In this paper, we shall describe and critically evaluate four contemporary theories which attempt to solve the problem of the infinite regress of reasons: BonJour's ‘impure’ coherentism, BonJour's foundationalism, Haack's ‘foundherentism’ and Dancy's pure coherentism. These theories are initially put forward as theories about the justification of our empirical beliefs; however, in fact they also attempt to provide a successful response to the question of their own ‘metajustification.’ Yet, it will be argued that 1) none of the examined theories is (...) successful as a theory of justification of our empirical beliefs, and that 2) they also fall short of being adequate theories of metajustification. It will be further suggested that the failure of these views on justification is not coincidental, but is actually a consequence of deeper and tacitly held problematic epistemological assumptions (namely, the requirements of justificatory generality and epistemic priority), whose acceptance paves the way towards a generalized scepticism about empirical justification. (shrink)

Αναμφίβολα, όσοι γνώρισαν προσωπικά και όχι μόνο μέσα από τα κείμενά του τον Ευθύμη Παπαδημητρίου, θα θυμούνται ότι ο ίδιος κατέφευγε συχνά σε αυτήν την έκφραση, όταν αναφερόταν σε κάτι αυτονόητο ή σε κάτι δύσκολο στην πραγμάτωση του και άρα δεν σχετίζεται άμεσα με τη συνήθη χρήση της ως έκφραση στην αγγλική γλώσσα. Επιπλέον, οι ίδιοι μάλλον θα συμφωνήσουν μαζί μου, ότι οι παρελθοντικοί χρόνοι που θα ακουστούν/θα χρησιμοποιηθούν σήμερα εδώ και θα τον αφορούν, θα δημιουργήσουν, μάλλον, αμηχανία, αφού, αν (...) θέλουμε να είμαστε ακριβείς στην περιγραφή μας οφείλουμε να προκρίνουμε στις αναφορές μας για εκείνον, ως πιο ενδεδειγμένο χρόνο έναν Εξακολουθητικό Ενεστώτα, ο οποίος στην περίπτωση του Παπαδημητρίου μπορεί αβίαστα να συμπαρουσιάζεται με έναν Οραματικό Μέλλοντα…. (shrink)