On the basis of careful textual exegesis and philosophical analysis, and contrary to the received view, Mark R. Wheeler demonstrates that Aristotle presents and systematically explicates his definition of the essence of the truth in the Metaphysics. Aristotle states the nominal definitions of the terms "truth" and "falsehood" as part of his arguments in defense of the logical axioms. These nominal definitions express conceptions of truth and falsehood his philosophical opponents would have recognized and accepted in the context of dialectical (...) argument. On the basis of these nominal definitions, Aristotle develops his definitions of the essences of truth and falsehood--his "real" definitions of truth and falsehood. Aristotle's methodical exposition of his essential definitions of truth and falsehood in the Metaphysics serves as a well-developed example of how his philosophical inquiry starts with nominal definitions and ends with real definitions. Wheeler also argues for the novel claim that Aristotle defines the most fundamental kind of truth in terms of accurate measurement. Aristotle's metrical conception of truth serves as the theoretical basis for specifying the truth conditions of various assertions, for identifying the sorts of beings implicated in these truth conditions, and for explaining the nature of approximate truth and falsehood. Far from offering us a minimal account of truth, Wheeler shows how Aristotle offers us a sophisticated and metrical theory of truth. (shrink)

Αναμφίβολα, όσοι γνώρισαν προσωπικά και όχι μόνο μέσα από τα κείμενά του τον Ευθύμη Παπαδημητρίου, θα θυμούνται ότι ο ίδιος κατέφευγε συχνά σε αυτήν την έκφραση, όταν αναφερόταν σε κάτι αυτονόητο ή σε κάτι δύσκολο στην πραγμάτωση του και άρα δεν σχετίζεται άμεσα με τη συνήθη χρήση της ως έκφραση στην αγγλική γλώσσα. Επιπλέον, οι ίδιοι μάλλον θα συμφωνήσουν μαζί μου, ότι οι παρελθοντικοί χρόνοι που θα ακουστούν/θα χρησιμοποιηθούν σήμερα εδώ και θα τον αφορούν, θα δημιουργήσουν, μάλλον, αμηχανία, αφού, αν (...) θέλουμε να είμαστε ακριβείς στην περιγραφή μας οφείλουμε να προκρίνουμε στις αναφορές μας για εκείνον, ως πιο ενδεδειγμένο χρόνο έναν Εξακολουθητικό Ενεστώτα, ο οποίος στην περίπτωση του Παπαδημητρίου μπορεί αβίαστα να συμπαρουσιάζεται με έναν Οραματικό Μέλλοντα…. (shrink)

Στο βιβλίο “εισαγωγή στην κατανοητική φιλοσοφία - η περιπέτεια της ανθρώπινης χειραφέτησης” ιχνηλατούμε τη μακρυτενή πορεία του Λόγου προς την αυτογνωσία του και παρουσιάζουμε συνοπτικά τα ρεύματα και τα υπο-ρεύματα της φιλοσοφικής, κοινωνιολογικής και ψυχολογικής σκέψης που συνέβαλαν αποφασιστικά στη χειραφέτηση της Διάνοιας-Νόησης, δηλαδή του Λόγου και της Γνώσης, από το μυστικισμό, το σκοταδισμό, τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις που νοηματοδοτούσαν την εμπειρία της κοινωνικής πρακτικής σ’ όλες τις ιστορικές εποχές του Δυτικού Πολιτισμού... Παράλληλα, όμως, διαπιστώνουμε ότι από τις απαρχές (...) της φιλοσοφικής προβληματικής του Λόγου και σ’ όλη τη μακραίωνη περιπέτειά του και παρά τις πολλαπλές εκφάνσεις του και τις νοηματικές μετουσιώσεις που προσέλαβε στα εκάστοτε κοινωνικά συστήματα που γνώρισε η ανθρωπότητα, εντούτοις ένα δομικό στοιχείο διατηρείται ίδιο και αδιαφοροποίητο στον λογικό πυρήνα του Λόγου: ο αυτο-αναφορικός και αυτο-νοηματοδοτικός χαρακτήρας του όλου ορθολογιστικού εγχειρήματος αποτελεί την εγγενή Ιδεολογική του επένδυση με την οποία ταυτίστηκε ιστορικά η φιλοσοφική σκέψη. Ο αυτό-αναφορικός χαρακτήρας του Λόγου χαρακτηρίζεται από την απολυτοποίηση της αξιακής χρήσης του “ορθού λόγου”, την παραγωγή αφαιρετικής ανθρωποκεντρικής υπεραξίας, η οποία οδηγεί στις μεταφυσικές διαιρέσεις και διακρίσεις και το θετικισμό που πάντοτε ελλόχευαν στον λογικό πυρήνα του Ορθολογικού τρόπου σκέψης και που βέβαια οδήγησε στη θλιβερή μετεξέλιξή του σ’ έναν άκρατο επιστημονισμό-θετικισμό στους νεότερους χρόνους. Βέβαια στη μακραίωνη ιστορία της φιλοσοφικής σκέψης υπήρξαν ρεύματα σκέψης και ρωμαλέες φωνές, που επιχείρησαν να “ανοίξουν” τον ορίζοντα του στοχασμού, πέραν από το αυτο-οριζόμενο Υποκείμενο και τις Ιδεολογικές του ταυτίσεις. Η σύγχρονη σκέψη διευρύνει περαιτέρω τον ορίζοντα της ανθρώπινης κατανόησης και μας καλεί: Πέραν του ανθρώπου, μαζί με τον άνθρωπο....... στον Κόσμο. Ο μετέωρος άνθρωπος ως κοσμικό απόσπασμα..... Στη πρώτη έκδοση του βιβλίου (1996) παρουσιάσαμε την ιστορία της Δυτικής φιλοσοφικής, κοινωνιολογικής και ψυχολογικής σκέψης και τις περιπέτειες του Λόγου, από την ανατολή του, την αρχαία Ελλάδα μέχρι και τη δύση του, τον ανθρωπιστικό Διαφωτισμό των Νεότερων Χρόνων. Στην προσθήκη της δεύτερης έκδοσης (2011) συμπεριλάβαμε τις εξελίξεις στη σύγχρονη κοσμολογική, γνωσιοθεωρητική και κοινωνική-θεωρητική σκέψη. Έτσι η κατανοητική φιλοσοφία, ως εγχειρηματική σκέψη και εμπειρία, διερευνώντας και αφομοιώνοντας την πρότερη γόνιμη ιστορία της κλασικής φιλοσοφικής σκέψης, την μεταμορφώνει δημιουργικά και διευρύνει την προβληματική του στοχασμού της. (shrink)

Η εύληπτη εκπαιδευτική προσέγγιση ότι «κληρονομιά είναι οτιδήποτε θέλεις “εσύ” να διατηρηθεί για τις επόμενες γενιές» κλονίζεται στην ερώτηση «όλα όσα μας παραδίδονται από τους προγόνους μας αποτελούν μια προς διαφύλαξη κληρονομιά, εφόσον “εσύ” το αποφασίσεις;». Εκφάνσεις «βαρβαρότητας» που διασώζονται σε προγενέστερες εθιμικές πρακτικές θα μπορούσαν άραγε να αποτελέσουν στοιχεία ΑΠΚ προς διαφύλαξη; Η παρούσα εργασία επιχειρεί μια πρώτη ανίχνευση του σύνθετου αυτού θέματος. Περιπτώσεις μελέτης από τον ελληνικό και διεθνή χώρο διερευνώνται με κριτήρια αξιολόγησης τα αναφερόμενα στη Σύμβαση για (...) τη Διαφύλαξη της ΑΠΚ (UNESCO, 2003). Βάσει αυτών δεν γίνονται αποδεκτές εθιμικές πρακτικές ΑΠΚ που αναζωπυρώνουν μνήμες βίαιων συγκρούσεων μεταξύ μελών κοινότητας/κοινοτήτων, αποκλείουν με βίαιο ή/και υποτιμητικό τρόπο μέλη εξαιτίας του φύλου, της ηλικίας, της επαγγελματικής ιδιότητας, ή του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, καθώς και εθιμικές πρακτικές που περιλαμβάνουν κακομεταχείριση ή/και βασανισμό ζώων. Η εφαρμογή των παραπάνω στην πράξη παραμένει αχαρτογράφητο πεδίο. Απαραίτητες φάσεις μιας συστηματικής μελέτης αποτελούν α) η αναγνώριση και η ευαισθητοποίηση των τοπικών κοινωνιών και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου για τις αξίες της ΑΠΚ, β) η έρευνα, τεκμηρίωση και αξιολόγηση των επιμέρους στοιχείων της, γ) η υποστήριξη των διαδικασιών μεταβίβασής της στις νεότερες γενιές, μέσω της τυπικής και μη εκπαίδευσης, δ) η ανάδειξη της σημασίας της σε τοπική, περιφερειακή, εθνική ή/και παγκόσμια κλίμακα. Η ΑΠΚ μετεξελίσσεται και μεθερμηνεύεται διαρκώς μέσω σύνθετων κοινωνικών και πολιτισμικών διεργασιών. Απόπειρες εξαναγκασμένης «αναβίωσης» κάποιας «αυθεντικής» ή «γνήσιας» μορφής μιας έκφανσής της συχνά αποτυγχάνουν, ενώ παραμένουν μεθοδολογικά μετέωρες. Ο ρόλος της εκπαιδευτικής διαδικασίας στην ανάπτυξη σχετικών ηθικών αρχών και κριτικής σκέψης είναι κρίσιμης σημασίας. Λέξεις κλειδιά: άυλη πολιτιστική κληρονομιά, κοινότητες, αξίες, ηθικές αρχές, εκπαίδευση For educational purposes, we may claim that heritage is whatever each one of us individually or collectively wishes to preserve and pass on to the next generation. However, should violent or other disturbing forms of expression, preserved in customary practices, be safeguarded, if the whole or part of the ‘community’ decides to do so? The present paper attempts a first approach to this complex issue. Case studies from Greece and worldwide are investigated and appraised on the basis of the Convention for the Safeguarding of the ICH (UNESCO, 2003). According to the Convention criteria, customary practices that refresh memories of violent conflicts between members of the community/communities, or exclude members with an aggressive and pejorative way because of their gender, age, professional status or sexual orientation, as well as practices involving the ill-treatment and/or torture of animals do not deserve safeguarding. The implementation of the above criteria in practice, however, remains an uncharted area. A systematic study, therefore, should: (a) include initiation, recognition and awareness on the part of local communities and societies about the values of the ICH; (b) promote research, documentation and evaluation of heritage components; (c) support the transition to the younger generations through formal and non-formal educational events; (d) highlight its importance on the local, regional, national and international context. ICH is evolving and constantly interpreted through complex social and cultural processes. Any forced attempt to revive an ‘authentic’ or ‘genuine’ version of ICH cultural expression, besides appearing fake, is methodologically challenged. The role of education in developing ethical principles and a critical approach to heritage is undoubtedly crucial. Keywords: Intangible cultural heritage, communities, values, ethical principles, education. (shrink)

Αμερική και ο κόσμος βρίσκονται στη διαδικασία της κατάρρευσης από την υπερβολική αύξηση του πληθυσμού, το μεγαλύτερο μέρος της για τον τελευταίο αιώνα και τώρα όλα αυτά οφείλεται στον 3ο κόσμο ανθρώπους. Η κατανάλωση πόρων και η προσθήκη ενός ή δύο δισεκατομμυρίων επιπλέον περίπου 2100 θα καταρρεύσουν τον βιομηχανικό πολιτισμό και θα επιφέρουν την πείνα, τις ασθένειες, τη βία και τον πόλεμο σε μια συγκλονιστική κλίμακα. Δισεκατομμύρια θα πεθάνουν και ο πυρηνικός πόλεμος είναι όλα, αλλά βέβαιος. Στην Αμερική αυτό επιταχύνεται (...) σημαντικά από τη μαζική μετανάστευση και την αναπαραγωγή μεταναστών, σε συνδυασμό με καταχρήσεις που κατέστησαν δυνατές από τη δημοκρατία. Η διεφθαρμένη ανθρώπινη φύση μετατρέπει αδυσώπητα το όνειρο της δημοκρατίας και της πολυμορφίας σε εφιάλτη του εγκλήματος και της φτώχειας. Η βασική αιτία της κατάρρευσης είναι η αδυναμία της έμφυτης ψυχολογίας μας να προσαρμοστούν στο σύγχρονο κόσμο, η οποία οδηγεί τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν άσχετα πρόσωπα σαν να είχαν κοινά συμφέροντα. Αυτό, συν την άγνοια της βασικής βιολογίας και της ψυχολογίας, οδηγεί στις αυταπάτες κοινωνικής εφαρμοσμένης μηχανικής των μερικώς εκπαιδευμένων που ελέγχουν τις δημοκρατικές κοινωνίες. Λίγοι καταλαβαίνουν ότι αν βοηθήσετε ένα άτομο που να βλάψει κάποιον άλλο-δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα και κάθε στοιχείο που καταναλώνει κανείς καταστρέφει τη γη πέρα από την επισκευή. Κατά συνέπεια, οι κοινωνικές πολιτικές παντού είναι μη βιώσιμες και μία προς μία όλες οι κοινωνίες χωρίς αυστηρούς ελέγχους του εγωισμού θα καταρρεύσουν σε αναρχία ή δικτατορία. Χωρίς δραματικές και άμεσες αλλαγές, δεν υπάρχει καμία ελπίδα για την πρόληψη της κατάρρευσης της Αμερικής, ή οποιασδήποτε χώρας που ακολουθεί ένα δημοκρατικό σύστημα. Εξ ου και το δοκίμιό μου "Αυτοκτονία από τη Δημοκρατία". Είναι επίσης πλέον σαφές ότι οι επτά κοινωνιοπαθείς που κυβερνούν την Κίνα κερδίζουν τον 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο, και έτσι το τελικό δοκίμιό μου για αυτούς. Η μόνη μεγαλύτερη απειλή είναι η τεχνητή νοημοσύνη την οποία σχολιάζω εν συντομία. Το κλειδί για τα πάντα για εμάς είναι η βιολογία, και είναι αγνοεί σε αυτό που οδηγεί εκατομμύρια έξυπνες μορφωμένοι άνθρωποι όπως ο Ομπάμα, Chomsky, Κλίντον, το Δημοκρατικό Κόμμα και ο Πάπας να ενστερνιστεί αυτοκτονική ουτοπία που οδηγεί αδυσώπητα κατ 'ευθείαν στην κόλαση στη Γη. Όπως σημείωσε ο W, είναι αυτό που είναι πάντα μπροστά στα μάτια μας που είναι το πιο δύσκολο να δούμε. Ζούμε στον κόσμο του συνειδητού διαφωτιστικού γλωσσικού συστήματος 2, αλλά είναι ασυνείδητο, αυτόματο αντανακλαστικό σύστημα 1 που κυβερνά. Αυτή είναι η πηγή της καθολικής τύφλωση που περιγράφεται από searle η φαινομενολογική ψευδαίσθηση (TPI), Blank Σχιστόλιθος Pinker και Tooby και Πρότυπο Cosmides »Κοινωνικής Επιστήμης Μοντέλο. Η πρώτη ομάδα άρθρων προσπαθούν να δώσουν κάποια εικόνα για το πώς συμπεριφερόμαστε που είναι αρκετά απαλλαγμένη από θεωρητικές αυταπάτες. Στις επόμενες τρεις ομάδες σχολιάζω τρεις από τις κύριες αυταπάτες που εμποδίζουν έναν βιώσιμο κόσμο: την τεχνολογία, τη θρησκεία και την πολιτική (συνεταιριστικές ομάδες). Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η κοινωνία μπορεί να σωθεί από αυτούς, γι 'αυτό παρέχουν κάποιες προτάσεις στο υπόλοιπο του βιβλίου ως προς το γιατί αυτό είναι απίθανο μέσω σύντομων άρθρων και σχόλια των πρόσφατων βιβλίων από γνωστούς συγγραφείς. Ένα άλλο τμήμα περιγράφει τη θρησκευτική αυταπάτη - ότι υπάρχει κάποια υπερδύναμη που θα μας σώσει. Η επόμενη ενότητα περιγράφει τις ψηφιακές αυταπάτες, οι οποίες συγχέουν τα γλωσσικά παιχνίδια του Συστήματος 2 με τους αυτοματισμούς του Συστήματος ένα, και έτσι δεν μπορούν να διακρίνουν τις βιολογικές μηχανές (δηλαδή, τους ανθρώπους) από άλλα είδη μηχανών (π.χ. υπολογιστές). Άλλες ψηφιακές αυταπάτες είναι ότι θα σωθούμε από το καθαρό κακό (εγωισμός) του Συστήματος 1 από υπολογιστές/AI/ρομποτική/νανοτεχνολογία/γενετική μηχανική που δημιουργήθηκε από το Σύστημα 2. Ο διευθυντής του No Free Lunch μας λέει ότι θα υπάρξουν σοβαρές και πιθανώς μοιραίες συνέπειες. Η τελευταία ενότητα περιγράφει το One Big Happy Family Delusion, δηλαδή ότι έχουμε επιλεγεί για συνεργασία με όλους, και ότι τα ευφημιαία ιδανικά της Δημοκρατίας, της Διαφορετικότητας και της Ισότητας θα μας οδηγήσουν στην ουτοπία, αν απλά διαχειριστούμε τα πράγματα σωστά (η δυνατότητα της πολιτικής). Και πάλι, η Αρχή Χωρίς Δωρεάν Γεύμα θα έπρεπε να μας προειδοποιήσει ότι δεν μπορεί να είναι αλήθεια, και βλέπουμε σε όλη την ιστορία και σε όλο τον σύγχρονο κόσμο, ότι χωρίς αυστηρούς ελέγχους, τον εγωισμό και την ηλιθιότητα να αποκτήσουν το πάνω χέρι και σύντομα να καταστρέψουν κάθε έθνος που αγκαλιάζει αυτές τις αυταπάτες. Επιπλέον, το μυαλό μαϊμού εκπτώσεις απότομα το μέλλον, και έτσι συνεργαζόμαστε στην πώληση κληρονομιά του απογόνου μας για προσωρινές ανέσεις, επιδεινώνοντας σημαντικά τα προβλήματα. (shrink)

L'article se propose de revisiter le thème de la déification chez Origène à la lumière de plusieurs perspectives: lexique, références scripturaires, aspects exégétiques et théologiques. La doctrine origénienne se manifeste sous plusieurs facettes. La déification s'articule a l'intérieur d'un discours biblique et sotériologique. La divinisation de l'homme, engageant aussi son corps selon le modèle archétypique de Christ ressucité, débouche finalement sur l'immortalité et l'incorruption retrouvées autant que sur la pleine acquisition de la condition de fils adoptifs de Dieu.

I argue that Plato, in theTimaeus, draws deep theoretical distinctions between sensation and affect, which comprises pleasure, pain, desire and emotion. Sensation (but not affect) is both ‘fine-grained’ (having orderly causal connections with its fundamental explanatory items) and ‘immediate’ (being provoked absent any mediating psychological state). Emotions, by contrast, are mediated and coarse-grained. Pleasure and pain are coarse-grained but, in a range of important cases, immediate. TheTheaetetusassimilates affect to sensation in a way theTimaeusdoes not. Smell frustrates Timaeus because it is (...) coarse-grained, although unlike pleasure and pain it is so by accident of physiology. (shrink)

Is there any relation between Plato’s political thinking and his cosmology – physical theory? If there is, how can it be outlined? Does the natural world constitute for Plato a leader thread, so that he can give shape to his ideal Republic (Politeia)? Which are the ratios that are shown? In which way does Plato derive ideas to form his political theory, through nature? Is the platonic state too much of an ideal to be considered utopian not only from philosophy (...) scholars, but also from the majority of people? Or is it, instead, absolutely consistent to the platonic cosmological prototype that the Athenian philosopher creates in Timaeus to explain creation and being? Why does Plato in his mainly cosmological work decide to dedicate a noteworthy part to speak, primarily, about the achievements of the city where he himself and all those who converse with him live? The above questions outline the framework of the present work, which aims to locate and underline the principal –in our opinion- developments in Plato’s political thinking, in Timaeus and the Laws. Timaeus is widely known because it is primarilt a complete – although tough in understanding- expression of Plato’s cosmological and cosmogenic perceptions. Laws, and in particular the 10th book we are concerned in the current study, offers –after Plato’s Republic- a new perspective of his concern about the citizen, the city, and politics. The parallel approach of these two platonic works aims to point out the close relation of Plato’s political thinking with the greater knowledge of the construction and function of the world, and to highlight the holisticity of platonic thought. --- Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της πολιτικής θεωρίας του Πλάτωνα και της κοσμολογίας του – φυσικής θεωρίας; Αν ναι, πώς αυτή σκιαγραφείται; Συνιστά ο φυσικός κόσμος ένα οδηγητικό νήμα για τον Πλάτωνα, ώστε να διαμορφώσει την ιδανική πολιτεία; Ποιες είναι οι αναλογίες που προκύπτουν; Με ποιο τρόπο ο Πλάτωνας αντλεί μέσω της φύσης ιδέες για την διαμόρφωση της πολιτικής του θεωρίας; Πώς αντιστοιχούν οι ιδέες αυτές στον πολιτικό δέον γενέσθαι; Είναι η πλατωνική πολιτεία τόσο ιδανική ώστε πολλοί μελετητές της φιλοσοφίας αλλά και μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων να τη θεωρούν ουτοπική, ή, αντίθετα, είναι απόλυτα συνεπής προς το κοσμολογικό πρότυπο που διαμορφώνει ο Αθηναίος φιλόσοφος στον Τίμαιο, για να εξηγήσει τη δημιουργία και την ύπαρξη; Γιατί στο κατεξοχήν κοσμολογικό αυτό έργο του, ο Πλάτων επιλέγει να αφιερώσει υπολογίσιμο τμήμα του για να μιλήσει καταρχήν για τα κατορθώματα της πόλης στην οποία ζει ο ίδιος και όσοι συνδιαλέγονται μαζί του; Τα ανωτέρω ερωτήματα προσδιορίζουν το πλαίσιο στο οποίο κινείται η παρούσα εργασία, η οποία έχει σκοπό να εντοπίσει και να επισημάνει τα κυριότερα –κατά τη γνώμη μας- σημεία του Τιμαίου και των Νόμων, στα οποία αναπτύσσεται η πολιτική σκέψη του Πλάτωνα. Ο Τίμαιος είναι έργο ευρύτατα γνωστό κυρίως διότι συνιστά την πλήρη -αν και δυσνόητη- έκφραση των κοσμολογικών και κοσμογονικών αντιλήψεων του Πλάτωνα. Οι Νόμοι, και ιδιαίτερα το 10ο βιβλίο που μας απασχολεί στην παρούσα μελέτη, συνιστούν μια εκ νέου –μετά την Πολιτεία- έκφραση της έγνοιας του Πλάτωνα για τον πολίτη, την πόλη και την πολιτική. Η παράλληλη θεώρηση των δύο αυτών πλατωνικών έργων στοχεύει στο να επισημάνει την στενή σχέση της πλατωνικής πολιτικής σκέψης με την ευρύτερη γνώση της κατασκευής και λειτουργίας του κόσμου, και να αναδείξει την ολιστικότητα της πλατωνικής σκέψης. (shrink)

The aim of this paper is analysis the myth in Plato’s work based on the paper of Ludwig Edelstein. In his work, Edelstein presents to us the reason why Plato uses the myth and the function it plays in his philosophy. The author thus contributes to the development of thought on the subject and provides a lever for later studies on the myth in Plato. Finally, we will present a critical conclusion on the subject.

In this paper I present an original interpretation of the concept of separation in Plato. First, I argue that despite the fact that the ancient Greek word for “separation” almost never appears in the metaphysical discussions of Plato’s dialogues, the key role of the concept of separation in Plato’s metaphysics can be attested by the importance the platonic tradition gives to it. Therefore, understanding separation in Plato seems to be a problem we must face, but we do not have a (...) clear strategy to solve it. My strategy will be to tackle this problem by looking at a specific passage in which Plato distinguishes the ontological status of Forms and sensible things. Through the analysis of this passage and its relations to another metaphysical argument in Plato, I hope to show that Plato’s careful choice of words and syntactical structure of sentences aims to distinguish two ontologically different types of entities: the unrelational, separate Forms, and the relational sensible things. (shrink)

This research is about altruism. In our first chapter, our quest to find whether we are essentially altruistic starts with questioning particular ways of inquiry and proposes a philosophy of unbracketing. In our second chapter, we realise that our proposal starts with an imperative – a prescription. We begin by meditating on the phenomenon of prescription which seems to precede all ways of inquiry. Our analysis of prescription reveals that altruism is to prescribe oneself towards an Other. This type of (...) prescription is to promise a future for an Other. To promise is to give one’s word and to undertake to realising it. In our third chapter, we explore the act of “giving one’s word.” To give one’s word is beyond a speech act. In fact, it is to give one’s logos. An altruistic attempt is carried out in this chapter to liberate ‘logos’ from particular conceptions and allow for its universal meaning to emerge. Logos is traced back to its inceptual conception as existence or will to power – a will to future. This philosophical excavation leads us to our fourth chapter where we re-encounter our original paradox. That is, while human reality starts with a promise of helping someone to make sense – to understand – we have been trying to understand understanding, or how we make sense, by removing the Other and by focusing only on subjective conditions. In this chapter, we reveal how to understand an Other is an altruistic act. In our final chapter, we carefully observe that human existence is a gift from the Other. We describe this gift as a metaphysical passage from being to existence – an altruistic act. A passage which is created by an Other who promises to give us the means to be able to create meaning, that is to say, to exist. (shrink)

El propósito de este estudio es delimitar el sentido de sophía en las obras con- servadas de Aristófanes. Cada una de las catorce secuencias en que aparece el vocablo será estudiada con los recursos propios de la filología, donde entran aspectos lingüísticos y literarios. El trabajo mostrará que en el cómico el espectro semántico del término es bas- tante amplio y rico en matices, tal como se recoge en las conclusiones.

Fugue and chaos are used in their contemporary meaning. Elements of the fugue, albeit a ‎small number of universals, will be demonstrated in the area of visual and verbal colors. ‎Chaos dominates the internet, fashion, and everyday life. The visual and verbal colors are ‎differentiated and their communicative potential is indicated alongside the diachronic changes. The prototypes of colors are the interface between visual and verbal colors.‎.