Artikel ini akan membahas perdebatan dan status manusia dalam Antroposen. Antroposen secara populer dikenal sebagai bagian dari rentang skala waktu geologis ketika aktivitas manusia dianggap memiliki pengaruh secara global pada sistem geologi bumi. Akan tetapi, hanya Holosen yang masih dipertahankan secara formal hingga saat ini. Tesis Antroposen membawa pro dan kontra di antara peneliti geologi. Mereka yang mendukung Antroposen tetap bersikukuh bahwa Antroposen nyata dan perlu untuk diratifikasi. Sedangkan bagi mereka yang kontra justru menganggap, Antroposen hanya gairah spekulasi yang tidak (...) dapat melepaskan diri dari sifat antroposentrisme. Terlepas dari perdebatan dan usaha ratifikasi Antroposen, artikel ini akan memberikan justifikasi ontologis bahwa manusia terlibat dan memiliki daya kausal atas konstelasi skala waktu geologi. Status manusia harus dilepaskan dari segala term antroposentrisme untuk dapat menjelaskan trajektori Antroposen yang bercirikan terra incognita, objek yang unik dan berpotensi secara kompleks dapat membentuk skala waktu geologi lain di masa depan. Selain geologi, Antroposen juga mulai mempengaruhi cara pandang ilmu non-geologi dalam melihat realitas. (shrink)

Artikel ini memaparkan perihal gagasan rasionalitas teknologis Herbert Marcuse dalam kerangka filsafat teknologi. Dalam perkembangannya filsafat teknologi Herbert Marcuse mengalami peluang kemajuan dan juga celah-celah kritik. Selain itu, rasionalitas teknologis sangat berpengaruh terhadap perang melawan strategi neo-liberal. Karena dalam rasionalitas teknologis memuat seluruh siasat kapitalisme dalam melakukan strategi seperti halnya membuka jalur demokrasi, memanipulasi media dan bahasa, serta menelurkan nalar positivistik dalam segala kegiatan kemanusiaan yang justru telah menyengsarakan seluruh aspek kehidupan. Perkembangan rasionalitas teknologis dalam lingkaran Teori Kritis, karenanya, masih (...) dapat dipertimbangkan sebagai suatu teori yang berpeluang untuk menembus batasan-batasan ekstrim kehidupan masyarakat kontemporer. (shrink)

Social Media is part of contemporary technology that is the contentious subject matter within the society. It is paradoxical when social media should provide techniques and objects that serve human being in a positive way, but at the same time, it can dehumanize human being such as alienation. The main problem is because the lack of impact of public policy, which does not involve society in the democratic sphere. The article is about the possibility of democratization social media in the (...) discourse of philosophy of technology. I refer to Andrew Feenberg’s Critical Theory of Technology (CTT) for opening discourse and criticizing social media. Social Media should be changed by the critical view to analyze the internal contradictions in technocracy, which view social media merely as an instrument and value-free. In the other hand, CTT will lead into the discourse of instrumentalization theory, technological rationality, technical code and democratization of social media. I conclude this article by applying CTT to delineate extant approach and consideration of democratization of social media in Indonesian through critical thinking participation and emotional education in the public sphere. (shrink)

This article elucidates the neutrality of social media in the discourse of philosophy of technology. I prefer to Don Ihde’s postphenomenology and Andrew Feenberg’s critical theory of technology for opening discourse and criticizing the status of neutrality in social media. This article proves that social media cannot be neutral because there are internal contradictions in technocracy that view social media merely as an instrument. Through postphenomenology, social media becomes non-neutral because it has the relation intensionality between human and technology based (...) on four basic forms of technological mediation: embodiment relations, hermeneutic relations, alterity relations, and background relations. In another side, the critical theory of technology will be bringing discourse in instrumentalization theory, post-technological rationality, and technological democratization perspective. I conclude this article by describing social media users in Indonesia have to actualize in the democratization of the social media through active participation in the critical reasoning framework and sensitivity feeling in the public sphere. (shrink)

Berawal dari ketertarikan Ihde dalam melihat dunia-kehidupan yang telah berubah secara persepsional. Instrumen teknologis telah mentransformasi cara pandang manusia tentang dunianya. Memahami persepsional manusia, Ihde menggunakan fenomenologi instrumental untuk menjelaskan bagaimana pengalaman indrawi manusia secara intensional dan perseptual berekstensi lewat artefak teknologi.

Kemajuan ilmu pengetahuan dan teknologi dewasa ini merupakan bukti dari pencapaian intelektual manusia. Perkembangan ilmu pengetahuan tidak semata-mata dibuktikan melalui wujud kemajuan “cepat-saji” dalam praksis kehidupan. Zaman sekarang segala hal mudah dicari dan didapat, mulai dari memesan online makanan hingga mengunduh referensi ilmu pengetahuan. Kematangan proses keilmuan tidak dapat terlepas dari berbagai lintas peristiwa historis revolusi ilmu pengetahuan.

Bu kitapta, Ebû İshâk es-Saffâr’ın (öl. 534/1139) kelâmî görüşleri, Telḫîṣü’l-edille li-ḳavâʿidi’t-tevḥîd adlı eserinde Allah’ın isimlerinin anlamlarını açıklarken yaptığı yorumlar çerçevesinde ele alınmaktadır. Ebû İshâk es-Saffâr, 6./12. yüzyıl Hanefî-Mâtürîdî âlimlerinden biridir. Kelâma dair Telḫîṣü’l-edille eserinde esmâ-i hüsnâ konusuna ayrıntılı olarak yer vermektedir. İki cilt hâlinde yayımlanan bu eserin yaklaşık üçte birlik bir kısmını esmâ-i hüsnâ konusu oluşturmaktadır. Bu kısım incelendiğinde, Saffâr’ın Allah’ın varlığı, birliği ve sıfatları ile ilgili konular başta olmak üzere pek çok konuyu 175 esmâ-i hüsnâya dayanarak izah ettiği görülmektedir. (...) O, esmâ-i hüsnâ bölümünde yer vermediği bazı isimlere ise müstakil başlıklar altında değinmektedir. Örneğin el-Mütekkelim ismi kelâm sıfatını bağlamında ve halku’l-Kur’ân ile icâz’ul-Kur’ân gibi konularla ilişkili bir şekilde ele almaktadır. Bu isimler de listeye dahil edildiğinde sayı 178’e ulaşmaktadır. Bu durumda eserin yarısını esmâ-i hüsnâ konusu teşkil etmektedir. -/- Saffâr, esmâ-i hüsnâ bölümünde alfabetik bir sıra içerisinde ele aldığı ilâhî isimleri öncelikle lugavî (semantik) yönden izah etmektedir. Sonrasında ise değerlendirdiği ilahî ismi, bir kelâm konusu ile bağlantı kurarak kelâmî perspektifle açıklamaktadır Esmâ-i hüsnâ temelinde ele alınan konuların hilâfet meselesi hariç diğer kelâm bahislerini kapsadığı görülmektedir. Saffâr öncesi Hanefî-Mâtürîdî kelâm literatürü içinde esmâ-i hüsnânın bu kadar kapsamlı ele alındığı başka bir eser bilinmemektedir. -/- Bu kitap; üç ana bölümden oluşmaktadır. “Metodolojik Çerçeve” başlıklı giriş bölümünde çalışmanın konusu, önemi, amacı, yöntemi ve kaynakları hakkında bilgi verilmiştir. Birinci bölümde Saffâr’ın yaşadığı sosyokültürel çevre olan Mâverâünnehir bölgesi ile Buhara ve Merv şehirlerinin siyasî, sosyal ve dinî durumu ortaya konulmaya çalışılmıştır. İkinci bölümde esmâ-i hüsna konusunun anlaşılmasına temel oluşturan isim, tesmiye, müsemmâ, sıfat ve vasf gibi kavramlar ile esmâ-i hüsnânın sayısı ve ihsâsı gibi kelâmî tartışmalara değinilmiştir. Sonrasında Saffâr öncesi dönemde kaleme alınan esmâ-i hüsnâ litaratürü hakkında bilgi verilmiştir. Bölüm sonuna Saffâr’ın rivayet ettiği 178 ilahî isme dair ayrıntılı bir tablo eklenmiştir. Üçüncü bölümde öncelikle, Saffâr’ın esmâ-i hüsnâyı izah ederken dikkate aldığı kelâmî ilkeler tespit edilmeye çalışılmıştır. Sonrasında ise Saffâr’ın Telḫîṣü’l-edille’de ilâhî isimleri açıklarken ortaya koyduğu kelâmî görüş ve değerlendirmeler belirlenerek sistematik bir şekilde kategorize edilmiştir. Bu kapsamda ele alınan her konunun sonuna ilgili ilâhî isimleri ve bağlantılı olduğu tartışmaları içeren tablolar eklenmiştir. Sonuç bölümünde ise Saffâr’ın esmâ-i hüsnâ anlayışına dayanan kelâm yöntemine dair ulaştığımız sonuçlara yer verilmiştir. Bu kitapta onun, esmâ-i hüsnânın %75’inde kelâmî yorumlarda bulunduğu ve bilgi-varlık bahsinden âhiret hayatına kadar bütün kelâm konularını esmâ-i hüsnâ ile bağlantılı yorumladığı tespit edilmiştir. Ulaşılan bu sonuçlar, Saffâr’ın kelâm anlayışının ilâhî isimlerin yorumuna dayandığını ortaya koymaktadır. [his book discusses the theological views of Abū Isḥāq al-Ṣaffār d. 534/1139), within the framework of his comments on the meanings of Allah’s names, provided in his work titled Talkhīṣ al-adilla. Abū Isḥāq al-Ṣaffār is one of the Ḥanafite-Māturīdite scholars in the 6th/12th century. In his work titled Talkhīṣ al-adilla li-qawāʿid al-tawḥīd on kalām, he spared extensive space for al-asmāʾ al-husnā. Approximately one third of this work, published in two volumes, is devoted to al-asmāʾ al-husnā. An examination of the related section reveals that al-Ṣaffār explains many issues, particularly those related to the existence, unity and attributes of Allah, based on 175 al-asmāʾ al-husnā. He mentions some of the names that he does not include in the al-asmāʾ al-husnā section under separate headings. For example, the name al-Mutakallim is addressed within the context of the attribute of kalām and in relation to subjects, such as the khalq al-Qurʾān and i‘jaz al-Qurʾān. Upon the addition of these names to the list, the number names reaches 178. This means that half of the work deals with the subject of al-asmāʾ al-husnā. -/- al-Ṣaffār lists the divine names in alphabetical order and explains them semantically in the chapter of al-asmāʾ al-husnā. Then he goes on to clarify each divine name through a theological lens with a specific reference to the subject of kalām. In the pre-Saffar Ḥanafite-Māturīdite theological literature, there is no other work that addresses al-asmāʾ al-husnā in such an extensive way. -/- This book consists of three main sections. The first section titled “Methodological Framework”, elaborates on the focus, significance, purpose and method of the study, along with the sources used. The first part describes the political, social and religious status of Transoxiana (Mā-warāʾ al-Nahr) region and the cities of Bukhara and Marw, the sociocultural environment in which Saffar lived. The second chapter addresses various concepts, which promote the understanding of al-asmāʾ al-husnā, such as name, tasmiya, musammā, attribute and qualification in addition to the theological debates such as the number and iḥṣāʾ of al-asmāʾ al-husnā. Then, it provides information about the al-asmāʾ al-husnā literature produced in the pre- Ṣaffār period. The end of each chapter comes with a detailed table with the 178 divine names mentioned by al-Ṣaffār. In the third chapter, the author initially discusses the theological principles that al-Ṣaffār considered while explaining the essence of al-asmāʾ al-husnā. This section also determines and systematically categorizes the theological views and evaluations put forward by al-Ṣaffār while explaining the divine names in Talkhīṣ al-adilla. The tables with the divine names and the related discussions can be seen at the end of the discussion for each subject. The last section presents the conclusions reached, regarding the kalām method based on al-Ṣaffār’s understanding of the essence of al-asmāʾ al-husnā. The present study revealed that he made theological interpretations in 75% of the al-asmāʾ al-husnā and interpreted all theological issues ranging from the subjects of knowledge and existence to the Afterlife in connection with the al-asmāʾ al-husnā. These results indicate that al-Ṣaffār's understanding of kalām is based on the interpretation of the divine names.]. (shrink)

Wittgenstein’ın bir yaşam olayı olarak görmediği ölümün ne anlama geldiğine ilişkin düşüncesi açımlanıyor. Wittgenstein’ın düşüncesinin varlık-bilimsel dayanağı olan tek bir dünyanın var sayılması birden çok dünya varsayılan bir yaklaşımla karşılaştırılıyor.

Pańcāstikāya-samgraha or Pańcāstikāya-sāra (known briefly as Pańcāstikāya and spelled commonly as Panchastikay) is one of the four most important and popular works of Ācārya Kundakunda (circa first century B.C.), the other three being Samayasāra, Pravacanasāra and Niyamasāra. The original text is in Prakrit language and contains a total of 173 verses (gāthā). Pańcāstikāya means ‘five-substances-with-bodily-existence’ and these are: the soul (jīva), the physical-matter (pudgala), the medium-of-motion (dharma), the medium-of-rest (adharma), and the space (ākāśa). These five substances collectively constitute the universe-space (...) (loka). Outside this universe-space (loka) is the infinite non-universe-space (aloka), comprising just the pure space (ākāśa). The substance-of-time (kāla dravya) which renders assistance to all substances in their continuity of being through gradual changes is not an ‘astikāya’ since it occupies a single space-point and, therefore, does not possess the characteristic of body (kāya). Pańcāstikāya-samgraha expounds the Jaina metaphysics – the philosophy of being and knowing – including the nature of the pure soul-substance (jīvāstikāya) which is integral to the seven realities (tattva), the nine objects (padārtha), and the six substances (dravya). While the substance (dravya) never leaves its essential character of existence (sattā), it undergoes origination (utpāda), destruction (vyaya) and permanence (dhrauvya). There is inseparable association between the qualities (guņa) and the substance (dravya). The discussion relies on the ‘doctrine of conditional predication’ (syādvāda) and the ‘seven-nuance system’ (saptabhańgī), as expounded by Lord Jina. (shrink)

2011-2020 yılları arasında yazdıklarım arasından seçip derlediğim bu dosyada farklı amaçlarla yazılıp bütünsel bir anlatı oluşturmak arzusuyla bir araya getirilmiş yazılar var. İçindeki yazıların başlıkları sırasıyla şöyle: 1. Maddesiz ama manalı ufuklar; 2. Wittgenstein'ın ölümsüz dünyasında kim öle, kim kala?; 3. Hilbert izlencesinin izinde; 4. Adcılık adına yeni bulgular; 5. Doğa ile oynanan oyunlarda hakikat arayışı; 6. Hakikat-sonrası hakikat araştırmaları; 7. Ekolojik bir etik arayışı: hakikat-sonrası, yalan, dolan; peki ya daha sonrası? Söz konusu yazılarla arzulanan bütünsel anlatıya göre bu (...) çalışma zihin-beden ikiliği, özdeşleştirme dizgeleri, adcılık, kamusal akıl yürütme ve çevre etiği gibi konularda felsefece değinilerden oluşan bir doğa felsefesine giriş denemesi olarak değerlendirilebilir. (shrink)

Bhaktāmara Stotra is the magnum opus composition of Ācārya Mānatunga (circa 7th century CE). Bhaktāmara Stotra eulogizes the supreme attributes of Lord Ādinātha, the first Tīrthaṅkara. This is perhaps the most well-known adoration of Lord Jina that is not only recited but memorized, with great devotion and reverence, by a large number of people among the Jaina community, Digambara and Śvetāmbara. It is believed that the worthy soul accumulates enormous propitiousness by reading Bhaktāmara Stotra with devotion. Hundreds of thousands of (...) instances, ancient and recent, must have come to light where people claimed to have benefitted miraculously by the recitation of and reflection on this sacred composition. This slim volume is a useful reference text for international readers. It will be of interest not only to Hindi-loving scholars but also to those looking for an authentic English rendering of Bhaktāmara Stotra. Besides the transliteration in English of the original Sanskrit verse, the meaning of each verse has been given both in Hindi and English languages. The Preface of the book contains, besides other useful information, a synopsis of the concept of empirical (vyavahāra) time (kāla), and a brief life-story of Lord Ādinātha, the first Tīrthaṅkara, as expounded in the Scripture. (shrink)