We introduce an effective translation from proofs in the display calculus to proofs in the labelled calculus in the context of tense logics. We identify the labelled calculus proofs in the image of this translation as those built from labelled sequents whose underlying directed graph possesses certain properties. For the basic normal tense logic Kt, the image is shown to be the set of all proofs in the labelled calculus G3Kt.

We introduce translations between display calculus proofs and labeled calculus proofs in the context of tense logics. First, we show that every derivation in the display calculus for the minimal tense logic Kt extended with general path axioms can be effectively transformed into a derivation in the corresponding labeled calculus. Concerning the converse translation, we show that for Kt extended with path axioms, every derivation in the corresponding labeled calculus can be put into a special form that is translatable to (...) a derivation in the associated display calculus. A key insight in this converse translation is a canonical representation of display sequents as labeled polytrees. Labeled polytrees, which represent equivalence classes of display sequents modulo display postulates, also shed light on related correspondence results for tense logics. (shrink)

My essay will take as its point of departure the paragraph from Gershom Scholem’s “Reflections on Jewish Theology,” in which he depicts the modern religious experience as the one of the "void of God" or as "pious atheism". I will first argue that the "void of God" cannot be reduced to atheistic non-belief in the presence of God. Then, I will demonstrate the further development of the Scholemian notion of the ‘pious atheism’ in Derrida, especially in his Lurianic treatment of (...) Angelus Silesius, whose modern mysticism emerges in Derrida’s reading as the ‘almost-atheism’. The interesting feature of this development is that, while for Scholem, the ‘void of God’ is a predominantly negative experience, for Derrida, it becomes an affirmative model of modern – not just Jewish, but more generally, Abrahamic – religiosity which, on the one hand, touches upon atheistic non-belief in the divine presence here and now, yet, on the other, still insists on commemorating the ‘withdrawn God’ through his ‘traces.’ What, therefore, for Scholem, constitutes the ultimate cry of despair, best embodied in Kafka’s work – for Derrida, reveals the more positive face of the modern predicament in which God has absented himself in order to make room for the creaturely reality. And while Scholem envisages redemption as the full restoration of the divine presence – Derrida redefines redemption as the ‘pious’ work of deconstruction to be undertaken in the ‘almost-atheistic’ condition of irreversible separation between God and the world. (shrink)

The purpose of the study was to explore the role of emotions, promotion-prevention orientation and feedback on cognitive engagement. In the experiment participants had the possibility to engage in a categorization task thrice. After the first categorization all participants were informed that around 75% of their answers were correct. After the second categorization, depending on the experimental condition, participants received feedback either about success or failure. Involvement in the third categorization was depended on participants’ decision whether to take part in (...) it or not. Each time, before and after categorization, the emotional state was assessed. Results showed that promotion orientation predicted experiencing curiosity before the task, which in turn led to a higher cognitive engagement in the first categorization. Promotion and prevention orientation moderated the type of emotional response to positive feedback. Promotion orientation also predicted cognitive engagement after the feedback of success was provided. Generally results confirmed the positive effect of positive emotions as well as promotion orientation on cognitive engagement. (shrink)

It is shown that Gqp↑, the quantified propositional Gödel logic based on the truth-value set V↑ = {1 - 1/n : n≥1}∪{1}, is decidable. This result is obtained by reduction to Büchi's theory S1S. An alternative proof based on elimination of quantifiers is also given, which yields both an axiomatization and a characterization of Gqp↑ as the intersection of all finite-valued quantified propositional Gödel logics.

Obóz Kultury 2.0 Mirosław Filiciak, Alek Tarkowski, Agata Jałosińska, Andrzej Klimczuk, Maciej Rynarzewski, Jacek Seweryn, Stunża M., D. Grzegorz, Marcin Wilkowski & Anna Orlik .

Scientific experiments which try to examine free will are faced with various critical arguments — both philosophical and methodological. In this article I will present the most important and the most interesting critical arguments attacking two the most influential experiments: Benjamin Libet experiment and John‐Dylan Haynes experiment. In the first part of the article I will consider a particular criticism of Libet paradigm, which loses its importance in context of Haynes paradigm. Next I will present critical arguments which attack both (...) Haynes and Libet experiments (and probably all other psychophysiological experiments facing free will problem). Because of this analysis I will consider informative value of presented experiments in context of existence of free will. (shrink)

Niniejszy tekst jest poświęcony kwestii nicości w myśleniu Heideggera. Dokonana w Byciu i czasie analiza struktury Dasein wydobywa na jaw wiele jej istotnych aspektów, a właściwie egzystencjałów, z których jednym byłaby trwoga. W trwodze świat „staje się” nicością, ukazuje się w sposób pusty i bezlitosny, ale zarazem odsłania to Dasein możliwość jego autentycznej egzystencji, możliwość zin¬dywidualizowanego bycia-w-świecie. W wykładzie Czym jest metafizyka? Heidegger powraca do problematyki nicości, rozumiejąc ją już inaczej niż czyniła to metafizyka: mianowicie nicość była warunkiem umożliwiającym jawność (...) bytu dla człowieka. Bycie: nicość: to samo – ogólnie rzecz ujmując, Heidegger będzie twierdził, że nicość przynależy do bycia, co syntetycznie wyraża właśnie ta jego późna formuła. Ponieważ kwestia bycia jest ściśle związana z kwestią czasu, stąd problematyka nicości łączy się najściślej u Heideggera z problematyką temporalności, temporalności ujmowanej – co koniecznie trzeba podkreślić – ekstatycznie. Temporalizacja byłaby według Heideggera wolną oscylacją pierwotnej czasowości otwartego horyzontu, co umożliwiałoby światowanie (Welten), czyli wchodzenie bytów w świat. Z tej perspektywy, w wykładzie Metafizyczne podstawy logiki, nicość jest określana jako nihil originarium. Świat to nicość, która wydarza się wraz i dzięki pierwotnemu czasowaniu się, co późny Heideggera będzie także rozumiał jako czwarty wymiar czasu (Czas i bycie). Nicość jest także tematyzowana przez Heidggera w Przyczynkach do filozofii, gdzie jest z kolei objaśniana jako istotowa wibracja (Erzitterung) Bycia (Sein). Podczas seminarium w Le Thor (1969) Heidegger powie, że w wydarzaniu (Ereignis) nie zostało już pomyślane nic greckiego. Wydarzanie nie „jest”, ale „daje”, „wydarza” bycie i czas. Bycie to jednak nie metafizycznie rozumiana obecność. Bycie to także nie nieobecność, nie sprowadza się ono bowiem do metafizycznie rozumianej nicości, nicości pojmowanej w opozycji do bytu, ale to nicość w sensie nihil originarium, nicość w sensie temporalnym, a może nawet i energetycznym. Tak ujmowana przez Heideggera nicość zdaje się i tak jednak „zanikać” w nieprzedstawianym, niewyrażalnym wydarzaniu, wydarzaniu uchodzącym za ostatnie „słowo” jego filozofii. (shrink)

W artykule tym przedstawiam koncepcję rozwoju autorstwa wybitnego nigeryjskiego myśliciela i demokraty Claude’a Akego. Ake zaproponował abstrakcyjny paradygmat rozwoju społeczeństw afrykańskich w warunkach demokracji. Paradygmat ten opiera się na rolnej strategii rozwoju, zgodnie z którą powinien być on uzyskiwany małymi krokami i pierwotnie generowany na wsi. Ake zdefiniował rozwój jako proces, „poprzez który ludzie kształtują i zmieniają siebie oraz swoją sytuację życiową, by osiągać wyższe poziomy cywilizacyjne, zgodnie z własnymi wyborami i wartościami”. Zdaniem nigeryjskiego myśliciela, rozwój jako proces zbiorowy powinien (...) być wytwarzany przez tych, którzy mają go doświadczać. Ake krytykował dominujący, jego zdaniem, zachodni paradygmat rozwoju Afryki, zgodnie z którym rozwój może zostać narzucony Afrykanom z zewnątrz, a demokratyczna władza wcale nie musi stanowić warunku sine qua non rozwoju. W opinii Akego, zachodnie próby zintensyfikowania rozwoju w Afryce, które cechował brak zrozumienia dla afrykańskich uwarunkowań kulturowych, w tym sposobów myślenia i życia Afrykanów, skończyły się porażką. Koncepcja Akego, choć ciekawa i poparta ważnymi argumentami oraz przykładami, nie jest wolna od uogólnień i sprzeczności. Co więcej, jak się wydaje, nigeryjski myśliciel zaprezentował model rozwoju bliski autarkii i wyzuty z realiów współczesnej ekonomii. W konsekwencji krytycznie oceniam część opinii Akego i ukazuję podstawowe, moim zdaniem, ich mankamenty. (shrink)