Over the years, Skolem’s Paradox has generated a fairly steady stream of philosophical discussion; nonetheless, the overwhelming consensus among philosophers and logicians is that the paradox doesn’t constitute a mathematical problem (i.e., it doesn’t constitute a real contradiction). Further, there’s general agreement as to why the paradox doesn’t constitute a mathematical problem. By looking at the way firstorder structures interpret quantifiers—and, in particular, by looking at how this interpretation changes as we move from structure to structure—we can give a technically (...) adequate “solution” to Skolem’s Paradox. So, whatever the philosophical upshot of Skolem’s Paradox may be, the mathematical side of Skolem’s Paradox seems to be relatively straightforward. (shrink)

ریاضیدانان هرروز با مجموعههای ناشمارا، مجموعهی توانی، خوشترتیبی، تناهی و ... سروکار دارند و با این تصور که این مفاهیم همان چیزهایی هستند که در ذهن دارند، کتابها و اثباتهای ریاضی را میخوانند و میفهمند و درمورد آنها صحبت میکنند. اما آیا این مفاهیم همان چیزهایی هستند که ریاضیدانان تصور میکنند؟ اولینبار اسکولم با بیان یک پارادوکس شک خود را به این موضوع ابراز کرد. بنابر قضیهی لوونهایم اسکولم رو به پایین، نظریه مجموعهها مدلی شمارا دارد. این مدل قضیهی کانتور (...) را که بیان میکند مجموعهای ناشمارا وجود دارد برآورده میکند؛ ولی مدل شمارا دارای دامنهای شامل شمارا عضو است. پس برای بیان وجود مجموعهای ناشمارا مانند ℝ تنها شمارا عضو داریم. این جمالت به پارادوکس اسکولم مشهور شدند. بنابرین مجموعهی ناشمارایمان در واقع شمارا بهنظر میرسد. از زمانی که پارادوکس فهمیده شد تا به امروز بحث های زیادی در رد و تایید آن بوده است. گروهی تا آنجا پیش رفتند که ادعا کردند همهی مجموعهها شمارا هستند. در این پایان نامه پرسش های مقابل بررسی شدهاند: آیا مجموعههای ناشمارا واقعا وجود دارند؟ آیا پارادوکس اسکولم نشان میدهد که نظریههای مرتبه دوم برای مدل کردن کاربرد ریاضیات مناسبتر هستند؟ پارادوکس اسکولم درمورد درک ما از نظریه مجموعهها و سمانتیک آن چه نتیجهای دارد؟ خواهیم دید بهتر است درمورد وجود مجموعههای ناشمارا، موضع الادری را برگزینیم، پارادوکس اسکولم نتیجه نمیدهد نظریههای مرتبه دوم برای مدل کردن کاربرد ریاضیات مناسب هستند و درمورد درک ما از نظریه مجموعهها نتیجهای نخواهد داشت. (shrink)

. Remarkably, despite the tremendous success of axiomatic set-theory in mathematics, logic and meta-mathematics, e.g., model-theory, two philosophical worries about axiomatic set-theory as the adequate catch of the set-concept keep haunting it. Having dealt with one worry in a previous paper in this journal, we now fulfil a promise made there, namely to deal with the second worry. The second worry is the Skolem Paradox and its ensuing Skolemite skepticism. We present a comparatively novel and simple analysis of the argument (...) of the Skolemite skeptic, which will reveal a general assumption concerning the meaning of the set-concept (we call it Connexion M). We argue that the Skolemite skeptics argument is a petitio principii and that consequently we find ourselves in a dialectical situation of stalemate.Few (if any) working set-theoreticians feel a tension – let alone see a paradox – between, on the one hand, what the Löwenheim–Skolem theorems and related results seem to be telling us about the set-concept, and, on the other hand, their uncompromising and successful use of the set-concept and their continuing enthusiasm about it, in other words: their lack of skepticism about the set-concept. Further, most (if not all) working settheoreticians have a relaxed attitude towards the ubiquitous undecidability phenomenon in set-theory, rather than a worrying one. We argue these are genuine philosophical problems about the practice of set-theory. We propound solutions, which crucially involve a renunciation of Connexion M. This breaks the dialectical situation of stalemate against the Skolemite skeptic. (shrink)