Ranging from Alan Turing’s seminal 1936 paper to the latest work on Kolmogorov complexity and linear logic, this comprehensive new work clarifies the relationship between computability on the one hand and constructivity on the other. The authors argue that even though constructivists have largely shed Brouwer’s solipsistic attitude to logic, there remain points of disagreement to this day. Focusing on the growing pains computability experienced as it was forced to address the demands of rapidly expanding applications, the content maps the (...) developments following Turing’s ground-breaking linkage of computation and the machine, the resulting birth of complexity theory, the innovations of Kolmogorov complexity and resolving the dissonances between proof theoretical semantics and canonical proof feasibility. Finally, it explores one of the most fundamental questions concerning the interface between constructivity and computability: whether the theory of recursive functions is needed for a rigorous development of constructive mathematics. This volume contributes to the unity of science by overcoming disunities rather than offering an overarching framework. It posits that computability’s adoption of a classical, ontological point of view kept these imperatives separated. In studying the relationship between the two, it is a vital step forward in overcoming the disagreements and misunderstandings which stand in the way of a unifying view of logic. (shrink)

ریاضیدانان هرروز با مجموعههای ناشمارا، مجموعهی توانی، خوشترتیبی، تناهی و ... سروکار دارند و با این تصور که این مفاهیم همان چیزهایی هستند که در ذهن دارند، کتابها و اثباتهای ریاضی را میخوانند و میفهمند و درمورد آنها صحبت میکنند. اما آیا این مفاهیم همان چیزهایی هستند که ریاضیدانان تصور میکنند؟ اولینبار اسکولم با بیان یک پارادوکس شک خود را به این موضوع ابراز کرد. بنابر قضیهی لوونهایم اسکولم رو به پایین، نظریه مجموعهها مدلی شمارا دارد. این مدل قضیهی کانتور (...) را که بیان میکند مجموعهای ناشمارا وجود دارد برآورده میکند؛ ولی مدل شمارا دارای دامنهای شامل شمارا عضو است. پس برای بیان وجود مجموعهای ناشمارا مانند ℝ تنها شمارا عضو داریم. این جمالت به پارادوکس اسکولم مشهور شدند. بنابرین مجموعهی ناشمارایمان در واقع شمارا بهنظر میرسد. از زمانی که پارادوکس فهمیده شد تا به امروز بحث های زیادی در رد و تایید آن بوده است. گروهی تا آنجا پیش رفتند که ادعا کردند همهی مجموعهها شمارا هستند. در این پایان نامه پرسش های مقابل بررسی شدهاند: آیا مجموعههای ناشمارا واقعا وجود دارند؟ آیا پارادوکس اسکولم نشان میدهد که نظریههای مرتبه دوم برای مدل کردن کاربرد ریاضیات مناسبتر هستند؟ پارادوکس اسکولم درمورد درک ما از نظریه مجموعهها و سمانتیک آن چه نتیجهای دارد؟ خواهیم دید بهتر است درمورد وجود مجموعههای ناشمارا، موضع الادری را برگزینیم، پارادوکس اسکولم نتیجه نمیدهد نظریههای مرتبه دوم برای مدل کردن کاربرد ریاضیات مناسب هستند و درمورد درک ما از نظریه مجموعهها نتیجهای نخواهد داشت. (shrink)

In this paper an attempt is made to present Skolem's argument, for the relativity of some set-theoretical notions as a sensible one. Skolem's critique of set theory is seen as part of a larger argument to the effect that no conclusive evidence has been given for the existence of uncountable sets. Some replies to Skolem are discussed and are shown not to affect Skolem's position, since they all presuppose the existence of uncountable sets. The paper ends with an assessment of (...) the assumptions on which Skolem's argument rests from a present-day perspective. (shrink)