Background: Adequate immunity to COVID-19 apparently cannot be attained in Germany by voluntary vaccination alone, and therefore the introduction of mandatory COVID-19 vaccination is still under consideration. We present findings on the potential acceptance of such a requirement by the German population, and we report on the reasons given for accepting or rejecting it and how these reasons vary according to population subgroup. -/- Methods: We used representative data from the Socio-Economic Panel for the period January to December 2021. We (...) linked the respondents’ answers concerning mandatory COVID-19 vaccination to information about their sociodemographic characteristics, state of health, political attitudes, and degree of confidence in the judicial and political systems. We analyzed these data using univariate, bivariate, and multivariate statistical methods. -/- Results: Just over half of the respondents (50.44% [49.08%; 51.79%]) favored mandatory COVID-19 vaccination. Among the supporters, the reason most frequently given (95.22% [94.45; 96.00]) was that, without such a requirement, not enough people would be vaccinated. Among the opponents of mandatory COVID-19 vaccination (49.56% [48.21%; 50.92%]), by far the most common reason given for opposing it was a desire to uphold individual freedom (91.36% [90.31%; 92.40%]). Persons supporting mandatory COVID-19 vaccination, on average, older than those who opposed it; they less commonly had an education beyond secondary school, were less healthy, tended to have no children, had centrist political views, and expressed more confidence in the political system. The largest difference between the two groups was that about 90% of supporters of mandatory COVID-19 vaccination were themselves vaccinated, compared to only about 62% of opponents. -/- Conclusion: The lack of consensus on this issue among politicians and physicians in Germany is reflected in a similar lack of consensus in the German population as a whole. A discussion of the appropriate understanding of individual freedom would be the most promising way to widen the acceptance of mandatory COVID-19 vaccination. A commonly expressed conception of freedom that permits the deliberate endangerment of other people’s health seems morally questionable. -/- DOI: 10.3238/arztebl.m2022.0174. (shrink)

Several vaccines against COVID-19 have now been developed and are already being rolled out around the world. The decision whether or not to get vaccinated has so far been left to the individual citizens. However, there are good reasons, both in theory as well as in practice, to believe that the willingness to get vaccinated might not be sufficiently high to achieve herd immunity. A policy of mandatory vaccination could ensure high levels of vaccination coverage, but its legitimacy is doubtful. (...) We investigate the willingness to get vaccinated and the reasons for an acceptance (or rejection) of a policy of mandatory vaccination against COVID-19 in June and July 2020 in Germany based on a representative real time survey, a random sub-sample (SOEP-CoV) of the German Socio-Economic Panel (SOEP). Our results show that about 70 percent of adults in Germany would voluntarily get vaccinated against the coronavirus if a vaccine without side effects was available. About half of residents of Germany are in favor, and half against, a policy of mandatory vaccination. The approval rate for mandatory vaccination is significantly higher among those who would get vaccinated voluntarily (around 60 percent) than among those who would not get vaccinated voluntarily (27 percent). The individual willingness to get vaccinated and acceptance of a policy of mandatory vaccination correlates systematically with socio-demographic and psychological characteristics of the respondents. We conclude that as far as people’s declared intentions are concerned, herd immunity could be reached without a policy of mandatory vaccination, but that such a policy might be found acceptable too, were it to become necessary. (shrink)

We examine the role of category representations for decision-making in real-life tasks. To this end, we empirically examine how people categorize kitchen objects and make use of categories when storing objects in a kitchen. We then compare two computational models and their ability to represent the participants’ mental models. We discuss the advantages and disadvantages of the models and point the way to further research.

Ernst Schröder, Parafrasi Schröderiane. Ovvero: Ernst Schröder, Leoperazioni del Calcolo Logico. Original German text with Italian translation, commentary and annotations by Davide Bondoni, LED Edizioni, Milan, 2010, pp. 208, 15,5 × 22 cm, ISBN 978-88-7916-474-0.

In what follows, the difference between Frege’s and Schröder’s understanding of logical connectives will be investigated. It will be argued that Frege thought of logical connectives as concepts, whereas Schröder thought of them as operations. For Frege, logical connectives can themselves be connected. There is no substantial difference between the connectives and the concepts they connect. Frege’s distinction between concepts and objects is central to this conception, because it allows a method of concept formation which enables us to form concepts (...) from the logical connectives alone. Schröder in contrast unifies the distinction between concepts and objects, but keeps the distinction between logical connectives and what they connect. It will be argued that Frege’s particular way of perceiving logical connectives is crucial for his foundational project. (shrink)

ABSTRACT: The 3rd BCE Stoic logician "Chrysippus says that the number of conjunctions constructible from ten propositions exceeds one million. Hipparchus refuted this, demonstrating that the affirmative encompasses 103,049 conjunctions and the negative 310,952." After laying dormant for over 2000 years, the numbers in this Plutarch passage were recently identified as the 10th (and a derivative of the 11th) Schröder number, and F. Acerbi showed how the 2nd BCE astronomer Hipparchus could have calculated them. What remained unexplained is why Hipparchus’ (...) logic differed from Stoic logic, and consequently, whether Hipparchus actually refuted Chrysippus. This paper closes these explanatory gaps. (1) I reconstruct Hipparchus’ notions of conjunction and negation, and show how they differ from Stoic logic. (2) Based on evidence from Stoic logic, I reconstruct Chrysippus’ calculations, thereby (a) showing that Chrysippus’ claim of over a million conjunctions was correct; and (b) shedding new light on Stoic logic and – possibly – on 3rd century BCE combinatorics. (3) Using evidence about the developments in logic from the 3rd to the 2nd centuries, including the amalgamation of Peripatetic and Stoic theories, I explain why Hipparchus, in his calculations, used the logical notions he did, and why he may have thought they were Stoic. OPEN ACCESS LINK. (shrink)

Idea integracji europejskiej nie jest wymysłem naszych czasów. Jest to proces złożony, który dojrzewał na przestrzeni kilku wieków i który w naszym stuleciu zaczął nabierać wyrazistych kształtów. Społeczeństwa europejskie znużone bezsensem wzajemnie wyniszczających wojen, zaczęły poszukiwać takiej formy koegzystencji, która umożliwiłaby im wspólne decydowanie o polityce, gospodarce czy kulturze. W roku 1950 francuski minister spraw zagranicznych Robert Schuman zadeklarował gotowość rządu francuskiego do współpracy z rządem niemieckim w sektorze węgla i stali, w celu zagwarantowania pokoju na kontynencie. Plan Schumana urzeczywistnił (...) się z chwilą podpisania w Paryżu 18 kwietnia 1951 r. przez sześć państw zachodnioeuropejskich: Niemcy, Francję, Włochy, Luksemburg, Belgię i Holandię, układu o Europejskiej Wspólnocie Węgla i Stali (EWWiS). Kolejne dwa traktaty o utworzeniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG) oraz Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Euratom) podpisane w Rzymie 25 marca 1957 r. miały na celu rozszerzenie współpracy gospodarczej na inne sektory, takie jak rolnictwo, rybołówstwo, komunikacja, handel zagraniczny oraz utworzenie wspólnego rynku gospodarczego. Aby cel ten został osiągnięty, państwa członkowskie zdecydowały się na kolejne kroki integracyjne, jakimi były unia gospodarcza i walutowa. Drogę do tego procesu otworzył podpisany 7 lutego 1992 r. w Maastricht Traktat o Unii Europejskiej. Ratyfikacja Układu z Maastricht stała się okazją dokonania pewnych zmian w niemieckiej konstytucji, do której wprowadzono nowy zapis w art. 23 o Unii Europejskiej. Unia stała się celem nadrzędnym państwa niemieckiego, a Bundestag i Bundesrat otrzymały jasne cele i zadania w sprawach dotyczących Unii Europejskiej. Fakt ten świadczy o ogromnym znaczeniu Unii dla Niemiec. Niemcy są jednym z najbogatszych państw piętnastki. Ich PKB przekracza 20 tys. ECU i jest jednym z najwyższych w Unii. Motorem niemieckiej gospodarki jest przemysł, a zwłaszcza prężnie rozwijający się przemysł samochodowy. Unia Europejska jest dla Niemiec ważnym rynkiem zbytu - 60% eksportu w ramach Unii Europejskiej zajmuje eksport niemiecki. Poziom, który Niemcy osiągnęli w przeciągu 50 lat od zakończenia drugiej wojny światowej, nie byłby możliwy bez ścisłej współpracy pozostałych państw europejskich. Zniesienie ceł oraz wszelkich barier gospodarczych stworzyło ogromne możliwości handlowe i nie tylko. Ważnym krokiem w intensyfikacji wzajemnych stosunków było utworzenie unii gospodarczej i monetarnej, mającej na celu wprowadzenie do 2002 wspólnej waluty EURO. Wraz z postępującą integracją wewnątrz Unii Europejskiej pod koniec lat osiemdziesiątych dokonały się w Europie ważne zmiany historyczne. Europa Środkowa i Wschodnia uwalnia się, w wyniku reform przeprowadzanych w Związku Radzieckim przez Michaiła Gorbaczowa, spod totalitarnych rządów komunistycznych. W roku 1991 wybucha w Moskwie pucz, który wykorzystują republiki radzieckie, ogłaszając swoją niepodległość. W Polsce i na Węgrzech odbywają się obrady okrągłego stołu, w wyniku których komuniści oddają władzę opozycji. Do ostrych konfliktów dochodzi natomiast w Czechosłowacji i Rumunii, gdzie oddanie władzy nie odbywa się bez przelewu krwi. Zmiany polityczne nie ominęły również NRD. W nocy z 9 na 10 listopada 1989 r. runął mur berliński, a 3 października 1990 r. dokonuje się zjednoczenie obu państw niemieckich. Wraz ze zjednoczeniem NRD staje się członkiem Unii Europejskiej. Proces ten odbywa się jednak na innych zasadach, niż przewidują to unijne procedury mówiące o przyjęciu nowych członków w swoje szeregi. W dniu zjednoczenia Wschodnie Niemcy przejmują prawo pierwotne oraz 80% prawa wtórnego Unii. Poza tym otrzymują znaczną pomoc w ramach funduszy strukturalnych. Wiele państw Europy Środkowo- Wschodniej chętnie podzieliłoby los NRD i szybko zintegrowałoby się z zachodnioeuropejskimi strukturami. Dlatego też od początku lat dziewięćdziesiątych zauważamy intensywne starania tych państw o przyjęcie w struktury Unii Europejskiej. W roku 1991 Polska i Węgry podpisały jako pierwsze państwa byłego Bloku Wschodniego Układy Europejskie. W ślad za nimi poszły Bułgaria, Litwa, Łotwa, Estonia, Rumunia, Słowenia, Słowacja i Czechy. Od 1994 r. kraje te wystąpiły oficjalnie o członkostwo w Unii Europejskiej. Przystąpienie do Unii spotyka się w społeczeństwie z wieloma negatywnymi reakcjami. Polacy coraz bardziej sceptycznie odnoszą się do spraw Unii Europejskiej i do przyszłego w niej członkostwa, choć z pewnością można by liczyć na wiele. Chociażby na ustabilizowanie gospodarki, młodej demokracji oraz stosunków polsko-niemieckich. Przeszkodą i problemem na drodze do integracji jest sytuacja polskiego rolnictwa, kwestia wykupu ziem polskich przez Niemców oraz utraty tożsamości narodowej. Również Niemcy obawiają się rozszerzenia. Politycy natomiast wydają się być motorem integracji europejskiej. Helmut Kohl, były kanclerz Niemiec, postawił sobie nawet za cel zintegrowanie krajów środkowoeuropejskich ze strukturami zachodnimi do 2002 r., podając za powód swej decyzji utrzymanie stabilności gospodarki i pokoju w tym regionie. Jego następca Gerhard Schröder nie jest już takim optymistą. Podczas niemieckiego przewodnictwa w Radzie Unii Europejskiej ma zamiar zająć się w pierwszej kolejności interesami niemieckimi oraz sprawami dotyczącymi wewnętrznych problemów Unii Europejskiej. Kwestia rozszerzenia zeszła na plan dalszy. Czy jest to słuszna koncepcja - pokaże czas. (shrink)