal phenomenology—the temporal phenomenology hypothesis. We empirically investigate a particular version of the temporal belief hypothesis according to (...) which future-bias is explained by the belief that time robustly passes. Our results do not match the apparent predictions of this hypothesis, and so provide evidence against it. But we also find that people give more future-biased responses when asked to simulate a belief in robust passage. We take this to suggest that the phenomenology that attends simulation of that belief may be partially responsible for future-bias, and we examine the implications of these results for debates about the rationality of future-bias. (shrink)

Recent research (Latham, Miller and Norton, forthcoming) reveals that a majority of people represent actual time as dynamical. But do they, as suggested by McTaggart and Gödel, represent time as essentially dynamical? This paper distinguishes three interrelated questions. We ask (a) whether the folk representation of time is sensitive or insensitive: i.e., does what satisfies the folk representation of time in counterfactual worlds depend on what satisfies it actually—sensitive—or does is not depend on what satisfies it actually—insensitive, and (b) (...) do those who represent actual time as dynamical, represent time in all possible worlds as dynamical—what we call insensitive dynamism—or do they represent time in all possible worlds as dynamical only conditional on the actual world in fact being dynamical—what we call sensitive dynamism and (c) do dynamists and non-dynamists deploy two different representations of time, or deploy the same representation, but disagree about what actually satisfies that representation? We found no evidence that the folk representation of time is sensitive, or that the folk representation of time is essentially dynamical in either sense, though we did find evidence of a shared representation, on which dynamical features are sufficient, but not necessary, for time. (shrink)

Deflationists hold that it does not seem to us, in experience, as though time robustly passes. There is some recent empirical evidence that appears to support this contention. Equally, empirical evidence suggests that we naïvely represent time as dynamical. Thus deflationists are faced with an explanatory burden. If, as they maintain, the world seems to us in experience as though it is non-dynamical, then why do we represent time as dynamical? This paper takes up the challenge of investigating, on the (...) part of the deflationist, one candidate explanation. We hypothesise that people’s belief that the future is what we call deliberatively open partly explains why they represent time as dynamical. In a series of two experiments we test this hypothesis. We find no evidence that beliefs about deliberative openness explain why people represent time as dynamical. Hence there remains an explanatory burden for the deflationist to discharge. (shrink)

It has widely been assumed, by philosophers, that most people unambiguously have a phenomenology as of time passing, and that this is a datum that philosophical theories must accommodate. Moreover, it has been assumed that the greater the extent to which people have said phenomenology, the more likely they are to endorse a dynamical theory of time. This paper is the first to empirically test these assumptions. Surprisingly, our results do not support either assumption. One experiment instead found the reverse (...) correlation: people were more likely to report having passage phenomenology if they endorsed a non-dynamical theory of time. Given that people do not have an unambiguous phenomenology as of time passing, we conclude that this is suggestive evidence in favor of veridical non-dynamism—the view that our phenomenology is veridical, and that it does not unambiguously represent that time passes. Instead, our phenomenology veridically has some quite different content. (shrink)

Much current debate in the metaphysics of time is between A-theorists and B-theorists. Central to this debate is the assumption that time exists and that the task of metaphysics is to catalogue time’s features. Relatively little consideration has been given to an error theory about time. Since there is very little extant work on temporal error theory the goal of this paper is simply to lay the groundwork to allow future discussion of the relative merits of such a view. The (...) paper thus develops a conceptual framework from within which to evaluate claims about the actual existence, or not, of temporality as that notion appears in folk discourses about time, and from there to examine claims about the counterfactual existence, or not, of temporality so conceived. We subsequently apply this framework to three extant positions drawn from physics and metaphysics that deny the existence of time. We show that only one of these positions is a folk temporal error theory; that is, a view that denies the existence of time as that notion is operative in our everyday thought and talk. (shrink)

Philosophers have long noted, and empirical psychology has lately confirmed, that most people are “biased toward the future”: we prefer to have positive experiences in the future, and negative experiences in the past. At least two explanations have been offered for this bias: belief in temporal passage and the practical irrelevance of the past resulting from our inability to influence past events. We set out to test the latter explanation. In a large survey, we find that participants exhibit significantly less (...) future bias when asked to consider scenarios where they can affect their own past experiences. This supports the “practical irrelevance” explanation of future bias. It also suggests that future bias is not an inflexible preference hardwired by evolution, but results from a more general disposition to “accept the things we cannot change”. However, participants still exhibited substantial future bias in scenarios in which they could affect the past, leaving room for complementary explanations. Beyond the main finding, our results also indicate that future bias is stake-sensitive and that participants endorse the normative correctness of their future-biased preferences and choices. In combination, these results shed light on philosophical debates over the rationality of future bias, suggesting that it may be a rational response to empirical realities rather than a brute, arational disposition. (shrink)

People are ‘biased toward the future’: all else being equal, we typically prefer to have positive experiences in the future, and negative experiences in the past. Several explanations have been suggested for this pattern of preferences. Adjudicating among these explanations can, among other things, shed light on the rationality of future-bias: For instance, if our preferences are explained by unjustified beliefs or an illusory phenomenology, we might conclude that they are irrational. This paper investigates one hypothesis, according to which future-bias (...) is explained by our having a phenomenology that we describe, or conceive of, as being as of time robustly passing. We empirically tested this hypothesis and found no evidence in its favour. Our results present a puzzle, however, when compared with the results of an earlier study. We conclude that although robust passage phenomenology on its own probably does not explain future-bias, having this phenomenology and taking it to be veridical may contribute to future-bias. (shrink)

We present a novel model of individual people, online posts, and media platforms to explain the online spread of epistemically toxic content such as fake news and suggest possible responses. We argue that a combination of technical features, such as the algorithmically curated feed structure, and social features, such as the absence of stable social-epistemic norms of posting and sharing in social media, is largely responsible for the unchecked spread of epistemically toxic content online. Sharing constitutes a distinctive communicative act, (...) governed by a dedicated norm and motivated to a large extent by social identity maintenance. But confusion about this norm and its lack of inherent epistemic checks lead readers to misunderstand posts, attribute excess or insufficient credibility to posts, and allow posters to evade epistemic accountability—all contributing to the spread of epistemically toxic content online. This spread can be effectively addressed if people and platforms add significantly more context to shared posts and platforms nudge people to develop and follow recognized epistemic norms of posting and sharing. (shrink)

The notion of an extended simple region (henceforth ESR) has recently been marshalled in the service of arguments for a variety of conclusions. Exactly how to understand the idea of extendedness as it applies to simple regions, however, has been largely ignored, or, perhaps better, assumed. In this paper we first (§1) outline what we take to be the standard way that philosophers are thinking about extendedness, namely as an intrinsic property of regions. We then introduce an alternative picture (§2), (...) according to which extendedness is extrinsic. In §3 we argue that it matters which way of thinking about extendedness is the right one, since how ESRs behave is sensitive to what extendedness consists in, and various arguments that appeal to ESRs turn out to be unsound if extendedness is extrinsic rather than intrinsic. (shrink)

What distinguishes causation from grounding? One suggestion is that causation, but not grounding, occurs over time. Recently, however, counterexamples to this simple temporal criterion have been offered. In this paper, we situate the temporal criterion within a broader framework that focuses on two aspects: locational overlapping in space and time and the presence of intermediaries in space and time. We consider, and reject, the idea that the difference between grounding and causation is that grounding can occur without intermediaries. We go (...) on to use the fact that grounding and causation both involve intermediaries to develop a better temporal criterion for distinguishing causation from grounding. The criterion is this: when a cause and effect are spatially disjoint, there is always a chain of causal intermediaries between the cause and the effect that are extended in time. By contrast, when the grounds and the grounded are spatially disjoint, there is always a chain of grounding intermediaries, but the chain need not be extended in time, it can be purely spatial. The difference between grounding and causation, then, is that causation requires time for chaining in a way that grounding does not. (shrink)

Why does female under- representation emerge during undergraduate education? At the University of Sydney, we surveyed students before and after their first philosophy course. We failed to find any evidence that this course disproportionately discouraged female students from continuing in philosophy relative to male students. Instead, we found evidence of an interaction effect between gender and existing attitudes about philosophy coming into tertiary education that appears at least partially responsible for this poor retention. At the first lecture, disproportionately few female (...) students intended to major. Further, at the first lecture, female students were less interested in philosophy, were less self-confident about philosophy, and were less able to imagine themselves as philosophers. Similarly, female students predicted they would feel more uncomfortable in philosophy classes than male students did. Further study with a control is warranted to determine whether this interaction effect is peculiar to philosophy, or whether it is indicative of a more general gendered trend amongst first year undergraduate students. (shrink)