Zjawisko autotranslacji czy autoprzekładu zawiera się w schemacie komunikacji dwujęzycznej przy udziale nowej instancji tłumacza = autora. Ważne staje się pytanie o inwariancję translatorską, tym bardziej że lego rodzaju przekładowi przypisuje się większą swobodę i częstszą tendencję do przetworzeń. Postulowana przez Christiane Nord lojalność tłumacza wobec tekstu wyjściowego oraz odbiorcy docelowego nabiera w tym kontekście innego wymiaru. Autoprzekład porusza się, podobnie jak przekład tradycyjny, na płaszczyźnie interlingwalnej, która niesie czasem większe ryzyko „melanżu” językowego w przypadku, jeśli autor poza tym, że (...) jest osobą bilingwalną, to jeszcze publikuje dwujęzycznie. Porównanie wersji paralelných T. Rittnera pokazuje przykładowe pomyłki interlingwalne, pojawiające się w tekstach autorskich. (shrink)

Autorka wychodzi w swych rozważaniach od lingwistycznego pojęcia dialogu i jego typów. Najw8Żniejszymi cechami tego pojęcia są: (a) co najmniej dwóch rozmówców, (b) ustna realizacja, (c) zmiana mówiącego, (d) kontekst sytuacji komunikatywnej. W celu potwierdzenia słuszności swych wywodów powołuje się autorka m. in. na badania K. Brinkera i H. Ramgego. Charakteryzując poszczególne fazy rozmowy, omawia etap wstępny, jądro rozmowy i fazę końcową. Te elementy i ich wzajemna współzależność powinny być podstawą lingwistycznego opisu typów dialogu. Typy te wyróżnić można na podstawie (...) liczby interlokutorów, determinacji temporalnej, pozycji sytuacyjno-społecznej rozmówców i ich liczby, stopnia przygotowania do danej rozmowy, tematycznych czynników modalnych, jak i określenia stopnia publiczności prowadzonej rozmowy. Jak słusznie zauważa autorka analiza języka mówionego powinna przebiegać w dwóch zasadniczych wymiarach: (a) perspektywa mówiącego, (b) perspektywa obserwatora. Jest to próba teoretyczno-praktycznego podejścia do rzadko przeprowadzanych w Polsce badań niemieckiego języka mówionego. (shrink)

Komentarze prasowe należą, obok tekstów satyryczno-rozrywkowych i komentarzy redakcyjnych, do tekstów o dużym potencjale illokucyjnym i silnym działaniu opiniotwórczym, choć wielu autorów, m. in. Nowag i Schalkowski, zwraca tu uwagę nie na ich charakter opiniotwórczy, perswazyjny, lecz bardziej na ich funkcje służące wyjaśnianiu, uzasadnianiu, argumentowaniu reprezentowanego stanowiska czy poglądu. Komentarz istnieje intertekstowo, zawsze w odniesieniu do notki prasowej, jako jej uzupełnienie. Na przykładzie komentarzy prasowych, dotyczących przyznania Polsce i Ukrainie organizacji EURO 2012, omówione zostało ich znaczenie funkcjonalne oraz strukturalne.