With the release of Laudato Si (2015) Pope Francis has introduced new conceptual language into Catholic social teaching (CST), what he has called "integral ecology." His intent appears to be grounded in the realization that "It is essential to seek comprehensive solutions which consider the interactions with natural systems themselves and with social systems" (LS, no. CXXXVIII). Pope Francis goes on to make the case that ''We are faced not with two separate crises, one environmental and the other social, but (...) rather with one complex crisis with isboth social and environmental" (LS, no. CXXXVIII). Consequently, in order to solve this crisis we need to utilize "an integrated approach to combating poverty, restoring dignity to the excluded, and at the same time pro­ tecting nature" (LS, no. CXXXVlll). This perspective represents a major development in CST whereby the encyclical connects the dots between ecology/environment, economics and society, three essential aspects of what many in the environmental community and elsewhere see as in­ dispensable for humanity to achieve a sustainable relationship with the Earth. While this is extremely important for articulating a Catholic vision of sustainability, that is not the direction we take in this article. Rather our intent is to use the concept of integral ecology to do three things:(1) examine a current case in the U.S. that has received signif­ icant media attention as well as notoriety-the water crisis in Flint, Michigan; (2) describe how our recent understanding of the epigenetic impacts of environmental toxins casts a new and ominous light on this crisis and on other instances of environmental toxin exposure, and (3) propose some ideas on how epigenetic research might enlarge our in­ terpretation of basic aspects of CST highlighted in Laudato Si such as human dignity, justice and the common good. (shrink)

This paper presents an alternative interpretation of what Milan Kundera tells us about the contents of the ostriches’ speech, which does not involve a satirical puncturing of the ominous atmosphere. Their talk sounds like human talk earlier in the book because they are being turned into parrots.

The security problems of Nigeria have continued to stare at her very ominously and intermittently harass her, both within and outside her shores. These have lingered on and have created a clog on the wheel of the country's progress, indeed dramatically stagnating, and to say the least, truncating the mainstay of the country's survival. Several interpretations, theories, analyses, syntheses, and jingoistic conceptualization have been propagated, all producing the same result. From scientific to technological approach, religious to ritualist approach, political to (...) social approach, the security situation rather than improving, is static and under some regimes retarded. Academic contributions, especially ideas from the humanities and indeed the discipline of history are jettisoned, in fact, quickly dusted into the waste bin. The concern of this paper is to attempt a historical investigation of the security problems in Nigeria, identifying them to show how information and communication technology can help in curbing these challenges, using the realist paradigm as a theoretical framework. This study identifies Nigerians as the cause of her security problems, who rather than face these seismic challenges head-on, abandon them – a cowardly act, ending in futility and deeper chaos. This study adopts both primary and secondary sources of data collection. It is hoped that if academic exercises are not mere, this input may create a turnaround in the security situation in Nigeria. (shrink)

In lieu of an abstract, here is a brief excerpt of the content:Philosophy and Literature 26.1 (2002) 207-215 [Access article in PDF] Notes and Fragments Poetics of Sentimentality Rick Anthony Furtak IN HIS MAJOR WORK, The Passions, Robert Solomon argues that emotions are judgments. 1 Through a series of persuasive examples, he shows that emotions are best understood as mental states which involve certain beliefs about the world. This means that every emotion has an object: if I am angry at (...) John for stealing my car, the object of my anger is the fact (or what I take to be a fact) that my car has been stolen by John. If I find out that this is not the case, that my car has not even left the garage, then my anger should vanish along with its justification. 2 The key point here is that anger, like any other emotion, may be reasonable or inappropriate depending on the situation. If there is nothing to be angry about, then it would be irrational for me to cultivate anger simply because I enjoy having this particular emotion. In general, emotional responses are cognitively flawed whenever they are at odds with the properties of their objects. If we want our judgments to be realistic and not delusional, then we must avoid this kind of error.It is curious, then, that Solomon has written an essay in which he categorically declares that "there is nothing wrong with sentimentality." 3 For it would appear that his theory of emotion provides precisely the terms needed in order to specify what is wrong with it. If emotions are judgments, then "sentimentality" ought to be an important critical term to designate the habit of having emotions that involve either impaired or mistaken judgment. Nevertheless, Solomon is willing to defend any and every episode of tender emotion, of the kind associated with the [End Page 207] death of Little Nell in The Old Curiosity Shop (S, p. 240). He suggests that the more we can muster up this sort of response to literature or life, the better. What he seeks to encourage, in other words, is what Hume would call "delicacy" of (aesthetic) taste and of (ethical) passion. 4 But while Hume acknowledges that sensitivity to beauty and to ugliness are two sides of the same coin, such that anyone who is susceptible to lively enjoyments is also liable to undergo pungent sorrows, Solomon wants to promote only the tender aspect of emotion.On the principle of passionate maximization, it is good if I can be tenderly affected by a poem—any poem! The problem with such crass emotion-stoking is that it precludes the possibility of distinguishing between, for instance, the two stanzas below. Both are by Wilfred Owen: the first was written in 1914 and the second in 1918. 5 I O meet it is and passing sweet To live in peace with others, But sweeter still and far more meet To die in war for brothers. II Bent double, like old beggars under sacks, Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge, Till on the haunting flares we turned our backs And towards our distant rest began to trudge. Men marched asleep. Many had lost their boots But limped on, blood-shod. All went lame; all blind; Drunk with fatigue; deaf even to the hoots Of tired, outstripped Five-Nines that dropped behind. Only if emotions did not involve rational judgment could a person's passionate response to these two stanzas be a matter of indifference. But it seems that, on the contrary, an essential component of understanding them is recognizing that they express irreconcilable cognitive attitudes. The tone of the 1918 stanza is strikingly different from that of the earlier one, even though they share roughly the same topic. The latter stanza is stark and ominous, and filled with vivid detail; the one from 1914 is sweet and vague. Clearly, we might describe the earlier of the two as "sentimental"—the question is, what kind of judgment does [End Page 208] it involve? I suggest that its insipid jingles endorse the view that war is a delightful opportunity to nurture brotherhood and gain... (shrink)

Este artigo tem por objetivo mostrar que no quinto capítulo, § 186, de Para além de bem e mal, Nietzsche critica a pretensão clássica dos filósofos de fundamentar a moral e de formular uma ciência da moral, porém sem jamais indagar-se sobre o sentido da própria moral e sua problemática. E mais, expor que tal crítica nietzscheana atinge Arthur Schopenhauer, cuja fundamentação da moral estaria implícita na seguinte asseveração: “neminen laede, imo omines, quantum potes, iuva! – não faças mal a (...) ninguém, mas antes ajuda a todos que puderes!”. Portanto, a partir de uma leitura lógica e estrutural do Para além de bem e mal, § 186, investigaremos no que redundou esta tarefa schopenhaueriana de fundamentar a moral. (shrink)

Idea integracji europejskiej nie jest wymysłem naszych czasów. Jest to proces złożony, który dojrzewał na przestrzeni kilku wieków i który w naszym stuleciu zaczął nabierać wyrazistych kształtów. Społeczeństwa europejskie znużone bezsensem wzajemnie wyniszczających wojen, zaczęły poszukiwać takiej formy koegzystencji, która umożliwiłaby im wspólne decydowanie o polityce, gospodarce czy kulturze. W roku 1950 francuski minister spraw zagranicznych Robert Schuman zadeklarował gotowość rządu francuskiego do współpracy z rządem niemieckim w sektorze węgla i stali, w celu zagwarantowania pokoju na kontynencie. Plan Schumana urzeczywistnił (...) się z chwilą podpisania w Paryżu 18 kwietnia 1951 r. przez sześć państw zachodnioeuropejskich: Niemcy, Francję, Włochy, Luksemburg, Belgię i Holandię, układu o Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali (EWWiS). Kolejne dwa traktaty o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euratom) podpisane w Rzymie 25 marca 1957 r. miały na celu rozszerzenie współpracy gospodarczej na inne sektory, takie jak rolnictwo, rybołówstwo, komunikacja, handel zagraniczny oraz utworzenie wspólnego rynku gospodarczego. Aby cel ten został osiągnięty, państwa członkowskie zdecydowały się na kolejne kroki integracyjne, jakimi były unia gospodarcza i walutowa. Drogę do tego procesu otworzył podpisany 7 lutego 1992 r. w Maastricht Traktat o Unii Europejskiej. Ratyfikacja Układu z Maastricht stała się okazją dokonania pewnych zmian w niemieckiej konstytucji, do której wprowadzono nowy zapis w art. 23 o Unii Europejskiej. Unia stała się celem nadrzędnym państwa niemieckiego, a Bundestag i Bundesrat otrzymały jasne cele i zadania w sprawach dotyczących Unii Europejskiej. Fakt ten świadczy o ogromnym znaczeniu Unii dla Niemiec. Niemcy są jednym z najbogatszych państw piętnastki. Ich PKB przekracza 20 tys. ECU i jest jednym z najwyższych w Unii. Motorem niemieckiej gospodarki jest przemysł, a zwłaszcza prężnie rozwijający się przemysł samochodowy. Unia Europejska jest dla Niemiec ważnym rynkiem zbytu - 60% eksportu w ramach Unii Europejskiej zajmuje eksport niemiecki. Poziom, który Niemcy osiągnęli w przeciągu 50 lat od zakończenia drugiej wojny światowej, nie byłby możliwy bez ścisłej współpracy pozostałych państw europejskich. Zniesienie ceł oraz wszelkich barier gospodarczych stworzyło ogromne możliwości handlowe i nie tylko. Ważnym krokiem w intensyfikacji wzajemnych stosunków było utworzenie unii gospodarczej i monetarnej, mającej na celu wprowadzenie do 2002 wspólnej waluty EURO. Wraz z postępującą integracją wewnątrz Unii Europejskiej pod koniec lat osiemdziesiątych dokonały się w Europie ważne zmiany historyczne. Europa Środkowa i Wschodnia uwalnia się, w wyniku reform przeprowadzanych w Związku Radzieckim przez Michaiła Gorbaczowa, spod totalitarnych rządów komunistycznych. W roku 1991 wybucha w Moskwie pucz, który wykorzystują republiki radzieckie, ogłaszając swoją niepodległość. W Polsce i na Węgrzech odbywają się obrady okrągłego stołu, w wyniku których komuniści oddają władzę opozycji. Do ostrych konfliktów dochodzi natomiast w Czechosłowacji i Rumunii, gdzie oddanie władzy nie odbywa się bez przelewu krwi. Zmiany polityczne nie ominęły również NRD. W nocy z 9 na 10 listopada 1989 r. runął mur berliński, a 3 października 1990 r. dokonuje się zjednoczenie obu państw niemieckich. Wraz ze zjednoczeniem NRD staje się członkiem Unii Europejskiej. Proces ten odbywa się jednak na innych zasadach, niż przewidują to unijne procedury mówiące o przyjęciu nowych członków w swoje szeregi. W dniu zjednoczenia Wschodnie Niemcy przejmują prawo pierwotne oraz 80% prawa wtórnego Unii. Poza tym otrzymują znaczną pomoc w ramach funduszy strukturalnych. Wiele państw Europy Środkowo- Wschodniej chętnie podzieliłoby los NRD i szybko zintegrowałoby się z zachodnioeuropejskimi strukturami. Dlatego też od początku lat dziewięćdziesiątych zauważamy intensywne starania tych państw o przyjęcie w struktury Unii Europejskiej. W roku 1991 Polska i Węgry podpisały jako pierwsze państwa byłego Bloku Wschodniego Układy Europejskie. W ślad za nimi poszły Bułgaria, Litwa, Łotwa, Estonia, Rumunia, Słowenia, Słowacja i Czechy. Od 1994 r. kraje te wystąpiły oficjalnie o członkostwo w Unii Europejskiej. Przystąpienie do Unii spotyka się w społeczeństwie z wieloma negatywnymi reakcjami. Polacy coraz bardziej sceptycznie odnoszą się do spraw Unii Europejskiej i do przyszłego w niej członkostwa, choć z pewnością można by liczyć na wiele. Chociażby na ustabilizowanie gospodarki, młodej demokracji oraz stosunków polsko-niemieckich. Przeszkodą i problemem na drodze do integracji jest sytuacja polskiego rolnictwa, kwestia wykupu ziem polskich przez Niemców oraz utraty tożsamości narodowej. Również Niemcy obawiają się rozszerzenia. Politycy natomiast wydają się być motorem integracji europejskiej. Helmut Kohl, były kanclerz Niemiec, postawił sobie nawet za cel zintegrowanie krajów środkowoeuropejskich ze strukturami zachodnimi do 2002 r., podając za powód swej decyzji utrzymanie stabilności gospodarki i pokoju w tym regionie. Jego następca Gerhard Schröder nie jest już takim optymistą. Podczas niemieckiego przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej ma zamiar zająć się w pierwszej kolejności interesami niemieckimi oraz sprawami dotyczącymi wewnętrznych problemów Unii Europejskiej. Kwestia rozszerzenia zeszła na plan dalszy. Czy jest to słuszna koncepcja - pokaże czas. (shrink)