Is there any relation between Plato’s political thinking and his cosmology – physical theory? If there is, how can it be outlined? Does the natural world constitute for Plato a leader thread, so that he can give shape to his ideal Republic (Politeia)? Which are the ratios that are shown? In which way does Plato derive ideas to form his political theory, through nature? Is the platonic state too much of an ideal to be considered utopian not only from philosophy (...) scholars, but also from the majority of people? Or is it, instead, absolutely consistent to the platonic cosmological prototype that the Athenian philosopher creates in Timaeus to explain creation and being? Why does Plato in his mainly cosmological work decide to dedicate a noteworthy part to speak, primarily, about the achievements of the city where he himself and all those who converse with him live? The above questions outline the framework of the present work, which aims to locate and underline the principal –in our opinion- developments in Plato’s political thinking, in Timaeus and the Laws. Timaeus is widely known because it is primarilt a complete – although tough in understanding- expression of Plato’s cosmological and cosmogenic perceptions. Laws, and in particular the 10th book we are concerned in the current study, offers –after Plato’s Republic- a new perspective of his concern about the citizen, the city, and politics. The parallel approach of these two platonic works aims to point out the close relation of Plato’s political thinking with the greater knowledge of the construction and function of the world, and to highlight the holisticity of platonic thought. --- Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της πολιτικής θεωρίας του Πλάτωνα και της κοσμολογίας του – φυσικής θεωρίας; Αν ναι, πώς αυτή σκιαγραφείται; Συνιστά ο φυσικός κόσμος ένα οδηγητικό νήμα για τον Πλάτωνα, ώστε να διαμορφώσει την ιδανική πολιτεία; Ποιες είναι οι αναλογίες που προκύπτουν; Με ποιο τρόπο ο Πλάτωνας αντλεί μέσω της φύσης ιδέες για την διαμόρφωση της πολιτικής του θεωρίας; Πώς αντιστοιχούν οι ιδέες αυτές στον πολιτικό δέον γενέσθαι; Είναι η πλατωνική πολιτεία τόσο ιδανική ώστε πολλοί μελετητές της φιλοσοφίας αλλά και μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων να τη θεωρούν ουτοπική, ή, αντίθετα, είναι απόλυτα συνεπής προς το κοσμολογικό πρότυπο που διαμορφώνει ο Αθηναίος φιλόσοφος στον Τίμαιο, για να εξηγήσει τη δημιουργία και την ύπαρξη; Γιατί στο κατεξοχήν κοσμολογικό αυτό έργο του, ο Πλάτων επιλέγει να αφιερώσει υπολογίσιμο τμήμα του για να μιλήσει καταρχήν για τα κατορθώματα της πόλης στην οποία ζει ο ίδιος και όσοι συνδιαλέγονται μαζί του; Τα ανωτέρω ερωτήματα προσδιορίζουν το πλαίσιο στο οποίο κινείται η παρούσα εργασία, η οποία έχει σκοπό να εντοπίσει και να επισημάνει τα κυριότερα –κατά τη γνώμη μας- σημεία του Τιμαίου και των Νόμων, στα οποία αναπτύσσεται η πολιτική σκέψη του Πλάτωνα. Ο Τίμαιος είναι έργο ευρύτατα γνωστό κυρίως διότι συνιστά την πλήρη -αν και δυσνόητη- έκφραση των κοσμολογικών και κοσμογονικών αντιλήψεων του Πλάτωνα. Οι Νόμοι, και ιδιαίτερα το 10ο βιβλίο που μας απασχολεί στην παρούσα μελέτη, συνιστούν μια εκ νέου –μετά την Πολιτεία- έκφραση της έγνοιας του Πλάτωνα για τον πολίτη, την πόλη και την πολιτική. Η παράλληλη θεώρηση των δύο αυτών πλατωνικών έργων στοχεύει στο να επισημάνει την στενή σχέση της πλατωνικής πολιτικής σκέψης με την ευρύτερη γνώση της κατασκευής και λειτουργίας του κόσμου, και να αναδείξει την ολιστικότητα της πλατωνικής σκέψης. (shrink)

Neuroplasticity, the capacity of the brain to induce changes in response to environmental stimuli, entails a continuous rearrangement of the neural network through a complex interaction between genetics and environment. Within this process, the plastic brain uses its internal representations to predict future conditions and proactively proceed to actions. It can be said that plasticity demands a rethinking of the concept of determinism as the process of coming-to-be is directly related to modifications produced by experience. Pure determinism and complete randomness (...) are the two ends of a spectrum of positions relevant to the debate of the existence of free will. However, none conceptually supports free decision-making. How brain activity and the conscious experience of volition are related to one another has been a matter of significant research, with a plethora of findings indicating that early brain signals precede the self-reported time of the decision to act. The meaning of these findings, however, has been debated at both a theoretical and empirical level and the controversy is still ongoing. Consciousness is intertwined with free will along the dimension of time as it would otherwise be purposeless, taking place right at the next moment. Electrical activity of the brain is a measure of neurophysiological function and contributes to the understanding of processes that underlie high-order cognitive functions. A multidisciplinary approach in the study of free will could be designed in a way that philosophical concepts are connected to neural correlates by psychologically functionalizing them in terms of cognitive abilities. Such abilities are at the margins of conscious and nonconscious sensory information and are closely linked to brain processes of executive functions like attentional control and working memory. (shrink)

During the Covid-19 pandemic, public policy was not driven by findings from public health research, but by politicians’ desire to pursue their own interests. The media and politicians inflamed mass hysteria and then imposed ill-considered lockdowns to “solve” the problem. Lockdowns not only failed to protect those at risk from the virus, but also caused enormous collateral damage. Public choice theory helps explaining this decision-making. -/- .

Εκτενής Βιβλιοκριτική της έκδοσης: Plotinus Ennead VI.4 and VI.5: On the Presence of Being, One and the Same, Everywhere as a Whole («The Enneads of Plotinus with Philosophical Commentaries»). Εισαγωγή, αγγλική μετάφραση, υπόμνημα Eyjolfur Kjalar Emilsson & Steven Keith Strange. Las Vegas/Zurich/Athens: Parmenides Publishing 2015, 305 σ., 36 €.

Platonism and Christian Thought in Late Antiquity examines the various ways in which Christian intellectuals engaged with Platonism both as a pagan competitor and as a source of philosophical material useful to the Christian faith. The chapters are united in their goal to explore transformations that took place in the reception and interaction process between Platonism and Christianity in this period. -/- The contributions in this volume explore the reception of Platonic material in Christian thought, showing that the transmission of (...) cultural content is always mediated, and ought to be studied as a transformative process by way of selection and interpretation. Some chapters also deal with various aspects of the wider discussion on how Platonic, and Hellenic, philosophy and early Christian thought related to each other, examining the differences and common ground between these traditions. -/- Platonism and Christian Thought in Late Antiquity offers an insightful and broad ranging study on the subject, which will be of interest to students of both philosophy and theology in the Late Antique period, as well as anyone working on the reception and history of Platonic thought, and the development of Christian thought. (shrink)

Modern scholarship on Late Antique philosophy seems to be more interested than ever before in examining in depth convergences and divergences between Platonism and Early Christian thought. Plotinus is a key gure in such an examination. is paper proposes a pre- liminary study of the Plotinian concept of aptitude, as it emerges throughout the Enneads and aims at shedding light to certain aspects of Plotinian metaphysics that bring Plotinus into dia- logue with the thought of Church fathers by means either (...) of similarities or di erences between Neoplatonist and Christian thought. It will be argued that the concept of aptitude is crucial as it involves the relation between the One and the many, the reality of participation, the relation of the cosmos with, and its dependence on, the superior spheres of being, the bestowal of divine gi s upon beings, and the possibility of the dei cation of the human being. (shrink)

The paper deals with two central issues in the philosophy of neuroscience and psychiatry, namely those of the nature and the major kinds and types of psychopathological mechanisms. Contrary to a widespread view, I argue that mechanisms are not kinds of systems but kinds of processes unfolding in systems or between systems. More precisely, I argue that psychopathological mechanisms are sets of actions and interactions between brain-systems or circuits as well as between the latter and other systems in one's body (...) and external environment, both physical and social, involved in human psychopathology. According to the kinds of properties of the interacting systems or their component-parts, psychopathological mechanisms may be physical, chemical, biological, psychological, social, or, typically, mixed ones. Furthermore, I focus on two main kinds of psychopathological mechanisms involved in the causation of mental disorders, namely the pathogenetic and pathophysiological ones, stressing the importance of their careful distinction for the integrative understanding of otherwise disparate and apparently incommensurable psychiatric research findings. I illustrate my analysis with an example drawn from contemporary research on the mechanisms of acute psychosis. Finally, I stress the relevance of psychopathological mechanisms to a more scientifi cally-grounded classifi cation of mental disorders. (shrink)

That a certain principle pervades the whole of the Dionysian corpus has been commonly acknowledged by readers of the works of this intriguing author. The principle is that of participation, which frames the structure of Dionysian thinking in all its aspects, the Christological, the liturgical and ecclesiological as well as the ontological. Most schol- arly studies of this Christian, nonetheless Neoplatonic, figure mostly recognize the participatory character of his thinking. In his participatory metaphysical system there is a feature that seems (...) to be crucial. Except for some sporadic remarks – few in relation to the huge number of relevant studies – and in spite of the influence exercised on the thought of Maximus the Confessor and Thomas Aquinas, this feature has not received the attention that its centrality merits. I refer to the concept of aptitude (ἐπιτηδειότης). In the present study I explore aptitude as a critical component of the Dionysian devel- opment of participation, with a view to the Neoplatonic background of the concept, especially as established by Plotinus and Proclus. My aim is to argue for a novelty consisting in the fact that the Areopagite regards aptitude as a fundamental element that sets forth the receptive capacity of beings as the regulatory principle for participation in the life of the divinity. -/- +++ -/- This paper expands over certain ideas presented in a short communication, during the Seventeenth International Conference on Patristic Studies held in Oxford 2015. It explores the concept of aptitude (ἐπιτηδειότης) as a critical component of the Dionysian development of participation, with a view to the Neoplatonic background of the concept, especially as established by Plotinus and Proclus. The aim of the study is to argue for a novelty consisting in the fact that the Areopagite regards aptitude as a fundamental element that sets forth the respective capacity of beings as the regulatory principle for participation in the life of divinity. (shrink)

The aim of this article is to revisit some of Louis Althusser’s texts from the 1970s and 1980s in order to examine the relation between Althusser’s conceptualization of a materialism of the encounter and his calls for a new practice of politics as part of a strategy for communism. In particular, I try to discuss Althusser’s reference to political practice and the organizational forms associated with it, at the same time attempting to stress the tensions and aporias running through these (...) interventions. (shrink)

Paper draft on the concept of participation in the Late Antique thought of Plotinus and Dionysius the Areopagite.

The present chapter aims at offering insights into Dionysius the Areopagite’s notion of theurgy, both with respect to the metaphysical principles that connect with “θεουργία” and the particular sacramental reality that emerges from it. Pavlos argues that despite the linguistic affinities and terminological appropriations - whether Iamblichean or Proclean - Dionysius’ premises on the matter remain radically different from that of Neoplatonism, both in terms of the sacramental tradition he recapitulates and the wider Christian metaphysical contours he adheres to. Of (...) central importance in the argument is the striking fact that, throughout the Corpus Dionysiacum, “theurgy” is a term exclusively used by the author to refer to the works of Christ in His earthly historical presence, and to the whole divine providential, creative, sustaining, and divinising activity and work of God. Consequently, if for Dionysius a “theurgist” (θεουργός) could not be any human being, but only Christ Himself, the God-Man, Dionysian theurgy aims at the deification of man, which is nothing other than Christ-likeness. (shrink)

In this paper the Platonic concepts of Goodness, Belief and Will as they appear in the passage 29d–30a of the Timeaus, are examined . The main intention is, through this examination, to explore whether –and, if yes, why- these notions constitute essential elements of Plato’s theology.

Short communication published in the Proceedings of the International Summer School for Young Researchers Platwnopolis, in St. Petersburg, Russia, 2012.

Book Review of the Translation, with Introduction and Commentary, by Eyjólfur Kjalar Emilsson and Steven Keith Strange, of Plotinus' Ennead VI.4-5, published in the Plotinus series, by Parmenides Publishing, 2015.

This introduction presents an overview of the key concepts discussed in the subsequent chapters of this book. The book explores, inter alia, the strategy employed by Augustine in using Plato as a pseudo-prophet against later Platonists and explores Eusebius’ reception of Porphyry’s daemonology. It examines Plotinus’ claim that matter is absolute badness and focuses on Maximus the Confessor’s doctrine of creation and asks whether one may detect any influence on Maximus from Philoponus. The book addresses Christian receptions of Platonic metaphysics (...) and also examines the philosophy of number in Augustine’s early works. It argues that the aspect of Augustine’s philosophy must be read in context with the intellectual problems that occupied him at the beginning of his career as a writer. It draws on a number of sources to investigate the development of the doctrine and the various intellectual issues it confronted, including Plato’s Timaeus, Philo of Alexandria, Clement of Alexandria, Origen, Plotinus and, finally, Athanasius. (shrink)

Αναμφίβολα, όσοι γνώρισαν προσωπικά και όχι μόνο μέσα από τα κείμενά του τον Ευθύμη Παπαδημητρίου, θα θυμούνται ότι ο ίδιος κατέφευγε συχνά σε αυτήν την έκφραση, όταν αναφερόταν σε κάτι αυτονόητο ή σε κάτι δύσκολο στην πραγμάτωση του και άρα δεν σχετίζεται άμεσα με τη συνήθη χρήση της ως έκφραση στην αγγλική γλώσσα. Επιπλέον, οι ίδιοι μάλλον θα συμφωνήσουν μαζί μου, ότι οι παρελθοντικοί χρόνοι που θα ακουστούν/θα χρησιμοποιηθούν σήμερα εδώ και θα τον αφορούν, θα δημιουργήσουν, μάλλον, αμηχανία, αφού, αν (...) θέλουμε να είμαστε ακριβείς στην περιγραφή μας οφείλουμε να προκρίνουμε στις αναφορές μας για εκείνον, ως πιο ενδεδειγμένο χρόνο έναν Εξακολουθητικό Ενεστώτα, ο οποίος στην περίπτωση του Παπαδημητρίου μπορεί αβίαστα να συμπαρουσιάζεται με έναν Οραματικό Μέλλοντα…. (shrink)

Περιεχόμενα ΜΕΡΟΣ Α΄ Πραγματικότητα και δυνητικότητα στο πεδίο του ψηφιακού: Ζητήματα οντολογίας και γνωσιοθεωρίας 1.1 Αλέξανδρος Σχισμένος, Γιάννης Περπερίδης Για τον Luciano Floridi και την «πληροφοριακή σφαίρα» 1.2 Luciano Floridi Αυτοκατανόηση. οι τέσσερις Επαναστάσεις (μετάφραση: Αλέξανδρος Σχισμένος, Γιάννης Περπερίδης) 2.1 Κωνσταντίνος Φιλιππάκης Μια απόπειρα αναθεώρησης του «νεωτερικού συντάγματος» υπό «νεοκυβερνητική» έποψη 2.2 Iain Grant Θεωρίες της κυβερνοκουλτούρας (μετάφραση: Κωνσταντίνος Φιλιππάκης) 3.1 Στέφανος Ρέγκας Characteristica digitalis: ο Pierre Lévy και η τυποποίηση του νοήματος 3.2 Pierre Lévy Η φύση της πληροφορίας (μετάφραση: (...) Στέφανος Ρέγκας) 4.1 Ελένη Σπυράκου Η πληροφορία ως πραγματικότητα: δυνατότητες και όρια μιας διερώτησης 4.2 Albert Borgmann Δυνητικότητα και ασάφεια (μετάφραση: Ελένη Σπυράκου) 5.1 Μαριάνθη-Ελένη Διαμαντοπούλου Κατ’ εικόνα και ομοίωση: μια ανδρική οντολογία του κυβερνοχώρου 5.2 Michael Heim Η ερωτική οντολογία του κυβερνοχώρου (μετάφραση: Μαριάνθη-Ελένη Διαμαντοπούλου) 6.1 Γιώργος Περτσάς Μεταξύ αμφισημίας και παραδοξότητας: για την οντολογία των ψηφιακών τεχνουργημάτων 6.2 Jannis Kallinikos, Aleksi Aaltonen, Attila Marton Η αμφίσημη οντολογία των ψηφιακών τεχνουργημάτων (μετάφραση: Γιώργος Περτσάς) ΜΕΡΟΣ Β΄ Σώματα, ταυτότητες, εμπειρίες στο πεδίο του ψηφιακού: Ζητήματα φιλοσοφικής ανθρωπολογίας 1.1 Ιωάννης-Φίλιππος Φεϊζίδης Don Ihde: ο άνθρωπος ανάμεσα στις μηχανές 1.2 Don Ihde Σώματα, δυνητικά σώματα και τεχνολογία (μετάφραση: Ιωάννης-Φίλιππος Φεϊζίδης) 2.1 Ιωάννης-Φίλιππος Φεϊζίδης Stéphane Vial: προς μία αυτοτελή φιλοσοφία της τεχνολογίας 2.2 Stéphane Vial Βλέπειν και αντιλαμβάνεσθαι στην ψηφιακή εποχή: θεωρία της οντοφάνειας (μετάφραση: Ιωάννης-Φίλιππος Φεϊζίδης) 3.1 Αλέξανδρος Σχισμένος Υποκείμενο και σώμα στην ψηφιακή εποχή 3.2 Katherine N. Hayles Η υλικότητα της πληροφορίας (μετάφραση: Αλέξανδρος Σχισμένος) 4.1 Μαριάνθη-Ελένη Διαμαντοπούλου Μια ευθεία γραμμή προς το μάτριξ, πολλές αλλόκοτες γραμμές προς την ελευθερία 4.2 Sadie Plant Περί Μάτριξ: κυβερνοφεμινιστικές προσομοιώσεις (μετάφραση: Μαριάνθη-Ελένη Διαμαντοπούλου) 5.1 Βιβή Ζάψα Από τον Homo digitalis στον Homo qubitalis: μια σύντομη εισαγωγή 5.2 Rafael Capurro Πέραν της πληροφοριακής σφαίρας (μετάφραση: Βιβή Ζάψα) 6.1 Γιάννης Νίνος Ψηφιακότητα και κρίση παραδειγμάτων 6.2 Μανώλης Πατηνιώτης Προσωπική ταυτότητα και δυνητικότητα: η επανεπινόηση του εαυτού σε ψηφιακά περιβάλλοντα ΜΕΡΟΣ Γ΄ Ατομικές και συλλογικές επιτελέσεις στο πεδίο του ψηφιακού: Ζητήματα πολιτικής φιλοσοφίας και κοινωνικής θεωρίας 1.1 Γιώργος Καφφέζας Langdon Winner: ένας κριτικός προφήτης στις αρχές της ψηφιακής επανάστασης 1.2 Langdon Winner Ο μύθος της πληροφορίας (μετάφραση: Γιώργος Καφφέζας) 2.1 Γιάννης Κτενάς, Γιώργος Περτσάς Βίωμα και δέσμευση στην ψηφιακή εποχή: Ο Hubert Dreyfus συναντά τον Kierkegaard σε μια κριτική του διαδικτύου 2.2 Hubert L. Dreyfus Ο μηδενισμός στη λεωφόρο της πληροφορίας: η ανωνυμία ενάντια στη δέσμευση σήμερα (μετάφραση: Γιάννης Κτενάς) 3.1 Γιάννης Περπερίδης Paidia, Ludus και ψηφιακές τεχνολογίες: η ανατρεπτικότητα του παίζειν και ο εκδημοκρατισμός της τεχνολογίας 3.2 Sara M. Grimes, Andrew Feenberg Εξορθολογίζοντας το παίζειν: μία κριτική θεωρία του ψηφιακού παιχνιδιού (μετάφραση: Γιάννης Περπερίδης) 4.1 Ειρήνη Φωλίνα, Γιάννης Περπερίδης Μετα-φαινομενολογία και ψηφιακές τεχνολογίες: μία απόπειρα εισαγωγής στο έργο του Mark Coeckelbergh 4.2 Mark Coeckelbergh Τεχνολογία, αφήγηση, και επιτέλεση στο κοινωνικό θέατρο: πώς οι ψηφιακές τεχνολογίες γράφουν, σκηνοθετούν, και οργανώνουν τις αφηγηματικές και χρονικές δομές της κοινωνικής μας ύπαρξης (μετάφραση: Ειρήνη Φωλίνα, Γιάννης Περπερίδης) 5.1 Μαρία Μούρτου-Παραδεισοπούλου, Παναγιώτης Διδάχος, Γιάννης Περπερίδης Το πολιτικό πρόταγμα πίσω από τα ψηφιακά κοινά 5.2 Αλέξανδρος Κιουπκιολής Τα ψηφιακά κοινά, το πολιτικό και η κοινωνική αλλαγή: προς μια ολοκληρωμένη στρατηγική αντι-ηγεμονίας που προάγει τα κοινά (μετάφραση: Μαρία Μούρτου-Παραδεισοπούλου, Παναγιώτης Διδάχος) Οι συντελεστές του τόμου Ευρετήριο ονομάτων. (shrink)