It is correctly asserted that the intensity of the current debate over the use of animals in biomedical research is unprecedented. The extent of expressed animosity and distrust has stunned many researchers. In response, researchers have tended to take a strategic defensive posture, which involves the assertion of several abstract positions that serve to obstruct resolution of the debate. Those abstractions include the notions that the animal protection movement is trivial and purely anti-intellectual in scope, that all science is good (...) (and some especially so), and the belief that an ethical consensus can never really be reached between the parties. (shrink)

How can science teach us that animals feel no pain when our common sense observations tell us otherwise? Rollin offers a welcome insight into questions like this in The Unheeded Cry, a rare, reasonable account of the difficult and controversial issues surrounding the images of animals found in science. Widely hailed on its first appearance, the book is updated here to include recent changes in thinking and practice in this fast growing field. With anecdotes and a dose of humour, Rollin (...) pokes holes in the neutral, objective, and value-free stance of animal-using scientists in the positivist tradition. He shows how this stance leads to the denial of the existence of animal consciousness and pain, and he points out the consequences. His work will help professionals and amateurs with an interest in the moral status of animals in their attempts to penetrate the fortress of scientific ideology and practice, and to effect change. (shrink)

In "Primate visions" schetst de wetenschapshistorica Donna Haraway de evolutie van de primatologie van de jaren 20 tot de jaren 80. Primaten lijken zozeer op mensen dat zij het onderzoeksobject bij uitstek vormen waarop wetenschappers, bewust of onbewust, hun ideeën over natuur en cultuur projecteren. Tegelijk is de primatologie een wetenschap waar ongewoon veel vrouwen in betrokken zijn. Haraway grijpt deze twee gegevens aan om uitvoerig in te gaan op het thema van vrouwen in de wetenschap, op de wetenschappelijke constructie (...) van gender, maar ook op de wisselwerking tussen ras, klasse en (post)koloniale cultuur enerzijds en het 'westerse' natuurwetenschappelijk onderzoek anderzijds.Zij argumenteert dat de economische, politieke en culturele overtuigingen van de onderzoekers de studie en de kennis van primaten sterk beïnvloeden. Ze legt de maatschappelijke doelstellingen en de ideologische overtuigingen bloot waardoor onderzoeksprogramma's gestuurd worden. Tegelijk verdedigt ze de stelling dat ook de levende wezens die gewoonlijk als 'natuur' beschouwd worden (apen en 'primitieve' mensen) zelf actief participeren in de creatie van kennis omtrent de natuur. Haraway's betoog is bovendien doorspekt met beschrijvingen van primaten in de populaire cultuur, gaande van science fiction verhalen tot documentaires van National Geographic. De auteur plaatst al deze verschillende perspectieven naast zonder ze te willen reduceren tot één, samenhangende, uniforme realiteit. Deze postmoderne, gefragmenteerde visie op de geschiedenis beschouwt Haraway als een complex en interessant alternatief voor de traditionele, causale geschiedschrijving. (shrink)