Right to Political Participation

In this paper, I present a puzzle for Rawlsians given an attractive way for them to approach defining an adult citizen.

Since Jürgen Habermas' speech for the Peace Price of the German Book Trade in October 2001, secular reason – personified by one of its main protagonists – has been able to debate with religion anew. For the purpose of an unbiased encounter between philosophy and religion, Habermas introduced the term “postsecular” back then in order to emphasize that this dialogue was inevitably necessary, all the more in the face of religiously motivated terrorism. Nonetheless, this willingness to debate was accompanied by (...) the conviction that secular reason itself, as a matter of fact, would be “ideologically neutral”. However, taking the necessity of accomplishing the confrontation with “world” (Weltbewältigung) seriously, the reflection on world view as a whole unveils its implied tasks of granting metaphysical and existential certainty (metaphysische Sicherheit), therefore resulting in the statement that there cannot be a neutral world view at all. Only dialogue as exchange of beliefs generates the general framework within which the discursive issues of world views are separated from their existential aspects, thus enabling a reasonably conducted debate without endangering the existential certainty of its participants. As a consequence, the neutrality of world views exclusively rests in dialogue and is no unique feature of secular reason at all. Eventually, this leads to the reconsideration of the conditions that must be given for an argument to be called “rational”. The article tries to point out that an argument in political contexts, whether given by a religious or a secular person, should only be acknowledged rational if it takes at least all living people – regardless of their group affiliations – into account. (shrink)

Political actions by Fridays for Future, Extinction Rebellion, and other climate activists often involve violations of legal regulations – such as compulsory education requirements or traffic laws – and have been criticized for this in the public sphere. In this essay, I defend the view that these violations of the law constitute a form of morally justified civil disobedience against climate policies. I first show that these actions satisfy the criteria of civil disobedience even on relatively strict conceptions of civil (...) disobedience. I then argue that they meet plausible justification conditions for civil disobedience because they are directed against serious and clear injustices, which legal means of influence have failed to remedy for decades. Finally, I reject the objection that civil disobedience against climate policy violates basic democratic principles because it claims authority to override democratically enacted agreements. When addressed to Fridays for Future activists, the objection misfires for the reason alone that these activists are largely minors that are excluded from democratic participation. Moreover, disobedience even by adult activists is justified by the existence of serious democratic deficits in our climate policies, especially since it can help to correct them. Such deficits include the lack of representation of the interests of people affected by climate change in the future and globally. (shrink)

In this article I use Maurice Merleau-Ponty’s existential phenomenology as a method for presenting a disclosing critique of aphonia as the loss of a political voice of one’s own. I claim that aphonia is a phenomenon that is qualitatively different from a lack of opportunities for democratic participation and a lack of the communicative capabilities required for effective political participation. I give examples from sociological literature on social exclusion and political apathy, and then diagnose them using Merleau-Ponty’s concepts of operative (...) intentionality and the lived body. A picture emerges of aphonia as the diminishing of the expressive modality of the lived body. This can lead to the inability to perceive oneself as a capable public speaker and the public realm as a welcoming field of possibilities for political engagement. I propose that democratic theory should consider the way that the negative social experiences of social marginalization can diminish, or even completely take away, the capability to authentically give a voice to one’s experiences in public on one’s own terms. I conclude with a call for grass-roots alternatives towards engendering political participation among marginalized groups through a “therapeutic” approach to political inclusion. (shrink)

Hussain claims that ethical consumers are subject to democratic requirements of morality, whereas ordinary price/quality consumers are exempt from these requirements. In this paper, we demonstrate that Hussain’s position is incoherent, does not follow from the arguments he offers for it, and entails a number of counterintuitive consequences.

In this paper, I will examine epistocracy as a form of limiting the political agency of some citizens (by removing their political rights) and offer an internal critique of it. I will argue that epistocracy runs into a number of logical and epistemic problems in trying to define who should be the members of an epistocratic polity. Furthermore, I will argue that the argument for epistocracy cannot ignore unjust background conditions. I will also suggest that some of the problems epistocracy (...) attempts to correct can be solved in a more just way, while preserving democracy. (shrink)

Whatever the merits idealized liberal accounts of citizenship education may have in the seminar room, in this essay I argue that they are both unpersuasive and ineffectual. This is the case, because they are insufficiently attentive to the empirical realities, first (a) with respect to how real – versus imaginary – school systems function; and second, (b) with respect to the broader political context in which citizenship education policies are implemented. Because so much is already known about the former, I (...) devote more attention in this essay to the latter. (shrink)

Trust has a great potential for furthering our understanding of organizational change and learning. This potential however remains largely untapped. It is argued that two reasons as for why this potential remains unrealized are: (i) A narrow conceptualization of change as implementation and (ii) an emphasis on direct and aggregated effects of individual trust to the exclusion of other effects. It is further suggested that our understanding of the effects of trust on organizational change, should benefit from including effects of (...) trust on the formulation stage. It should also benefit from exploring the structuring effects of trust in organizations. Throughout this chapter, ways to extend current research on trust in organizations are suggested. The chapter also provides examples of relevant contributions where available. In order to capture organizational effects of trust, it is suggested that trust should be studied over longer time intervals, and include several referents of trust, spanning both horizontal and vertical relationships in the organization. (shrink)

Wywodzący się z Ghany, a tworzący w Stanach Zjednoczonych Kwasi Wiredu należy do grona najwybitniejszych współczesnych filozofów afrykańskich. W swych rozprawach politycznych obnaża wady demokracji liberalnej i postuluje, by demokracja w Afryce była budowana w oparciu o rodzime tradycje polityczne, które mają, w jego opinii, charakter demokratyczny. Wiredu negatywnie ocenia kondycję współczesnych demokracji liberalnych przede wszystkim z powodu charakteryzującej je dalece antagonistycznej praktyki uprawiania polityki, która kontrastuje z typową dla niektórych społeczeństw afrykańskich tradycją koncyliacyjną. Ghański filozof optuje za wykorzystaniem w (...) polityce afrykańskiej idei deliberacji (palaweru) oraz konsensualnego osiągania decyzji politycznych i proponuje zastąpienie partii politycznych działającymi na innych zasadach stowarzyszeniami politycznymi (political associations) oraz tworzenie rządu bez udziału partii politycznych. Proponowana przezeń koncepcja państwa pozapartyjnego (nonparty) jest atrakcyjna intelektualnie, ale rodzi liczne znaki zapytania. (shrink)

Legitymacja należy do kluczowych zagadnień myśli politycznej i jest nierozerwalnie powiązana między innymi z takimi terminami jak państwo, władza, obywatele, poddani, prawa i obowiązki. Pojęcie legitymacji jest niezwykle ważne i być może właśnie z tego powodu jego istota stanowi temat wielu dyskusji. W tym artykule nie będziemy jednak analizować sporów definicyjnych. Ograniczymy się do podejścia, jakie proponuje Roger Scruton, unikając przedstawienia ścisłej definicji. Termin ‘legitymacja’ określa, jego zdaniem, to samo, co pojęcia ‘prawomocność władzy’ bądź ‘prawowite panowanie’. Gdy rządzący dzierżą władzę (...) nie posiadając do tego uprawnienia, wówczas mówimy, że władza jest przez nich wykonywana bez legitymacji. Legitymacja dotyczy relacji między obywatelami (poddanymi) a władzą państwową lub – jak ma to miejsce na przykład w Afryce Subsaharyjskiej – lokalnym władztwem tradycyjnym. Pojęcie legitymacji odnosi się przede wszystkim do tak podstawowych zagadnień jak podporządkowanie się obywateli (poddanych) decyzji władz oraz prawo władzy państwowej (lub tradycyjnej) do ograniczania wolności obywateli (poddanych). Legitymacja była istotnym problemem politycznym na przestrzeni ludzkich dziejów i we wszystkich obszarach świata. Również i dziś stanowi aktualną kwestię. Władza we współczesnych państwach demokratycznych czerpie legitymację z woli elektoratu wyrażonej w wyborach. Nawet w takim wydawałoby się idealnym stanie rzeczy legitymacja niejednokrotnie stanowi przedmiot dyskusji. Seymour Martin Lipset pisze w tym kontekście o ‘szacunkowości’, czy też względności legitymacji i uważa, że ludzie w państwie uznają istniejący w nim system polityczny jako posiadający legitymację lub nie w zależności od tego, czy wartości systemu odpowiadają wartościom przez nich wyznawanym. I tak na przykład, gdy prezydentem demokratycznego państwa zostanie popierany przez nas kandydat, automatycznie uznajemy jego władzę za legitymowaną. Jeśli jednak wybory prezydenckie wygra osoba, której nie darzymy poparciem czy zaufaniem, wówczas zdarza się nam podważać jej legitymację, zwłaszcza gdy została wybrana na urząd w sytuacji niskiej frekwencji wyborczej. W państwach pokolonialnej Afryki problem legitymacji jest daleko bardziej skomplikowany niż w świecie zachodnim. Podczas gdy Max Weber wyróżnił trzy czyste typy prawomocnego panowania (legalne, tradycyjne i charyzmatyczne) w państwie, David Beetham uznał, że typologia ta jest nieadekwatna ze względu na różnorodność rodzajów władzy, które istniały w XX wieku. Pogląd Beethama odpowiada po części sytuacji w Afryce, gdzie w przypadku wielu pokolonialnych państw przetrwały różne lokalne systemy władzy przedkolonialnej (królestwa, sułtanaty, wodzostwa) o legitymacji tradycyjnej, przy jednoczesnym istnieniu na poziomie ogólnopaństwowym panowania legalnego lub quasi-legalnego, mniej lub bardziej zgodnego z państwowym porządkiem prawnym. (shrink)

Poprzez wieki ewolucji idei i instytucji obywatelstwa w Europie, płeć (obok wolności osobistej, wieku, pochodzenia, miejsca urodzenia, domicylu czy majętności ) należała do głównych kryteriów posiadania pełnoprawnego statusu obywatelskiego w państwie. Obywatelstwo aż do XX wieku miało charakter patriarchalny, jednak jego współczesna definicja implikuje równouprawnienie obu płci. Egalitaryzacja dostępu do pełnego obywatelstwa w nowożytnej Europie następowała wieloetapowo. Proces ten wiązał się ze zmianami mentalności społecznej i stopniowym znoszeniem prawnego upośledzenia kobiet w różnych dziedzinach życia.

Artykuł, choć traktuje głównie o statusie jednostki w realiach i myśli politycznej monarchii absolutnej doby Bodinusa i Pufendorfa, odnosi się – toutes proportions gardées – do następującej kwestii: Czy członków państw niedemokratycznych, pozbawionych pełni praw i wolności politycznych, można określać mianem obywateli? Krzysztof Trzciński, Odwrócenie perspektywy: poddany jako obywatel w monarchii absolutnej, czyli o wieloznaczności pojęć lub ich różnym rozumieniu, „Przegląd Politologiczny” 3/2004, s. 93-106.

The historical roots of despotism in Russia are long, the tradition of arbitrariness seems to be unbreakable. But this status quo can't persist endless: Growing mass protests indicate that the time nears when Russia will unhorse the self-constituted disposers and will demonstrate again its re-invention potential. -/- This expected and hoped egression from despotism into a new phase of Russian history needs to be carefully elaborated and arranged. Starting with the writing and publishing of my essays following mass political protests (...) in the former Soviet Union, namely, in the Russian Federation in fall and winter of the year 2012, I work permanently on redesigning political system. One year later, i.e. 2013, I released a book dedicated those events, and in the same year I wrote the draft of a new constitution, now revised and adopted by the community Rus’ whose member I am since 12.12.2018. -/- 2017 I registered an internet domain reserved for the Foundation intended to promote the constitutional order in Russia. Since that time, I designed the site of the Foundation, fashioned the identity card, and published several documents related to promotion and establishing of the constitutional order (CO). -/- All skilled designers and creative thinkers are invited to take part in this process as co-workers and creators of a new political system. (shrink)