In contemporary philosophy of science, the no-miracles argument and the pessimistic induction are regarded as the strongest arguments for and against scientific realism, respectively. In this paper, I construct a new argument for scientific realism which I call the anti-induction for scientific realism. It holds that, since past theories were false, present theories are true. I provide an example from the history of science to show that anti-inductions sometimes work in science. The anti-induction for scientific realism has several advantages over (...) the no-miracles argument as a positive argument for scientific realism. (shrink)

Evolutionary theory coheres with its neighboring theories, such as the theory of plate tectonics, molecular biology, electromagnetic theory, and the germ theory of disease. These neighboring theories were previously unconceived, but they were later conceived, and then they cohered with evolutionary theory. Since evolutionary theory has been strengthened by its several neighboring theories that were previously unconceived, it will be strengthened by infinitely many hitherto unconceived neighboring theories. This argument for evolutionary theory echoes the problem of unconceived alternatives. Ironically, however, (...) the former recommends that we take the realist attitude toward evolutionary theory, while the latter recommends that we take the antirealist attitude toward it. (shrink)

The absolute pessimistic induction states that earlier theories, although successful, were abandoned, so current theories, although successful, will also be abandoned. By contrast, the relative pessimistic induction states that earlier theories, although superior to their predecessors, were discarded, so current theories, although superior to earlier theories, will also be discarded. Some pessimists would have us believe that the relative pessimistic induction avoids empirical progressivism. I argue, however, that it has the same problem as the absolute pessimistic induction, viz., either its (...) premise is implausible or its conclusion does not probably follow from its premise. (shrink)

Selectivism holds that some theoretical contents of most present theories will be preserved in future theories. By contrast, optimistic realism holds that most theoretical contents of most present theories will be preserved in future theories. I construct a pessimistic induction over selectivists to undermine selectivism, and an optimistic induction over optimistic realists to support optimistic realism. The former holds that since the selectivists of the early twentieth century were overly cautious about their present theories, those of the early twenty-first century (...) are also overly cautious about their present theories. The latter holds that since the optimistic realists of the early twentieth century were right about their present theories, those of the early twenty-first century are also right about their present theories. (shrink)

Lyons (2016, 2017, 2018) formulates Laudan’s (1981) historical objection to scientific realism as a modus tollens. I present a better formulation of Laudan’s objection, and then argue that Lyons’s formulation is supererogatory. Lyons rejects scientific realism (Putnam, 1975) on the grounds that some successful past theories were (completely) false. I reply that scientific realism is not the categorical hypothesis that all successful scientific theories are (approximately) true, but rather the statistical hypothesis that most successful scientific theories are (approximately) true. Lyons (...) rejects selectivism (Kitcher, 1993; Psillos, 1999) on the grounds that some working assumptions were (completely) false in the history of science. I reply that selectivists would say not that all working assumptions are (approximately) true, but rather that most working assumptions are (approximately) true. (shrink)

Artykuł nawiązuje do dyskusji wokół uzgodnienia realizmu naukowego z argumentem pesymistycznej indukcji (PI) i jest próbą jej rozwinięcia. Przedstawia propozycję dodatkowej argumentacji na rzecz realizmu naukowego, odwołującą się do pominiętej w realizmie strukturalnym i semirealizmie relacji korespondencji między następującymi po sobie teoriami. Pokazuje, że choć sposób argumentowania przyjęty w dotychczasowej dyskusji, opierający się na strategii divide et impera, trafnie odnosi się do przypadków zmiany teorii podobnych, do zastąpienia teorii optycznej Fresnela teorią elektromagnetyczną światła, to nie jest odpowiedni dla przypadków zmiany (...) teorii, w których poprzedniczka i następczyni pozostają w relacji korespondencji. Rozwiązanie Worralla pomija istotne przesłanki, jakie z tej relacji wynikają dla rozumienia ciągłości teoretycznej. Uwzględnienie specyficznej różnicy zakresu zjawisk w następujących po sobie teoriach, które łączy relacja korespondencji, pozwoliło wskazać inny rodzaj ciągłości między teoriami i sformułować dodatkowe uzasadnienie dla realistycznego stanowiska wobec tego typu zmiany teorii. Wykazano, że w przypadku relacji korespondencji aproksymacyjna prawdziwość teorii i jej ciągłość mają inny charakter niż przyjmowany w strategii divide et impera, gdyż opierają się na innej relacji między następującymi po sobie teoriami. Odwołanie się do ograniczonego zakresu poprzedniczki i jej „lokalnego” względem następczyni charakteru pozwoliło uniknąć niektórych zarzutów, wysuwanych przeciwko argumentom na rzecz realizmu naukowego, odwołujących się do relacji korespondencji. W świetle przeprowadzonych rozważań teza, że zmiana dojrzałych teorii, odnoszących sukces, przeczy ich aproksymacyjnej prawdziwości, nie znajduje właściwego odniesienia do przypadków zmiany teorii, w wyniku której poprzedniczkę i następczynię łączy relacja korespondencji. Przedstawiona argumentacja uchyla zarzut PI w stosunku do tego rodzaju zmiany teorii i nie narzuca niektórych ograniczeń realizmu naukowego wynikających z realizmu strukturalnego. --------------- Zgłoszono: 24/03/2021. Zrecenzowano: 18/06/2021. Zaakceptowano do publikacji: 05/07/2021. (shrink)

Ważnym elementem współczesnej dyskusji pomiędzy realizmem i antyrealizmem naukowym jest próba nadania realistycznej interpretacji historycznemu faktowi zmiany teorii w nauce. Fakt ten według L. Laudana podważa nie tylko najważniejszy argument na rzecz realizmu naukowego, ale i najważniejsze tezy tego stanowiska. Argumentem kwestionowanym przez Laudana jest twierdzenie H. Putnama, że ogromny sukces nauki w przewidywaniu zjawisk i rozwijaniu nowych technologii świadczy przynajmniej o aproksymacyjnej prawdziwości teorii naukowych. Laudan wykazuje jednak fakty z historii nauki, gdy odnoszące sukces teorie okazywały się z biegiem (...) czasu fałszywe. Powiązany z tym argument przeciwko realizmowi, zwany pesymistyczną indukcją (PI), głosi, iż skoro przeszłe teorie, które odniosły sukces, okazywały się fałszywe z perspektywy nowszych, to także obecne odnoszące sukces teorie mogą okazać się w przyszłości fałszywe. Podważa to tezę odnośnie związku sukcesu teorii z jej aproksymacyjną prawdziwością. Ważnym wyzwaniem dla realizmu naukowego staje się zatem uzgodnienie jego tez z faktem zmiany teorii w nauce. Najbardziej znaczących rozwiązań tego problemu dostarcza realizm strukturalny zaproponowany przez J. Worralla i semirealizm A. Chakrawarttiego. Oba stanowiska przyjmują tę samą strategię obrony realizmu, zwaną divide et impera, uznającą, że nie całe teorie, lecz tylko ich fragmenty bezpośrednio związane z sukcesem spełniają tezy realizmu. Realizm naukowy w tych sformułowaniach zostaje w znacznym stopniu ograniczony i osłabiony. Celem artykułu jest przedstawienie tych rozwiązań i pokazanie z jednej strony realistycznych odpowiedzi na argument PI, jakich dostarczają te stanowiska, z drugiej ograniczeń, jakie z nich wynikają dla realizmu naukowego. Osłabiona wersja realizmu, jaką one proponują, również nie jest wolna od istotnych trudności, na jakie musi odpowiedzieć zarówno realizm strukturalny, jak i semirealizm. Identyfikacja tych trudności może stanowić wskazówkę dla dalszego rozwoju stanowiska realistycznego. (shrink)

Indispensablists contend that accepting scientific realism while rejecting mathematical realism involves a double standard. I refute this contention by developing an enhanced version of scientific realism, which I call interactive realism. It holds that interactively successful theories are typically approximately true, and that the interactive unobservable entities posited by them are likely to exist. It is immune to the pessimistic induction while mathematical realism is susceptible to it.