The main idea of this thesis is multi-descriptional physicalism. According to it, only physical entities are elements of our ontology, and there are different ways to describe them. Higher-level vocabularies (e.g., mental, neurological, biological) truly describe reality. Sentences about higher-level entities are made true by physical entities. Every chapter will develop multi-descriptional physicalism or defend it from objections. In chapter 1, I will propose a new conceptual reductive account that conceptually reduces higher-level entities to physical entities. This conceptual reductive account (...) combines resources from Heil’s truthmaker theory and either a priori physicalism or a posteriori physicalism. In chapter 2, I apply this conceptual reductive account to various debates. Physicalism, the multiple-realisability argument, the prototype theory of concepts, and truthmaker explanations will be discussed. In chapter 3, I will argue that a major aim of metaphysics should be to discover which entities are fundamental and explain why they suffice for the existence of derivative entities. In chapter 4, I will propose a new way to explain why sentences apparently about composite objects are true even though there are no composite objects. It combines resources from Cameron’s truthmaker theory and van Inwagen’s paraphrase strategy. In chapter 5, I will argue that the intuition that the mind and the body are very different does not show that the mind is distinct from the body. This intuition can be explained away by mentioning our dispositions to give non-physical explanations when we are ignorant of physical facts. In chapter 6, I will examine two arguments for the existence of a metaphysically independent level, and I will argue that only a modified version of one of them succeeds. I will argue that methodological principles support the view that there is a metaphysically independent level. (shrink)

There is wide research about the Philosophy for/with Children program. However, there is not any known attempt to investigate how a philosophical discussion can be implemented through a museum workshop. The present research aims to discuss aesthetic and epistemological issues with primary school children through a temporary art exhibition in a museum in Cyprus. Certainly, paintings have been used successfully to connect philosophical topics with the experiences of the children. We suggest, though, that this is not as innovative as the (...) conduction of a dialogue in a museum. Results were mostly positive. Pupils participated in the discussion and they gave intensive definitions of beautiful paintings and counterexamples for given definitions. The structure of inductive arguments and the difference between belief and knowledge were discussed. Progress in the analysis of inductive arguments was slightly noticeable, but it is likely that this was due to limited time spent on analysing those arguments. Furthermore, more sessions are needed to make generalisations for the effectiveness of the Philosophy for Children program in a museum instead of a traditional classroom. Even though there is discussion about the different stimuli of the discussion, it might be worth considering the effectiveness of different contexts where the discussion can take place. (shrink)

The aesthetics of body and dress are in a continuous flux. The body, being the locus where fashion challenges the traditional norms, escapes from the narrow boundaries of the conventionally beautiful; the disgusting soma, in the realm of Negative Aesthetics, takes its place. In this paper, I attempt to define what is disgusting fashion and how can contribute to the deliberation of the body from the restricting margins of the aesthetically beautiful. The distorted imagery of the feminine soma is the (...) center of the analysis of the non-beautiful as an aesthetically pleasing phenomenon. Different examples of repulsive clothing are analyzed from a philosophical point of view, in order to understand the relation between the negative emotional responses towards disgusting fashion and its aesthetic value. -/- . (shrink)

Por más de una década, la escritura de Kazantzakis ha atraı́do a una serie de comparatistas-comentaristas. La propia declaración del autor acerca de sus influencias -Nietzsche, Bergson, Lenin, Cristo, Buda- ha dado a los crı́ticos el incentivo para verlo principalmente a la luz de cada uno de estos pensadores, a la sombra de cada antecesor, y no como escritor con sombra propia. Es como si estos crı́ticos hubiesen probado un plato único y, sin poder identificarlo por lo que es, lo (...) compararan con los ingredientes individuales que contiene. (shrink)

Starting from the notion of the Ideal Feminine, this paper discusses the representation of trauma and the portrayal of women as open wounds in the designs of Alexander McQueen and John Galliano. Particularly, I explore how the McQueen’s Deadly Woman and Galliano’s Doll question the boundaries between mortality, sexuality and decay. By examining the relationship between fear, desire and disgust in the aesthetic representation of the wounded fashioned body, I argue that in their works disgust functions as an empowering emotion, (...) contributing to the perception of the aversive fashioned body as a feministic act. (shrink)

Το πολιτικό περιοδικό Βαβυλωνία ανακήρυξε το 2017 "Έτος Καστοριάδη", με μια σειρά εκδηλώσεων για τα 20 χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου φιλοσόφου. Στην παρούσα έκδοση περιλαμβάνονται 7 από τις ομιλίες που εκφωνήθηκαν σε αυτές τις εκδηλώσεις. Στο επίμετρο δημοσιεύεται η συνέντευξη του Καστοριάδη στην εφημερίδα Εκτός Νόμου το 1990. -/- Συγγράφουν: Γρηγόρης Τσιλιμαντός, Νίκος Ιωάννου, Γιάννης Κτενάς, Αλέξανδρος Σχισμένος, Yavor Tarinski, Γιώργος Ν. Οικονόμου, Κορνήλιος Καστοριάδης. -/- Ο Καστοριάδης διαμόρφωσε μια καινούργια, ανοιχτή πρόταση για τον ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας (...) - όχι με κάποιο μανιφέστο, αλλά μαθαίνοντάς μας να απελευθερωνόμαστε εμείς οι ίδιοι, κάθε φορά που εγκλωβιζόμαστε στον εαυτό μας. (shrink)

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ «ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ»; Μα ακριβώς αυτό που καταλαβαίνουμε εξαρχής. Τα χρόνια που ακολούθησαν τον θάνατο του μεγάλου φιλοσόφου ανέδειξαν τη σημασία της φιλοσοφικής και πολιτικής του σκέψης, έφεραν τα ερωτήματα που ο ίδιος είχε διατυπώσει στο επίκεντρο των κοινωνικών αγώνων, επιβεβαίωσαν την κριτική του στην καπιταλιστική (αν)ορθολογικότητα, έθεσαν το ζήτημα της Άμεσης Δημοκρατίας στην καρδιά της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, νέες μορφές επικοινωνίας και συνταύτισης αναδύθηκαν, δριμύτατες κοινωνικές συγκρούσεις γκρέμισαν το κάτοπτρο της ασημαντότητας και καινούργιες πολιτικές αγωνίες προσπαθούν να βρουν (...) λέξεις για να αρθρωθούν. Ο λόγος του Καστοριάδη μοιάζει πιο επίκαιρος από ποτέ, ενώ η γλαύκα της Ακαδημίας αρχίζει να λοξοκοιτά μυωπικά το έργο του με στόχο να το απολιθώσει. Όμως το έργο του Καστοριάδη δεν προσφέρεται για απολίθωση. Δεν είναι μία κλειστή θεωρία, είναι μια πρόσκληση σε πράξη, μια προτροπή σε αναστοχασμό, μία αξίωση αυτονομίας. (shrink)

Οι θέσεις του Καστοριάδη αναφορικά με το ζήτημα της αυτονομίας, μέσα από τη πραγμάτευση των εννοιών της ψυχής και του ατόμου, αναδεικνύουν την άρρηκτη σύνδεση της οντολογίας και της φιλοσοφικής ανθρωπολογίας της δημιουργίας με το πολιτικό πρόταγμα της κοινωνικής απελευθέρωσης. Το μάγμα της ανθρώπινης ψυχής, όπου τα ορθολογικά στοιχεία διατηρούνται μόνο "σαν επιπλέοντα συντρίμμια ναυαγίου σε τρικυμιώδη θάλασσα", επιλέγεται ως αφετηρία, καθώς η ατομικότητα αποτελεί το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα της εποχής του θρυμματισμού των ταυτοτήτων και του άγριου ατομικισμού. Ο Καστοριάδης (...) υπενθυμίζει διαρκώς πως το πρόταγμα μιας αυτόνομης κοινωνίας προϋποθέτει αυτόνομα άτομα, κι αυτά με τη σειρά τους ένα νόημα της αυτονομίας, όπου η ελευθερία μπορεί να βρει την κοινωνική της πραγμάτωση, πέραν της μεταφυσικής και της θεολογίας. (shrink)